من پاییز را جارو می‌کنم، زمستان را پارو می‌کنم. تابستان را می‌شویم‌. تا همیشه بهار باشد.

جا مانده است چیزی جایی که هیچ‌گاه دیگر هیچ چیز، جایش را پُر نخواهد کرد... نه موهای سیاه و نه دندان‌های سفید!

تقدیر من آزردن کسانی است که باید شادی بخش وجود آنان می‌بودم.

آن مایهٔ تحرک در زندگی من دیگر وجود ندارد و آن حسی که در دل شب‌ها مرا شاد می‌کرد و سحرگاهان مرا بیدار، از بین رفته است.

سر انجام هر خودنگری جز شکست و ناکامی و ذلت نیست. خودبین سرانجام دچار چشم زخم خود خواهد شد. قانون دنیا فریبی بیش نیست و خوشا به حال کسی که فریب دنیا را نخورده و خود را گم نکند.