«اما شدیدترین احساس‌ها کند گشته بودند. هیچ چیز واقعی نمی‌نمود؛ خودم را در احاطه دکوری مقوایی حس می‌کردم که امکان داشت ناگهان جا‌به‌جا شود. دنیا در حالی که نفسش را بند آورده بود و خودش را کوچک می‌گرداند، انتظار بحرانش را می‌کشید، انتظار تهوعش را،...»

چقدر دلم می‌خواست به او بگویم که دارند گولش می‌زنند، که دارد به نفع آدم‌های خودبین بازی می‌کند. آدم‌های حرفه‌ای در تجربه؟ آن‌ها زندگیشان را به حال کرخ و خواب‌آلود خِرخِر کشیده‌اند، هول‌زنان و بی‌تاب ازدواج کرده‌اند، و الّابختکی بچه پس انداخته اند. آن‌ها به آدم‌های دیگر توی کافه‌ها، توی عروسی‌ها، توی عزاها برخورده‌اند. گاهی که در گرداب گیر افتاده‌اند، دست و پا زده‌اند بدون آنکه بدانند چه بر سرشان آمده است. هر چه دوروبرشان رخ داده است، خارج از دیدرسشان آغاز شده و به پایان رسیده است؛ شکل‌های دراز تیره، رویدادهایی که از دور دست می‌آمده‌اند، تند از پهلویشان گذشته و بگویی و نگویی لمسشان کرده اند، و وقتی خواسته‌اند نگاهشان کنند دیگر همه چیز پایان یافته بود. وبعد، نزدیک چهل سالگی، افکار حقیر لجوجشان و چند ضرب‌المثل را تجربه نام می‌گذارند.

وقتی خودم را در بلوار رودت بازیافتم، جز حسرتی تلخ چیزی برایم نماند. به خودم گفتم:«شاید در دنیا هیچ چیز نباشد که من بیشتر از این احساس ماجرا به آن دلبسته باشم. ولی هر وقت بخواهد می‌آید؛ خیلی زود باز می‌رود و موقعی که باز رفت چقدر احساس خشکی می‌کنم! آیا این دیدار های تمسخرآمیز و کوتاه را به آن جهت از من می‌کند تا نشانم بدهد که زندگیم را هدر داده‌ام؟»

دیر زمانی است روی شاخه این بید مرغی بنشسته کو به رنگ معماست نیست هم آهنگ او صدایی، رنگی چون من در این دیار، تنها، تنهاست گرچه درونش همیشه پر زهیاهوست، مانده بر این پرده لیک صورت خاموش روزی اگر بشکند سکوت پر از حرف، بام و در این سرای می‌رود از هوش. راه فرو بسته گرچه مرغ به آوا، قالب خاموش او صدایی گویاست. می‌گذرد لحظه‌ها به چشمش بیدار، پیکر او لیک سایه–روشن رؤیاست. رسته ز بالا و پست بال و پر او زندگی دور مانده: موج سرابی سایه‌اش افسرده بر درازی دیوار پرده دیوار و سایه: پرده خوابی خیره نگاهش به طرح خیالی آنچه در آن چشم‌هاست نقش هوس نیست دارد خاموشی‌اش چون با من پیوند، چشم نهانش به راه صحبت کس نیست ره به درون می‌برد حکایت این مرغ: آنچه نیاید به دل، خیال فریب است دارد با شهرهای گمشده پیوند: مرغ معما در این دیار غریب است

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این چیزی نیست که کشتی ها برای آن ساخته شده باشند. _جان ای شد

"بگذارید بیایم بیرون، آدم های خوب، بگذارید زندگی کنم! هیچ چیز از زندگی ام نفهمیده ام، زندگی ام مثل گلیم کهنه ای به هدر رفت؛ بگذارید بیایم بیرون، تا بار دیگر زندگی کنم."

در بادی که بوی علف های آبزی در آن بود، پروانه ای به هر سو پر میزد.حس کرد بال های پروانه در کسری از ثانیه ، با لب های خشکش تماسی جزئی پیدا کرد ‌. اما مخمل بال ها که آن ها را روزی در گذری ، نوازش کرده بود ‌، بعد از گذشت این همه سال ، روی لب هایش جلوه داشت.

کلاه پوشالی برده بر باد یک روز بر جاده خواهد افتاد نامم برایم چه اهمیتی دارد؟ من فقط نام تو را می پرستم

من سی چهل سال عمرمو توی این شرکت گذاشتم، اما حالا بیمه‌م رو هم نمیتونم بدم! نمیشه هلورو بخوری و هسته‌ش رو تف کنی بیرون! آدمی‌زاد میوه درخت نیست!

تاسف برای آنها.خدایان نمی توانند مثل ما خودکشی کنند...