نیل، گفت: «یه پنی می‌دم که بدونم تو سرت چی می‌گذره؟» تاد سرش را تکان داد و گفت: «حتی اونقدر هم نمی‌ارزه.»

آرزو می‌کنم که آسمان سعادتت همیشه نورانی باشد و لبخند شیرینت همیشه روشن و مصفا باشد و تو را برای آن دقیقه‌ی شادی و سعادتی که به دلی تنها و قدرشناس بخشیدی دعا می‌کنم.

وای که آدم‌های خوشبخت گاهی چه غیرقابل تحمل اند!

وای ناستنکا، تنهاماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری،...

به یاد می‌آورم که آن روز هم رویاهایم پر از اندوه بود و گرچه پیش از آن وضع بهتر نبود، با وجود این احساس می‌کردم که زندگی پیش از آن انگاری آسان‌تر بود و آرام تر و این فکر سیاه این جور در سیاهی غوطه‌ور نبود...