یادداشت MBVPDR
1404/2/27
وجود، بی‌رحم و بیمعنی است. آنتوان روکانتن، مورخی تنها، ناگهان درک می‌کند که هرچیز — از سنگفرش خیابان تا دستان خودش — تهوع‌آور است. این کشف فلسفی، زندگی را به پیش چشمانش لخت و مضحک می‌نمایاند. سارتر با روایتی روان‌کاوانه، هستیِ بی‌هدف آدمی را عریان می‌کند: ما محکوم به آزادی‌ایم که چون سنگی در گلو می‌ماند. آیا می‌توان در جهانی بی‌خدا، خود را آفرید؟ "تهوع" زخم‌نخوردنی است که هر متفکری باید به آن تن دهد.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.