دقیقاً یادم نیست که غرور و تعصب را کِی خریدم. شاید یک زمانی در زندگی که تصمیم گرفته‌بودم کتاب‌های فاخر بخوانم و مشغول خرید کتاب‌های فاخر جهان شدم که هیچ کدامشان را نخوانم. احتمالاً همان ایام بوده که با ذوق غرور و تعصب را باز کردم، چند صفحه‌ای خواندم و بعد از شدت کسالت کنارش گذاشتم. غرور و تعصب در 20 سالگی جزو اولین مواجهه‌های من با رمان کلاسیک بود و گمان نمی‌کردم هیچ‌وقت بتوانم تمامش کنم و این گزاره که کتاب‌های کلاسیک الکی معروف می‌شوند در ذهنم پررنگ و پررنگ‌تر شد. (پیش از آن «بلندی‌های بادگیر» را خوانده‌بودم و دوستش نداشتم. هنوز هم دوست ندارم)
اما بالاخره یک روز تمامش کردم، در کمال ناباوری در نتیجه اصرار بی‌پایان چند دانش‌آموز کلاس هشتم. نمی‌فهمیدم چرا نوجوان‌های متولد دهه 80 باید از چنین کتاب کسالت‌باری خوششان بیاید. اما هر چه که بود مجبورم کردند کتاب را تا انتها دنبال کنم و بعد از تحمل صحنه‌های کشدار طولانی، میلیون‌ها بار پیاده‌روی و صرف چای، هزاران مهمانی و صفحه‌ها دیالوگ تمام نشدنی تمامش کردم. نکته تعجب‌برانگیز این بود که دوستش داشتم! آن‌قدر دوستش داشتم که بعد از آن دانه دانه سراغ باقی کتاب‌های جین آستین هم رفتم و امروز در آغازین روزهای 24 سالگی فقط دو تا از کتاب‌های او را نخوانده‌ام که آن را هم نگه داشته‌ام برای روز مبادا. چون آستین دیگر زنده نمی‌شود و از او در این جهان فقط 6 رمان وجود دارد.
داستان مواجهه ما و آثار کلاسیک، در اینجا به طور خاص رمان‌های جین آستین، ماجرای مفصل و تاحدی پیچیده است. ما آدم‌های عصر تکنولوژی گاهی به نظر می‌رسد میلیون‌ها سال از سکون و سکوت قرن هجدهم دور شده‌ایم. به همین خاطر کتاب‌های آن دوره برای همه‌مان آثاری کسالت‌بارند که به سختی تمامشان می‌کنیم. اما عجیب‌تر آن است که خیلی‌هایمان بعد از تحمل چنین کسالتی، کتاب را دوست داریم. حین خواندن کتاب‌های آستین ممکن است از کند پیش رفتن ماجرا خیلی حرص بخورم، اما درکنارش از این کندی لذت هم می‌برم. الیزابت بنت ساعت‌ها فرصت داشت گلدوزی کند، با خواهرش به پیاده‌روی برود، و تمام روز می‌نشست و به این فکر می‌کرد که نهایتاً با چه کسی ازدواج می‌کند. من شاید این سبک زندگی‌ را هیچ‌وقت برای خودم انتخاب نکنم (اگر بخواهم هم به خاطر شرایط زمانه نمی‌توانم) اما از سرک کشیدن میان آن لذت می‌برم. برای همین وقتی «غرور و تعصب» را می‌خوانم، سراغ «عقل و احساس» می‌روم، بعد «منسفیلد پارک» را می‌خوانم، بعد میان صفحات «اِما» سرک می‌کشم و «جین آستین» خوانی برایم تبدیل به یک تفریح می‌شود. گنجینه‌ای که باید نگهش دارم تا در زمان‌های خاص سراغش بروم.
بعد از خواندن همه‌ی این آثار هنوز راز کتاب‌های آستین را کشف نکرده‌ام. هنوز نمی‌دانم چرا می‌تواند این همه سال ماندگار بماند. نمی‌فهمم مقالاتی که می‌گویند او در کتاب‌هایش نگاه انتقادی به وضعیت اجتماعی داشته دقیقاً بر چه اساس این ادعا را می‌کنند. اما هر چه که هست؛ شخصیت‌هایی که آستین خلق کرده دوستان خوب من‌اند که قریب به 300 سال قبل در کشوری دور از کشور من زندگی می‌کردند و من هم مدتی کنارشان بوده‌ام. روابط آن‌ها برایم عمیق و باورپذیر بوده. من توانسته‌ام پشیمانی الیزابت از قضاوت زودهنگام را تقریباً به انداز‌ه‌‌ی خودش درک کنم، به اندازه‌ی او از شخصیت‌های فضول حرص بخورم، و مثل او فنجان چای دستم بگیرم و خاله‌زنکی‌ترین بحث‌های تاریخ را بکنم. از طرفی آن‌ها با همه‌ی بعد زمانی و مکانی بازهم شبیه ما هستند، بازهم زود قضاوت می‌کنند، باز هم اشتباه‌های فاجعه‌بار دارند، باز هم دست به تجربه‌های عجیب در جوانی می‌زنند. ما در کنار شخصیت‌های جین آستین غریبه نیستیم، چون آن‌ها هم مشکلاتی مثل همه‌ی جوان‌های تاریخ دارند، همان مشکلاتی که ما هم با شرایط و ضوابط عصر خودمان. درگیرش هستیم.
فارغ از همه‌ توضیحات، همین که جین آستین می‌تواند من را به مکان و زمانی ببرد که هیچ‌گاه نمی‌‌توانم تجربه‌اش کنم برای خواندن کتاب‌هایش کافی است. برای همین است که چند روز پیش «ترغیب» را از کتابخانه‌ام بیرون کشیدم و با خودم گفتم:«وقت جین آستین ‌خواندن است» و دوباره از سرعت و درگیری قرن 21 به سکون و سکوت قرن هجدهم پناه بردم.
        

          رمانی محبوب و ماندگار 🙃

صدای خوشِ سخنِ عشق که هیچ وقت تکراری نمیشه!

اگه هدف شما از خوندن کتاب صرفا پر کردن وقتتون باشه غرور و تعصب میتونه گزینه مناسبی باشه...
غرور و تعصب رو  باید عصر جمعه خوند که متوجه گذر زمان نشی...که وقتی سرت رو از کتاب بلند کنی ببینی شب شده!
        

          این کتاب خیلی خیلی قشنگه، انقدر تصویرسازی های خوبی داره که من احساس میکردم دارم با کاراکتر ها زندگی میکنم با اینکه فرهنگ متفاوتی بود ولی میشد مثل یه فیلم تجسمش کنی. بعد هم که فیلمشو دیدم تصویر کاملی تو ذهنم شکل گرفت. داستانش گیراست و نمیشه زمین گذاشتش، ارزش چندبار خوندن رو داره به نظرم.
        

          تجربه خوندنِ آخرین کلاسیکی که مطالعه کردم انقدری مفتضح بود که تا چندسال سراغ اثار کلاسیک نرم 
حالا اما با خوندنِ غرور و تعصب،کمی زخمی که بلندی‌های بادگیر(آخرین کلاسیکی ک خوندم) بر پیکر روحم گذاشت ,التیام یافت.
قصه حولِ محور آدم‌ها و روابطشونه.
چطور و چرا این‌طور رفتار می‌کنند؟
آشنایی با حال و هوای فرهنگ انگلیسی‌های مبادی آدابِ قرن ۱۷ جالب‌ بود؛پایبندیشون به اخلاقیات و اهمیت"نزاکت" در برخورد که داشتن و نداشتنش مقسم نار و جنت ِچشم و دلِ ادمای داستانه.خط سیر داستان خیلی فراز و فروز نداره.القصه قصه چیز خاصی برای گفتن نداره اما همراهمی کردن با شخصیت‌ها،سرسختی‌ نشون دادن‌های لیز،غرورِ و ادعای دارسی،بلاهت خانم بنت،متانت جین،شوخ طبعی اقای بنت،سفاهت و نچسبی اقای کالینز و ...در کل همراه شدن با رودِ روونِ داستان مطبوع بود.
        

          اولین کتابی که از جین آستین خوندم و عاشق قلمش شدم
        

          "خودخواهی و غرور دو چیز متفاوتند، هرچند که معمولا مترادف گرفته می شوند. ممکن است کسی مغرور باشد اما خودخواه نباشد. غرور بیشتر به تصور ما از خودمان برمی گردد، خودخواهی به چیزی که دیگران درباره ما می گویند."
        

          کتاب غرور و تعصب رمانی نیست که از خوندنش پشیمون باشم، ولی در کل کتاب‌های جین آستن از جمله آثار کلاسیکی هستن که روند بسیار یکنواخت و موضوعات نه چندان دلچسب برام دارن. کتاب‌هایی که به سرعت خونده میشن به نظر من دو دسته هستن: بعضی کتاب‌ها رو آدم زود می‌خونه چون داستان نمیذاره مخاطب، کتاب رو زمین بذاره؛ ولی 1وقتایی خواننده کتاب رو سریع می‌خونه که وقتش توی روزهای آتی دستکم برای کتاب‌های دیگه آزاد باشه. غرور و تعصب دقیقا ذیل کتاب‌های دسته دوم هست. البته آثار آستن برای کتاب‌خون کردن نوجوان‌ها بسیار گزینه مناسبی هست.
بهترین ترجمه غرور و تعصب و بقیه کتاب‌های آستن رو میشه بین آثار رضا رضایی سراغ گرفت که نشر نی در مجلدهای خوش رنگ و لعابی به چاپ رسونده.
        

          گفتمان‌محور بودن این کتاب و بعلاوه ، شکل‌گیری بحث‌های جامعه‌شناختی و روانشناختی در جای جای این کتاب ، چیزهایی بود که مرا همراه کرد. از آموزه‌های غرور و تعصب می‌توان یادداشت‌های مفید زیادی برداشت!
        

          کتاب های قصه گو رو دوست دارم، و این کتاب بهترین و عزیزترین کتاب قصه گوی منه. :)
        

          یه سری کتاب ها هم هستن که واقعا هیچ چیز خاص و منحصر به فردی درموردشون وجود نداره اما به قدری شیرین و خوندنی هستن که نمیشه زمینشون گذاشت."غرور و تعصب" یکی از همونا بود
^^
این کتاب از اون "باید هایی" بود که مدت ها تو کتاب خونه م خاک می خورد و بهم چشمک می زد اما خب هر بار که می رفتم سراغش حجم نسبتا زیاد کتاب منصرفم می کرد. خلاصه که اصلا فکرش رو هم نمی کردم اونقدری جذاب و خوندنی باشه که 450 ص رو تو کمتر از سه روز تموم کنم
        

          اولین نکته قوت کتاب تعریف و بیان خیلی دقیق روابط انسانی هستش. اینکه آدمها تو زندگی روزمره چطوری با هم برخورد میکنن و در پس این برخوردها پیش خودشون چطوری فکر میکنن و... به نظر میرسه اینقدر توصیف دقیق جزئیات روحی و روانی فقط از یه نویسنده ی زن بر میاد. حس و حالها و دلهره ها و خوشحالی ها با دقت خوبی بیان شده، ولی به طور کلی حرف خاصی نداره رمان و خیلی معمولی شروع و تموم میشه
و باز هم همچنان حس منفی که به رمانهای انگلیسی دارم، سر جاش باقی مونده
        

          بار اول که خوندم دوسش نداشتم، شاید بار دوم نظرم عوض بشه
        

          من اعتقاد دارم در هر شخصیتی نوعی تمایل به کارهای بد وجود دارد، یک اشکال ذاتی که با بهترین آموزش ها هم نمی توان بر آن غلبه کرد. 
        

          
یک کلاسیک عاشقانه‌ی انگلیسی برای وقتی که فسفر زیادی برای کتاب های سنگین و امتحانات مشکل سوزانده می شود،باید دراز کشید و غرور و تعصب خواند.
البته به موازات پیشرفت داستان،ارتباط ما با شخصیت ها بیشتر می شود و درگیر آنها می شویم.
آنوقت کم کم از حال دراز کش بلند می شوید و کتاب را می خوانید.مرحله بعدی وقتی است که می بینید اذان صبح را گفته اند و کتاب را تمام کردید.
پایان کتاب هم حال خوب کن است.با خیال راحت نفس عمیق می کشید و کتاب را می گذارید در قفسه کتاب.
و اما در مورد ترجمه،ترجمه‌ی آتیسا را نخوانید! مترجم در دیالوگ ها و تبدیل و قابل فهم کردن آنها به فارسی مشکل جدی  دارد.جمله ها و جر و بحث های شخصیت ها را چند بار می خواندم و آنوقت یک محتوای گنگ و در هاله ای از ابهام دستگیرم می شد.
دوستانی که کتاب را خوانده اند،ترجمه رضا رضایی و نشر نی را بیشتر توصیه کردند.

❌❌افشای داستان
از همان صفحه اول شخصیت خانم بنت روی اعصاب خواننده را پیاده روی می کند و جلوتر کلا نسبت به خانواده بنت و دخترانش حس دافعه ایجاد می شود.
ولی تدریجا اتفاقات آرام و نرم داستان در شیب تند قرار می گیرند و توجه خواننده به بینگلی  و دارسی جلب می شود
شخصیت کالینز و لیدیا به اندازه کافی منفور هستند و الیزابت و جین تدریجا به سمت رفتار معقول حرکت می کنند.
 داستان کتاب و طرح عاشقانه‌ی رمان قابل حدس  است.  نکته مثبت  توانایی نویسنده در تغییر دادن تدریجی و باور پذیر آدم ها  بدون عجله و تغییر در ریتم داستان است.
بزرگترین نقطه منفی هم سبک زندگی و رفتار خانواده بنت در تحقیر دخترانشان است.
بسیار تعجب آور است که خانواده برخورد خیلی عادی و از سر تسلیم جلوی ویکهام دارند(بخشی از آن به خاطر زندگی لیدیا است که می خواهند ویکهام او را پس نزند)و یا با پرده دری های مفتضحانه‌ی لیدیا خیلی عادی برخورد می شود.

یک جور رعایت ادب و اشرافی گری هایی که زیادی به نظر می آید. آن هم در فرهنگی که خیلی راحت در دورهمی، ظاهر زنان مورد قضاوت همه  است و افراد خیلی اهل غیبت هستند.
آن وقت الیزابت یا دارسی مراعات شخصیتی مثل ویکهام را می کنند و حتی به او باج هم می دهند.

و البته از قلم نیوفتد که غرور انگلیسی و تفاخر به اصالت خانوادگی و القاب و عناوین اشرافی محور اصلی داستان است.
مخاطب کتاب:
نوجوان +۱۵و بزرگسال(عفت کلام و تمیز بودن کتاب از نظر صحنه های جنسی قابل تقدیر است.در عوض پر از شرح مهمانی های رقص است)
        

          یک رمان شاهکار ازیک خانم  فرن نوزدهی .عالی حتما بخوانید
        

          کتاب قدیمی است، یعنی وقتی که بریتانیا کبیر بود نوشته شده. خب آن زمان با هم خیلی رسمی حرف می‌زدند و خیلی نیاز به کار کردن نداشتند؛ یا این کتاب، زندگی این‌جور آدم‌ها را روایت می‌کند. در هر حال، حالا آن دوران گذشته است و آن مردمان مجبورند مثل دیگر ملت‌ها ساده‌تر حرف بزنند و بیشتر کار کنند، اگرچه هنوز هم در لهجه‌شان تبختر هست و در نگاه‌شان پیش‌داوری.
        

          غرور و تعصب به حدی قشنگ بود که نمیشه در این ریویو ازش تعریف کرد، فقط باید از جین استین عزیز بابت چنین شاهکاری تشکر کرد. :)
هر چند نمیشه از یکسری مطالب کتاب که با دوران امروزه در تضاد شدیدی هست چشم پوشی کرد، اما با در نظر گرفتن زمان انتشار، قابل قبول هستند. 
خودتون رو از خواندن این کتاب محروم نکنید.
        

          من سال ها بود که کتاب خوندن رو رها کرده بودم اونم به دلیل اینکه نمیدونستم چه کتابای خوبی تو کتابخونه ی محلمون هست. یه روزی که رفته بودم خونه دخترخاله م تو کتابخونه ش این کتاب رو دیدم.نمیدونم چی شد،انگار یه جاذبه ای منو به سمت این کتاب کشوند. من این کتاب رو از کتابخونه ش برداشتم و ازش امانت گرفتم و یادمه انقدر توخوندنش تنبلی کردم که این کتاب به مدت ۱ سال دستم بود.اما بعد از خوندنش دوباره به کتاب خوندن روی آوردم.چون خیلی کتاب جذابی بود و من از خوندنش خیلی خیلی لذت بردم.
        

          یکی از ویژگی های خوب این کتاب،معرفی خصوصيات شخصیت ها در خلال داستان و دیالوگ‌ها و اتفاقات بود که برتری میده به داستان!در عین اینکه یک داستان معمولی به دور از هرگونه اتفاق خاص بود،کششی داشت که تا پایان کتاب اجازه نمیده خواننده اون رو کنار بذاره..ولی با این حال قالب روایت گونه‌ش گاهی اوقات خسته کننده می شد!
این کتاب به نسبت بهتر از دیگر کتاب های خانم آستین  و یه رمان عاشقانه کلاسیک  نسبتا خوب بود.
و افزون بر اینها، در کنار کتاب از فیلم‌ش هم استفاده کنید و لذت ببرید:)