هر لحظه از خواندن کتاب حس می‌کردم یک بچه دبیرستانی کتاب را نوشته و داشته کاغذ سیاه میکرده برای تمرین. بعد کتاب را به اسم صادق کرمیار چاپ کرده.
در حین خواندن متوجه می‌شوی خط روایت یک‌جاهایی گم می‌شود، گنگ می‌شود و مبهم.
شخصیت ها پرداخت که نشده اند بماند، نویسنده در حد یک اسم و فامیل گذاشتن برای‌شان وقت گذاشته.
پیرنگ، ساده است اما اما غیر منطقی. حوادث معجزه وار اتفاق می‌افتند. شخصیت ها در یک فصل فرشته و در فصل دیگر شیطان‌اند. آخر سر هم متوجه نمی‌شوید نویسنده این همه کاغذ را به چه هدفی حرام کرده.
کتاب و هدفش مثل اسمش بود، از همه‌چی وامانده.
      

        کتاب مجموعه روایت هایی ست زنانه از روزهای جنگ و روزهای زنانه تر شهر. شاید قبل از این روایت ها شستن ملحفه های از جبهه برگشته به ذهن کسی حتی خطور هم نکرده بود و اصلا درجه ای از اهمیت براش تصور نمیشد.
اما روایت ها جوری دقیق و با جزئیات نقل میشن که تمام حواس خواننده رو جمع می‌کنن. 
جزئیات دلخراش کتاب باعث شد نتونم تا انتها ادامه‌ش بدم.
      

        با اینکه محوریت کتاب شهر رشت بود و  کتاب مقدمه مفصلی درباره شهر و مکان به عنوان یکی از عناصر داستان داشت، اما شهر هیچ نقش پررنگی توی داستان های این کتاب نداشت، و فرق محسوسی با داستان هایی که تاکیدی رو این عنصر ندارن نداشت.
حتی به جز یکی دو داستان باقی داستان ها مخاطب رو درگیر نمی‌کرد.
      

        اسم کتاب را که می‌خوانی هزارجور فکر و خیال می‌دود توی ذهنت. یعنی درباره چیست؟ طرز ساخت خمره های قدیمی؟ یا مثلا طرز تهیه سرکه؟ یا انداختن ترشی در خمره؟ شاید هم درباره سفالگری و اینجور چیزها باشد.
کافی‌ست کمی چشم را از عنوان بچرخانیم سمت نام نویسنده، هوشنگ مرادی کرمانی.
تصویر مجید و قصه هایش می‌آید توی ذهنتان که این بار دارد با یک خمره بزرگ و بی قواره کلنجار می‌رود.
اگر چشم از نام نویسنده هم بردارید و کتاب را بالاخره باز کنید، پا می‌گذارید داخل یک روستا در زمانی نه‌چندان دور و مستقیم می‌روید توی مدرسه‌ای که آقای صمدی مدیرش است و خمره‌ای که بچه ها از آن آب می‌خورند و حالا ترک خورده و باقی ماجراها.
هرچه صفحات بیشتری را ورق بزنید، حیرت می‌کنید از این‌که این‌همه داستان و شخصیت چطور حول یک خمره سفالی ترک خورده شکل گرفته‌اند. توی کوچه های روستا که قدم می‌زنیم و همراه آقای صمدی مهربان از رودخانه و کنار مسجد و مغازه سیدرضا رد می‌شویم با تک تک اهالی روستا سلام و علیکی می‌‌کنیم و کمی به زندگی‌شان نزدیک می‌شویم.
هوشنگ مرادی کرمانی خوب بلد است شما را از جایی که نشستید بلند کند و ببرد در دل یک روستا. از کوچه‌ها و کنار رودخانه گذر دهد تا وسط یک مدرسه، کنار یک خمره‌ی تکیه داده به درخت حیاطش و سر و صدای بچه ها. 
اگر شما هم این کتاب را بخوانید از آشنایی با آقای صمدی، بابای قنبری، خاور و عباس و محمود خوشحال خواهید شد. آدم های بی دوز و کلک با آرزوهای دست‌یافتنی، بدی های سطحی و خوشی های عمیق.
شاید کتاب برای نوجوان باشد اما خب بزرگ‌تر ها هم دل دارند و گاهی دل‌شان برای گشت و گذار توی یک روستا هوایی می‌شود.

#خمره
#هوشنگ_مرادی_کرمانی
#حلقه_کتاب‌خوانی_مبنا
#تنها_کتاب_نخون
#با_کتاب_قد_بکش
#کتاب_خمره
#کتاب #مطالعه
#نویسندگی
      

        همونطوری که از اسم کتاب پیداس، کتاب داستان ۶۰ تا آدمه. داستان ها کاملا شخصیت محورن و موقعیت ها پرداخته نشدن. البته فکر میکنم این سبک نویسنده بوده توی این کتاب که خواسته بیشتر به شخصیتی که ساخته توجه بشه تا به حوادث و اتفاقات اطرافش
      

        کتابیه که وقتی شروعش می‌کنی دوست نداری بذاریش زمین. تصویرسازی های عالی‌ای هم داره.
      

        از منابع ارشد رشته روانشناسی هست و خب  خیلی تخصصیه. فقط کسی که به روانشناسی علاقه داره از پس خوندنش برمیاد.
      

        روایت زنانه و بسیار دقیق از اسارت دوران جنگ. بسیار بسیار گیرا 
      

        بار اول که خوندم دوسش نداشتم، شاید بار دوم نظرم عوض بشه
      

        يک خط داستانی تکراری توی همه‌ی رمانای پور اصفهانی تکرار میشه. عشق دیوانه وار دختر به پسر  و برعکس
      

        برای یه نوجوون کل کل های شخصیتای رمانای پوراصفهانی  واقعا جذابه. ولی خب رماناش کاملا زرد محسوب میشن. سطح ادْوَنس😁
      

        نوجوونی و اعتیاد به رمان زرد
      

        هر ویال یک واحد امید😍
این یک جمله از کتاب، گویای کل محتوای کتابه.
دکتر هاله حامدی‌فر، داستان ساخت یک داروی مهم و انحصاری در دنیا، توسط یک تیم جوانِ پر از عشق و امیدِ  ایرانی رو تعریف می‌کنن. 
کتاب از فراز و فرودها و موفقیت ها و شکست ها، در مسیر تولید میگه. متن کتاب خیلی صادقانه و صریحه. که این از امتیازات کتابه.
ولی خب سخت میشه پیشنهاد خوندن این کتاب رو داد. چرا؟ چون که خانم دکتر حامدی‌فر که خودشون این کتاب رو نوشتن، نویسنده نیستن. متن کتاب پر از اصطلاحات داروسازی و پزشکیه. رسما خواننده‌‌ای که رشته تحصیلی‌ش به پزشکی مربوط نیست خیلی از بخش ها رو متوجه نمیشه.
متن یه جاهایی سردرگم میشه و مبهم.
خیلی از جاها کلی گویی وجود داره و یکسری از جاها توضیح بیش از اندازه. یک جاهایی کلا روند قصه از دست نویسنده در میره. و خیلی جاها متن شاعرانه میشه که نه به محتوای کتاب میاد و نه به قلم نویسنده و نه ویژگی یک متن روایی هست.
خلاصه بخوام بگم، دقیقا ۲ ماه طول کشید تا من این کتاب ۲۱۰ صفحه‌ای رو بخونم🥲



      

        راهنمای به گند کشیدن یک پرونده جنایی
یا شاید بهتره بگم راهنمای به گند کشیدن یه سوژه، سوژه ای که خودش بالذات هیجان و تعلیق و کشش خیلی بالایی داره.
نویسنده همه‌ی سعی‌ش رو کرده که یه پرونده قتل سریالی رو به بدترین شکل ممکن ازش اقتباس داشته باشه.
فقط من نمیدونم چرا اسم کتاب و عکس جلد و شرح معرفی کتاب توی همه‌ی سایت ها، همه تحت عنوان خفاش شب آورده شده.
کتاب هیچ ربطی، هیچ ربطی به غلام‌رضا خوشرو( خفاش شب) که قاتل سریالی دهه‌ی هفتاده نداره. در واقع داستان بعد از اع.دام خفاش شب اتفاق افتاده و انقدر مبهمه، انقدر مبهمه که دوست دارید نویسنده رو بسپارید به دست های مهربان و قا.تل خفاش شب😐
در واقع نویسنده و انتشارات خواستن تحت این عنوان جنجالی کتاب‌شون فروش بره و خواننده با توجه به پیش‌آگاهی‌ای که از پرونده این قا.تل داره خوندن متن کتاب رو رها نکنه.
وگرنه هیچ اشاره ای به باقی جرم های غلامرضا خوش‌رو و زندگی‌ش و نحوه دستگیری و دادگاهش نشده. هیچ اشاره‌ای.
داستان از شخصیت پردازی خالیه، سه چهارتا دونه هویج وجود دارن در داستان 😐🥕 که با هم مکالمه های طولانی و بی معنی میکنن. می‌بینی یه جمله تو دیالوگا چهار پنج بار تکرار شده.
نقطه ضعف دیگه ای که داره، دیالوگ های پینگ_پونگی بین شخصیت هاست. انقدر این مکالمات کش‌ میان و سرد هستن که برای مخاطب خسته کننده‌س.
برای پایان بندی هم که فقط زحمت کشیدن و یک نقطه " . " گذاشتن.
در آخر باید خدا قوت بگم به نویسنده که با قلم ضعیف، سرد و مبتدی‌ش یه سوژه جذاب رو له و لورده کرده. واقعا هنر میخواد ۱۳۰ صفحه "هیچی" بنویسی‌.

پ.ن: خوندن اطلاعات ویکی پدیا و سایت ها در مورد این پرونده خیلی خیلی جذاب تره از خوندن این کتابه.
      

        پریدخت انقدر خوبه نمیشه چیز زیادی راجع بهش گفت،
فقط بخونیدش چون خوبه، آرامش داره و به دفعات لبخند به لبتون میاره
و قدرت ادبیات رو برای خوب کردن حالتون به رخ میکشه.

از متن کتاب: 

به محض خواندن، مشت اسماعیل را براق کردیم، پیش میرزا رعفت توتون چی رفته،چای گل لاهیجان هرچه داشت ابتیاع کرده به مرور می فرستیم.
فی الحال یک کیلو گرام داده ایم بپیچند و محکم کنند که در مسیر بو نگیرد. سر سراغ کردیم، مقادیری بیدمشک و زعفران نبات هم تیار کنند،به انضمام ارسال داریم.
خبر رسید فصل بیدمشک تمام شده و کهنه اش مرغوب نیست.ماند زعفران و نبات.

پ.ن: آلفرد هیچکاک جایی گفته بود:((زن های قصه هایتان را اذیت کنید،مردم دوست دارند.))
آقای عسکری آیا گفته بود زن های قصه هایتان را خون به جگر کنید؟