کلا آدم نمایشنامه خونی نیستم ، ولی ایده کتاب برام جالب بود. اما متاسفانه تا آخر کتاب فقط ایده اش واسه ام جالب موند،
        

          ⚫نمایشنامه‌ای با سه صحنه، کم شخصیت از مارتین مک دونا .به حق در مقدمه‌ی کتاب نوشته شده است مک دونا هروقت اراده کند یک شاهکار خلق می‌کند اما حیف دیر به دیراراده می‌کند.نمایشنامه‌ای که دارای زمان ومکان محدوداست، مکان نمایشنامه در اتاق هتل فردی بنام کارمایکل است زمان هم دریک روز کل نمایش اتفاق می افتد.۴کارکتر اینجا بانمک وجذاب ومقداری کودن هستند خصوصا شخص پذیرش هتل.
💣اولین نمایشنامه ای از مک دونا بود که خواندیم بدون کشت کشتار وقتل.اما باز هم رگه های خشونت را می بینیم.همیشه مک دونا شقاوت وقساوت قلب را با خونسردی وآرامش به نمایش می گذارد و خواننده را شوکه می کند،دراین نمایشنامه البته مقداری اینجا بالاتر بودندکمدی،خشونت رو کمرنگتر کرده  وجناب مک دونا برایمان اینبار تخفیف قائل شده است!بهترین ویژگی این نمایشنامه شخصیت پردازی ودیالوگ نویسی خوب وبه جا واما به زعم من ایراد در انسجام قصه بود و کلاً اصل ماجرا در هوا معلق می‌ماند.
💣کودکی دستش را یک گروه بیابانی و ولگرد ومجهول الهویه زیر قطار قطع کرده‌اند، چرا به چه دلیل هیچگاه برای خود کارمایکل وما مشخص نمی‌شود!!!حالا او باید آن دست را بیابد. دیالوگ‌هایی که طعنه‌آمیز و به ظاهر گاهی شادی‌آور و طنز می‌شود فضا را برای خواننده لطیفتر از کارهای قبلی مک دونا کرده است.. فضایی که در آن همه چیز توام با دلهره و هراس است.خصوصاً بخشی که کارمایکل شمع را روی مواد بنزینی میگذارد وخود به بیرون از هتل می‌رود.
💣داستان از این قرار است که مردی به‌نام کارمایکل در سال‌های دور مورد حمله چند اوباش قرار می‌گیرد و آن‌ها با بستن دست او روی ریل راه‌آهن و در پی آن، ردشدن قطار از روی مچ دستش، باعث قطع‌شدن آن می‌شوند و با تکان‌دادن همان دست قطع‌شده از او خداحافظی می‌کنند. او سال‌ها به‌دنبال دست قطع‌شده‌اش می‌گردد که ناگهان با مریلین و توبی آشنا می‌شود.  نمایشنامه در جایی شروع میشود که توبی در کمد حبس شده توبی ومریلین می‌خواهند دستی را به کارمایکل بفروشند که ادعا می‌کنند دست گم‌شده اوست. تمام داستان در زمان محدودی اتفاق می‌افتد که آن دو فرصت دارند دستی را به کارمایکل تحویل بدهند و حقیقت حرف‌هایشان را ثابت کنند.
💣قسمت جالب وهیجان انگیز نمایشنامه وقتی کارمایکل متقاعد نمی‌شود توبی و مرلین را به شوفاژ می‌بندد و شمعی را روی پیت بنزین می‌گذارد که بعد از چهل دقیقه به بنزین شعله خواهد رسید و اینجا را منفجر و ویران خواهد کرد. این غایت بی‌رحمی است که مرد می‌رود دست خودش را از خانۀ این دو که به شغل علف فروشی (مواد توهم زا) مشغولند، بیابد. با بیرون رفتن این مرد، پسر و دختر تلاش خود را آغاز می‌کنند برای نجات یافتن از مهلکه. آنها کفش‌هایشان را به سوی شمع پرتاب می‌کند و متاسفانه به هدف نمی‌خورد. بعد به کمک همدیگر چمدانی را از زیر تخت بیرون می‌آورند که در آن پر از دست‌های بریده است! این ترس را تشدید می‌کند و بعد آنها را به طرف شمع می‌خواهند پرتاب کنند که باز هم شمع خاموش نمی‌شود! حتی مروین (همان مرد پذیرش) می‌آید و سر به سر اینها می‌گذارد. ابتدا شمع را خاموش می‌کند و بعد می‌خواهد آن را روشن کند چون می‌پندارد این پسر برایش اسید نیاورده در حالی که پولش را گرفته و فرار کرده است. پسر هم هر چه در جیب دارد به او می‌دهد که دلش را به دست آورد. دختر هم شوخی می‌کند که مروین خام شود و بعد می‌رود که به پلیس زنگ بزند. همچنین در این فاصله مادر مرد یکدست زنگ زده که از روی درخت افتاده و چند جای بدنش زخمی شده و صورتش خونی است! یکدفعه تلفن قطع می‌شود و انگار که مرده باشد و به هر حال دلش نمی‌خواهد پای پلیس و آمبولانس به دلیل بودن چیزی در خانه‌اش باز بشود! اما مرد یکدست می‌رسد و این دو را تهدید می‌کند که چرا این دستها را ریخته‌اند؟ چرا شمع را خاموش کرده‌اند و چرا...؟ حتی مرد پذیرش هم به آنجا می‌آید و خبرچینی می‌کند که این پسر باعث فوت مادرش شده است. اما مرد یکدست زنگ می‌زند و با مادرش بحث می‌کند. او متوجه می‌شود به دلیل بودن مجله‌ای نخواسته آمبولانس به خانه‌اش برود و همچنین سرش داد می‌زند... اما توبی را وامی‌دارد که به مادرش بگوید دوستش نیست چون او نژادپرست است و دوست ندارد با یک کاکاسیاه دوستی کند. بالاخره پسر و دختر به دلیل هواداری کردن از او رها می‌شوند.

✔️مارتین مک‌دونا نویسنده و کارگردان ایرلندی-انگلیسی یک ایرلندی میهن پرست وپرشور است که از برترین نمایشنامه‌نویسان معاصر محسوب می‌شود،ومدتی است رفیق ما دوستان هامارتیایی شده ، او یک تابو شکن است در آثار منحصربه فردش  احترام به پدرومادر وبزرگتر رنگ باخته،رحم وشفقتی در حق هم نوعان وجود ندارد،البته میهن پرستی شاید تنها ویژگی مثبت دیده شده درآثارش باشد که افراطی بودن  آنرا هم خود به چالش کشید در ستوان آینیشمار .اوکه قطعا نامش ماندگار خواهد شد آثارش  سرشار از تناقض هستند؛ خشونت و طنز  در کنار یک‌دیگر در آثار او به وضوح دیده می‌شوند. مک‌دونا آثار خود را به کمک کمدی موقعیت، درام اجتماعی و تئاتر ابزورد و پست مدرنیستی با استفاده از مشکلات روحی و عاطفی و آثار آن‌ها بر روان شخصیت‌ها، خلق می‌کند.
✔️دلیل امتیاز ۴ هم همانطوری که درابتدای یادداشت عرض کردم،بهترین ویژگی این نمایشنامه شخصیت پردازی ودیالوگ نویسی خوب وبه جا  است ولی من ایراد در انسجام قصه دیدم و کلاً  ابهامات برای خواننده  باقی می ماند.

        

          تصور کنید یک نفر را که دستش را از مچ در کودکی قطع کرده اند. آن هم نه به صورت معمولی و با یک چاقو یا ساطوری چیزی بلکه او را دزدیده‌اند و دستش را روی ریل قطار گذاشته‌اند تا قطار بیاید و دستش را از مچ قطع کند و بعد هم او را رها کرده اند و با دست قطع شده‌اش برایش دست تکان دادن اند. خب تا همینجای ماجرا بسیار خشونت آمیز و دردناک به نظر میآید اما نه! این مارتین مک دونا است و کارش را بلد است! فقط بگویم من خیلی سخت با خواندن متن و طنز مکتوب می‌خندم، نهایتا لبخندی بزنم اما این نمایشنامه بارها مرا به خنده انداخت! البته ترجمه عالی آن هم بی اثر نیست که تا حد امکان فحش ها و الفاظ رکیک نویسنده را ترجمه کرده است که خیلی خوب است. من نمایشنامه خوان حرفه ای نیستم اما با نمایشنامه های مک دونا وارد این دنیا شدم و مدت هاست در آن شناورم.
.
یکی از شخصیت ها، شخصیت متصدی هتل به شدت شخصیت جالبی دارد با پرداختی فوق العاده. این را در صفحات آخر کتاب می‌فهمید آنجا که می‌فهمید چرا اینجور بوده و چرا دل و جرئت زیادی دارد! :)
اگر نمایشنامه خوان هستید پیشنهادش میکنم اگر تا کنون نمایشنامه ای نخوانده اید نیز پیشنهاد میکنم با این اثر فوق‌العاده شروع کنید!
        

          در ضمینه خود به شدت قوی است و تصویر سازی شفاف و واضحی به مخاطب میدهد. کل دتستان در یک اتاق است که تئاتر گونه در کتاب شرح داده شده است. موقعیت های حساس و جو سنگین سن تا حد زیادی قابل لمس است و لحظه لحظه میتوانید خود را جای کاراکتر های داستان بگذارید.
        

          مردی ۲۷ سال پیش توسط یک تعداد بیابونی دستش قطع شده و اونها دستش رو با خودشون بردن و این مرد ۲۷ ساله دنبال دست قطع شده‌ش میگرده چون دست خودشه و حقشه. مکان نمایش اتاق هتلی هست که این مرد با دو نفری که گفتن در ازای پول دست قطع شده رو میارن اونجا هستند با حضور آقای پذیرش. هر رفتاری از هر کسی برمیاد، فقط باید شرایطش جور بشه، همین.ه
        

          چرا انقدر از این نمایشنامه تعریف کردید بچه‌ها؟
اصلا انتظارم رو از «مکدونا» بودنبرآورده نکرد و درمقابل «مرد بالشی» هیچ بود. =))
        

          عالیِ عالی. همان‌قدر که انتظار داشتم.
        

          I’m not that suicidal to kill myself but i wouldn’t beg for my life to the guy who has a gun to my head either.
        

          فکر کنم با توجه به تعریف بیش از حد از مک دونا به عنوان اولین انتخاب اصلا این‌کتاب مناسب نبود چون اصلااااا هیچ لذتی از خواندن نبردم بلکه با عذاب تموم کردم این کتاب رو🥲 
        

          ایده جالبی داشت. سرگرم کننده بود و بامزه. اما به  نظرم عمیق نبود
        

          جنون همیشگی جناب مک دونا 

دیگه به این وحشی بازی های جناب مک دونا عادت کردیم. کاراکترهای عجیب و غریب و بد دهنی که شدیدا یادآور سینمای اسکورسیزی و تارانتینو و در کل سینمای گانگستری دهه هفتاد هالیوودن. 

داستان این بار درباره یک مردیه که دستش رو در کودکی عده ای بدون دلیل قطع کردن و حالا به دنبال پیدا کردن دست گمشده شه. در این بین یک دختر و پسر به قصد تیغ زدن این مرد یک دست ، بهش میگن که دستت پیش ماست و اونو به ۵۰۰ دلار بهت می‌فروشیم و حالا گیر این مرد افتادن و دروغ شون برملا شده...

طبق همون امضای همیشگی مک دونا ، نمایشنامه روح آدم رو خراش میده. شلیک ، بد دهنی ، دست های قطع شده و... همه این ها دیگه تبدیل به سبک مک دونا شده. 
با همه این ها عجیبه که ما دوست داریم مک دونا رو. علیرغم خشونت تامی که در آثار مک دونا وجود داره ما باز هم مک دونا رو می خونیم و از خوندن آثارش لذت می بریم. 

به نظر من در حال حاضر مک دونا بهترین نمایشنامه نویس جهانه . 
 پیشنهاد می کنم حتما مک دونا رو بخونید و کمی هم آستانه تحمل خودتون رو بالا ببرید چون اصلا با کارهای نایس و ملویی طرف نیستید. 

طنز حاکم بر کارهای مک دونا از جنس طنز ابزوردیست هاست. جایی که دو نفر بسته شدن به رادیاتور و نزدیکه که کشته بشن ، بحث شون درباره کفش ها یادآور ولادیمیر و استراگونِ بکته. 

و اما نکته اصلی درباره ترجمه اثره. قبلا جمجمه ای در کانه مارا رو با همین ترجمه و از همین نشر خوندیم و در یادداشت هامون و در گروه هامارتیا بحث کردیم که این ترجمه خیلی ترجمه خوبی نیست و متاسفانه این بار هم با ترجمه خوبی طرف نیستیم.

زبان مک دونا زبان مردم کوچه و بازار و گانگسترهای بد دهن سینمای هالیووده.  تقریبا هر کاراکتری وقتی عصبی میشه ( که ماشالا کاراکترهای مک دونا هیچ کدوم تعادل روانی ندارن ) شروع به فحش دادن می کنن...
ترجمه دوتا فحش کوفتی و لعنتی اصلا عمق مطلب رو نمیرسونه. مخصوصا وقتی در یک دیالوگ ۶ بار از کوفتی استفاده می شه عملا ترجمه رو از حیز انتفاع ساقط میکنه و نارسا میشه ‌. 
امیدوارم فکری به حال ترجمه این مدل کتاب ها بشه. خدا رو شکر در مکالمه آخر کارمایکل با مادرش ، ترجمه خوبی صورت گرفت و کلماتِ دیگه ای جایگزین نشد. 

        

          این نمایشنامه رو از معرفی حدیث عزیزم شناختم و الان در یک ساعت خواندم/گوش دادم. 
پیشنهاد می‌کنم نمایش صوتی‌اش رو از نوار یا طاقچه و... گوش بدید. خیلی کیف داد. انگار یه فیلم دیدم. 
نمایشنامه خوبی بود، اولین نمایشنامه‌ای هم بود که از مک دونا خوندم و فکر کنم انتخاب مناسبی بود. خون و خون‌ریزی‌اش کم بود🔪😎🤣



ساعت 4صبح سه‌شنبه 9 مرداد 03🦉.