خوندن درباره درد، تلخی، فقدان بین اعضای یک جامعه و حتی مرگ همیشه برای من جالب بوده.
به خاطر همین، از قلم و تصورات صادق هدایت واقعا لذت بردم. 
اون جو استیصال که تو هر داستان مشاهده میشه گرچه غم انگیز، اما حقیقت جامعه‌ست و چیزی خیالی نیست. 
ولی شروع کردن این کتاب بعد از "از قیطریه تا اورنج کانتی" که حال و هوای مرگ و درد داشت، واقعا سایه بزرگی از غم روم انداخت. 
        

                فعلا به این یک جمله در وصف کتاب اکتفا میکنم: روایت عجیبی بود‌. 

        

                یه روایت تامل‌برانگیز از پدر و پسر و راه پیش روشون! از گذشته‌ی پدرِ فیلسوف گرفته تا فراز و نشیب راهی که با هم طی میکنن. 
شاید بتونم بگم که این کتاب هم یکی از اون کتاباییه که اگه کسی باهاش دربارم حرف بزنه، میگم که "اوه! منظورت یکی از بهترین کتابای کتابخونمه؟" 
بعد از کتاب هرچه باداباد، به قلم و سبک استیو تولتز علاقمند شدم و این کتاب هم اصلا ناامیدم نکرد. به نظرم اینکه برای تعطیلات عید انتخابش کردم، تصمیم خوبی بوده. دوست داشتم کند بخونمش و تو داستانش زندگی کنم و از جملاتش سرسری عبور نکنم. 
درباره داستان کتاب... من معیار خاصی برای داستان ها ندارم جز اینکه اگه با شخصیت ها احساس راحتی کنم و توش غرق بشم و در نهایت بعد از بستن کتاب خودم رو توی هاله ای از دلتنگی پیدا کنم، بهش میگم ۱۰/۱۰ ! جزء از کل هم از این مسئله مستثنا نیست.
چیزی که باعث شد بیشتر این کتابو دوست داشته باشم، جملات و افکار و عقاید مختلفی بود که ذهنم رو باز می‌کرد. باعث میشد منم به درون خودم رجوع کنم و جواب سوال هارو از خودم هم بخوام یا مقایسه کنم. البته اینم اضافه کنم که توی دایره‌ی انزوا به خاطر رگه های فلسفه و مطالبی که منو به تفکر وا میداشتن، قرار گرفتم.  

        

                میتونم بگم واقعا از تموم شدنش ناراحتم و مثل کتاب خیابان کاتالین، احساس میکنم یه تیکه از روحم رو برای همیشه بین سطر ها و با خانواده ورمیر جا گذاشتم. 
واقعا دوستش داشتم. مخصوصا خط زمانی داستان رو، که درواقع در قرن هفدهم اتفاق میوفته و تصور کردنش برام راحت بود و برام کمی حالت کلاسیک داشت. 
همونطوری که از اسمش مشخصه، روایت کشیده شدن نقاشی "دختری با گوشواره مروارید"‌ از زاویه دید دخترک در نقاشی که درواقع خدمتکارِ خونه‌ی نقاش این اثره ( یوهانس ورمیر ) و همینطور به ماجرای نقاشی های دیگه‌ی نقاش این اثر هم اشاره میشه. با اینکه کاملا از صحت داستان مطلع نیستم اما واقعا لذت بردم و برام خیلی جالب بود. :) 
        

                وقتی بچه بودم خوندمش و الان با خودم گفتم که.. چرا اضافش نکنم به خوانده‌شده هام؟ همم؟ ( البته باید وقت بذارم و بیشتر کتابایی که خوندم رو وارد لیست کنم.🫠 ) 
هنوزم داستانش برام جذابه و از کتابایی بود که یادمه یه نفسه خوندمش و توش غرق شده بودم.🫠 
اگه فرصت کنم طبیعتا دوباره میخونمش.👍🏻 
        

                توی مدرسه تمومش کردم و حالا احساس تنهایی میکنم.🫠
کتاب خیلی خوبی بود. باید اضافه کنم که اولش برام کسل کننده به نظر رسید چون انگار همچی خیلی واضح بود. به همین دلیل تموم کردنش طول کشید. 
نویسنده تکنیک خوبی رو برای گمراه کردن خواننده استفاده کرده بود. یه سری سرنخ ها که مربوط به رفتار یه کاراکتر فرعی میشه رو گنجونده بود و این باعث شد که فکر کنم "این که کاملا واضحه!" اما توی صفحه های اخر، غافلگیر شدم و گره جدیدی از ارتباطات و شخصیت ها آشکار شد. 
دوستش داشتم با اینکه خوندنشو طول دادم. اینکه کادوی تولدم بود هم این کتابو برام عزیز تر میکنه:)
        

                این کتاب رو خیلی وقت پیش خوندم، اما یه دوستی باعث شد که دوباره یادش بیوفتم و بخوام یادداشتی براش بنویسم.
بین کتابای فارسی که از نشر چشمه خوندم، بی‌محتوا ترین بود و نپسندیدم. با این حال تا آخر خوندمش شاید که چیزی نصیبم بشه اما تنها چیزی که نصیبم شد، الفاظ رکیک و اصطلاح هایی بود که نسبت میدادن و خب این به دلم ننشست و اصلا خوشم نیومد. فقط میتونم بگم اینم داستان یه خانواده‌ی بدبخت دیگه بود به نظرم ثبات روانی نداشتن.🫠 
        

                کتاب خوبی بود و پسندیدمش. 
کلا آثار داستایفسکی یه نقطه درخشان تو دنیای ادبیات کلاسیکه.
این کتاب هم برام خوندنش راحت و قابل فهم بود و هم منو کمی بیشتر با فرهنگ روسی آشنا کرد. درنتیجه یکی از کتاب های به یادموندنی برام به حساب میاد.
روایتی بود از احساسات تند انسانی و زندگی هایی که به دور چرخه‌بخت میچرخن و احساس سیری‌ناپذیر انسان ها به به چرخ در‌آوردن این چرخه.
        

                خیلی دوستش داشتم. :) 
این کتاب مجموعه داستان های سورئاله که برای شخصیت اصلی که یک ایرانی مقیم استرالیاست و در یک مسافرخانه برای تامین پول تحصیل کار میکنه، اتفاق میوفته.
زیاد گیج کننده نبود و قابل فهم بود. 
خلاصه... هم موضوع کتاب، هم داستان کلی‌ش، اتفاقایی که میوفتاد و مثل چیزی بین خیال و واقعیت بود رو خیلی پسندیدم و گاهی اوقات با شخصیت‌اصلی همزادپنداری می‌کردم. :)
        

                از پر کردن وقتم با این کتاب پشیمون نیستم.
به شخصه من از هر کتاب جنایی با هر پلات‌توییستی لذت میبرم. 
چیزی که درباره این کتاب کمی حوصلمو سر میبرد، روابط نامشروع کاراکتر ها و اتفاقاتی که برام قابل پیش‌بینی بودن، بود. 
به طوری که بعد از تموم شدنش، احساس کردم که از تار عنکبوتی که از روابط کاراکترا ساخته شده بود، رها شدم.🫠 
احساس میکنم از کتاب دیگه‌ی نویسنده... "دختری در قطار" بیشتر دوستش داشتم چون روند داستان زیاد کند نبود و هیجان رو احساس کردم.