شوییچی همیشه همین گونه بود. اصلاً برایش مهم نبود که اوضاع و احوال چقدر سخت است .او آدم همواره خوش‌بینی بود .جا نزدن در موقعیت‌های سخت همیشه تنها گزینه او بود و باز مثل همیشه، مردی بود که حتی درست بعد از دانستن مرگ خود هم می‌توانست به شادی دیگران فکر کند.

فصل‌ها به نوبت در گذرند . زندگی هم زمستان‌های سخت را پشت سر می‌گذارد. اما بعد از هر زمستانی، بهاری در راه است. اینجا بهاری فرا رسیده بود. بهار کازو تازه آغاز شده بود.

آنها که بی هیچ چشم داشتی ، مشتاق کمک به افرادی هستند که که با زندگی دست و پنجه نرم می کنند ،انسان هایی واقعا کمیاب اند.