شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        بعضی کتاب‌ها هستن که در ظاهر خیلی ساده‌ن، نه پیچیدگی ساختاری دارن، نه کلی شخصیت و گره‌ی داستانی. ولی وقتی می‌خونی‌شون، انگار یکی دست گذاشته روی یه قسمت خیلی خاص توی وجودت. برای من شب‌های روشن همین‌طوری بود.

ماجرای یه مرد تنهای رؤیاپرداز، که سال‌هاست هیچ دوستی نداره، هیچ گفت‌وگوی واقعی‌ای نداشته، یه شب وسط خیابون با دختری آشنا می‌شه که اونم توی رابطه‌ی عجیبی گیر کرده.
چهار شب، فقط چهار شب، باهم حرف می‌زنن… ولی این حرف‌ها، عمیق‌ترین دردای زندگیشون رو بیرون می‌کشه.

⸻

🩵 دو تا تنها، وسط یه شهر پر از آدم

کتاب بیشتر از اینکه درباره‌ی عشق باشه، درباره‌ی تنهاییه.
اون تنهاییِ تاریکی که آدم رو می‌بلعه و فقط یه مکالمه، یه نگاه، یه دل شنوا، می‌تونه ازش بیرون بکشتت.

راوی داستان کسیه که تمام زندگیش رو در خیال گذرونده.
تا اینکه ناستنکا رو می‌بینه و یه جرقه‌ای از امید توش روشن می‌شه.
اما این جرقه، یه آتیش بزرگ نمی‌شه. بلکه می‌سوزه، نور می‌ده، و خاموش می‌شه.
و به جای باقی گذاشتن خاکستر، یه جور رشد توی دلش می‌مونه.

⸻

🌱 یاد گرفتنی‌ترین بخشش برای من؟

اینکه حتی رابطه‌ای کوتاه،
حتی چند شب،
حتی یه گفت‌وگوی ساده تو خیابون،
ممکنه اون‌قدر معنا داشته باشه که تو رو برای همیشه تغییر بده.

اینکه بعضی آدما قرار نیست بمونن.
قرار نیست برگردن.
قرار نیست دوستت داشته باشن.
ولی با حضور موقت‌شون، یه چیزی توی تو رو بیدار می‌کنن.
و شاید همین بیداری، کافی باشه.

⸻
📌 نقاط قوت کتاب:
 • نثر بسیار روان و شاعرانه در ترجمه‌ی سروش حبیبی
 • فضای احساسی عمیق بدون سانتی‌مانتالیسم
 • شخصیت‌پردازی دقیق راوی و ناستنکا
 • مضمون اگزیستانسیال: تنهایی، عشق، رؤیا و بیداری

📍 نقاط ضعف؟

– گاهی ممکنه برای کسانی که داستان‌های پرکشش دوست دارن، روند آرومی داشته باشه
– پایان ناگهانی ممکنه احساس تلخی زیادی به مخاطب بده (هرچند همین تلخی بخشی از زیبایی داستانه)
⸻ 

📌 پیشنهادش می‌کنم؟ قطعاً!
ولی اگه دنبال یه داستان با اتفاقات زیاد و فراز و فرود تند هستی، شاید برات کند بیاد.
اما اگه دلت یه کتاب آروم، عمیق، و پر از حرف‌های نگفته می‌خواد، شب‌های روشن برای توئه.

داستایوفسکی توی همین داستان کوتاه، بهت نشون می‌ده که «ارتباط انسانی»، چقدر می‌تونه مقدس و تغییر‌دهنده باشه، حتی اگه فقط برای چهار شب باشه.
      

        حیف و صد حیف که این کتاب کتابی معروف نیست.
این رمان تمام انتظارات من را برای کتاب مورد علاقم بر آورده کرد.داستانی رئال در دل طبیعت با چاشنی غم و شادی و تنهایی عمیق و پایانی زیبا بود.کتابی رئال بود اما به نظرم برای هیچ کس خسته کننده نمی‌شود زیرا در تار و پود این کتاب  راز هایی نهفته است.
قلب کتاب قلبی برای انسان هایی  تنها یا مستقل یا حتی دخترانی عجیب از نظر جامعه بود.انسان هایی که در این زمانه از تفکرات و کار های پوچ و حرف های بیهوده فراوان در جامعه دوری می‌کنند. انسان هایی که تفریحاتشان در دل طبیعت است.انسان هایی که روحشان در ریشه ی درختان تنیده شده.
کایا دختری ابر قهرمان در داستان های فانتزی نبود که دنیا را نجات می دهند.اما کایا در داستان زندگی اش به من زندگی کردن آموخت.کایا برای من مانند مادرم الگو و قهرمانم بود.کایا در ذهن من می‌ماند و هرگز ترکم نمی کند.خوبی شخصیت های کتابی که با آنها زندگی میکنی همین است آنها هرگز ترکت نمی کنند.

و در آخر 
تنهایی به صورت مطلق خوب نیست.همانطور که کایا بدون همدمش کامل نمی شد.همانطور که بدون تیت عشق را تجربه نمی کرد.همانطور که بدون دوستان کمش طاقت نمی آورد.
      

        من این کتاب رو بسیار دوست داشتم.
قلم مرحوم صدر بسیار دلنشین بود
گاها اشک ریختم ، لبخند زدم و فکر کردم 
برخی از دوستان بیان کرده بودند که کتاب ، نتیجه گیری یا درونمایه خاصی نداشته و صرفاً دلنوشته بود
به نظرم انتظار به جایی نیست که بخواهیم این کتاب لزوما نتیجه گیری و پایان آموزنده ای داشته باشه 
یکی از دلایلی که جذاب بود این است که بر اساس واقعیت بود 
شما در حال خواندن احساسات درونی یک انسان و واقعیت زندگی یک انسانید و از واقعیت و احساساتِ انسانی نمیتوان توقع حتما آموزنده بودن ، داشت.
هرچند از نظرم مطالعه عمیق این کتاب به گرفتن درس هایی زیادی منجر میشد.
درود بر مرحوم صدر.

      

        این کتاب خیلی وقت بود که گوشه کتابخونم بود و پیش نمیومد که سراغش برم، اما حالا که تموم شده میتونم راجبش صحبت کنم.
فضای کلی داستان طنز آمیز بود و دیالوگ‌ها و شخصیت پردازی‌ها به نسبت ساده اما دوست داشتنی بودن، اتفاق‌ها پی در پی باعث میشدن که شما سرگرم بشید و نتونید دست از خوندن بردارید.
اما نکته‌ای که هست اینه که پایانبندی کتاب واقعاً خوب نبود...جوری که یک دفعه تموم شد و بی سر و ته و ناگهانی رها شد برای من به شخصه جالب نبود...دلم می‌خواست ببینم بعد از اون ماجراها در نهایت چی به سر قاسم و مگت و ایبیش و سمانه و کبری بلنده و مرتضی و بقیه شخصیت‌های داستان میاد....
      

        «من میان آن‌ها غریبه‌ام و زبان‌شان از سنگ است.» 
کتاب یک سخنرانی در سپتامبر 2023 از ایزابلا حماد و یک پس‌نگاره درباره غزه در سال بعد آن است. هر دو  متن مربوط به مسئله فلسطین هستند با این تفاوت که هفتم اکتبر  فاصله این دو متن است. شاید بتوان گفت بخشی از آنچه در سخنرانی اول مطرح است بعد از هفت اکتبر کم‌اهمیت می‌شود و این شکاف‌ها مدام بیشتر و بیشتر می‌شوند:«نمی‌دانم شمایی که این‌ها را می‌خوانید در چه واقعیتی زندگی می‌کنید. آن لحظه از زمان که این‌ها را می‌خوانید، درباره لحظه‌ای که من در آن هستم چه می‌گویید؟ شکاف میان ما چقدر دهان باز کرده؟»
محوریت سخنرانی اول لحظه‌ی بازشناسی است. لحظه‌ای که فرد، مانند شخصیت اصلی یک رمان و فیلم، در یک لحظه به حقیقت هولناک رو به رو چشم می‌دوزد و پس از آن برای همیشه تغییر می‌کند. مانند لحظه‌ای که سرباز اسرائیلی دچار بازشناسی می‌شود و از وظیفه خود، کشتن یک فلسطینی لب مرز، فرار می‌کند. 
اما مسئله اینجاست که چطور این لحظه ممکن می‌شود؟ چه روایتی باید بر کلان روایت موجود غلبه کند تا این لحظه ایجاد شود؟ چه کسی باید روایت کند؟ به زبانی واقع‌بینانه‌تر:« چند فلسطینی باید بمیرند تا یک سرباز اسرائیلی به چنین شهودی برسد؟»
همچنین مسئله اینجاست که مسئولیت این روایتگری با کیست؟ با فلسطینی زیر آوار؟ یا اساسا این پرسش مهم که آیا همچنان باید به روایتگری برای ناظر بیرونی، عمدتا سفیدپوست غربی، امید ببندیم یا راه دیگری هم هست؟ این سوالات اساس بخش مهمی از مسئله فلسطین و ادبیات پسااستعماری هستند که گرچه سوالاتی به نظر کلی، اما می‌توانند با لحظه لحظه زندگی هر کداممان گره بخورند.
متن دوم انگار بعد از هفت اکتبر تنها سعی می‌کند روایتی از فلسطین به جا بگذارد. از قصه‌ی استعمار اروپایی و آمریکایی و حالا اسرائیلی بگوید. در واقع متن دوم موضع‌گیری‌ای است علیه آنچه در غزه پس از هفت اکتبر گذشته است. رد آن چیزی که اسرائیل «دفاع از خود» می‌نامد. پایان این متن بازگشت و ادای دینی به آرمان فلسطین است. و پررنگ کردن این امیدِ کمرنگ: که فلسطین نابود نمی‌شود. «دولت اسرائیل دوست دارد فلسطین را نیست و نابود کند، اما اگر خیال می‌کند چنین کاری شدنی است، اشتباه می‌کند. فلسطین در حیفاست. فلسطین در قدس است. فلسطین در غزه است. فلسطین در دریای مدیترانه است. فلسطین در اردوگاه‌های آوارگان، از شتیلا تا یرموک، زنده است. فلسطین حتی در نیویورک زنده و سرزنده است. نکند واقعا فکر می‌کنند می‌توانند اراده زندگی را در فلسطینی‌ها نابود کنند؟»
«روزی این جنگ متوقف خواهد شد و آن‌هایی که زنده مانده‌اند باز خواهند گشت و از نو خواهند ساخت، و دوباره در این خانه‌ها زندگی خواهند کرد.»
      

        اگر شما هم مثل بنده یک بخشی در وجودتون قرار داره که دیوانه‌ی ریاضیاته، احتمالا قراره خیلی باهاش کیف کنید💫
در بخش سوگواری توضیح میده که اجباری بودن و نوع  آموزش ریاضیات چطور باعث میشه که زیبایی ها و ظرفیت هایی که این رشته برای پرواز خیال و خلاقیت داره، از بین برن و یک نفرت (تقریبا)جمعی نسبت بهش شکل بگیره.
در بخش شادمانی هم توضیح میده که نحوه‌ی تدریس صحیح ریاضیات و آشنایی درست با اون چه شکلیه.
همونطور که گفتم در کل برای علاقمندان ریاضی کتاب دلنشینی خواهد بود ولی به نظرم برای معلما باید خوندنش اجباری بشه!
ضمنا کتاب بسیار روون و کوتاهی هم هست، برای من فقط به یک ساعت مطالعه‌ نیاز داشت.
      

        سطح کتابی در ژانر پلیسی و معمایی از الیویه نورک است. الیویه نورک که خودش از پلیس‌های آگاهی بوده، با تجاربی که در این شغل به دست آورده و تسلط بر موضوع و همچنین استعدادی که در نویسندگی داشته، موفق شده داستانی عالی در این ژانر خلق کنه. داستان با یک اتفاق دردناک شروع میشه، سروان نوئمی رئیس بخش مبارزه با مواد مخدر پاریس در جریان یک عملیات با شلیک یک گلوله به صورتش مواجه میشه و این اتفاق زندگی اون رو در تمام زمینه‌ها دچار تغییر می‌کنه و به جز این به خاطر آثار وخیم جراحت روی صورت مشکلات روحی هم به سراغ اون میاد. نوئمی دوست داره به محل کارش برگرده اما رئیس آگاهی به هر طریقی که هست اون رو به روستایی آروم در جنوب فرانسه منتقل می‌کنه به بهانه‌ی استراحت تا از شرش خلاص بشه اما زندگی نوئمی در اون روستای ساکت چندان ساکت نیست...
داستان واقعا روان و جذاب نوشته شده و برام عجیبه که شهرت چندانی در ایران نداره در حالی که به نظرم از بسیاری از کتاب‌های جنایی مشهور حال حاضر قوی‌تره. روایت کاملا چارچوب داره و جوری پیش میره که ضمن حفظ جذابیت از لو رفتن داستان جلوگیری میشه. در مجموع برای این ژانر یکی از بهترین کتاب‌های موجود هست از نظر من.
      

        کتابی بود پر از تخیل، پر از درس و پر از تجربه. جالب‌ترین قسمت به نظرم وقتی بود که سوفی به پیرزن تبدیل شد و چطور دیدی که نسبت به زندگی داشت عوض شد. با اینکه چند ماه از  زمانی که تمومش کردم می‌گذره اما هنوز به یاد دارم که وقتی سوفی پیر، یه مرد حدودا چهل ساله رو دید بهش گفت:'جوون' در حالی که اگه پیرزن نمی‌شد، فکر می‌کرد چقدر پیره. 
این کتاب نگاه شما رو به زندگی عوض می‌کنه. متوجه می‌شید برخی چیزها که در  افکار شما هست، حقیقت محض نیست و تصوری که از بعضی چیزها دارید با چیزی که اونها در واقعیت هستن، خیلی فرق داره...
      

        یه جا خوندم که نوشته بود میدونید چرا زنها بعد از این همه زجری که موقع زایمان می‌کشند حاضر میشن دوباره بچه دار بشن؟ چون پایانش براشون خوشه؛ چون وقتی نوزادشون رو توی بغلشون میذارن چنان لذتی بهشون دست میده که همه‌ی اون زجرای تا چند دقیقه قبلو به کل فراموش می‌کنن.
حالا جریان این کتاب هم برای من دقیقا همین بود. خیلی خیلی خیلی زیاد ازش تعریف شنیده بودم. طوری که توقعم ازش حسابی رفته بود بالا. ولی وقتی شروعش کردم دیدم اوکی، خوبه ولی نه در اون اندازه‌ای که ازش تعریف می‌کردن!اما...
اما چند جستار آخرشو که خوندم انقدر برام عالی بود که اگه همون لحظه کسی ازم دربارش می‌پرسید شاید خیلی بیشتر از اون خیلی تعریف‌هایی که ازش شنیده بودم، ازش تعریف می‌کردم!