حیف و صد حیف که این کتاب کتابی معروف نیست.
این رمان تمام انتظارات من را برای کتاب مورد علاقم بر آورده کرد.داستانی رئال در دل طبیعت با چاشنی غم و شادی و تنهایی عمیق و پایانی زیبا بود.کتابی رئال بود اما به نظرم برای هیچ کس خسته کننده نمی‌شود زیرا در تار و پود این کتاب  راز هایی نهفته است.
قلب کتاب قلبی برای انسان هایی  تنها یا مستقل یا حتی دخترانی عجیب از نظر جامعه بود.انسان هایی که در این زمانه از تفکرات و کار های پوچ و حرف های بیهوده فراوان در جامعه دوری می‌کنند. انسان هایی که تفریحاتشان در دل طبیعت است.انسان هایی که روحشان در ریشه ی درختان تنیده شده.
کایا دختری ابر قهرمان در داستان های فانتزی نبود که دنیا را نجات می دهند.اما کایا در داستان زندگی اش به من زندگی کردن آموخت.کایا برای من مانند مادرم الگو و قهرمانم بود.کایا در ذهن من می‌ماند و هرگز ترکم نمی کند.خوبی شخصیت های کتابی که با آنها زندگی میکنی همین است آنها هرگز ترکت نمی کنند.

و در آخر 
تنهایی به صورت مطلق خوب نیست.همانطور که کایا بدون همدمش کامل نمی شد.همانطور که بدون تیت عشق را تجربه نمی کرد.همانطور که بدون دوستان کمش طاقت نمی آورد.
      

        من معتقدم هر کتابی توی هر ژانری باید داستانی با محتوا داشته باشه و حداقل یک پند در داستان یا جملات پیدا بشه.
این رمان هم پند هایی داشت هم محتوای جدید و  جذابی داشت و مثل برخی کتاب های فانتزی جدید کلیشه ای نبود‌. داستان و روابط عاشقانه این کتاب اصلا کلیشه ای نبود. 
فضای جدیدی هم داشت.
چند تا از ویژگی های مورد علاقه من در این رمان :
۱.داستان اساطیری
۲.پرداختن به موضوعات دیگر داستان مانند جنگ و خدایان و شخصیت های فرعی
۳.عشقی جدید ،نو و میان واژه ها
۴.فانتزی و در عین حال رئال بودن داستان.
۶.خبری از ابر قدرت در شخصیت ها ی انسان نبود که باعث می‌شد به آن ها احساس نزدیکی کنم 
در آخر عشق ، واژه ها ، نامه ها و شخصیت های کتاب در قلب و تن و روح من ریشه دواندند و از جان من تغذیه کردند.



پ.ن :من ۵۰ صفحه ی آخر رو نخوندم و نمیخونم چون قبل از اومدن فصل دوم توانایی این ریسک رو ندارم.
      

        آه استلا و ویل عزیزم. فداکاری،عشق،امید و غمی بسیار در داستان استلا و ویل وجود دارد که قلب هر کسی را به درد می آورد. داستان غمگین بود اما نویسنده امیدی رو از دل تاریکی بهمون نشون داد. امیدی به نام عشق. 
و کاش من دوستی مانند پو داشتم. نمی توانم حرفی از پو نزنم. پو دوستی مهربان و پسری با قلبی پاک و شوخ بود. اما او "بود" و دیگر نیست.
      

        من با این کتاب گریه کردم اما نه گریه ای عادی. من اشک هایی با این کتاب ریختم در حالی که لبخند بر لب داشتم.دوستی و عشقی که در این کتاب وجود داره روح انسان را پر از شکوفه هایی ابی می‌کند. اما چرا آبی؟به نظرم آبی رنگ غم است و شما قطعا در غم این دوستی را می یابید. زیرا که شخصیت های ما در اوج بیماری و درماندگی و زندگی ای غم بار هم شاد بودند اما زندگی به آنها مرگ را هدیه داد .
      

        این کتاب از فصل اول هم داستانی زیبا تر و مفهومی تر داشت.داستان و شخصیت هایی داشت که در قلبم رو به آنها باز شد و قفل شد. پکس و پیتر همیشه در قلب و روح من می مانند و پند هایی که از داستان آنها یاد گرفتم  را هرگز فراموش نمیکنم.با پایانش هم اشک شوق روی گونه هایم جاری شد.
      

        شاید خیلی ها بگویند این کتاب خسته کننده و بچگانه است اما من از دو جلد این کتاب چیز های بسیاری آموختم. کتاب هایی وجود دارند که با داستانشان نکاتی را در قلب شما حک می‌کنند و کتاب هایی هستند که با جملاتشان نکاتی در مغز شما حک می‌کنند. این کتاب جزو دسته ی اول قرار می‌گرفت و داستانی ساده اما دلپذیر و آموزنده داشت. 
      

        من ژانر ترسناک نمیخونم ولی به نظرم این کتاب ترسناک حساب نمیشه.اهیجان کمی رو در این کتاب میشه حس کرد
      

        کتابی کلاسیک و رئال بود و کاملا سطح متوسطی داشت. از شخصیت پردازی تقریبا خوشم اومد و پایان کتاب هم دوست داشتم . اما ممکنه روند داستان براتون خسته کننده باشه.
      

        به خوبی جلد اولش یعنی زنان کوچک نبود اما از اون جایی که شخصیت های زنان کوچک خاطرات زیبایی رو برام تداعی می‌کردند از خوندن کتاب لذت بردم.

      

        شنیده بودم از بهترین آثار چارلز دیکنز و کتابی کلاسیک‌ است بنابرین خوندمش.توقع من از این کتاب خیلی بیشتر بود.از توصیفات دقیق کتاب خوشم اومد.اما داستان کتاب برام جذاب نبود نه به این دلیل که ژانر کلاسیک داشت بلکه به نظرم در کتاب های کلاسیک باید تمام احساساتی که در زندگی واقعی وجود داره به تصویر کشیده بشه اما در این کتاب بیشتر به سردرگمی ، غم ، خوشی های سطحی و احساسات منفی بها داده می‌شد و خبری از احساسات مثبت و شادی نبود. بنابرین به نظرم این کتاب به صورت افراطی بخش تاریک را به تصویر می‌کشید و من از این جور کتاب ها خوشم نمیاد.داستان هم کاملا قابل پیش بینی بود و از اونجایی که خوشحالی و لذت واقعی در روند داستان دیده نمیشد و شخصیت ها برام جذاب نبود داستان را هم دوست نداشتم.