در طول دوران کتابخوان بودنم همیشه کتاب هایی که درمورد حقیقت های زندگی آگاهم می کردند را بیشتر دوست داشتم.این کتاب ها درون قلبم نفوذ می‌کنند . کاراکتر های این کتاب ها را جور دیگر دوست دارم چون چیزی به من می آموزند.

سنگدل یکی از این کتاب ها بود.من با هر جمله مخصوصا از صد صفحه ی آخر به فکر فرو می رفتم .در اوایل کتاب هم نویسنده با چیرگی بر قلمش احساساتم را از بی عدالتی ها و عشق ها بر می انگیخت.
و درمورد جزئیات داستان:همه ی آدم ها خوب یا بد یا هردو اند ولی بستگی به نگاه ما دارد.در پایان کتاب فهمیدم تنها شخص مورد علاقه ام هاتا است.به هر حال دوست داشتن یک دیوانه بهتر از دوست داشتن یک قاتل یا مقتول یا ملکه است.
ولی در اوایل کتاب قطعا کت و جست مورد علاقه ام بودند.

فکر می‌کنید اگر کاترین بی خیال انتقام می‌شد باز هم آنقدر بدبخت میشد؟
همه ی شخصیت های این کتاب بدبخت بودند.
ولی تصور کنید اگر کاترین بی خیال انتقام و ازدواج با پادشاه می‌شد و به دنبال شیرینی پزی می‌رفت چه میشد؟
درد چیزی است که باید بگذرد . بعد یک امید یا شاید یک هدف و ارزو بتواند کمی باعث فراموشی بشود. اما کاترین دردش را مدام پس میزد.
به خیال خودش با انتقام آرامش پیدا می‌کرد.اما این هم پس زدن دردش بود.نباید دردش را دور می انداخت باید آن را نگه می‌داشت تا در کنار خوشی هایی حتی شاید کوچک باعث آرامشش شود.

اما سخت است که از کسی که آسیب دیده بخواهی کار درست را انجام دهد.

چرا ریون در آخر مرحم دل کاترین شد؟ اگر حقیقت را ببینیم زیرا ریون یک جلاد بود.کاترین دیگر از همه متنفر بود و ریون می‌توانست همه را حذف کند.

پ.ن:شرور داستان چه کسی بود؟آیا شروری وجود داشت؟ آقای پیتر زنش مرد.زن آقای پیتر هیولا بودنش دست خودش نبود.جست مرد.ماری آن نباید بلند پرواز می‌بود ولی دست خودش نبود.کاترین عزادار شد.هاتا دیوانه شد.ریون فقط یه دوست و جلاد بود.پادشاه هم فقط یک احمق بود.پدر و مادر کاترین فقط پدر مادری بلد نبودند. 
اما جرم کدام سنگین تر بود؟ 
      

        من زیاد دوستش نداشتم .به نظرم به نسبت کتاب های غمگین دیگه خیلی غمگین نبود.من زیاد باهاش اشک نریختم.هیجانی هم که از کتاب های غمگین و عاشقانه رو انتظار داشتم نداشت.


      

        حیف و صد حیف که این کتاب کتابی معروف نیست.
این رمان تمام انتظارات من را برای کتاب مورد علاقم بر آورده کرد.داستانی رئال در دل طبیعت با چاشنی غم و شادی و تنهایی عمیق و پایانی زیبا بود.کتابی رئال بود اما به نظرم برای هیچ کس خسته کننده نمی‌شود زیرا در تار و پود این کتاب  راز هایی نهفته است.
قلب کتاب قلبی برای انسان هایی  تنها یا مستقل یا حتی دخترانی عجیب از نظر جامعه بود.انسان هایی که در این زمانه از تفکرات و کار های پوچ و حرف های بیهوده فراوان در جامعه دوری می‌کنند. انسان هایی که تفریحاتشان در دل طبیعت است.انسان هایی که روحشان در ریشه ی درختان تنیده شده.
کایا دختری ابر قهرمان در داستان های فانتزی نبود که دنیا را نجات می دهند.اما کایا در داستان زندگی اش به من زندگی کردن آموخت.کایا برای من مانند مادرم الگو و قهرمانم بود.کایا در ذهن من می‌ماند و هرگز ترکم نمی کند.خوبی شخصیت های کتابی که با آنها زندگی میکنی همین است آنها هرگز ترکت نمی کنند.

و در آخر 
تنهایی به صورت مطلق خوب نیست.همانطور که کایا بدون همدمش کامل نمی شد.همانطور که بدون تیت عشق را تجربه نمی کرد.همانطور که بدون دوستان کمش طاقت نمی آورد.
      

        من معتقدم هر کتابی توی هر ژانری باید داستانی با محتوا داشته باشه و حداقل یک پند در داستان یا جملات پیدا بشه.
این رمان هم پند هایی داشت هم محتوای جدید و  جذابی داشت و مثل برخی کتاب های فانتزی جدید کلیشه ای نبود‌. داستان و روابط عاشقانه این کتاب اصلا کلیشه ای نبود. 
فضای جدیدی هم داشت.
چند تا از ویژگی های مورد علاقه من در این رمان :
۱.داستان اساطیری
۲.پرداختن به موضوعات دیگر داستان مانند جنگ و خدایان و شخصیت های فرعی
۳.عشقی جدید ،نو و میان واژه ها
۴.فانتزی و در عین حال رئال بودن داستان.
۶.خبری از ابر قدرت در شخصیت ها ی انسان نبود که باعث می‌شد به آن ها احساس نزدیکی کنم 
در آخر عشق ، واژه ها ، نامه ها و شخصیت های کتاب در قلب و تن و روح من ریشه دواندند و از جان من تغذیه کردند.



پ.ن :من ۵۰ صفحه ی آخر رو نخوندم و نمیخونم چون قبل از اومدن فصل دوم توانایی این ریسک رو ندارم.
      

        آه استلا و ویل عزیزم. فداکاری،عشق،امید و غمی بسیار در داستان استلا و ویل وجود دارد که قلب هر کسی را به درد می آورد. داستان غمگین بود اما نویسنده امیدی رو از دل تاریکی بهمون نشون داد. امیدی به نام عشق. 
و کاش من دوستی مانند پو داشتم. نمی توانم حرفی از پو نزنم. پو دوستی مهربان و پسری با قلبی پاک و شوخ بود. اما او "بود" و دیگر نیست.
      

        من با این کتاب گریه کردم اما نه گریه ای عادی. من اشک هایی با این کتاب ریختم در حالی که لبخند بر لب داشتم.دوستی و عشقی که در این کتاب وجود داره روح انسان را پر از شکوفه هایی ابی می‌کند. اما چرا آبی؟به نظرم آبی رنگ غم است و شما قطعا در غم این دوستی را می یابید. زیرا که شخصیت های ما در اوج بیماری و درماندگی و زندگی ای غم بار هم شاد بودند اما زندگی به آنها مرگ را هدیه داد .
      

        این کتاب از فصل اول هم داستانی زیبا تر و مفهومی تر داشت.داستان و شخصیت هایی داشت که در قلبم رو به آنها باز شد و قفل شد. پکس و پیتر همیشه در قلب و روح من می مانند و پند هایی که از داستان آنها یاد گرفتم  را هرگز فراموش نمیکنم.با پایانش هم اشک شوق روی گونه هایم جاری شد.
      

        شاید خیلی ها بگویند این کتاب خسته کننده و بچگانه است اما من از دو جلد این کتاب چیز های بسیاری آموختم. کتاب هایی وجود دارند که با داستانشان نکاتی را در قلب شما حک می‌کنند و کتاب هایی هستند که با جملاتشان نکاتی در مغز شما حک می‌کنند. این کتاب جزو دسته ی اول قرار می‌گرفت و داستانی ساده اما دلپذیر و آموزنده داشت. 
      

        من ژانر ترسناک نمیخونم ولی به نظرم این کتاب ترسناک حساب نمیشه.اهیجان کمی رو در این کتاب میشه حس کرد
      

        کتابی کلاسیک و رئال بود و کاملا سطح متوسطی داشت. از شخصیت پردازی تقریبا خوشم اومد و پایان کتاب هم دوست داشتم . اما ممکنه روند داستان براتون خسته کننده باشه.
      

        به خوبی جلد اولش یعنی زنان کوچک نبود اما از اون جایی که شخصیت های زنان کوچک خاطرات زیبایی رو برام تداعی می‌کردند از خوندن کتاب لذت بردم.

      

        شنیده بودم از بهترین آثار چارلز دیکنز و کتابی کلاسیک‌ است بنابرین خوندمش.توقع من از این کتاب خیلی بیشتر بود.از توصیفات دقیق کتاب خوشم اومد.اما داستان کتاب برام جذاب نبود نه به این دلیل که ژانر کلاسیک داشت بلکه به نظرم در کتاب های کلاسیک باید تمام احساساتی که در زندگی واقعی وجود داره به تصویر کشیده بشه اما در این کتاب بیشتر به سردرگمی ، غم ، خوشی های سطحی و احساسات منفی بها داده می‌شد و خبری از احساسات مثبت و شادی نبود. بنابرین به نظرم این کتاب به صورت افراطی بخش تاریک را به تصویر می‌کشید و من از این جور کتاب ها خوشم نمیاد.داستان هم کاملا قابل پیش بینی بود و از اونجایی که خوشحالی و لذت واقعی در روند داستان دیده نمیشد و شخصیت ها برام جذاب نبود داستان را هم دوست نداشتم.
      

        مثل همیشه بی نظیر بود. 
و وای چرا الکس توی این سن باید این همه اتفاق رو هندل کنه😭😭
      

        مجموعه ی آخر انه شرلی یعنی ریلا در اینگل ساید واقعا قلب من رو زخمی کرد.
والتر ،پسرم منتظرت می مانم.
این کتاب پایانی غمناک و زیبا برای مجموعه ی انه بود.اما در حقیقت زندگی هم شادی دارد هم غم و تمام احساسات دیگر را.
      

        من خیلی  وقت پیش این مجموعه رو خوندم و آنه و گیلبرت و دوستانشان من رو کتابخون کردن
این جلد بعد از جلد اول و هفتم بهترین بود