واقعا دلپذیره. کتاب عاشقانه ی پر هیاهویی نیست و من همین ویژگی رو دوست داشتم.از شخصیت های هم خیلی خوشم اومد و دوست داشتنی بودند.
      

        کلیشه بود. بعضی ها کلا کتاب های کلیشه ای رو می‌پسندند من خودم حتی اگر کلی کلیشه ی کلاسیک بخونم خسته نمیشم. ولی خب به نظرم رابطه ی عاشقانش دیگه زیادی اقرار آمیز و کلیشه ای بود.  من کلا کتاب های جدید عاشقانه و فانتزی نشر مجازی رو دوست نداشتم  از جمله این کتاب و ناتوان و وای خداوندا چرا دشمنی به عشق انقدر برای نسل ما جذابه ؟ حداقل اگر نفرت سر یک چیز کوچک باشه یه چیزی ولی این که نفرت ها سر کشت و کشتار و مرگ و میر عزیزانه و تبدیل به عشق میشه کاملا غیر قابل باوره
      

        این ایده ی قاصد مرگ خیلی جالب بود. اما خب از رابطه ی شخصیت های اصلی خوشم نمیومد. فکر میکردم فضای کتاب یکم سرده. انگار از شخصیت هایی که باید خوشم میومد خوشم نیومد. انگار حتی شادی های توی کتاب خوشحالم نکرد و غم توی کتاب ناراحتم نکرد.
      

        اصلا نفهمیدم داستان از چه قراره . نمی‌دونم مشکل از ترجمه بود یا خود متن.
      

        دو سال پیش خوندمش ولی هنوزم دوسش دارم . داستان  خیلی جالبی هم داشت.
      

        اصلا پیشنهاد نمیکنم. حوصله ندارم بگم چرا. ولی قطعا کتاب های قشنگ تری در این ژانر وجود داره . به قدری از معروف بودن این کتاب تاسف میخورم که وقتی دست یک نفر میبینم دوست دارم برم با طرف چندین ساعت بحث کنم تا بلکه این کتاب رو زمین بزاره.
      

        برای من که معمولا رمان می خونم  واقعا تجربه ی جالبی بود‌. این کتاب اطلاعات جالب و راهکارهای مفیدی برای داشتن آرامش و خوشحالی معرفی می‌کنه. به نظرم  قشنگ ترین قسمت کتاب دستور پخت ها بود. ترجمه ی بسیار خوبی هم داشت و خانم مترجم روحیه طنز بسیار عالی داشت که واقعا دوست داشتنی بود. متن هم روون بود و خاطراتی که نویسنده از زندگی خودش مطرح می‌کرد دوست داشتنی بود.
      

        من خوشم نیومد. نمی‌دونم شاید چون حوصله ی فانتزی و عاشقانه نداشتم شاید هم دنیا پردازی کتاب برام تکراری بود.  ولی از جلد و خلاصه ی کتاب معلومه که دنیای خون آشام و گرگینه است پس به سلیقه ی خودتون بستگی داره.
      

        اصلا امکان نداره که مجموعه بازی میراث رو دوست باشید و خوندن این کتاب براتون دلپذیر نباشه. توی این جلد بعضی از شخصیت های فرعی و ایوری هرکدام یک بخش مربوط به خودشان دارند و خبری از معما های بزرگ جلد های قبل نیست. اما داستان شخصیت های دیگه کامل تر تعریف میشه . من خودم  
از این مدل کتاب های فرعی خیلی خوشم میاد . خط زمانی هم دائم تغیر میکرد تا داستان هایی که در سه جلد اول از دید ایوری گفته نشده را بازگو کنند. 
      

        در طول دوران کتابخوان بودنم همیشه کتاب هایی که درمورد حقیقت های زندگی آگاهم می کردند را بیشتر دوست داشتم.این کتاب ها درون قلبم نفوذ می‌کنند . کاراکتر های این کتاب ها را جور دیگر دوست دارم چون چیزی به من می آموزند.

سنگدل یکی از این کتاب ها بود.من با هر جمله مخصوصا از صد صفحه ی آخر به فکر فرو می رفتم .در اوایل کتاب هم نویسنده با چیرگی بر قلمش احساساتم را از بی عدالتی ها و عشق ها بر می انگیخت.
و درمورد جزئیات داستان:همه ی آدم ها خوب یا بد یا هردو اند ولی بستگی به نگاه ما دارد.در پایان کتاب فهمیدم تنها شخص مورد علاقه ام هاتا است.به هر حال دوست داشتن یک دیوانه بهتر از دوست داشتن یک قاتل یا مقتول یا ملکه است.
ولی در اوایل کتاب قطعا کت و جست مورد علاقه ام بودند.

فکر می‌کنید اگر کاترین بی خیال انتقام می‌شد باز هم آنقدر بدبخت میشد؟
همه ی شخصیت های این کتاب بدبخت بودند.
ولی تصور کنید اگر کاترین بی خیال انتقام و ازدواج با پادشاه می‌شد و به دنبال شیرینی پزی می‌رفت چه میشد؟
درد چیزی است که باید بگذرد . بعد یک امید یا شاید یک هدف و ارزو بتواند کمی باعث فراموشی بشود. اما کاترین دردش را مدام پس میزد.
به خیال خودش با انتقام آرامش پیدا می‌کرد.اما این هم پس زدن دردش بود.نباید دردش را دور می انداخت باید آن را نگه می‌داشت تا در کنار خوشی هایی حتی شاید کوچک باعث آرامشش شود.

اما سخت است که از کسی که آسیب دیده بخواهی کار درست را انجام دهد.

چرا ریون در آخر مرحم دل کاترین شد؟ اگر حقیقت را ببینیم زیرا ریون یک جلاد بود.کاترین دیگر از همه متنفر بود و ریون می‌توانست همه را حذف کند.

پ.ن:شرور داستان چه کسی بود؟آیا شروری وجود داشت؟ آقای پیتر زنش مرد.زن آقای پیتر هیولا بودنش دست خودش نبود.جست مرد.ماری آن نباید بلند پرواز می‌بود ولی دست خودش نبود.کاترین عزادار شد.هاتا دیوانه شد.ریون فقط یه دوست و جلاد بود.پادشاه هم فقط یک احمق بود.پدر و مادر کاترین فقط پدر مادری بلد نبودند. 
اما جرم کدام سنگین تر بود؟ 
      

        من زیاد دوستش نداشتم .به نظرم به نسبت کتاب های غمگین دیگه خیلی غمگین نبود.من زیاد باهاش اشک نریختم.هیجانی هم که از کتاب های غمگین و عاشقانه رو انتظار داشتم نداشت.


      

        حیف و صد حیف که این کتاب کتابی معروف نیست.
این رمان تمام انتظارات من را برای کتاب مورد علاقم بر آورده کرد.داستانی رئال در دل طبیعت با چاشنی غم و شادی و تنهایی عمیق و پایانی زیبا بود.کتابی رئال بود اما به نظرم برای هیچ کس خسته کننده نمی‌شود زیرا در تار و پود این کتاب  راز هایی نهفته است.
قلب کتاب قلبی برای انسان هایی  تنها یا مستقل یا حتی دخترانی عجیب از نظر جامعه بود.انسان هایی که در این زمانه از تفکرات و کار های پوچ و حرف های بیهوده فراوان در جامعه دوری می‌کنند. انسان هایی که تفریحاتشان در دل طبیعت است.انسان هایی که روحشان در ریشه ی درختان تنیده شده.
کایا دختری ابر قهرمان در داستان های فانتزی نبود که دنیا را نجات می دهند.اما کایا در داستان زندگی اش به من زندگی کردن آموخت.کایا برای من مانند مادرم الگو و قهرمانم بود.کایا در ذهن من می‌ماند و هرگز ترکم نمی کند.خوبی شخصیت های کتابی که با آنها زندگی میکنی همین است آنها هرگز ترکت نمی کنند.

و در آخر 
تنهایی به صورت مطلق خوب نیست.همانطور که کایا بدون همدمش کامل نمی شد.همانطور که بدون تیت عشق را تجربه نمی کرد.همانطور که بدون دوستان کمش طاقت نمی آورد.
      

        من معتقدم هر کتابی توی هر ژانری باید داستانی با محتوا داشته باشه و حداقل یک پند در داستان یا جملات پیدا بشه.
این رمان هم پند هایی داشت هم محتوای جدید و  جذابی داشت و مثل برخی کتاب های فانتزی جدید کلیشه ای نبود‌. داستان و روابط عاشقانه این کتاب اصلا کلیشه ای نبود. 
فضای جدیدی هم داشت.
چند تا از ویژگی های مورد علاقه من در این رمان :
۱.داستان اساطیری
۲.پرداختن به موضوعات دیگر داستان مانند جنگ و خدایان و شخصیت های فرعی
۳.عشقی جدید ،نو و میان واژه ها
۴.فانتزی و در عین حال رئال بودن داستان.
۶.خبری از ابر قدرت در شخصیت ها ی انسان نبود که باعث می‌شد به آن ها احساس نزدیکی کنم 
در آخر عشق ، واژه ها ، نامه ها و شخصیت های کتاب در قلب و تن و روح من ریشه دواندند و از جان من تغذیه کردند.



پ.ن :من ۵۰ صفحه ی آخر رو نخوندم و نمیخونم چون قبل از اومدن فصل دوم توانایی این ریسک رو ندارم.
      

        آه استلا و ویل عزیزم. فداکاری،عشق،امید و غمی بسیار در داستان استلا و ویل وجود دارد که قلب هر کسی را به درد می آورد. داستان غمگین بود اما نویسنده امیدی رو از دل تاریکی بهمون نشون داد. امیدی به نام عشق. 
و کاش من دوستی مانند پو داشتم. نمی توانم حرفی از پو نزنم. پو دوستی مهربان و پسری با قلبی پاک و شوخ بود. اما او "بود" و دیگر نیست.
      

        من با این کتاب گریه کردم اما نه گریه ای عادی. من اشک هایی با این کتاب ریختم در حالی که لبخند بر لب داشتم.دوستی و عشقی که در این کتاب وجود داره روح انسان را پر از شکوفه هایی ابی می‌کند. اما چرا آبی؟به نظرم آبی رنگ غم است و شما قطعا در غم این دوستی را می یابید. زیرا که شخصیت های ما در اوج بیماری و درماندگی و زندگی ای غم بار هم شاد بودند اما زندگی به آنها مرگ را هدیه داد .