راز موفقیت این رمانِ فلسفی، شخصیت پردازی منحصر به فرد نویسنده است. 
و اما.... به نظرم این رمان به تنهایی می‌توانست باعث آغاز تفکر فمنیستی در جهان باشد🤕
        

          مگر می شود زوربای یونانی را خواند و کمتر از ۵ ستاره داد؟
زوربا پیرمردی است که وجودش سرشار از عشق به زندگی است و این عشق را به خواننده نیز منتقل می کند. این کتاب ارزش بارها خواندن را دارد. ترجمه مرحوم قاضی نیز بی نظیر بود.
        

          رفت جزءکتاب هایی که بارها و بارها باید بخونمشون
        

          به نام او

<img src="http://bayanbox.ir/view/531788663200578204/32325-2.jpg" alt="description"/>

با اینکه بهترین کار نیکوس کازانتزاکیس نیست ولی معروفترینش هست. یک رمان خوب با یک ترجمه بسیار بسیار خوب. در تمام طول خواندن کتاب به 
  یاد شخصیت اصلی منظومه مهدی اخوان ثالث با نام زندگی می‌گوید: امّا باز باید زیست می‌افتادم.
زوربا خود یک شاتَقی، زندانی دختر عمو طاووس است. 
 یک کلام: زوربا یک فیلسوف امّی خوب است

<img src="http://www.jeihoon.net/Media/Thumbs/0083/0083331.jpg" alt="description"/>
        

          * من بعدازظهرها تفریحم این بود که دستم را از ماسه نرم و کمرنگ ساحل پر می‌کردم و به هنگامی که ماسه گرم و نرم از لای انگشتان من فرو می‌لغزید احساس لذت می‌نمودم. دست به منزله ساعت شنی است که حیات ما از لای آن فرو می‌لغزد و نابود می‌شود. عمر می‌گذشت، و من به دریا نگاه می‌کردم، صدای زوربا را می‌شنیدم و حس می‌کردم، صدای زوربا را می‌شنیدم و حس می‌کردم که از خوشحالی شقیقه‌هایم در حال ترکیدن است.
* براستی آن ساعت‌ها که باران ریز می‌بارد چه اندوه شهوت‌آلودی در آدمی ایجاد می‌کند! همه خاطره‌های تلخ که در اعماق قلب آدمی نهفته است - مانند فراق یاران، لبخندهای محو شده زنان، امیدهایی که همچون پروانه‌های بال‌ریخته که از آن‌ها فقط کرمی مانده‌است و بر برگ دل من نشسته تا آن را بجود. -
* کاش می‌شد فهمید ارباب، که سنگ‌ها و گل‌ها و باران چه می‌گویند! شاید که صدا می‌زنند، شاید که ما را صدا می‌زنند و ما نمی‌شنویم. پس گوش آدم‌ها کی باز خواهد شد؟ کی چشم‌های ما برای دیدن باز خواهند شد؟ کی بازوان خود را خواهیم گشود تا همه یعنی سنگ‌ها و گل‌ها و باران و آدمیان را در آغوش بکشیم؟
* همهٔ آدم‌ها جنون خاص خود را دارند، و اما بزرگترین جنون به عقیده من آن است که آدم جنون نداشته باشد.
* زندگی حتی برای آن‌هایی هم که خوشبخت‌اند سخت است.
* این جمله مارکوس اوره‌لیوس که گفته بود: گردش ستارگان را بنگر، گویی تو نیز با آن‌ها در گردشی... قلب مرا سرشار از وزن و آهنگ می‌کرد.
* ‫هوس کردم که سر پاکت را نگشوده آن را پاره کنم. وقتی می‌دانم در آن چه نوشته‌است دیگر چرا بخوانمش؟ لیکن دریغا که ما هنوز به روح خود اطمینان نداریم.‬
        

          زوربای یونانی از کتاب هایی بود که از دوره ی نوجوانی دوست داشتم بخوانم . اسمش برایم جذاب بود. اواسط بهمن تصمیم به خواندنش کردم و شروع کردم، اما هر چقدر پیش می رفتم تقریبا هیچ جذابیتی برایم نداشت . به سختی تا انتهای کتاب پیش رفتم و دوست داشتم فقط تمام شود. احتمالا نه هیچوقت به این کتاب برمی گردم و نه به کسی سفارش خواهم کرد.
راستش دیگر برایم شرح دنیا و فلسفه اش از زبان یک کاراکتر خاص نه تنها جذاب نیست ، بلکه خسته کننده است . کتابهایی مثل ناطور دشت ، زوربا یا زندگی در پیش رو که شرح دیدگاهی در مورد فلسفه زندگی از زبان یک کودک یا یک دیوانه را روایت می کند به نظرم فرمی تکراری است که اگر خود داستان جذابیتی نداشته باشد ، بسیار حوصله سر بر می شود . مثل این کتاب که روایت زیرین آن بسیار دم دستی و پس زننده بود ، روایتی معمولی از دوستی دو نفر با اتفاق های روزمره . 
خلاصه خوشمان نیامد. 
اسفند 1396
        

          زوربا، حکمت و نکبت!
زوربای یونانی شخصیتی است که هم عاشق اش می شوید و هم نفرت او را به دل می گیرید! احتمالا خانم ها «زن ستیز»اش بدانند و آقایان «سرخوش بامرام». من هرچه  خواستم از زوربا متنفر نشوم و بازی هایش را توجیه کنم دیدم توهین به شان بهلول است! بهلول در سرخوشی ها و سرگشتگی هایش «حکمت» داشت، هدف داشت،مرام و معرفت داشت...«قدر» می دانست.
بهترین توجیه و‌قرائتی که می توانم داشته باشم این است که نویسنده با قرار دادن زوربا مقابل شخصیت«ارباب» که فردی نکته سنج، محاسبه گر و اهل کتاب است، سعی در تعدیل شخصیت او و چشاندن طعم لذیذزندگی به اوست. می خواهم در منطق زوربا صرفا بازگشت به حواس،توجه به زیبایی های دنیا، اگزیست موثر و تناسب جسم و روح، این گمشده ی مکاتب فکری را بیابم اما با عرض معذرت خوی حیوانی بشر، خوک صفتی شهوت ران او، خودخواهی به معنای واقعی کلمه و فرد گرایی در پس غیر دوستی را یافتم.
دریغ اگر کسی از اینها با هر توجیهی بخواهد «معنا» بیابد و با تلون توجیه او را وارسته کند.

عادت به بد گویی و منفی نگری مطلق ندارم لذا  ذکر نکاتی چند خالی از انصاف نیست:
توصیفات کتاب اکسیرگونه است، مدهوش می کند و اساطیر یونان را نه در زمان که در جغرافیای روستا به تصویر می کشد.
این کتاب و مباحث جهان شناختی اش مقالی می طلبد و این مختصر مجالی نمی دهد.
پ۱: پیشنهاد می کنم مقدمه ی مترجم در پایان کتاب خوانده شود.
قسمتی از متن کتاب:
«_زوربا، تو خیال می کنی یک سندباد بحری هیولا هستی و‌زیاد هم لاف می زنی، چون در دنیا زیاد گشته ای. ولی تو بدبخت هیچ چیزی ندیده ای! هیچ چیز،هیچ چیز! تازه من هم یکی هستم مثل تو. دنیا بسیار وسیع تر از آن است که ما تصور می کنیم.
ما سفرها می کنیم و خشکی ها و دریاها را درمی نوردیم و با این وصف هنوز نوک دماغمان را از آستانه خانه مان آنسوتر نبرده ایم.»
        

          هر کسی تو زندگیش برای خودش یه فلسفه ای داره، فلسفه زندگی زوربا ،یه زندگی بی پروا،پر شور و حرارت که از لحظه به لحظه اش لذت میبره.. هر چقد از زوربا و تفکراتش بگم کم گفتم باید خودتون بخونین و از سطر به سطر کتاب حظ ببرین.
        

          هر جا اسم زن اومد کنارش بد و بیراه و توهین سنگین هم اومد که اوکی، می‌گیم اون موقع اینجوری بودن و عقل و شعور نداشتن. ولی آخه دیگه چرا زوربا و راوی رفتن با یکی از کسایی که می‌خواستن اون زن بیچاره رو بکشن دوست شدن و قربون صدقه‌ی هم رفتن؟ راوی هم که این همه در هوا و هوس زنه جمله و استعاره و بودا و اینا ردیف کرد، بعد که کارشو کرد و زن بدبخت هم اونجوری شد خیلی سریع قضیه رو برای خودش حل کرد و هیچی نگفت؛ باز خوبه زوربا چند روز ناراحت بود.
        

          زیاد به دلم ننشست...شاید به خاطر اینکه حرف های  زوربا خیلی جلوه  شعار زدگی‌ برایم‌داشت...
        

          وقتی کتاب رو بخونید، با زوربا دوست می شید و هی منتظرید تا با رفتار و گفتارش غافلگیرتون کنه!

اما خب! دوست بی تربیت و هیزیه! و به شدت بی دین و ایمون!

پدر زن ها و آدم های مذهبی رو در میاره ! :))
        

          مانده‌ام چرا این‌قدر مشهور شده، صرفاً برای داشتن جمله‌هایی که جان می‌دهد برای استوری گذاشتن؟!
دو شخصیت که از جهت نگاه به زندگی، مقابل هم هستند. یکی به‌شکل افراطی تن‌پرور و دیگری روح‌پرداز. و احتمالاً هدف کتاب این باشد که خواننده به تعادلی میان این دو برسد. اگر با این توضیح و توجیه، محتوا را بپذیرم هم، قالب برایم خوشایند نیست. درمجموع کتابی نبود که با رغبت خوانده باشم. تعهدی بر خواندنش داشتم و به‌ناچار آن را به پایان رساندم. 
من با ترجمه مهدی سحابی خواندم و از این وجه راضی بودم. با این حال کتابی نیست که به خواندنش سفارش کنم.  🌺
        

          راستش نفهمیدم چرا معروف شده؟ بیشتر حس میکردم نویسنده دست و پا می‌زند به خواننده بقبولاند که عذاب وجدان ناشی از بی‌تعهدی ( چه دینی چه انسانی) را کنار بگذارد و هرجور که دوست دارد زندگی کند. حالا اگر این دست و پا زدن را نمی‌دیدم و با داستانی پخته و شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌هایی قوی مواجه بودم، کار به نوع نگاه نویسنده نداشتم و از کتاب لذت هم می‌بردم. ولی در این کتاب دیالوگ‌های طولانی زوربا و نداشتن قصه‌ای جذاب به ذهنم شعاری بودن و غیرهنری بودن کار را متبادر می‌کرد. چندباری وسوسه شدم نیمه‌تمام رهایش کنم ولی باز خواندم تا بفرستمش در قفسه‌ی کتابهای خوانده شده. البته دیگر نمی‌خوانمش و به کسی هم پیشنهادش  نمی‌دهم. تنها مزیتش این بود که یکی از خوره‌های جانم کم شد. دیگر کسی درونم نهیب نخواهد زد که زوربای یونانی را هم نخوانده‌ای هنوز.
نمی‌شود از ترجمه نگویم. نمی‌دانم علتش چیست و البته اهمیتی هم برای من خواننده‌ی عصر حاضر ندارد ولی ترجمه‌ی کتابی و عصاقورت‌داده‌ی کتاب -از آنها که به‌جای《 او》 می‌گوید 《وی》- خیلی خیلی بد بود و تاثیر زیادی در نظرم راجع به این کتاب داشت.
این یک و نیم ستاره هم برای زحمت چیدن آن همه کلمه کنار هم دادم که سوای هنری بودن یا نبودن به خودی خود کار سختی است.
        

          دست های تو را گرفتم، با آنکه نبودی.
و گرم شدم، با آنکه نیستی.
لعنت به خیال با بال های شکسته اش...
_
سلام و درود.
_
کتاب زوربای یونانی اثر کازانتزاکیس، ترجمه جناب قاضی.
کتاب، تقابل 2 انسان که دارای دو فلسفه دو جهان‌بینی و دو نگاه متفاوت به زندگی دارند. یکی آلکسیس زوربا فردی خوشگذران، شاد، ابن الوقت و معتقد به امر لذت است و هر کاری را برای رسیدن به این هدف مجاز می داند. هیچ وقت دچار تکرار نمی شود و هر روز همه چیز را انگار بار اول است که می بیند و سر ذوق می آید. جسور و بی پرواست.
دیگری، راوی یا همان ارباب، فردی است کتاب خوان که تعالیم بودا را دنبال می کند، دانته می خواند، درگیر مبارزه با نفس خود است، ولی در دل به فلسفه ی زوربا معتقد است و راه و روش زوربا را صحیح می‌داند.
زوربا فردی است بی سواد ولی دنیادیده که قدم به قدم اربابش را به تکامل نزدیک و چشمش را به حقیقت باز می کند(که همانا دنیا فانی، پوچ و بی ارزش است)
کتاب فارغ از ساختار روایی، بیشتر در بند محتوا و معناست و می خواهد بگوید: ( غلام همت آنم که زیر چرخ کبود...... ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است)
کازانتزاکیس در سال هزارو نهصدو پنجاه وهفت در سن 74 سالگی با یک رای کمتر نسبت به آلبر کامو جایزه ی نوبل را از دست داد.
بریده ای از کتاب: 
زوربا با دهان باز به آسمان نگریست، گویی اولین بار است که آسمان را نظاره می کند. زمزمه کنان پرسید:
آن بالا چه خبر است و چه حوادثی روی می دهند؟! 
ارباب، می توانی بگویی معنای تمام این کارها چیست؟ 
این همه چرخ ها را کدام دست می چرخاند؟ و برای چه؟ 
چرا مردم باید بمیرند؟ 
خجالت زده گفتم: نمی دانم. 
زوربا که چشمانش از تعجب گرد شده بود گفت: پس آن همه کتابهای لعنتی که خوانده ای به چه دردمیخورد؟ 
چرا اصلا آنها را می خوانی؟ اگر کتاب‌ها جواب این مسائل را به تو نمی دهند پس چه به تو می آموزند؟ 
گفتم: آنها درباره ی رنج و سرگشتگی و حیرت انسانی گفتگو می کنند که نمی تواند به سئوالی که هم اکنون تو کردی پاسخ بدهد. 
_
عشق بسی نیرومندتر از مرگ است. 
_
همه ی آدم ها جنون خاص خود را دارند، و اما بزرگترین جنون به عقیده ی من آن است که آدم جنون نداشته باشد. 
خوشحالم از این که این کتاب را خوانده ام. 
با مهر.
        

          من این داستان را با ترجمه خوب محمد قاضی خواندم.
کتاب یک جمله طلایی دارد:من طوری رفتار می‌کنم که انگار هر آن ممکن است بمیرم.
شیرازه داستان همین است و زندگی را گذرگاه موقتی تعریف می‌کند که می‌تواند ساده و بدون متحمل شدن اضطراب‌های اضافی از دنیای پیرامون گذراند.
شاید هم نویسنده به مدرنیته و عوارضش در داستان طعنه می‌زند ...
این داستان گفتنی زیاد دارد و به شدت تفکر محور است
        

          《دریا، شراب، کار بی امان! با کله در کار و شراب و عشق فرو رفتن، نه از خدا و نه از شیطان ترسیدن.... این است جوانی!》
        

          زوربای یونانی نوشته نیکوس کازانتزاکیس با ترجمه محمدقاضی.
اولین بار از سروش صحت شنیدم که کتاب خوبیست. کتابی در وصف امیدواری. نه از جنس امیدواری هایی که در سمینار‌های صدهزار نفری پیدا می‌شود، نه! از جنس درد و رنج. 
راوی جوانی نویسنده است و از طبقه روشنفکر آن زمان. در مقطعی برای پیدا کردن معدن ذغال سنگی در  یک دهات. سر کارگرش زورباست. البته این لقب اوست، لقبی که از سبک زندگی خاص او حکایت می‌کند. 
انسانی شوریده حال، کم سواد اما اندیشمند. اندیشه‌هایی که در باب زندگی و مواجه انسان با آن است. از درد و رنج‌هایی کمر خرد کن تا شادی‌های مست کننده.
در سلوک زوربا یأس هیچ راهی برای ورود ندارد. مرگ هم حرفش نیست انگار. او خود را غرق در شادی می‌کند. و رقص تنها کلید او برای رسیدن به اوج لذت است.
ترجمه بسیار عالی آقای قاضی این اثر را خواندنی تر کرده است. 
از دستش ندهید!
        

          رمانی در ستایش زندگی..
داستان با تقابل دو شخصیتِ متفاوتِ باهم شروع میشه؛ نویسنده سیر داستانی خاصی رو دنبال نمیکنه و بیشتر داستان حول محور مکالمه‌ی این دو فرد (راوی یا ارباب و زوربا) پیش میره.

زوربا مردی بی‌سواد، خشن، نترس، تجربه‌گرا،بی‌تعصب،بی ایمان و خوش‌گذران.
و ارباب مردی باسواد، متین، ترسو، کمال‌گرا، متعصب، با ایمان و ریاضت‌کِش.
نزدیکی و دوستی اتفاقی این دو نفر باهم، تعامل و تأثیرات‌شون روی هم بن‌مایه‌ی اصلی کتابه؛ تقابلی که برام جالب بود و باعث شد کتابو ادامه بدم.

شاید شنیده باشید که این یک رمان مردانه (یا ضد زن) هست.
البته که من هم یک زنم و‌ خیلی از دیالوگ‌ها و اعتقادات رو دوست نداشتم، اما فکر نمیکنم به این سادگی‌ها باشه! 
با انتقادی که نویسنده به کشیش‌ها، کلیسا، مذهب و سنت‌های مردم اون زمان میکنه، در حال نمایش دادن اشتباهات، اعتقادات و باور به خرافاتِ مردم اون زمانه هست که مثال‌های زیادی هم داخل کتاب هست.
همون‌طور که زن رو بد جلوه میده (و‌گاهی تا حد رفع شهوت پایین میاره) گاهی اون رو بالا میبره و میگه که زندگی مرد بدون زن عملاً غیرممکنه. 
❌یک مثال از داخل داستان: هشدار اسپویل
مثلا مردم مذهبیِ این زمانه، در روز “عید پاک” ، زنی رو به جرم رد کردن خواستگارانش به قتل می‌رسونن!!❌

خلاصه از شخصیت‌های متفاوتی که نویسنده ساخته؛ که یکی عاقل و دیگری دیوانه، یکی فیلسوف و دیگری بی‌سواد، یکی بشاش و دیگری خموده و.. ( که حتی گاهی این صفات بین دو شخصیت جابجا میشه: مثلا ارباب به عنوان فیلسوف کتاب‌خوار پرداخته شده اما سوالات فلسفی رو زوربا می‌پرسه..)
میشه به این نتیجه رسید که نباید خودتون رو با برداشت منفی ازین کتاب اذیت کنین :)) 

گاهی لازمه کسی بهمون تلنگر بزنه تا دوباره به خطِ زندگی برگردیم، پس امیدوارم تو مسیر زندگی‌تون به زوربا(ها)ی عاشقِ زندگی بَربُخورید ^~^❤️✨

ترجمه‌ی آقای محمد‌قاضی (زوربای ایرانی) با ضر‌ب المثل‌ها‌ی فارسی و پاورقی‌هایی با اشعار خیام، عالی بود. حتی برای بعضی ضرب‌المثل‌ها اصل متن هم تو پاورقی آورده شده!

والبته هنوز فیلمی که بر اساس این کتاب ساخته شده رو ندیدم، که بعد به این یادداشت اضافه میکنم D:
        

          در این اثر به شدت مرز بین آگاهی و عدم آگاهی... خواستن و نخواستن... بودن و نبودن مشخص است. اثری خوانا و قابل درک که در هر زمانی می‌شود آن را خواند.
        

          فصل اول داستان به تشریح حال و هوای داستان، فضا و معرفی شخصیت‌ها می پردازد. اشاره به اطلاعات پایه‌ای و زمینه‌سازی که نویسنده انجام می دهد، باعث می‌شود با پیش رفتن داستان، متوجه آن نشانه‌ها و هدف‌گذاری  بشویم و لذتی مضاعف حس کنیم. کتاب با کافه‌ای در بندرگاه شروع می شود. کازانتزاکیس با این انتخاب هوشمندانه ما را وارد فضایی متفاوت می کند. و موفق می شود توصیف های خوبی از سفر دریایی، مناظر کرت و روستائیان ارائه دهد. 
روشنفکر جوان  یا همان« ارباب» در این کافه به دوستش می‌اندیشد. فقدان او را حس می کند، لحظات جدایی، کلام های آخر، حس های ماورائی ارباب، نیاز به تغییر و دیدن زوربایی که با نگاهی دقیق دارد او را می نگرد. زوربایی که قرار است راه و رسم جدید زندگی را به او نشان دهد و توانایی پختن سوپ های خاص و خوب را دارد.(زوربا قرار است غذای روح او را نیز تهیه کند) کازانتزاکیس در لابه‌لای سوالهای فلسفی به گشت و گذار در کرت و کشف دنیای زوربا می پردازد. او می خواهد تضادهای شخصیتی خودش را حل کند. او خود را در سایه ی زوربا پنهان می کند. زوربا برای او دنیایی جدید است. گویی کشف آن باارزش تر از کشف معدن و کار استخراج زغال سنگ است. 
نگاه ضد زن زوربا، بسیارآزار دهنده است.از نگاه او،  زنان، ابله، درک نشدنی، وسیله کامجویی و لذت مردان و حتی قابل خرید و فروش هستند. جایی که زوربا داستان نوسا زن روسی و پایین آمدن ارزش روبل را تعریف می کند، تحقیر زن و نگاه مادی نسبت به زن کاملا مشهود است. زوربا با اینکه سنش بالا رفته است با تمرکز روی مسائل جنسی خود را قوی و جوان می داند و سعی می‌کند از زن برای لذت جویی خود کمال استفاده را ببرد. گاهی دلش برای جنس زن می‌سوزد و احساس ترحمی، مشمئز کننده دارد.  
زنان زیادی در داستان می‌آیند و می‌روند اما دو زن به عنوان نماد زنها، معرفی می‌شوند: بیوه زن و بوبولینا. کازانتزاکیس  برای بوبولینا قصه می‌بافد، او نسبت به تمام زنان داستان، کاملتر و ملموس تر توصیف می شود. در همه جای داستان حضور دارد، علی رغم پیریش دنبال عشقی است که بتواند به آن تکیه دهد. ماندگارترین تصویراز زن اغواگرداستان، بوبولینا و چهار مردی است که بر زانوی او نشسته اند، گویی جهان در تسخیر اوست. و کاناوارویی که طوطی تا آخرین روزها تکرار می‌کرد، نشان می‌داد که این زن تا لحظه های آخر، در جستجوی مردی است که به او عشقی دائمی دهد. اما بیوه زن، در صحنه های مختصرتری وجود دارد. مورد تنفر زنان روستاست. او توانسته حس تمام مردان روستا را برانگیخته کند اما ارباب مردد است که پیش او برود یا نه! گویی با وجود او هیچ مردی رستگار نخواهد شد و تنها راه خلاصی از او، سنگباران و کشتن او توسط مردم دهکده است. تصویری ماندگار و ترحم انگیز.
 داستان ماجرا ندارد. پیرنگ را به سختی می‌توانیم حس کنیم. اما تقابل شخصیت‌های متضاد داستان، زوربای خشن، بدوی، درشت با ارباب متین، مبادی ادب، فیلسوف کار را شیرین و خواندنی می‌کند. این مقایسه گاهی موقعیت طنز فراهم می‌کند. بیان خاطرات زوربا از گذشته، رابطه فراموش نشدنی اش با بوبولینا، تاملات فلسفی ارباب و بیان دیدگاه های فلسفی، دینی و اجتماعی زوربا لبخند را بر لبهای خواننده می‌آورد. صحنه‌هایی که صومعه را توصیف می‌کند، طنزی تلخ دارد که نشان دهنده اعتراض کازانتزاکیس به کلیسا و مسیحیت می باشد. اعتراض آشکاری به رفتار کلیسا و سخت‌گیری کلیسا در دوران خاصی می‌کند.صحنه آتش‌سوزی صومعه، یکی از ماندگارترین صحنه‌های کتاب می باشد. او حتی به خدا اعتراض می‌کند. اما پاسخی برای اعتراض‌ها و راهکاری برای مسئله ها ارائه نمی دهد. گویی تنها پاسخ، زندگی در لحظه و نگاهی است که زوربا دارد. لذت بردن از زندگی و رقصیدن در برابر آن است. خیر و شر در داستان با هم درگیرند. زوربا با سنتورش به کرت آمده تا با کارش از معدن، زغال سنگ استخراج کند و ارباب با قلم و کاغذ و کتابهایی که همراه دارد، بودا، کتاب دانته؛ می‌خواهد خودش را کشف کند. در این میان گاهی به آموزه‌های مسیحیت، حتی مسلمانان، ترک ها و ... می پردازد. استفاده از کهن الگوی پیرخردمند و جست و جو گر، در این داستان شکل متفاوتی گرفته است. عمل‌گرا بودن زوربا و روحیه شادی اوست که کلیشه پیرخردمند را از بین می برد و او را به یادماندنی می کند.