نظرم درباره‌ی این کتاب رو میخوام دو بخش کنم:
1_درباره‌ی داستان و داستان پردازی نویسنده: ایده‌ی داستان، ایده‌ی جالبی بود و پتانسیل این رو داشت که به یک داستان جذاب و فوق‌العاده‌ ختم بشه. اما به نظرم نویسنده نتونست از این ایده‌ی جذاب کمال استفاده رو ببره و اون چیزی که حقش بود رو ادا کنه. 
2_ درباره‌ی محتوا و میشه گفت درس‌هایی که این رمان داشت:
این بخش واقعا خوب بود. واقعا باعث می‌شد تا به زندگی، فرصت ها، مرگ، رنج، از دست دادن، بودن با عزیزانمون و... فکر کنیم و در نقش تلنگری باشه تا به این مسائل فکر کنیم. این چیزها باعث شد تا واقعا ذهنم درگیرتر بشه با این مسائل.
 
[زان پیش که بر سرت شبیخون آرند
فرمای که تا باده گلگون آرند

تو زر نئی ای غافل نادان که ترا
در خاک نهند و باز بیرون آرند _ خیام]
        

          اول های داستان جذبش نشده بودم و بنظرم مسخره میومد. ولی با جلو رفتن داستان خیلی خوشم امد. هم غمیگن بود هم باهاش خندیدم و خوشحال شدم و به دنیایی که این شکلی باشه فکر کردم. در کل بنظرم ارزش خوندن داره
        

          کتاب قشنگیه من خیلی خوشم اومد ازش.
نشون میده لحضه های زندگی چقدر با ارزش هستن.
شاید اول کتاب یه مقدار آروم جلو بره ولی بعدش قشنگ میشه.
پیشنهاد میکنم بخونید🌱🤍
        

          چیزی که مشخصه من اصلا دنبال کتاب‌هایی که پایان تلخ و باز داشته باشند،خیلی نمیرم..🚫 اما چون تعریفش رو از کتابخون های اطرافم شنیدم ترجیح دادم از دایره امنِ روانم بیرون بیام و یک کتاب شروع کنم که اگر پایینش تلخه اما در طول داستان قراره بهم  خوش بگذره🥴...
باید اعتراف کنم  اصلا نتیجه خوبی به همراه نداشت... 🤕
💣موضوع و ایده داستان نو بود اما نویسنده از این فرصت خلاقانه نتونسته بود آنطور که باید استفاده کنه...🕳
💣شخصیت پردازیش جاندار نبود یعنی داشت تلاش می‌کرد بهت بفهمونه هرکس چه جوریه اما بازم چیزی دستت رو نمی‌گرفت... 👩‍🦽
💣 هدف داستان که میخواست مثلا بهت تلنگر بزنه هم در احاطه کامل سیاهی و ناامیدی زیرپوستی بود☠
💣 ترجمه هم تاحد زیادی به دلم ننشست.احساس میکردم گاهی ترتیب فعل و فاعل رعایت نشه بعضی وقتا مجبور بودم یک خط رو  چند بار بخونم تا بفهمم این چند فعلی که پشت سر هم اومده چی میخواد بگه ،یه سری کلمات و جملات بود که اگر حذف می‌شدند صدمه ای به داستان نمیزد اما بالاخره باید باشه که درجه منشوری شدن رو ببره بالا و تو فکر کنی که نظارت برعهده کجا بود؟و دقیقا دارند چه غلطی میکنند؟ ودقیقا ناشرها از چه چیزی همیشه شکایت دارند؟ این حساسیت رو پا این بذارید که این کتاب بین  نوجونا خیلی محبوب شده...
💣 گاهی داستان برام بی معنی میشد که علتش رو نگاهم به زندگی و مرگ و تفریح و ارزش ها و حتی ارتباطاتم با جامعه ام و دنیا میدونستم....🤷‍♀️

در کل بعد پایان کتاب به این فکر کردم چقدر بد که با چنین مضامین و داستانهایی سعی می‌کنند مرهمی به سردرگمی هاشون بذارند...🦸‍♂️👩‍🦯👣
        

          از خیابان میگذرم .اما این بار دستی نیست که من را نگه دارد
        

          کتابی که روایتگر عشق بین دو دوست بود دوستی از جنس مرگ (:
        

          شامل اسپویل البته این رمان جای اسپویلی نداره ولی خب ‌....
قلبم شکست ...
توی هر ص از کتاب ارزو میکردم این ماجرا دروغ باشه و این ها از دست مرگ فرار کنند ولی اینطور نشد متیو و روفوس مردن ولی روز آخر کامل و شگفت انگیزی گذروندن و زندگی کردن این مهمه نه ؟ چقدر شخصیت روفوس رو دوست داشتم اون شجاعت بی نظیرش رو ، فکر میکنم من هم نیاز به همچین دوستی دارم ..من بیشتر شبیه متیو ام کسی که اگه بفهمه امروز میمیره تو خونه سنگر میگیره ، فکر میکنم منم به یه روفوس نیاز دارم دلم میخواد گریه کنم ولی جایی هستم که نمیشه مرگ متیو خیلی بیشتر از مرگ روفوس من رو تحت تاثیر قرار داد.
چقدر تاثیر ما رو زندگی هم زیاد و شگفت انگیزه ، اگه متیو روفوس رو نمی شناخت چی ؟ اگه اون برنامه یه ادم پوچی رو بهش معرفی میکرد و اون هم تصمیم میگرفت با همچین ادم مسخره ای رفیق بشه؟ شاید تا اخر زمان مرگش توی خونه میموند :)))
روفوس متیو رو شجاع کرد ولی این دلیل بر این نیست که روفوس از چیزی نمیترسید بلکه اونم نیاز داشت که بهش یاداوری کنن شجاع باش :) روفوس و متیو عزیز من با شما زندگی کردم قلبم در حال گریستن برای شماست شما باید یک زندگی طولانی رو تجربه میکردید:))
از روفوس همدلی و همراهی و شجاعت رو اموختم و از متیو مهربانی فداکاری و استقامت :)))
بدرود متیو ، بدرود روفوس
        

          هر دو در نهایت می‌میرند:))))))
هدیه‌ی مرگ به آدما، بهترین روز زندگی‌ شان است.
        

          چند دقیقه ی پیش برای بار دوم این کتاب را تمام کردم و نسبت به زمانی که برای بار اول خواندمش نظر مثبت تری نسبت بهش داشتم.
همان طور که از عنوان کتاب پیداست هر دو درنهایت می میرند اما  من هر لحظه از خواندن کتاب آرزو می کردم که عنوان کتاب آنچه در نهایت اتفاق می افتد را فاش نکند، اما اینگونه نبود.
این کتاب یکی از قشنگ ترین کتاب های عاشقانه ای بود که خوندم و البته یکی از غمگین ترین هایش هم بود. کتابی بود که ممکن بود در لحظه با آن بخندی و لحظه ای بعد با آن بغض کنی و اشک بریزی.
        

          ای وای ای وای.. این کتاب :)
قلم نویسنده ستودنیه و تو رو با خودش همراه میکنه؛کارکترا رو میشه کاملا درک کرد و قطعا پیشنهاد میکنم بخونیدش با اینکه حتما باهاش اشک می ریزید..
قطعا تا ابد کتاب موردعلاقم میمونه
        

          فکر کنم سال ۹۷ خوندمش .اولین کتاب توی این سبک که قصه از نگاه افراد مختلف و زوایای مختلف  روایت میشه و یه جا بهم میرسه.انقدر برام‌جذاب بود که هنوز طرفدار سفت و سخت اینجور قصه گفتم. رفت و برگشت های بی نظیر و گریز های جذاب.البته خود موضوع هم‌ آدم را جذب میکنه.
این که قبل از مردن تکلیفت با  دنیا معلوم بشه.بدونی کجای کاری.چند‌چندی.اصلا زندگی ات ارزش و فایده ای داشته
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : پيش از آن كه مورد حسابرسى قرار گيريد، خود به حساب نفستان برسيد و پيش از آن كه سنجيده شويد، خود نفستان را در ترازوى سنجش بگذاريد و براى آن حسابرسى بزرگ آماده شويد.
        

          یکی نیست بهم بگه خب تو که از اولشم می‌دونستی تهش چی میشه دیگه چرا گریه می‌کنی؟😭🤧💔
هردو در نهایت می‌میرند به نظر من فقط یک داستان نیست بلکه  یک یادآوری فلسفی ، احساسی و روانشناختی درباره اهمیت زندگی در لحظه ، پذیرش ناپایداری حیات و ایجاد معنا در مواجهه با ناپایداری هست و با نگاهی اگزیستانسیالیستی ما رو وادار می‌کنه به این فکر کنیم که
( اگر بدانیم فردا آخرین روزمان است امروز را چگونه خواهیم گذراند؟)

        

          بینهایت دوسش داشتم 
        

          خوشحال نیستم که تورو ترجمه خوندم بچه
        

          یکی از بهترین کتاب هایی بود که تو عمرم خوندم،قلم آقای سیلورا در این کتاب جوری بود که شما هم گریه رو برای یک کتاب تجربه می‌کردید هم خنده و هم دوستی.
و امیدوارم همه ی انسان ها مثل متیو و روفوس جوری زندگی کنند که انگار فردایی وجود ندارد.
        

          تلنگر خوبی بهم داد. یه جورایی از اون به بعد بیشتر از قبل قدر لحظه ها زندگیمو دونستم، شاید زندگی اونقدر ها هم بد نباشه. 
        

          خب،از کجا شروع کنم؟..
این کتاب به معنای واقعی تونست روح و قلبم رو لمس کنه، من با تک تک ماجراها و اتفاقات و پاراگراف ها یا بند ها زندگی کردم و خندیدم و اشک ریختم.. سر هر جمله ای که متیو میگفت بغض میکردم و سعی می‌کردم به پایان کتاب فکر نکنم اما نمیشد..
وقتایی که کتابو باز میکردم زندانی میشدم،
دیگه  نمیتونستم اون رو ببندم و فراموشش کنم، بین جملاتش غرق میشدم  و جون و روحمو به خود کتاب می‌سپردم و شروع میکردم به خوندن، راستش تا الان هیچ کتابی انقدر منو عاشق خودش نکرده بود، وقتی کتابو تموم کردم فقط یه گوشه نشستم و بی اختیار اشک ریختم، برای سرنوشتشون(که از همون اول مشخص بود) و حتی برای خاطراتشون که احساس میکنم خودمم جزوی از اون خاطره ها بودم..
الان یه سالی میشه که من این کتابو تموم کردم و البته بعد از اون دو بار کامل از اول خوندمش چون حس کردم بدون اون نمیشه، اما امیدوارم بتونم دیگه فراموشش کنم.. 
        

          کتاب جالب با داستانی نو و اما غمگین کننده و شاید اندکی امید و انگیزه دهنده
من توانایی خوندن صفحه اخر رو نداشتم ؛نمیخواستم تموم شه ، نمیخواستم ببینم چی میشه ، واقعا نمیخواستم تمومش کنم .

تا چندی روزغمگین و عزادارم.
        

          داستان خوب شروع شد و طرح کلی داستان جالب بود. 
اما ماجراهایی که در میانه کتاب اتفاق افتاد من رو به عنوان یه خواننده جذب نکرد اما به هر حال کتاب رو تا انتها ادامه دادم و خوندم. پایان نسبتا خوبی هم داشت اما چون متن ترجمه شده رو خوندم احساس میکنم که تا حد زیادی سانسور شده بود و این موضوع باعث شده بود که داستان از موضوع اصلی جدا بشه.