نظرم درباره‌ی این کتاب رو میخوام دو بخش کنم:
1_درباره‌ی داستان و داستان پردازی نویسنده: ایده‌ی داستان، ایده‌ی جالبی بود و پتانسیل این رو داشت که به یک داستان جذاب و فوق‌العاده‌ ختم بشه. اما به نظرم نویسنده نتونست از این ایده‌ی جذاب کمال استفاده رو ببره و اون چیزی که حقش بود رو ادا کنه. 
2_ درباره‌ی محتوا و میشه گفت درس‌هایی که این رمان داشت:
این بخش واقعا خوب بود. واقعا باعث می‌شد تا به زندگی، فرصت ها، مرگ، رنج، از دست دادن، بودن با عزیزانمون و... فکر کنیم و در نقش تلنگری باشه تا به این مسائل فکر کنیم. این چیزها باعث شد تا واقعا ذهنم درگیرتر بشه با این مسائل.
 
[زان پیش که بر سرت شبیخون آرند
فرمای که تا باده گلگون آرند

تو زر نئی ای غافل نادان که ترا
در خاک نهند و باز بیرون آرند _ خیام]
        

          اول های داستان جذبش نشده بودم و بنظرم مسخره میومد. ولی با جلو رفتن داستان خیلی خوشم امد. هم غمیگن بود هم باهاش خندیدم و خوشحال شدم و به دنیایی که این شکلی باشه فکر کردم. در کل بنظرم ارزش خوندن داره
        

          ۵/۵

یعنی از الان تا هروقت درباره این کتاب و داستان و شخصیتاش حرف بزنم، بازم کمه. حتما خودتون باید بخونید تا بفهمید چی میگم. به شدت احساسی و غم انگیز و ناراحت کننده.

با اینکه ادم از همون ثانیه اول میدونه آخرش قرار چجوری تموم بشه اما بازم برای دونستن همه چیز هیجان داره و این قطعا یه ویژگی مثبت است، اما من اصلا دلم نمی خواست اونجوری تموم بشه. به شدت بد بووووود.

شخصیتای فوق العاده منحصر به فرد که تو یه فضای فوق العاده منحصر به فرد بودن و کاملا دوست داشتنی. به راحتی میشد باهاشون ارتباط برقرار کرد و همراهشون شد.

متیو و روفوس بهترین شخصیتایی بودن که اَدِم سیلورا تا به حال خلقشون کرده و برای من بهترین کتابش هم بود. تا باشه از این کتابای عالی.
        

          دورد
آن‌دو در نهایت می میرند، نوشته آدام سیلورا؛ نویسنده‌ای که از طریق صفحه مجازی  رسیمی‌‌اش اعتراف کرده به طور واضحی به لو دادن پایان داستان در عنوان آن علاقه دارد.(خدا خیرت بده داداش🤌😅)
داستان به طور کلی درباره‌ی دو پسره که هر دو شون  بهشون اطلاع داده میشه که؛ عاموو امشششو شوشه😅 دیگر عمری ندارید.
دو پسر با سن کمی که دارن، احساس ترس و سردرگمی تمام وجودشون رو در بر می‌گیره و در ادامه داستان با هم آشنا میشن و نویسنده به شکل کامنت‌هایی سرگذشت آن‌ها رو در طی حدودا ۲۴ ساعت روایت می‌کنه و دو جوان.....
در کل داستان دلنشینیه اما از نظر من تنها به یک بعد سردرگمی آنان به خوبی پرداخت شده و داستان می‌تونست ادامه پیدا کنه، به عنوان یه داستان کوتاه می‌تواند کتاب سرگرم کننده‌ای باشد جذاب‌ترین بخش‌های کتاب می‌تونه بخش‌های وسط کتاب باشه که به افسوس‌های آنان اشاره می‌کنه، یکم شاید به ما کمک کنه که بدونیم قرار برای چه چیزهایی دلتنگ بشیم.... برای چه کارهایی قراره افسوس بخوریم و برای نفشردن دستان چه کسانی قرار است دلتنگ شویم...

        

          خوبه و خلاقانه است اما زیادی تینیجریه
برای کسایی که از اون دوران زندگی گذر کردن شاید بچگانه باشه.
        

          اگه میخواید واقعا زندگی کنید این کتابو بخونید:) 🙂💙
        

          What a waste of time and money for this piece of sheet..
        

          به طرز وحشتناکی همه چیز این کتاب به دلم نشست مخصوصا فضایی که نویسنده داستان رو توش روایت میکرد زیبا زیبا و زیبا💙
        

          هردو در نهایت می‌میرند برای من کتابی بود که تا نیمه‌ی داستان من رو به خودش جذب نکرد و من خودم رو مجبور به خوندنش کردم، اما از نیمه به بعد اوجی ناگهانی گرفت و برام جذاب شد.
از اونجایی که نسخه‌ی زبان اصلی رو نخوندم، حدس می‌زنم بخش قابل توجهی از کتاب که به شناخت من  از رابطه‌ی روفوس و متیو کمک می‌کرده سانسور شده بود؛ پس از انتقاد راجع به اینکه چرا طی روند تقریبا غیر منطقی‌، این دو نفر به همدیگه نزدیک و برای هم مهم شدند، صرف نظر می‌کنم.
این کتاب برای روایت و همچنین وضوح بهتر رخدادها چندین راوی داشت که برخلاف سلیقه‌ی معمول من، برام خوشایند بود.
هردو در نهایت می‌میرند از نظر من پایان نامناسبی داشت، منظورم صفحات پایانی نیست بلکه جملات پایانیه. زیاد از حد گنگ و بی‌معنی بود.(یا شاید هم مشکل از ترجمه‌ای هستش که خوندم)
در اصل نظرم به این کتاب شامل دو ستاره است ولی به خاطر بریده‌های خوبش، یک ستاره اضافه می‌کنم.
        

          3.5
What would you do if you knew you had but one more day to live?
This question is pretty much what's going on in this book. It does a good job showing the absolute inevitability of death, the fact that it comes whenever and however it wants and doesn't wait for a perfect moment like in fiction. The worldbuilding is smart, fun, imaginative and also incredibly realistic (there are big corporations making tons of money out of people who've been informed they're on their last day. Looks like the author understands capitalism, I guess), and the characters and plot and everything else are thoughtful and well-written and just okay enough.
My expectations were relatively low, but surprisingly, I did enjoy my time with this book.
        

          زبان اصلیِ این کتاب 
به مراتب حتی زیباتر از ترجمه‌شده کتاب هستش :)💛
بخونیدش و از احساسات درون کتاب لذت ببرید.

        

          روی هم رفته کتاب متوسطیه. ولی خب ممکنه به ملت معرفیش کنم. به بعضی آدما. ولی خب حرفی که می خواد بزنه رو قبلا زوربای یونانی خیلی بهتر و خفن تر به من زده بود. واس همین خیلی جاها حوصله ام سر رفت. دگ هی تکرار و تکرار یه ایده، بسه دگ حاجی. مثل ملت عشقه شاید.  یه حرفای قشنگی توش هست، ولی خب در عین حال آبکیه. من اول کتاب نوشته بودم ک فلان می کنم و بهمان. کتاب رو که تموم کردم، نه فلان کردم و نه بهمان. آدمی که اول کتاب فکر می کردم تا ابد باهاشم و باهامه دیگه رفته (بادوم)، و آدمی که ازش متنفر بودم و ازم متنفر بود، شده آینده ام (لیمو) ! اونم طی یک سال و نیمی که من خوندن کتاب رو لفت دادم. دنیای عجیبیه، نه؟ واسه همینه که باید زوربا بود. واسه همینه که نباید سخت گرفت، باید سفرو رفت، ژاپنی رو خوند، غرق گیم شد، با تمام وجود همبرگرهایی که امیرحسین درست می کنه و گاز زد و کیف کرد از این لذتی که ممکنه فردا تکرار نشه. گور بابای اخبار، سیاست، حزب، حق و باطل. خود زندگی رو دریاب. بدون توجه به نویزها، بدون توجه به عوام. چون امروز آخرین روز زندگیته و فردایی برای کشف و لمس و مزه کردن نیست. 
۲۰ تیر ۱۴۰۳ - ۱۰ جولای ۲۰۲۴
        

          امیدوارم در آینده های دور مرگی به زیبایی این دو جوان داشته باشم!
کتاب بسیار زیبایی بود و داستان به دلم نشست ، پیشنهاد میکنم .
        

          این کتاب به آدم یاد میده چطور زمان میگذره و از هر دقیقه زندگی چطوری استفاده کنیم 
داستان قشنگ و غمگینی هستش 
        

          آدم ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوس دارن همیشه وقت دارن و لذت داشته هاشون رو نمی برن،حتی حرفاشونو هم به هم نمی گن و صبر می کنن. اما من فهمیدم که ما آدم ها واقعا وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم.
        

          کتاب خوبی بود
اینطور که ازش تعریف می‌کردند و خیلی دوستش داشتن نبود 
اما ارزش خوندن رو داره ، این کتاب شاید بتونه بهت یاد آوری کنه و یه تکون ریزی بهتون بده تا یادتون بیاد فرصت زیادی برای زندگی کردن نداریم.
داستان خیلی برای من کشش نداشت اما تمومش کردم. 
        

          نوجوانانه بود ولی موضوعش نسبتا جالب بود.
        

          اگر شما می‌دانستید امروز آخرین روزی است که زندگی می‌کنید، نهایتا ۲۴ ساعت فرصت دارید, این ۲۴ ساعت پایانی را چه می‌کردید؟
طغیان می‌کنید و دست به هر کاری می‌زنید؟ 
سریعتر خودتان را خلاص می‌کنید؟
از همه خداحافظی می‌کنید و سعی می‌کنید هرچقدر هم که شده از روز استفاده کنید؟
آیا می‌شود از مرگ گریخت ؟ آیا هرکاری هم کنید باز خواهید مرد؟
کتاب داستان کشنده‌ای نداشت، برای طرح این سوالات هم قصه بی سر و تهی سر هم کرده بود و در نهایت هم جواب کلیشه‌ای دلخواه انگیزشی همیشگی را داده بود...

یک جایی نادر ابراهیمی چیزی نوشته با این مضمون که من از زندگی ام راضی ام چون شیره هر لحظه آن را کشیده ام، یادمه کلا یک پاراگراف کوتاه بود و چقدر تاثیرگذار، اینجا اما نویسنده به زور میخواست به شما بگه شیره زندگیتونو بکشید