I wish you could see yourself the way I see you"

فرضیه ی عشق جز کتابایی مثل یه سایه دنبال من بود میدونید منظورم چیه؟
از اونجایی که این کتاب توی سال 2021 توی book tok معروف شده بود واقعا تعجب کرده بودم که هنوزم هر جا می‌رفتم اسمش رو می‌شنیدم، عکس جلدش رو می‌دیدم، یا یکی تعریف می‌کرد که "واو حتما باید این‌کتابو بخونی!" و من، همون‌قدر که کنجکاو بودم، میگفتم که وقتی میخونم که دیگه مردم انقدر راجبش صحبت نکنن!!
چون معمولاً کتاب‌هایی که این‌قدر سر و صدا می‌کنن، درست وقتی که سراغشون می‌رم، 
مثل وقتی که داری آهنگ‌ گوش میدی و شارژ گوشیت تموم میشه ناامیدم میکنن.
 با این حال، جلد دوست داشتنیش (نه جلد ترجمه شدش قطعا😭) و خلاصه هایی که ازش شنیده بودم برای من مثل یه فریب شیرین بود و بالاخره تسلیم شدم و شروعش کردم.

اولین صفحه‌ها پر از امید بودن، عجیب غریبیِ شخصیت اول، دست پاچلفتی بودنش، برام دلنشین بود هروقت به موقعیت‌های خجالت‌آور آور و دوست داشتنی اولیو با آدام میرسیدم یه لبخند گنده روی لبام میومد:)
 انتظار داشتم کتاب بخاطر فضایی که داره پر از اصطلاحات سنگین باشه و البته خسته‌کننده، اما برعکس هزل وود صحنه هارو جوری نوشته بود که مثل ادویه‌ای بود که به غذا طعم و مزه ی تازه ای رو ببخشه.

 با این حال دوباره اتفاقی که توی بیشتر کتابای رمنس میوفته افتاد ، نبخشیدن شخصیت به  شخصیت های فرعی.
شخصیت‌های فرعی مثل سایه‌هایی بودن که فقط رد می‌شدن. هیچ عمقی، هیچ تصویری ازشون توی ذهنم جا نمی‌موند و واقعا دوست داشتم که از رابطه ی هولدن و  مالکوم بیشتر بدونم!!
و اما چیزی که واقعا سرش اذیت شدم و حدودا دو تا فصلشو نخوندم صحنه ها بودن.
شاید فقط نظر من باشه اما من واقعا کتاب رو یه کتاب بدون صحنه تصور کرده بودم!!
و به نظرم اگه خانومِ هزل وود اصلا بحث "صحنه" رو توی کتاب نمی‌آورد خیلی کتاب دوست داشتنی تری میشد.

و در کل؛
 احساسم نسبت به این کتاب از خانومِ هزل وود  شبیه قدم زدن توی یه عصر خنک بود؛ ساده و آروم، مثل نم نم بارون توی همون عصر که نه زیاد خیسم کنه و نور خورشیدی که‌ گرماش برام‌لذت بخش باشه.

سطح زبان انگلیسی:
از اونجایی که همه ی  نویسنده های رمنس نویس قلم راحت و ساده ای دارن به نظرم سطح زبان کتاب یه چیزی بین B1_B2 بود:)
      

        "Sometimes the things that seem unlikely to happen in life do actually happen."

کتابِ "بهتر از فیلم ها" جز معدود کتابایی بود که منو نابود کرد و دوباره سر پا کرد، از اون داستانایی  بود که برای من فقط کلمات روی کاغذ نبودن، کتابی بود که با تک‌تک لحظه‌هاش زندگی‌کردم و با لیز هم ذات پنداری کردم. بعضی وقتا لبخند زدم، دلم لرزید و بعضی وقتا توی فرط گریه کردن بودم:)

رابطه‌ی لیز و وس از همون اولِ کتاب پر از تنش‌های دوست‌داشتنیه؛ از غریبه به دوستی می‌رسن و بعد اون دوستی عمیق‌تر می‌شه و بلاخره کم‌کم جرقه‌های عاشقانه بین لیز و وس زده می‌شه.
 این تغییر  برای من خیلی واقعی حس شد هیچ چیز ناگهانی یا خیلی مصنوعی نبود.
 وس برای من شخصیتی بود که فقط می‌خواست لیز خوشحال باشه، حتی اگر به قیمت عقب نشستن خودش تموم بشه، حتی اگه مجبور بشه که لیز رو با یه نفر دیگه ببینه و همین باعث قشنگ تر شدن کتاب شد.


اما چیزی که باعث شد که بعضی مواقع با لیز احساس هم ذات پنداری نکنم، دروغایی بود که به بهترین دوستش می‌گفت. اوایل احساس می‌کردم  که احساس گناه داشت، ولی بعد انگار براش عادی شد. می‌فهمم که از اعتماد کردن بهش می ترسید چون خودم تجربه‌ شو داشتم اما چرا برای چیز ساده‌ای مثل رفتن به یه مهمونی باید به بهترین دوستش دروغ بگه؟

در کل؛
وقتی آخرین صفحه ی کتاب  رو بستم، احساس کردم‌یه هنوز یه تیکه از من، لا به لای صفحات‌ کتاب گم‌شده، با اینکه از دست لیز حرص خوردم، با وس بغض کردم، اما در نهایت این کتاب برای من موندگار شد. از اون کتابایی که حتی بعد از مدت‌ها، صحنه‌ها و جمله‌هاش توی ذهنت زنده می‌مونه[:

*از اونجایی که که کتاب پلی لیست داشت و سلیقه ی موسیقیم با لیز یکی بود، تصمیم گرفتم چند تا از قشنگ ترین آهنگاش رو بزارم:)

Someone like you by Adele.
Forrest gump by Frank ocean.
Ocean eyes by Billie eilish.
Paper rings by Taylor swift.
New year's day by Taylor swift.
Lovers by Anna of the north.
How would you feel by Ed sheeran.
Death with dignity by Sufjan Stevens.
      

        طی تقریباً دو ماهی که این کتاب رو می‌خوندم، هر لحظه‌ش برام پر از صحنه های سنگین بود، داستانِ کتاب خیلی خام و بی‌پرده بود و دقیقا میتونم کسایی که از این‌کتاب خوششون نمیاد رو درک کنم!! بعضی از قسمتای کتاب اونقدر دردناک و عمیق بود که مجبور شدم حدودِ یه ماه کتاب رو زمین بزارم تا تاثیری که روم‌ گذاشته بود از بین بره و دوباره شروع کنم به خوندنش. 

احساسات شخصیت اصلی، چارلی انقدر واقعی بود که انگار خودم اون لحظات رو دارم زندگی می‌کنم، توی اوایل کتاب فقط دلم میخواست که چارلی رو  بغل کنم و بهش بگم که تو قوی‌تر از اون چیزی‌ هستی که فکر‌ میکنی و من واقعا بهت افتخار میکنم!
دیدن روند تغییر و رشد چارلی واقعاً یکی از دلایلی بود که باعث شد ادامه ی کتابو بخونم؛‌چارلی آدمی بود که بعد از همه ی سختی و ضربه هایی که خورده هنوز خودشو نباخته و هنوز شکست نخورده، یکی از دوست داشنتی ترین شخصیت های کتاب ابی بود؛ شجاع، مهربون و دلسوز با شخصیت پردازی قوی خانومِ گلاسکو.

نکته‌ای که که خیلی اذیتم می کرد، بعضی قسمت‌های داستان بود که سرعت روایت رو پایین می آورد...هرچند که درک میکنم که خانومِ گلاسکو میخواست به جزئیات زیادی بپزداره...
داستان کتاب برام خیلی دردناک و سنگین بود و  بعضی از جاهای کتاب واقعاً اذیتم کرد، بخاطر همین فکر نمی‌کنم که بخوام دوباره بخونمش:)
      

        قضيه‌ی نامه های عاشقانه، دومین کتابیه که از خانومِ کریستی خوندم..
شاید الانم که این کتابو تموم کردم ، هنوزم یه ذره بخاطر کتاب هیجان زده باشم، ولی چندتا چیز بود که موقع خوندن کتاب اذیتم کرد؛ مثلاً مثل کمرنگ بودن نقشِ سرهنگ باتل!! شاید فقط نظر من باشه، ولی وقتی پای یه قتل وسط ماجراست، دوست دارم به شخصیت های دیگه هم توجه بشه و همه شون حضور پررنگ‌تری داشته باشن!
 اما اینجا سرهنگ باتل بیشتر نقش فرعی رو داشت و آنتونی کید،  کارآگاه آماتور ، بار اصلیِ کل داستان رو به دوش کشید..
یکی دیگه از نکاتی که اذیتم کرد  بعضی از توهین‌های نژادی بود...که البته حدس می‌زنم که توی دوران خانومِ کریستی طرز فکر مردم اینجوری بوده ولی بازم این قضیه توی این کتابش خیلی بولد بود! 

داستان توی پنجاه صفحه آخر پر از پیچ و تاب بود و در کل کتاب،  پر از شخصیتای جالب مثل ویرجینیا ریول، سرهنگ باتل و غیره هستش که باعث میشه که شما تا آخر کتاب با خانومِ کریستی همراه باشید و حوصلتون سر نره!!


بیشتر از همه از رابطه ی ویرجینیا و آنتونی خوشم اومد و تا تا آخر کتاب با داستانای بینشون واقعا ناامیدم نکردن..
خودم  معمولاً دنبال داستانای منطقی با معماهای درست و جواب‌های قانع‌کننده‌ام، ولی مثل اینکه توی این کتابِ خانومِ کریستی همچین چیزایی مهم نبود و مهم شخصیت ها و شوخ طبعی بینشون بود... 

به نظرم اگه میخواین کتابایی خانومِ کریستی رو شروع کنید، با داستانای ملایم تر و معروف ترش شروع کنید تا زیاد گیج نشید:)
      

        خانمِ هوور معمولاً به خاطر نوشته‌ها و رمان‌های عاشقانه ش (و بعضی وقتا کلیشه ای)  شناخته می‌شه.. ولی ژانر  کتاب وریتی اصلا مثل ژانر معمول ش نیست...
چیزی که موقع خوندن این کتاب خیلی نظرمو جلب کرده بود این بود که کالین توی شبکه‌های اجتماعی زیاد در مورد اینکه این کتاب  توسط ناشران همیشگی ش پذیرفته نشده صحبت میکرد...
اون می‌خواست که یه رمان هیجان‌انگیز و خیلی متفاوت تر از ژانری که همیشه مینویسه یعنی عاشقانه، بنویسه که به نظرم توی این کار خیلی هم موفق بود!!

این داستان متفاوت کالین، درمورد دختری به نام  لوون اشلی هستش.
لوون نویسنده ست ولی توی اون دوره نویسنده ی خیلی موفقی نیست و خب پول زیادی دریافت نمیکنه.
بعد از ماه ها بلاخره یه قرارداد برای به پایان رسوندن  مجموعه‌ای از کتابای وریتی کرافورد، که یکی از مشهور ترین نویسنده های اون دوره بود رو دریافت میکنه..
حالا چرا؟ چون که وریتی طی یه تصادف  آسیب مغزی شدیدی دیده، و نمیتونه حرکت کنه و یا صحبت کنه در کل مثل یه گیاه عمل میکنه!!!
وقتی که لوئن این قرارداد رو قبول میکنه، سه کتاب از مجموعه کتابای وریتی باقی مونده که طبق قرارداد لوون باید اونارو کامل کنه.
درآخر لوئن بخاطر پیشنهاد همسر وریتی، یعنی جرمی برای کامل کردن داستان و خوندن بعضی از دست نوشته های وریتی مجبور میشه که برای حداقل چند وقت توی خونه ی اونا بمونه...

در کل؟ خب این کتاب پر از لحظات پیچیده ای بود که کالین توی کتابای دیگه شم طبق معمول داشت و و فکت اینکه خانمِ هوور بلاخره ژانر داستانی شو عوض کرده واقعا برام جالب بود:)))
بعضی جاهای کتاب بهم احساس بدی دست می داد، نمیدونم چرا و هر بار که فکر می‌کردم همه چیزو فهمیدم کالین توی صفحه ی آخر دوباره منو غافلگیر کرد!!
      

        درسته که هنوز کل مجموعه رو نخوندم اما خدای من..  نمی‌تونم بگم چقدر به شخصیت‌ها وابسته‌ م...
هر کتاب خانوم مافی پر از پیچش‌های غیرمنتظره‌ست که واقعاً آدم رو میخکوب می‌کنه شک دارم که بتونید کتابی رو از ایشون پیدا کنید که پلات توییست قوی ای نداشته باشه!!

و جلد های فرعی رو هم خوندم و جز کتابایی هستن که واقعا به کل مجموعه شور میدن و  هرکدومشون به طرز خیلی عجیبی فوق‌العاده بودن:))

اگه بخوام صادقانه بگم، خانوم مافی کار خارق‌العاده‌ای انجام داده. به‌عنوان کسی که خودش  بعضی وقتا می‌نویسه، واقعاً آرزو دارم یه روز بتونم همچین شخصیت‌پردازی های عمیق و داستان‌سرایی بی‌نقصی مثل خانوم مافی  داشته باشم.

شخصیت‌ها؟ بی‌نظیرن.
تک‌تک‌شون لایه دارن، گذشته دارن، دلیل دارن برای اینکه الان اینطور هستن. وقتی بهشون فکر می‌کنم، حس می‌کنم دارم به آدم‌های واقعی فکر می‌کنم، نه فقط شخصیت‌های کتابی که خانوم مافی روی کتاب نوشته:)))
خانوم مافی باعث شد تو یه صفحه بخندم، تو صفحه بعدی گریه کنم، چند صفحه بعد فریاد بزنم و دوباره اشکم دربیاد.
(اسپویلر کوچیک...مراقب باشید!!)
کنجی؟ کنجی قلب منو اژ همون اول مجموعه دزدید... شوخ‌طبعی، طرز حرف زدن، شخصیتش... همه‌چیزش خاصه...
آرون؟ نمی‌دونم چطور باید توصیفش کنم. فقط می‌تونم بگم که واقعاً شخصیت عمیق و خاصی داره... از اون شخصیت‌هایی که ممکنه اول کتاب ازش بدت بیاد اما توی ادامه ی کتاب عاشقش میشی:))
ژولیت؟ یه دختر قدرتمند و مستقل...رشد شخصیتیش توی مجموعه، قدم به قدم بیشتر میشه:)
برندن، ایان، وینستون...  حقیقتا اوایل کتاب گیج می‌شدم که کی به کیه، ولی حالا عاشق همشونم شدم!!
رابطه‌هاشون، دوستی‌هاشون، اون فضای گروهی؟ بی‌نظیر بود خانوم مافی!!

آدام... خب، راستش اولش خیلی بهش علاقه داشتم طبیعتا ولی بعد یه جاهایی ازش فاصله گرفتم. ولی نمی‌تونم انکار کنم که اون هم شخصیت خوبی داره، فقط پیچیده‌ست...خیلی خیلی پیچیده..

و اما اندرسون... خدای من. گذشته‌ش رو که فهمیدم، ذهنم کاملا منفجر شد. جز یکی از منفور ترین و خاکستری ترین شخصیت‌هایی هستش که توی کل مجموعه میتونید پیداش کنید..

در مجموع؟ اگه خانوم مافی درمورد شخصیتای فرعی(سونیا و سارا، ایان، وینستون و بردن) بیشتر توضیح می داد و در کل یه back up story برای این شخصیتا میزاشت کلیت داستان خیلی بهتر و قابل درک تر میشد.
این یکی از اون مجموعه‌هاست که تموم می‌شه ولی هیچوقت از ذهنت بیرون نمیشه، جز کتابایی بود که باید حتما توی قفسه‌ت م داشته باشم...
دست مریزاد خانوم مافی:)))

پ.ن: از اونجایی که عاشق رابطه ی کنجی و آرون هستم..عاشق این فن آرت شدم.😭😭
      

        آپارتمان پاریس جز کتابایی هستش که بخاطر روایت شدن داستان  از شخصیت های مختلف، خیلی راحت می‌تونید تو جریان داستان قرار بگیرید و خسته نشید. داستان درباره ی دختری به نام‌ جسه که به خاطر مشکلات مالی ای داره تصمیم میگیره پیش برادر ناتنیش، وقتی که به اونجا میرسه متوجهِ ناپدید شدن برادرش میشه و این نقطه ی شروع داستانِ خانمِ فولیه:)))

یکی از چیزایی که تو این کتاب خیلی به چشم میاد اینه که نویسنده خیلی راحت و خیلی عادی به چیزایی مثل خیانت و رابطه ی نامشروع پرداخته. این موضوعات توی این داستان مثل یه چیز خیلی عادی و روزمره مطرح شدن، بدون اینکه کسی کسی رو قضاوت کنه و یا اتفاقی درمورد این موضوع بیوفته..
این دیدگاهِ خانمِ فولی، واقعی‌تر و شاید یه ذره تلخ‌تر نسبت به زندگی خودمون رو نشون میده که برام توی این کتاب خیلی جالب و خاص بود.

یه بخش خیلی مهم و ناراحت‌کننده تو کتاب که بهش برخوردم،  موضوع سوءاستفاده‌ از مهاجران غیرقانونی ، مخصوصا زن هاست . واقعاً همونجور که خانمِ فولی نشون داده، تلخ و دردآوره و آدمو مجبور می‌کنه بیشتر به این موضوع فکر کنه. به نظرم این قسمت باعث شده کتاب، فقط یه داستان جنایی نباشه و یه زاویه ی اجتماعی هم داشته باشه که به نظرم یکی از نکته های خوب این کتابه:)

پایان داستان یه پیچش غیرمنتظره داره که باعث میشه داستان تا مدت‌ها تو ذهنتون بمونه و حسابی غافلگیر بشید هرچند منی که کل دو سالمو با کتابای فریدا و هالی گذروندم زیاد غافلگیر نشدم:))
شاید این کتاب خانومِ فولی یه شاهکار نباشه و همه رو جذب نکنه اما گزینه ی بدی برای خوندن جنایی نیست:))
      

        جناح چهارم مثل خیلی از کتاب‌های ترند امروز، فضای جذاب و شخصیت‌هایی
دوست‌داشتنی ای داره که از همون ابتدا تونستن منو جذب کنن. هرچند واضحه که خیلی از عناصر و ویژگی های کتاب از کتاب‌های کلاسیک و بزرگی  مثل هری پاتر یا گیم آف ترونز الهام گرفته شده... اما با وجود همه ی اینا تونسته رنگ و بوی خاص خودش رو داشته باشه و دنیای متفاوتی بسازه:)
با این حال یکی از چیزهایی که واقعاً اذیتم کرد، تعداد زیاد صحنه‌های اضافه و کشدار بود که باعث می‌شد ریتم داستان کند بشه. بعضی قسمت‌ها انقدر پرجزئیات و طولانی شده بودن که حس می‌کردم داستان بی‌جهت کش میاد و اون هیجان اولیه رو از دست داده. این موضوع باعث شد که یعنی وقتا از جریان اصلی دور بشم و حوصله‌ام سر بره.
رابطه وایولت و زیدن قطعاً از جذاب‌ترین بخش‌های داستان بود و تنش بینشون به داستان جون تازه ای داده بود، ولی صحنه‌های پراکنده و اضافه، بعضی وقتا جلوی تمرکز بیشتر روی شخصیت و ویژگی های ویولت و زیدن رو می گرفت..
در نهایت، «جناح چهارم» داستان خوبی داره و شخصیتیاش برای تینیجر هایی مثل من و شما جذابن،هرچند که این کتاب کاملاً سلیقه‌ایه و ممکنه برای بعضیا جذاب باشه و برای بعضیا نه، پس قبل از شروع بهتره بدونید که انتظار چی دارید! :)
      

        بی‌پروا جز داستانیایی بود که با شروعش فکر می کردم که  قراره  با یه روایت تکرای مثل جلد اول روبرو شم، ولی لورن خیلی زود بهم نشون داد که دوباره قراره غافلگیرم کنه و داستان به همون زودیا قرار نیست تموم بشه...
پایان کتاب درست همونجایی که همه چیز طبق چیزی که میخوای پیش نمیره،  درست همون‌جا که فکر می‌کنی همه‌چیز سر جاشه و قراره دیو داستان به دلبر برسه، دوباره اتفاقی میوفته که همه چی عوض میشه:)))
این کتابشو خیلی خیلی بیشتر از جلد اولش دوست دارم...
(از اونجایی که از رو پی دی اف خوندم واقعا به جلد قشنگ و فن آرتای روی جلدش نیاز دارم..بخرید برام لطفا..😭)
پ.ن: تصادفیه یا اینکه جلد دوم از سه گانه ها یا مجموعه ها از کل مجموعه قشنگ ترن؟:)))
      

        گاهی وقتا یه کتاب می‌تونه دنیای جدید رو بسازه که با وجود آشنا بودنش، واقعی‌تر از هر واقعیتی تو رو در خودش غرق کنه. رقبای الهی دقیقاً همون کتابه. داستانی که با کلاسیک بودن و حس نوستالژی بودنش تورو متعجب میکنه:)))
روایت هایی که میشه و نامه های ردوبدل شده پر از کشمکش‌های درونی و بیرونی‌ ایه؛ جنگ بین خدایان، انسان‌ها، وظیفه و احساس... اما چیزی که این داستان رو متفاوت می‌کنه، عمق رابطه‌ی رومن و آیریسه. دو تا شخصیتی که اولش به نظر میاد که دشمن‌ان، اما زیر همه‌ی نقاب‌هاشون یه حقیقتی رو متوجه میشن: اون‌ها بیشتر از هر کسی توی این دنیا، همدیگه رو می‌فهمن. رابطه‌شون پخته‌ست، کلیشه ای نیست و کاملا واقعیه..
پایان کتاب؟ خردکننده. از اونایی که اشکت رو در بیاره و بشینی و به سقف زل بزنی و با خودت فکر کنی که چرا، چرا این اتفاق افتاد؟
یکی از بهترین هایی بود که خوندم:))
      

        ناتوان" نوشته‌ی لورن رابرتس، از اون کتاباست که وقتی شروع می‌کنی، می‌فهمی قراره با یه دنیای آشنا ولی با چاشنی تازه مواجه شی: یه جامعه‌ی داغون‌شده، آدم‌هایی با قدرت‌های خاص، و اون‌هایی که قدرتی ندارن، یعنی آدم های معمولی.
نویسنده دنیای داستان رو خوب ساخته، تضاد بین آدم های معمولی و کسایی که دارای قدرت هستن ملموسه، و حس ناامنی و فشار اجتماعی‌ـیی که روی شخصیت اصلی هست، قابل لمسه. ولی کتاب یه ایراد داره: گاهی زیادی کلیشه‌ایه. روند بعضی اتفاقات و حتی بعضی شخصیت‌ها، خیلی قابل‌حدسن ولی خب بازم با ویژگی قابل حدس بودن دیالوگ ها، من بازم از حرفای کای به پیدین خسته نمیشم، آخه کی از حرفای این مرد می‌تونه بدش بیاد؟💘
نویسنده خیلی خوب تونسته تعادل  بین رابطه ی پی و کای رو ایجاد کنه، نه عشق رو بی‌دلیل زیادی بزرگ کرده، و نه اون‌قدر درگیر سوءتفاهم و دروغ شده که اعصاب‌خردکن بشه. رابطه‌شون یه روند داره؛ پر از کش‌وقوس، با لحظه‌های بامزه، حساس، و گاهی دردناک.
از اونجایی که داستان توی جای خیلی حساسی تموم شده، میمیرم اگه جلد دومشو نخونم پس صددرصد جلد دومش میخونم.😭
      

        بلندی های بادگیر رو بعد از خوندن جین ایر، شارلوت برونته که خواهر امیلی برونته بود، خوندم و به وضوح میتونستم تفاوت بین قلم هاشون رو حس کنم، 
بدیهی بود که شارلوت برونته روی عقاید و افکار شخصیت ها بیشتر تاکید می‌کرد ولی شخصیت هایی که خواهرش، یعنی امیلی توی  این کتاب خلق کرده بیشتر از روی احساسات و هیجانات بود. 
اتفاقاتی که توی کتاب میوفته زیادن و مدام در حال رخ دادن هستن و خود کتاب روایت طولانی رو با جزییات  زیادی تعریف می کنه که ممکنه براتون کمی خسته کننده باشه! 
توی جین ایر تعداد اتفاقات کم تر بود ولی سرعت تعریف داستان به خاطر بیان افکار و درونگری های شخصیت اصلی که راوی داستان بود، کند تر بود و شخصیت های داستان جین ایر اکثرا افراد پخته و بالغ بودند و بیشترشون حس و حال  مثبت بودن میدادن ولی توی بلندی های بادگیر شما به زحمت یک آدم عاقل پیدا می کنید! چون که  بیشتر شخصیت ها و خود فضا و اتفاقات داستان جو منفی ای  داره و شما یه وضوح متوجه ش میشید.
توی جین ایر داستان از زاویه دید اول شخص تعریف می شود اما 
توی بلندی های بادگیر نویسنده با  تعریف کلام از زبان شخصیت های مختلف و یا بازگو کردن محتوای یک نامه و غیره داستان رو مدام از زبان شخصیت های داستان و از دید اونا می دیدیم،  چیزی که باعث میشه خواننده خیلی بهتر با شخصیت ها و زنجیره اتفاقات داستان ارتباط بر قرار کنه و بتونه به خوبی درکشون کنه.
از این لحاظ بلندی های بادگیر از جین ایر بهتره. 
توصیه من به کسایی که میخوان  کتابای کلاسیک بخونن اینه که کم کم نخونید چون اینجوری زود خسته میشید و دست از خوندن اون کتاب برمی‌دارید.
به نظر من باید تعداد صفحاتی که توی یه روز میخونید بالا ببرید تا بتونید از کتاب لذت ببرید.
پ.ن: این نقد رو برای دو کتاب جین ایر و بلندی های بادگیر نوشتم.
      

        کتاب جذابی بود اما اگه اهل کتاب های جنایی باشید و کتاب های قبلی هالی جکسون رو خونده باشید، باید بگم که به نظرم نسبت به مجموعه راهنمای کشف قتل و پنج بازمانده پلات توییست ضعیف تر و قابل پیشبینی تری داشت.
 البته که هالی هیچوقت خواننده هاش رو ناامید نمی‌کنه پس مطمئن باشین یه جاهایی از کتاب که انتظارش رو ندارین، یه سوپرایز منتظرتونه. شخصیت پردازی ها عالی بود، به عنوان کسی که کما بیش همسن بل، شخصیت اصلی داستانه، نوسان احساسات و بیش از حد فکر کردنش برام قابل درک و لمس بود.‌ 
ولی همونطور که گفتم اگه اهل خوندن کتاب های جنایی باشید احتمالا تشخیص شخصیت شرور داستان براتون آسونه، هرچند تا لحظه آخر انتظار داشتم خلافش بهم ثابت شه ولی خب نشد. در هر صورت این چیزی از جذابیت داستان کم نمی‌کنه چون اتفاقات غافلگیرکننده بیشتری می‌افته که خواننده رو انگشت به دهن بزاره...
      

        داستان یه جورایی درهم برهم بود که من حس کردم درون اون دارم زندگی میکنم و اون آشفتگی‌های ذهنی که داره رو میتونم درک کنم،  شاید اگه قصه رو مرتب با همون ترتیبی که اتفاق افتاده بود مینوشتن، انقدر مطلب خوب درک نمیشد و لذت بخش نبود.
اول اوه رو مردی که از دنیا بریده و میخواد خودشو بکشه، یه فرد خودخواه که تحمل بهم خوردن معادلات زندگیشو نداره دیدم، اما در نهایت با یه مردِ مهربونی که دیگه دلیلی برای ارتباط با دنیا پیدا نمی کرد مواجه شدم.
 گاهی وقتا خودمون متوجه نیستیم اما میتونیم یه زندگی رو نجات بدیم و گاهی  مقصود زندگی افراد رو جوری که خودمون هم متوجه نیستیم عوض کنیم و دقیقا این کاری بود که که گربه ی اوه، پروانه، نازنین، رونه، آدریان و مرصاد برای اوه کردن، درحالی که خودشون متوجه نبودن.
شاید جز  یکی‌واز قشنگ ترین و تاثیرگذار ترین کتابایی بود که تاحالا خوندم..
      

        این کتاب رو هم مثل بقیه اثرات کالین هوور دوست داشتم.
جوری که چندین نوع عشق رو در کتاب به تصویر کشیده بود واقعا محشر بود!!!
عشق مادر به کودکش،عشق والدین به فرزندانشون و عشقی که افراد به خانواده دارن و..
 با خوندن این کتاب،پا به پای کنا تلاش کردم،توی بعضی از  قسمت ها بغض کردم و خواستم گریه کنم،و توی بعضیشون از ته دل خوشحال بودم...تلاش های متعدد شخصیت اصلی رو دیدم و در تولد دوباره زندگی اش کنارش بودم ولی باید بگم که کتاب های کالین هوور فقط به درد کسایی میخوره که فقط دوست دارن عاشقانه های دو نفر را بخوانند، اگه دنبال کتابی پر مفهومید،  سمت کتاب های کالین هوور نرید!!
از نظر من، بعضی وقتا بیش ازحد خوب بودن یه شخصیت باعث میشه که باور، به وجود و واقعی بودن اون شخصیت رو از بین ببره و حسم دقیقا درمورد لجر همین بود!!
حتی آخر کتابم یه پایان خیلی سریع و غیر واقعی ای داشت، جوری که احساس کردم که نویسنده میخواد هر چه زودتر مجموعه رو تموم کنه.
و باید بگم که اگه میخواید کتابای کالین هوور رو شروع کنید اول "ما تمامش می کنیم"  رو بخونید!!!