+۳.۵/۵ ستاره

+ «اما من هیچ‌وقت کنار تو هوشیار نیستم، پای. هیچ‌وقت از تک‌تک جزئیاتی که تو هستی مست نمی‌شوم.»

وقتی این کتاب منتشر شد، انگار همه داشتند همزمان آن را می‌خواندند. هرج‌ومرج، دیوانگی مطلق و البته، حس ترس از دست دادن (FOMO) خودم را به یاد دارم. اما به عنوان یک خواننده‌ی مغرور، آن موقع ذهنیت درستی برای خواندنش نداشتم. با این حال، هیاهوی کتاب بی‌وقفه بود و بعد از مدتی که انگار سال‌ها به یک کتاب فانتزی دست نزده بودم، بالاخره تسلیم شدم. با اکراه خودم را متقاعد کردم که آن را بخوانم، بیشتر به این دلیل که فکر می‌کردم، چرا که نه؟ - هرچند، بیایید واقع‌بین باشیم، هر بار که یک کتاب پرهیاهو می‌خوانم، در نهایت از آن متنفر می‌شوم.

بنابراین، با کمترین انتظارات ممکن سراغش رفتم. و حدس بزنید چه؟ در واقع ناامیدم نکرد.

حالا، آیا از انتظاراتم فراتر رفت؟ - مطلقاً نه. اما آیا افتضاح بود؟ - اصلاً نه

به اندازه کافی سرگرم‌کننده بود، و می‌توانم بفهمم که چرا مردم از آن لذت بردند. با این اوصاف، هنوز کاملاً نمی‌فهمم که چرا اینقدر سر و صدا به پا کرد. شاید چیزی را از قلم انداخته‌ام. یا شاید، فقط شاید من ذاتاً آدم کینه‌توزی هستم، خخخخ
درباره کتاب

خب، در این کتاب، ما پادشاهی ایلیا را داریم، جایی که جامعه به دو گروه تقسیم شده است - نخبگان و عادی‌ها. نخبگان قدرتمند و مورد احترام هستند، در حالی که عادی‌ها؟ خب، آنها اساساً محکوم به مرگ هستند. چرا؟ چون پادشاه تصمیم گرفته است که عادی‌ها بیمار هستند و اعتبار ایلیا را خراب می‌کنند. و از آنجایی که او می‌خواهد پادشاهی‌اش قوی‌ترین باشد، راه حل هوشمندانه او ساده است: همه آنها را از بین ببرید تا فقط نخبگان باقی بمانند.

هر ساله، ایلیا این مسابقات مرگبار را که با نام «آزمون‌ها» شناخته می‌شوند، برگزار می‌کند که در آن نخبگان برای اثبات اینکه چه کسی بهترینِ بهترین‌هاست، با هم می‌جنگند. و اینجاست که ماجرا جالب می‌شود. FMC ما، که در واقع یک عادی است، در نهایت جان MMC را نجات می‌دهد. همین یک عمل او را به اصطلاح ناجی نقره‌ای تبدیل می‌کند و ناگهان، او برای رقابت در آزمون‌ها انتخاب می‌شود. تنها مشکل؟ او هیچ قدرتی ندارد. اما حالا، برای زنده ماندن، باید وانمود کند که یک نخبه است و به نحوی برنده شود
«و من بارها و بارها زندگی‌ات را نجات می‌دهم، بی‌هدف به این امید که اجازه بدهی در آن بمانم.»

اما بیایید صادق باشیم - شیمی بین آنها؟ غیرقابل انکار. بعضی از لحظاتشان باعث می‌شد مثل یک نوجوان از ته دل بخندم. و چیزی که واقعاً مرا تحت تأثیر قرار می‌داد، نحوه‌ی توجه او به او بود. جزئیات کوچک، نشانه‌های ظریف، مثلاً اینکه چطور می‌دانست وقتی با انگشترش بازی می‌کند، یعنی عصبی است؟ واقعاً بی‌تاب. از او محافظت می‌کرد، طوری در موردش صحبت می‌کرد که انگار مهم‌ترین چیز در دنیای اوست و همیشه کنارش بود.

«نه تا وقتی که به یک جفت چشم آبی اقیانوسی نگاه کردم و فهمیدم که شاید غرق شدن چیز زیبایی باشد. نه تا وقتی که به یک جفت چشم آبی آتشین نگاه کردم و فهمیدم که شاید سوختن چیز بی‌دردی باشد. نه تا وقتی که به یک جفت چشم آبی آسمانی نگاه کردم و فهمیدم که شاید افتادن چیز آرامش‌بخشی باشد. قبلاً هرگز به رنگ مورد علاقه‌ام فکر نکرده بودم، چون رنگی را ندیده بودم که شایسته‌ی این عنوان باشد. تا الان، یعنی.»

خب، بله، با اینکه در مورد او تردیدهایی دارم، نمی‌توانم انکار کنم که لحظات خاص خودش را داشته است. و راستش را بخواهید؟ مردان فانتزی واقعاً بهتر این کار را انجام می‌دهند.

«این دختر ممکن است مرگ من باشد. به معنای واقعی کلمه.»

پیدین گری

«و وقتی چشمانش با چشمان من قفل می‌شود، تعجب می‌کنم که چرا اصلاً زحمت نگاه کردن به کس دیگری را به خودم می‌دهم.»
>>>درباره شخصیت‌ها

کای آذر

«او بسیار خیره‌کننده است، اما سرسختانه بی‌توجه به این است که غروب خورشید پشت سرش در مقایسه با شور و نشاطی که دارد، چقدر کسل‌کننده است.»

بیایید درباره شخصیت اصلی داستان، کای آذر، صحبت کنیم. من احساسات بسیار متناقضی نسبت به این مرد دارم. از یک طرف، او را خیلی دوست دارم. از طرف دیگر... برخی از انتخاب‌های دیالوگ مشکوک او بیشترین آزار را به من داد. مثلاً مجبور شدم از نظر فیزیکی مکث کنم، نفس عمیقی بکشم و قبل از ادامه، خودم را از نظر ذهنی آماده کنم. ارائه داستان آنطور که قرار بود نبود. می‌توانست آبکی و بامزه باشد، اما در عوض، فقط باعث شد من منقبض شوم.

و اما در مورد شخصیت واقعی او، او اساساً هر شخصیت اصلی داستان اصلی داستان‌های تخیلی است که تا به حال خوانده‌ایم.

یک رهبر؟ بررسی کنید.

از نظر اخلاقی خاکستری؟ - بدیهی است.

قوی‌ترین آنها؟ البته

در این مرحله، آیا ما دیگر شوکه شده‌ایم؟ چیزی که من را غافلگیر کرد این بود که چقدر سخت عاشق پای شد. مثلاً، طرف من بدجوری شکست خورده بود اما مدام سعی می‌کرد خودش را متقاعد کند که اینطور نیست. او طوری رفتار می‌کرد که انگار یک مرد سرد و بی‌رحم و بی‌احساس است، اما به محض اینکه پای وارد اتاق شد؟ ناگهان، نفسش بند آمد. آقا، واقع‌بین باشید
این دقیقاً همان نوع شخصیت مکملی است که در کتاب‌ها به آن نیاز دارم. نه یک پادری بی‌عرضه و درمانده، بلکه زنی که ارزش خودش را می‌داند و روی حرفش می‌ایستد. و پی؟ اوه، او همان دختر بود. قوی؟ کاملاً. اما چیزی که او را حتی بهتر می‌کرد این بود که باهوش و شوخ‌طبع هم بود. و بیایید صادق باشیم، یک قهرمان زن بامزه؟ ما عاشق دیدنش هستیم.

مهم نیست چه اتفاقی می‌افتاد، او همیشه برای خودش می‌جنگید، هرگز عقب‌نشینی نمی‌کرد، و من این را در مورد او دوست داشتم. اما چیزی که واقعاً قلب من را ربود، رابطه او با آدینا بود. پیوند آنها بسیار زیبا، دلگرم‌کننده، واقعی و پر از عشق نوشته شده بود. دیدن چنین دوستی زنانه قوی و حمایتگری در کتاب‌ها نادر است و لحظات آنها را با هم بسیار خاص می‌کرد. آدینا، بدون شک، شخصیت مورد علاقه من در کل این مجموعه بود و من هرگز لورن را به خاطر کاری که با او کرد نخواهم بخشید. هرگز!! مثلاً، چرا باید این کار را با ما بکنی؟!

با این اوصاف، من انتظار داشتم پادشاه از آدینا علیه پای استفاده کند. منظورم این است که، بیایید واقع‌بین باشیم، هیچ راهی وجود نداشت که او اجازه دهد یک فرد معمولی در دادگاه‌ها پیروز شود. این یک حرکت بسیار عجیب و غریب بود، اما صادقانه بگویم، از مردی که زندگی پسرش را خراب کرد، چه انتظار دیگری دارید؟؟

در نهایت، پای همه چیز بود. او دلیل ادامه دادن من، دلیل ماندن من در داستان، دلیل موفقیت این کتاب برای من بود. او قلب این داستان بود و من هر بخش از او را می‌پرستیدم.

«من از آنچه به نظر می‌رسم، سرسخت‌تر هستم، به شما اطمینان می‌دهم. قوی‌ترین سلاحی که یک زن در اختیار دارد این است که اغلب دست کم گرفته می‌شود.»
>>> نکات پایانی

«حرف‌هایم را به خاطر بسپار، شاهزاده، من بلای جانت خواهم شد.»

«اوه، عزیزم، مشتاقانه منتظرش هستم.»

راستش را بخواهید، این کتاب... خوب بود. نه پیشگامانه بود، نه افتضاح، فقط چیزی بین این دو بود. قطعاً می‌توانم بفهمم که چرا بعضی‌ها عاشقش شدند، اما برای من، بزرگترین پیروزی این بود که بالاخره مرا از بدترین رکود فانتزی‌ام بیرون آورد. ماه‌ها بود که کتاب فانتزی نخوانده بودم و به شدت دنبال چیزی بودم که مرا از آن بیرون بکشد. و خب، این کتاب کار خودش را کرد. اگر هیچ چیز دیگری نداشت، حداقل این را داشت. فکر می‌کنم از مزایای خواننده‌ی حال و هوای خاص بودن باشد.

می‌دانم که خیلی‌ها این کتاب را با کتاب‌های فانتزی دیگر مقایسه کرده‌اند، اما واقعاً نمی‌توانم چیز زیادی در این مورد بگویم، چون خب... من کتاب‌هایی را که با آنها مقایسه می‌شود نخوانده‌ام. بنابراین، آیا مقایسه کردن برای من منصفانه است؟ مطلقاً نه

با این اوصاف، چیزی که واقعاً من را آزار می‌داد، فقدان جهان‌سازی بود. مثلاً شما به من می‌گویید که این یک کتاب فانتزی است، در حالی که عملاً هیچ تلاشی برای ساختن جهان آن نشده است؟ کاری کنید که منطقی به نظر برسد! اگر جهان بیشتر توضیح داده می‌شد، داستان می‌توانست خیلی قوی‌تر باشد.

و اصلاً بحث مثلث عشقی را شروع نکنید. من از مثلث‌های عشقی متنفرم، پس چرا کاری می‌کنید که بیشتر از آنها متنفر شوم؟ بعضی چیزها را نباید به زور وارد داستان کرد، و این یکی از آنها بود
اوه، و بیایید در مورد زیاده‌روی در استفاده از کلیشه‌ها صحبت کنیم. این کتاب آنقدر کلیشه داشت که... بیش از حد به نظر می‌رسید. از دشمنی با معشوق گرفته تا دوباره دشمنی، یک مثلث عشقی، کل ماجرای «پسر شیفته» - آنقدر کلیشه در یک کتاب گنجانده شده بود که واقعاً طاقت‌فرسا شد. خیلی زیاد بود و راستش را بخواهید، باعث شد کمی کمتر از کتاب لذت ببرم.

«در کل، بد نبود، اما فوق‌العاده هم نبود. لحظات خاص خودش را داشت، اما سهم خوبی از لحظات «چرا باید این کار را انجام دهید» هم داشت. آیا آن را توصیه می‌کنم؟ شاید. اما فقط اگر در رکود هستید و فقط به چیزی آسان برای عبور نیاز دارید.»