درواقع فقط ۱۳ درصد کتاب رو خوندم اما نیازی به ادامه دادنش ندیدم.
ایده کتاب تکراریه و البته مشکلی نداره، می‌شه از یه ایده دوباره استفاده کرد، ولی به شرطی که یه کم خلاقیت به خرج بدی و خودت هم یه چیزایی به داستان اضافه کنی.
به نظرم داستان باگ داره، هرکس می‌تونه هر قدرتی داشته باشه و این باعث شد فکر کنم توی اون موقعیت وقتی کای روی زمین افتاده بود و خاموشگر بالای سرش بود، هیچ‌کس جز پی‌دن که از قضا هیچ قدرتی هم نداره، نمی‌تونست کاری بکنه؟ همه‌چیز دست‌ به‌ دست هم دادن تا این دو نفر هم رو ببینن. این اتفاق قاعدتا باید می‌افتاد اما نه انقدر واضح و الکی.
به جز اینا، من هیچ خط داستانی احساس نمی‌کنم. یعنی الان نه معمایی داریم، نه انتقامی در کاره، نه شورشی قریب‌الوقوعه، نه یه گروهی زیرزمینی مبارزه می‌کنن، کلا هیچی. فقط کای و پی‌دن! من نمی‌تونم سه جلد اینجوری ادامه بدم.
شخصیت‌پردازی کای رو هم نفهمیدم. از یه طرف به ما آدم سرد و بی‌رحمی که راحت بی‌گناه می‌کشه معرفی می‌شه و خودشم توی افکارش تایید می‌کنه، از یه طرف اجازه می‌ده افرادی که دستگیر کرده فرار کنن. اینم در حالیه که خودش رو درقبال دستور پادشاه مسئول می‌دونه و ازش اطاعت می‌کنه، ولی دقیقا اینجا دستور پادشاه رو دور زده. نویسنده‌ یه شخصیت ساخته که تو ۱۰ درصد اول کتاب پر از تناقضه و به جای جذابیت، ازش زده شدم.
چنین نقشی باید جسور، قاطع و باهوش می‌بود؛ کای هیچ‌کدوم نیست.
ایده جالبه، ولی داستان نه. پیشنهادی نیست.
        

          2.5
خیلی معمولی 
خیلی تکراری
برای سرگرمی خوبه یا برای کسی که تازه با این فضای ژانر فانتزی دوست شده غیر از اون بیشتر کتاب تکراری بود از هزاران قصه و داستانی که خوندیم و شنیدیدیم و توی فیلم ها دیدیم.
.
دختری که مجبوره هویتش رو پنهان کنه و گیر دشمنی میفته که هویتش رو نمیدونه و اگه بدونه اون جزو اونا نیست میکشنش و نه تنها یه شاهزاده رو عاشق خودش نمیکنه بلکه توی این داستان دوتا برادر و شاهزاده رو عاشق خودش میکنه و مسابقه‌ای که برای زنده موندن مجبوره شرکت کنه و احتمالا حوصله سر برترین مسابقه‌ای بود که خوندم(بیشتر چون حس تکراری داشت و یه جورایی میدونستم که قراره آخرش زنده بمونن پس هیچ هیجانی برام نداشت) و کل‌کل های زیاد و مسخره(یه جورایی کل شخصیتاشون از نظر اینکه بلد بودن کل‌کل کنن شبیه هم بودن) واقعا حس میکنم شخصیت پردازی درستی نداشت، کاراکترا یه جورایی همه شبیه هم بودن خودراضی و مسخره
ولی بازم دلیل نمیشه کای و پی‌دن رو دوست نداشته باشم
        

          رگ بوک‌ورم بودنم یهویی بالا زد  و بعد از مدت‌ها تمومش کردم. 
خوشحالم  هنوز کتاب‌هایی هستند که حس و حال قدیم رو برام دارند. همون  ۶،۷ سال پیش که تازه فهمیده بودم  توی دنیای فانتزی چه خبره  و برای خودم خوش و خرم کتاب‌ها رو کشف می‌‌‌کردم. 
فعلا هم با یه پایان نابود مواجه شدم. فکرش رو می‌کردم اینجوری بشه و باز هم براش آماده نبودم. 
خدا بخیر کنه.
        

          ناتوان" نوشته‌ی لورن رابرتس، از اون کتاباست که وقتی شروع می‌کنی، می‌فهمی قراره با یه دنیای آشنا ولی با چاشنی تازه مواجه شی: یه جامعه‌ی داغون‌شده، آدم‌هایی با قدرت‌های خاص، و اون‌هایی که قدرتی ندارن، یعنی آدم های معمولی.
نویسنده دنیای داستان رو خوب ساخته، تضاد بین آدم های معمولی و کسایی که دارای قدرت هستن ملموسه، و حس ناامنی و فشار اجتماعی‌ـیی که روی شخصیت اصلی هست، قابل لمسه. ولی کتاب یه ایراد داره: گاهی زیادی کلیشه‌ایه. روند بعضی اتفاقات و حتی بعضی شخصیت‌ها، خیلی قابل‌حدسن ولی خب بازم با ویژگی قابل حدس بودن دیالوگ ها، من بازم از حرفای کای به پیدین خسته نمیشم، آخه کی از حرفای این مرد می‌تونه بدش بیاد؟💘
نویسنده خیلی خوب تونسته تعادل  بین رابطه ی پی و کای رو ایجاد کنه، نه عشق رو بی‌دلیل زیادی بزرگ کرده، و نه اون‌قدر درگیر سوءتفاهم و دروغ شده که اعصاب‌خردکن بشه. رابطه‌شون یه روند داره؛ پر از کش‌وقوس، با لحظه‌های بامزه، حساس، و گاهی دردناک.
از اونجایی که داستان توی جای خیلی حساسی تموم شده، میمیرم اگه جلد دومشو نخونم پس صددرصد جلد دومش میخونم.😭