به جلو حرکت کن. ناامید نشو. از اینکه همه فکر میکنند زندگی کردن این قدر اسان است خسته شدم. چون این طور نیست. به هیچ وجه.

گاهی ساکت بود وگاهی بیش از حد می خندید، خنده ای عجیب و غریب که انگار از درون او را خُرد می کرد تا زمانی که دیگر خنده نبود، بلکه گریه بود و اشک هایی که از صورت من جاری می شدند.

این روی زندگی همیشه مملو از نور خورشید و گل های رز نیست و گاهی تاریکی آن بیش از حد سیاه می شود، اما مملو از کسانی است که درد شمارا می فهمند و آنقدری شادی به وجودتان تزریق می کنند که لبه های تیز زندگی را نرم کنند و کمکتان کنند یک روز دیگر هم دوام بیاورید.

از خودم خسته و عصبانی هستم. برای اینکه اجازه دادم هر روز کوچک تر از قبل شوم به این امید که او بیشتر به من توجه کند. اما اگر مدام کوچک تر شوی چطور کسی متوجه تو خواهد شد؟