اوایلش روند کندی داشت و شخصیتش رو مخ بود ولی اخراش دیگه بیش از حد به دلم نشست، کاش همچین دنیای واقعا وجود داشته باشه:))
      

        خوب بود ولی کاش اخرش اینشکلی نمیشد..
و باید گفت تقریبا ترجمه ی مزخرفی داشت.
      

        به درخت های خشک پیاده رو خیره شد : برف شاخه هارا خم کرده بود و در بارش بعد حتما می شکستشان. آدم ها هم مثل درخت ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگینی اش تا بهار دیگه حس میشد. بدیش این بود که آدم ها فقط یک بار میمردند. و همین یک بار چه فاجعه ی دردناکی بود...
      

        اونجوری نبود که فکرش رو میکردم اما فوق العاده بود.
      

        _شروع به گریه کردم، چنان بغضی از گلویم بیرون می ریخت که انگار  هیچ وقت قرار نبود تمام شود.

_دوباره لبخند زدی؛ اما این لبخند، لبخند دلبرانه ای نبود. این بار لبخندت کوچکتر و غم انگیز تر بود.


فضاسازی عالی،  دادن اطلاعات کافی از محیط اطراف ، بیان ویژگی های ظاهری افراد، بیان احساسات و افکار به وضوح، ایجاد توانایی درک عواطف شخصیت ها در خواننده ، داشتن پایان تقریبا نامشخص و غمگین. توانایی ارتباط گرفتن با شخصیت ها و همزادپنداری با انها. قشنگ ( در واقع فوق العاده) بود :)!