والنسی آرام زمزمه کرد :"چه کسی زندگی را تحمل میکرد،اگر به مرگ امید نداشت ؟"

والنسی گفت : میدانید همه ی ما مرده ایم ، تمام خاندان استرلینگ . فقط بعضی هایمان دفن شده اند و بعضی هنوز دفن نشده ایم . این تنها تفاوت بین ما و آن هاست

عادلانه نبود که او بمیرد در حالی که اصلا زندگی نکرده بود در آن ساعت تاریکی شب ، عصیان در روح او شعله ور میشد ، نه به این علت که آینده ای نداشت، بلکه به این دلیل که گذشته ای نداشت .

«گاهی برای زنده ماندن باید تکه‌های شکسته‌ات را جمع کنی، حتی اگر دستت را خون بیندازد.»