بعد مدت ها بلاخره خوندمش. 
داستان واقعا کشش زیادی برای من داشت، و خب ما عاشق کتاب هایی هستیم که راجب کتاب هستند. در طول سه روزی که کتاب رو مطالعه می‌کردم، دلم می‌خواست من هم توی هاولینگ بوکس کار کنم. صبح ها از فرانک کروسان و شیر قهوه بخرم. و کل مدت کتاب بخونم و کسی باشه که براش لای صفحه ۴۴ و ۴۵ نامه بگذارم. شاید همین کتاب رو برایِ نامه گذاشتن انتخاب می‌کردم . دوست داشتم یه وبلاگ داشتم و راجب کتابخونه و کتاب ها می‌نوشتم. و شب به صدایِ کتابخونه گوش می‌دادم. از دوست عزیزم که این کتاب رو بهم امانت داد ممنونم، لطفا بیا باهم در هاولینگ بوکس کار کنیم. و از اینجا دارم بهت می‌گم بین صفحات ۴۴ و ۴۵ رو چک کن. 
        

          هردو در نهایت می‌میرند برای من کتابی بود که تا نیمه‌ی داستان من رو به خودش جذب نکرد و من خودم رو مجبور به خوندنش کردم، اما از نیمه به بعد اوجی ناگهانی گرفت و برام جذاب شد.
از اونجایی که نسخه‌ی زبان اصلی رو نخوندم، حدس می‌زنم بخش قابل توجهی از کتاب که به شناخت من  از رابطه‌ی روفوس و متیو کمک می‌کرده سانسور شده بود؛ پس از انتقاد راجع به اینکه چرا طی روند تقریبا غیر منطقی‌، این دو نفر به همدیگه نزدیک و برای هم مهم شدند، صرف نظر می‌کنم.
این کتاب برای روایت و همچنین وضوح بهتر رخدادها چندین راوی داشت که برخلاف سلیقه‌ی معمول من، برام خوشایند بود.
هردو در نهایت می‌میرند از نظر من پایان نامناسبی داشت، منظورم صفحات پایانی نیست بلکه جملات پایانیه. زیاد از حد گنگ و بی‌معنی بود.(یا شاید هم مشکل از ترجمه‌ای هستش که خوندم)
در اصل نظرم به این کتاب شامل دو ستاره است ولی به خاطر بریده‌های خوبش، یک ستاره اضافه می‌کنم.
        

          مو بر تنم سیخ شده و دلم می‌خواد به نشانه‌ی وداع گریه کنم.
"روزها در کتاب‌فروشی موریساکی" معمولی بود. ولی معمولی بودن نقطه ضعف این کتاب نیست؛ زیباییِ اونه. من با معمولی‌بودنش احساس نزدیکی می‌کنم و چون خودم رو آدم معمولی‌ای می‌دونم با خودم ‌میگم:« مشکل معمولی‌بودن چیه؟ » این غیرممکن نیست که معمولی باشی اما خاص دیده بشی.
فقط داستانِ کسی که علاقه‌ای به مطالعه نداره و عاشق کتاب می‌شه نیست؛ داستان کسانی هستش که یه کتاب‌فروشی یا حتی یک جلد کتاب روی زندگیشون تاثیر کوچیک ولی عمیقی گذاشته.
روابط بین آدم‌ها توی این کتاب واقعا زیباست. شخصیت‌هاش قابل درک هستن و خوندن راجع به درحاشیه‌ترین شخصیت به من آرامش و حس خوبی داد.
کتابی نبود که بخواد در آخر به نتیجه‌ای برسه یا پایان خاصی داشته باشه. خاص‌بودنش توی زمانی که در حال خوندنش بودی می‌درخشید و تبدیل به ستاره‌ای می‌شد که از درون کلمات می‌خزید توی قلبت و تا آخرین واژه‌ی کتاب -و حتی پس از اون- روشن می‌موند. "روزها در کتاب‌فروشی موریساکی" به نتیجه‌ی به خصوصی نرسید؛ ولی کاری کرد به تاکید روی این موضوع برسم که:« همیشه قرار نیست مقصد باشکوهی داشته باشی؛ گاهی مسیر از همه‌چیز می‌تونه زیباتر باشه. »
        

          رادیو سکوت از اون دسته از کتاب‌هایی بود که موقع گشت زدن در فضای کتابفروشی توجهمو جلب کرد! و علتش هم متن پشت جلده!
داستانی که قراره فضای مجازی توش نقش داشته باشه و با محوریت این جمله پیش بره "فکر کن تمام آنچه برای آینده‌ات خیال کرده‌ای اشتباه از کار درآید؛ آن‌وقت چه می‌کنی؟" 

اما نکته‌ی مهمی که در مورد این کتاب وجود داره!
این کتاب رو نوجوان‌ها روایت می‌کنن و فضای دبیرستان و یک پادکست اینترنتی قصه رو جلو می‌بره. قصه‌ای که روایت جذابی داره، بسیار خوب ترجمه شده و زبانی مناسب همین سن اما با مفاهیم خوب داره.
اما یه نکته‌ی خیلی مهم وجود داره. "سانسور"
این کتاب سراسر سانسوره! و سانسورش هم شبیه فضای دوبله فارسی اتفاق افتاده!
ارتباط بین آلد و دانیل که تو کتاب ازش عبور میشه، یا دیالوگ‌هایی که اگر این واقعیت رو بدونین کاملا معلومه که جابجا ترجمه شدن و نسخه‌ی اصل کتاب نشون میده که داستان یه حاشیه داره و اونم هم‌جنس‌گراییه!!! چیزی که تبعا قرار نبوده در ترجمه بهش اشاره بشه!

حقیقتش وقتی تو جستجوهام به این رسیدم داشتم فکر میکردم که چرا باید مترجم و ناشر برن سراغ ترجمه همچین کتابی که عملا امکان ترجمه‌ش رو نداشتن اما وقتی جلوتر رفتم دیدم کشش شخصیت‌ها، نوع روایت و قصه کتاب رو به کتابی تبدیل کرده که ارزش ترجمه رو داشته باشه اما خب مشخصا مثل بسیاری از فیلم‌ها و آثار دیگه با نسخه‌ی متفاوت‌تری روبه‌رو هستیم که البته همونطور که گفتم، بسیار خوب هم ترجمه شده.


رادیو سکوت جز کتاب‌هاییه که تجربه‌ی خوندنش رو دوست داشتم. جسارت شخصیت‌ها باعث می‌شد حتی به این فکر کنم که کاش مثلا وقتی هم‌سن و سال شخصیت‌ها بودم می‌خوندمش (فارغ از اینکه اون موقع اصلا این کتاب نوشته نشده بوده!) و داستان‌های اصلیش نکات خوبی برای ارائه دارن.
و نکته‌ی دیگه‌ای هم درموردش وجود داره، نزدیک بودن به فضای امروزه! 
کتاب به تازگی نوشته شده و بنابراین از سیتکام‌های به‌روز، توییتر و‌... حرف میزنه که دست‌کم در دایره‌ی مطالعاتی من کمتر وجود داشته.



نکته‌ی آخر اینکه، برخلاف دیدگاه نقل قول شده از تایمز و درج شده‌ی روی کتاب، من کتاب رو ناطور دشت فضای دیجیتال و کاراکترش رو هولدن کالفیلد عصر اینترنت نمی‌بینم و حقیقتش بیشتر از این تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم؛ اما گفتم بگم، شاید خوندنش برای شما جالب باشه!
        

          در اول کلام بگم که سبک داستان آمریکاییه پس با فرهنگ ایرانی ما خیلی متفاوته، نسخه ترجمه فارسی دارای سانسور هست، ولی  با به خرج دادن تخیل می‌شه فهمید چی سانسور شده( بعد تموم شدن کتاب، یه نگاه به کتاب می‌کنی می‌گی قرار نبود این طوری بشه و درود بر سانسورچی)  نسخه اصلی پر از روابط نامشروع  حواس پرتی و ارتباط بد والدین با فرزندان و اسامی از مواد مخدر و... است. 
من اولش با توجه به اسم کتاب فکر می‌کردم یه چیزی تو مایه‌های کاش وقتی ۲۰سالم بود می‌دانستمه بعد دیدم زده داستان‌های آمریکایی. 
اگر تاحالا از این سبک نخونده باشی یا ندونی، ممکنه با کتاب احساس راحتی نکنی و از خوندنش معذب باشی. 
نکته خیلی مهم اینکه برای خوندنش ذهن بازی داشته باشی و کتاب برای نوجوان‌ها اصلا مناسب نیست.  
دیگه چیزی یادم نمی‌یاد که بنویسم ولی خوندن بعد صفحه ۴۰ این طوریه که این چه کوفتیه من دارم می‌خونم.
        

          متاسفانه ترجمه خوبی نداره..
        

          من متن انگلیسی رو خوندم و که روون و راحت بود، اما جزئیاتی از بعضی روابط تشریح شده بود که برای من آزاردهنده بود، و باعث شد اولا فکر کنم این کتاب برای نوجوون‌ها مناسب نیست و دوما عمیقا از ته دلم بگم درود بر سانسورچی!
شخصیت چارلی کاملا برای من قابل درک بود و عمیقا براش متاسف شدم. هم به خاطر آزارهایی که در بچگی و حتی نوجوانی دید، هم به خاطر دسترسی راحتش به سیگار و مواد و الکل، هم به خاطر خانواده‌ش: خواهر و برادری که تنهاش گذاشتن و مادری که توصیه‌ش به یک نوجوون درون‌گرای با سابقه‌ی افسردگی این بود که بره تو اتاقش بشینه و کتاب بخونه!