متفاوت 
و
جذاب
با ترجمه عالی خانم بیابانی💜
پیشنهاد میکنم
        

          این کتاب برای من کمی طعم روانشناسی زرد داشت. البته نه از اون مدل‌هایی که کاملاً تو خالی باشن، ولی به هر حال همون سبک «نگرش مثبت داشته باش، مدیتیشن کن، به خواسته‌هات می‌رسی» رو دنبال می‌کرد. چیزی که اذیتم کرد این بود که انگار داره می‌گه فقط با تغییر ذهنیتت همه چی حل می‌شه، در حالی که خود جیمز دوتی توی همین کتاب، بارها و بارها کلی تلاش کرده تا به اهدافش برسه. اما توی قوانین و توصیه‌هاش این بخش «تلاش واقعی و هر روزه» رو کمتر پررنگ کرده بود.

نیمه دوم کتاب هم تقریباً کامل رفت توی زندگینامه شخصی دوتی. وقتی می‌خوندمش حس می‌کردم دفترچه خاطراتش رو برداشتم دارم می‌خونم و فقط داره از خاطرات و افتخاراتش می‌گه. حتی اون جاهایی که از اشتباه‌ها و ضعف‌هاش حرف می‌زد، به نظرم یه جور فخر فروشی ظریف توش بود. انگار می‌خواست بگه «ببینید من چقدر قوی‌ام که این‌قدر اشتباه کردم ولی هنوز مهربون و خوش قلبم».

صادقانه بگم، نیمه دوم کتاب برای من یکی از خسته‌کننده‌ترین و سخت‌خوان‌ترین بخش‌هایی بود که تجربه کردم. اگر مجبور نمی‌کردم خوردم رو به تموم کردن کتاب، احتمالاً ولش می‌کردم.

در کل، به نظرم اگه توی زندگیت به جایی رسیدی که هیچ امیدی نداری و لازم داری یک نفر بیاد و بگه «هنوز امید هست»، این کتاب می‌تونه گزینه بدی نباشه. اما اگر دنبال یک کتاب خیلی قوی، عمیق یا الهام‌بخش هستی، به نظر من این کتاب فقط در حد یک اثر معمولیه. من بهش نمره ۲ از ۵ می‌دم.
        

          کتابی عمیق بود و اوایلش به شدت جذب کننده و زیبا
ولی اواسط داستان برای من جذابیتش رو از دست داد و دیگه مثل اول نتونستم با شور اشتیاق زیاد بخونم
در کل کتاب خوبی بود و ارزش یک بار خوندن رو داشت 
        

          کتاب قشنگیه اول که شروع به خواندن کردم نمیدونستم که داستان بر اساس واقعیت هستش.
پیشنهاد میکنم بخونید🤍🌱
        

          خوب بود.
ساده و جادویی
پیچش خاصی نبود هیجان انگیز نبود 
اما از همه جالب تر اراده یه نفر برای عوض کردن جایگاهی که داره برخلاف خانواده ی ضعیف‌ السطحش اینکه چجوری یه نفر ناجی ایندگانش هم میشه خیلی تحسین برانگیزه اون تسلیم موقعیت و شرایط نمیشه و می دونه که بلاخره باید راهی وجود داشته باشه:)
        

          راستش رو بگم این کتاب یه کم... ناامیدم کرد.
اون وقتی که از دوستم امانت گرفتمش، این‌قدر معروف نبود؛ یا لااقل من خبر نداشتم که معروفه. فرصت نکردم بخونمش و موند تا این اواخر که دیدم چه‌قدر همه‌جا اسمش رو از زبون هر ننه‌قمری می‌شنوم. حس می‌کردم از این کتابای مسخره‌ی الکی‌معروفه. حتی به این فکر کردم که نخونده به صاحبش پسش بدم، ولی بعد پشیمون شدم. صفحات اول نسخه‌ای که دارم، تعریف و تحسین این کتاب از زبون افراد مختلفه. داشتم همین‌طور سرسری ازش رد می‌شدم که چشمم خورد به اسم پل اکمن و فیلیپ زیمباردو و چشمام گرد شد. نه که مثلا من چیز زیادی بدونم، ولی اسم این آدما رو شنیده بودم و می‌دونستم آدمای الکی‌ای نیستن. از حرفم برگشتم، احتمال خیلی بالایی وجود داره که چرت و پرت نباشه.
چرت و پرت نبود، ولی از من دور بود به گمونم. اگر ناامید شدم واسه این نیست که کتاب بدی بوده، اتفاقا به نظرم روان بود و من مخصوصا بخش‌هایی که نویسنده از خاطرات جراحی‌ها و... نوشته بود رو خیلی دوست داشتم. ولی خب اون حرف نهایی کتاب، اون منظور اصلی‌ش چیزی بود که من نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. نمی‌دونم، پذیرفتن این حرف‌‌هایی که زده بود برای من سخته. ایراد از منه شاید.
ولی می‌تونم درک کنم که چرا تا این حد پرطرفداره. آدما عاشق اینن که فکر کنن اوضاع تحت کنترلشونه. عاشق اینن که حس کنن تو زندگی‌شون نقشی دارن و می‌تونن تغییرش بدن. این کتاب مهر تاییدی بود رو تمام این عقاید، نثرش هم روان بود و به جز بعضی جاها که اصطلاحات تخصصی داشت، مناسب مخاطب عام بود. تازه یه عالمه هم جمله‌های قشنگ قشنگِ مناسب های‌لایت کردن داشت، پس چرا که نه؟ :))
برای من اصلی‌ترین حس خوبی که از این کتاب گرفتم، مربوط به این بود که خسته و کوفته و زخمی امتحانات برگشتم خونه و این کتاب رو باز کردم و با شور و شعف احساس کردم انگار اون دو واحد فیزیولوژی که پدر خودم و تمام اطرافیانم رو باهاش درآوردم، اون‌قدرا هم بی‌فایده نبوده. «هی، من می‌دونم مخچه چه کار می‌کنه!».
        

          کتابیه که وقتی حالم خوب نبود خوندمش و واقعا عاشقشم و شدیدا توصیه میکنم بخونید مخصوصا وقتایی که حس پوچی دارید
        

          این کتاب و دوست دارم خیلی زیاد 
چیزهای خوبی بهم یاد داد و روزهای خوبی و باهاش سپری کردم 
پیشنهاد میکنم بخونیدش 
        

          خوبه ولی نویسنده داستانو کش داد و  وسطاشو بیخود کرد 
        

          واقع گرایانه نبود. پوچ بود...
        

          حقیقتا من زیاد از این کتاب خوشم نیومد . 
نه به خاطر اینکه کتاب بد باشه، نه، اینجور کتابای ارامش بخش که توشون داستان خاصی اتفاق نمیوفته واقعا سلیقه ی من نیستن ، نمیدونم شاید هم به خاطر اینکه نشری که دارم میخونم نشر خوبی نیست این اتفاق افتاده، ولی جدا از اون زیاد ازش خوشم نیومد، در کل کامل هم نخوندمش، ولی خب نصفه ولش کنم، فکر کنم... شاید هم بعدا رفتم سراغش، ولی واسه حالا واقعا نمیتونم بخونمش 😭🤣
        

          اول که کتاب را خریدم فکر میکردم کتاب جذابی باشد چرا که هم جدید بود و هم اینکه جزو کتاب های پرفروش نمایشگاه بود، به خصوص اینکه عنوان جذابی هم داشت؛ اما بعد از مطالعه کاملا نظرم عوض شد. داستان کتاب جذابیت کافی را ندارد و یکسری نکات روانشناسی در حین داستان به مخاطب منتقل میکند که بخشی از آنها اصلا درست نیست و با واقعیت جور در نمی آید. بعد از تحقیقی که درباره کتاب انجام دادم، متوجه پرفروش شدن بودن کتاب شدم. علت پرفروش بودن کتاب فقط این بوده که گروه BTS آن را معرفی کردند و بعد از معرفی آنها فروش کتاب در جهان چند برابر میشود در صورتی که کتاب هایی خیلی بهتر از این کتاب وجود دارد.
        

          کتاب بسیار آرامش بخش و زیباست 
دکتر دوتی راهکارهای کاربردی و جالبی را برای رسیدن به آگاهی درونی و آرامش ارائه میدهد و در ادامه داستان به موضوعات مختلف و جالبی از جمله مرگ و زندگی میپردازد که خواننده را جذب میکند 
        

          خود کتاب ک عالیه قطعا پیشنهاد میکنم بخونید. 
        

          اگر دنبال آرامش درونی و مدیتیشن ذهن هستین این کتاب رو پیشنهاد میکنم
        

          امروز می دونیم که مغز انعطاف پذیری زیادی داره و می تونه تغییر کنه، سازگاری پیدا کنه و حتی تغییر شکل بده و دگرگون بشه . این انعطاف با تجربه ،تکرار و قصد و نیت شکل می گیره . صفحه ۲۲
        

          بسیار کتاب عالی و مفیدی بود مخصوصا این که بر اساس زندگی یه شخص بکد جذاب ترش میکرد
        

          احسنت