من اوایل این جلدو دوست نداشتم ولی یکم که جلو رفت به اندازه دوتا جلد قبلی جذاب شد.(اسپویل) البته اینکه ایو جاسوس بود یه مقدار قابل حدس بود و وای از گریسون:) 
شنیدم جلد چهارم هم منتشر شده، اونم خیلی زود میخونم. 
      

        چرا هرچی جلوتر میره داستان قوی تر میشههه😭
دوست داشتنی و خیلی خیلی قششننگگ. تنها توضیحی که براش دارم همینه. بنظرم همه چیز توی این جلد از جلد اول بهتر بود. یسری جاها از شدت ذوق میپریدم بالا یسری جاها هم واقعاااا حرص میخوردم. نا گفته نماند که با دیالوگایی که بین ایوری و توبی رد و بدل میشد(اخر کتاب) اشک ریختم. 
پیشنهادش میکنم؟ معلومهه🙏🏻💕
      

        مگه میشه داستایوفسکی فوق‌العاده و بی‌نقص نباشه؟ 
اون نیم یا نصف ستاره(نمیدونم باید بهش چی بگم) رو هم به خاطر ترجمه کم کردم*
      

        بازهم یه کتاب ِ «ترند بی ارزش». از نصف هم کمتر خوندم. ژانر فانتزی رو دوست دارم ولی نمیدونم چرا از این اصلا خوشم نیومد. همه چیز توی داستانش خیلی بهم ریخته بود و از اون کتابایی نبود که بتونه منو به خودش جذب کنه.
به لیست اگه برگردم عقب دوباره نمیخونمشون اضافه شد*
      

        وای چرا پایانشو زیاد دوست نداشتم؟ واقعا میخواستم بهم برسن.(درهر صورت امکان نداشت) 
جدا از این، خوب بود. جزو ایرانی های مورد پسند. 
      

        کتاب فوق العاده ای بود. عاشقش شدم. چون ترجمه ی خیلی خوبی نداشت خوندنش یکم برام خسته کننده و طولانی شد اما وقتی تمومش کردم، ازینکه خوندمش پشیمون نبودم. 
(چون مدت زیادی از خوندنش گذشته جزئیاتش خیلی خوب یادم نیست) 
      

        توی اوج داستان تموم شد و من خیلی پشیمونم که همه ی جلدارو باهم نگرفتمم😭*
یکی از فوق العاده ترین کتابایی بود که خوندم. وقتی شروعش کردم فکر نمیکردم تا این اندازه عاشقش بشم و برای خوندن جلد بعدی خودکشی کنم. نویسنده قلم خیلی خوبی داره و تو میتونی با همه ی شخصیت ها ارتباط بگیری. 
به شخصه از حرفی که گریسون آخر کتاب به ایوری زد خوشم نیومد و ناراحتم. حالا ایشالا توی جلدای بعدی سر عقل بیاد.  
      

        خیلی یهویی دلم خواست براش یادداشت بنویسم. 
حجم خیلی خیلی کمی داره و یه داستان کوتاه ولی فوق العاده قشنگه. واقعا دوست داشتنیه و مورد علاقم. 
      

        جز بهترینا بود برام. با اینکه انتظار خیلی بیشتری از پایانش داشتم ازش لذت بردم. صد و خورده ای صفحه ی اولو توی یه هفته خوندم و بقیشو توی دوازده ساعت : ) 
دوست داشتم پایانش یه شوک بزرگ بهم وارد کنه ولی تا یه جایی قابل حدس بود. به زودی سریالشو شروع میکنم. 
واقعا دلم برای پیپ و خانواده سینگ تنگ میشه*
      

        خیلی ها بهم گفتن که با این کتاب اشک ریختن. ولی من حتی ناراحتم نشدم. تصمیمی که لیلی گرفت عاقلانه ترین تصمیم بود(هرچند به نظرم باید قبل از به دنیا اومدن امی این کارو میکرد). داستان خیلی جالبی داشت و واقعا شخصیت هارو خوب توصیف کرده بود. دوسش داشتم ولی طبق معمول، "اونقدرا که بقیه میگفتن خوب نبود". 
      

        اول از همه بگم که پایان خیلی خیلی خوبی داشت*

این کتابو قرار نبود بخونم. رفتم کتابخونه و از کتابدار خواستم بهم کتاب جنایی معرفی کنه. اونم اینو داد. خیلی تعریف آگاتا کریستی رو شنیده بودم ولی نمیدونم چرا اصلا دوست نداشتم بخونمش. خلاصه که دلو زدم به دریا و شروع کردم. داستان واقعا حوصله سربر و کسل کننده بود. یه جوری پیش میرفت که اوایل کتاب به یه نفر مظنون میشدی و تا ده بیست صفحه ی آخر هم همون بود(من که کلی حرص خوردم که چرا نمیفهمین اصل کاری همون بنده خداست). ولی آخر کار ورق برمیگرده و دقیقا همونی که فکرشو نمیکنی قاتله. 
در کل، واقعا عالی بود و دوسش داشتم. شاید از این به بعد بیشتر از کتابای آگاتا کریستی استقبال کنم. 
      

        این و کتاب قبلی که خوندم رو توی اینستاگرام زیاد دیدم. از اونجایی که کتابای اینستاگرامی اکثرا بدردنخورن در حدی که با خودت میگی:«این چرا انقدر معروف شده؟»، فکر میکردم این دوتا هم خیلی خوب نباشن. ولی ریسک کردم و گرفتمشون. 
واقعا فوق‌العاده بودن. حکم تراپی رو داشتن برام. مینیمالن و اکثر صفحاتشون تصویره و خوندنش اگه خیلی کند باشی نیم ساعت بیشتر طول نمیکشه. 
      

        از اولین کتاب های جنایی بود که خوندم. نوشته ی صفحه‌ی اول رو که خوندم متوجه نشدم چی به چیه و کلا بیخیالش شدم تا وقتی که کتاب تموم شد. قابلیت اینو داشتم که بشینم و انقدر برای دیزی اشک بریزم که خودمم بهش ملحق بشم. 
ممکنه اواسط داستان خسته و کسل بشی ولی وقتی که کتاب رو تموم میکنی و میزاریش کنار، فقط خیره میشی به دیوار روبه‌روت و با خودت داستانو مرور میکنی.
درکل بی‌نظیره*
      

        با کتاب ها اشک نمیریزم؛ ولی این یه جور دیگه فوق العاده بود. غمناک با توصیفات دقیق و دیالوگ های قشنگ. اولین کتابی بود که از داستایوفسکی خوندم. بعد این بیشتر ازش میخونم.. 

-زمانی که خود ناراحتیم، نسبت به اندوه دیگران حسا‌س‌تر می‌شویم. عشق در ذات آدمی وجود دارد و هرگز این عشق ازبین نخواهد رفت. 
«شب‌های‌روشن،فئودورداستایوفسکی» 
      

        به نظرم داستان باید توی همون چایت را من شیرین میکنم تموم میشد، بد نبود.