خیلی ها بهم گفتن که با این کتاب اشک ریختن. ولی من حتی ناراحتم نشدم. تصمیمی که لیلی گرفت عاقلانه ترین تصمیم بود(هرچند به نظرم باید قبل از به دنیا اومدن امی این کارو میکرد). داستان خیلی جالبی داشت و واقعا شخصیت هارو خوب توصیف کرده بود. دوسش داشتم ولی طبق معمول، "اونقدرا که بقیه میگفتن خوب نبود". 
      

        اول از همه بگم که پایان خیلی خیلی خوبی داشت*

این کتابو قرار نبود بخونم. رفتم کتابخونه و از کتابدار خواستم بهم کتاب جنایی معرفی کنه. اونم اینو داد. خیلی تعریف آگاتا کریستی رو شنیده بودم ولی نمیدونم چرا اصلا دوست نداشتم بخونمش. خلاصه که دلو زدم به دریا و شروع کردم. داستان واقعا حوصله سربر و کسل کننده بود. یه جوری پیش میرفت که اوایل کتاب به یه نفر مظنون میشدی و تا ده بیست صفحه ی آخر هم همون بود(من که کلی حرص خوردم که چرا نمیفهمین اصل کاری همون بنده خداست). ولی آخر کار ورق برمیگرده و دقیقا همونی که فکرشو نمیکنی قاتله. 
در کل، واقعا عالی بود و دوسش داشتم. شاید از این به بعد بیشتر از کتابای آگاتا کریستی استقبال کنم. 
      

        این و کتاب قبلی که خوندم رو توی اینستاگرام زیاد دیدم. از اونجایی که کتابای اینستاگرامی اکثرا بدردنخورن در حدی که با خودت میگی:«این چرا انقدر معروف شده؟»، فکر میکردم این دوتا هم خیلی خوب نباشن. ولی ریسک کردم و گرفتمشون. 
واقعا فوق‌العاده بودن. حکم تراپی رو داشتن برام. مینیمالن و اکثر صفحاتشون تصویره و خوندنش اگه خیلی کند باشی نیم ساعت بیشتر طول نمیکشه. 
      

        از اولین کتاب های جنایی بود که خوندم. نوشته ی صفحه‌ی اول رو که خوندم متوجه نشدم چی به چیه و کلا بیخیالش شدم تا وقتی که کتاب تموم شد. قابلیت اینو داشتم که بشینم و انقدر برای دیزی اشک بریزم که خودمم بهش ملحق بشم. 
ممکنه اواسط داستان خسته و کسل بشی ولی وقتی که کتاب رو تموم میکنی و میزاریش کنار، فقط خیره میشی به دیوار روبه‌روت و با خودت داستانو مرور میکنی.
درکل بی‌نظیره*
      

        با کتاب ها اشک نمیریزم؛ ولی این یه جور دیگه فوق العاده بود. غمناک با توصیفات دقیق و دیالوگ های قشنگ. اولین کتابی بود که از داستایوفسکی خوندم. بعد این بیشتر ازش میخونم.. 

-زمانی که خود ناراحتیم، نسبت به اندوه دیگران حسا‌س‌تر می‌شویم. عشق در ذات آدمی وجود دارد و هرگز این عشق ازبین نخواهد رفت. 
«شب‌های‌روشن،فئودورداستایوفسکی» 
      

        به نظرم داستان باید توی همون چایت را من شیرین میکنم تموم میشد، بد نبود. 
      

        فوق‌العاده بود، خیلیا باور داشتن آخرش داستان تغییر میکنه، ولی به نظر من اینطوری نبود و صرفا یه سری اطلاعات جدید به داستان اضافه شد. 
      

        من فقط جلد اول رو خوندم، ولی اینجا نمیتونستم فقط جلد اول رو وارد کنم. فوق‌العاده بود. واقعا. 
      

        قشنگ بود. اوایلش داستان خیلی گیرا تر بود اما یکم که گذشت انگار خود نویسنده حوصله نداشته بنویسه، یکم اواخرش رو دوست نداشتم. یسری چیزا هم بهش اشاره شده بود که بنظر من اونقدراهم نیاز نبود. درکل کتاب قشنگی بود. 
      

        روند و ایده ی داستان خاص بود. هیچ پاراگرافی از هیچ صفحه ای تورو یاد کتاب دیگه ای نمی‌انداخت. همش منحصر بفرد بود. با خوندن هر یه کلمه‌ش تو ذهنم سریالشو میساختم:)) 
      

        حقیقتا من یه مقدار ِقابل توجهی از کتابو نخوندم، واقعا حوصلم نمیکشید. تا اواسطش و اونجاهایی که روث بود خیلی قشنگ بود ولی بعدش خیلی یکنواخت شد. اتفاق تازه ای نداشت. 
      

        این کتاب و سیصدو شصت و پنج روز بدون تو و سین زدی ولی جواب ندادی کاملا بی محتوان و فقط معروف شدن، نه تنها چیزی بهت اضافه نمیکنن بلکه وقتتو هم هدر میدن و تفکرات و قلمتو سطحی میکنن. همونطور که گفتم فقط برای انتشار تیکه کتاب خوبه. 
      

        دقیقا همون سیصدوشصت‌وپنج‌روزبدون تو؛ همونقدر الکی و بی محتوا . 
      

        قشنگ بود، ولی مفهومی نداشت. چیزی در آخر به آدم اضافه نمیکرد ولی برای انتشار تیکه کتاب مناسبه . 
      

        قلم ِآقای عسکری واقعاا قشنگه، مشکلی که این کتاب داشت این بود که از یه جایی به بعد بخاطر یکنواخت بودن داستان حوصله ی ادامه دادنش رو نداشتم و نامه ها رو یکی در میون میخوندم. وگرنه ایده ی جذابی بود.