اگر شما هم مثل بنده یک بخشی در وجودتون قرار داره که دیوانه‌ی ریاضیاته، احتمالا قراره خیلی باهاش کیف کنید💫
در بخش سوگواری توضیح میده که اجباری بودن و نوع  آموزش ریاضیات چطور باعث میشه که زیبایی ها و ظرفیت هایی که این رشته برای پرواز خیال و خلاقیت داره، از بین برن و یک نفرت (تقریبا)جمعی نسبت بهش شکل بگیره.
در بخش شادمانی هم توضیح میده که نحوه‌ی تدریس صحیح ریاضیات و آشنایی درست با اون چه شکلیه.
اگر قدرتی داشتم، خواندنش رو برای معلمان اجباری میکردم؛ البته اگر در اطرافیانتون والدینی رو میشناسید که بچه هاشون با ریاضی دعوا دارن هم خوندنش میتونه براشون کمک کننده باشه.
ضمنا کتاب بسیار روون و کوتاهی هم هست، برای من فقط به یک ساعت مطالعه‌ نیاز داشت.
      

        کتاب بسیار دوست نداشتنی‌ای بود.
من ترجمه‌ آقای خبره زاده از نشر امیرکبیر رو خوندم، ترجمه خیلی خوب و با ظرافت بود ولی *به نظر من* روایت‌گری بیش از حد جزئیات باعث شده بود که کتاب رو به زور بشه تموم کرد.
      

        این چهارمین کتابی بود که از ایشی گورو خوندم و به نظرم این کتاب هم مثل آثار دیگه‌اش علاوه بر سخت‌خوانی ناگزیری که داشت،  تو دل خودش تجربه هایی رو هم روایت میکرد که برای ما  آشنا و قابل لمس بودن.( در عین اینکه کلیت داستان در یک دنیای غیرواقعی و خیال پردازانه بیان میشه)

در کل سبک کلی کتاب های این نویسنده یک دعوته. دعوتی به نگریستن به چیزهایی که در بطن‌شون قرار داریم و روزمره زندگی‌شون می‌کنیم ولی این بار به عنوان یک سوم شخص!
این دعوت باعث میشه از نظر فکری  کمی از تمام چیزهایی که بدیهیات می‌پنداریمشون فاصله بگیریم و از دور نگریستن رو تمرین کنیم و در عین اینکه با یک داستان غیر پیچیده و قابل فهم طرف هستیم، تلنگرهایی هم به نحوه‌ی تفکرمون بخوره.

من سبک و قلم ایشی گورو رو دوست دارم اما این کتاب به اندازه‌ی کتاب های قبلی که خوندم گیرا نبود، البته یک بار خوندنش خالی از لطف نیست، اما فکرنکنم برای دوباره خوانی انتخاب مناسبی باشه.