روایت‌هایی از رنج... همه دردناک و جانسوز هستن، اما روایت هشتم پر از خجالت هم هست. ببخشید خانم عطایی، ببخشید که میزبان‌های خوبی نیستیم.
        

          کتاب بسیار  خواندنی و دلنشینی برایم بود. نویسنده با قلم روانی که داشت مرا جذب جملات و سوژه داستان کرد به قدری که صبح یک روز کاری اندکی مانده بود تا ایستگاه مدنظر را رد کنم.  آنقدر در کتاب غرق بودم که لحظات آخر با صدای بلندگوی مامور ایستگاه که مدام "میرزای شیرازی" را تکرار میکرد خود را با کتاب از درب قطار به بیرون پرتاب کردم. کورسرخی اولین کتاب بی نظیر سال ۱۴۰۱ بود. داستان، روایت روزهای زندگی زنانی بود که مرزنشین بودند و از تبار افغانستان.....
        

          خدا از سر تقصیراتم بگذره اگه بخوام بگم اتفاقات و تاریخ افغانستان (و حتی کل خاورمیانه) چیزیه که نیاز به رمانتیزه کردن داشته باشه، اما این کتاب بیش از حد رمانتیزه شده‌ست. خود جنگ به قدری تلخه که صرفِ نوشتن از جنگ، نوشتنِ خشک و خبرنگاری از جنگ، و روایتگریِ محض از جنگ (بدون هیچ سانتی‌مانتالیسمی) کافیه برای برانگیختن حس درد و همدلی. ولی کیفیت متنهای این کتاب با نثر ناملموس و تصنعیش، فرسنگها دورتر از هر کتاب "ادبیات جنگ" دیگه‌ای بود که تا قبل از این خوندم.
        

          درمورد شوربختی های افغانستانی ها بود در هرکجای دنیا ... "انسان هایی که برای وطن و خاک خود نجنگیده اند چقد ترحم انگیز اند ...."
        

          کورسرخی با عنوان فرعی «روایت‌هایی از جان و جنگ» اثری است از «عالیه عطایی»، نویسنده‌ی اهل افغانستان که آثاری از جمله‌ چشم سگ و کافورپوش راهم در کارنامه‌ی خود دارد. این کتاب شامل نه خط داستانی مجزاست که بین سال‌های ۱۳۶۵ تا ۱۳۹۵ اتفاق افتاده و به نوعی به زندگی خود نویسنده مربوط است. داستان‌ها از کودکی تا بزرگ‌سالی و زندگی کنونی عالیه عطایی را شامل می‌شوند. نویسنده بر خاطرات خود و نقد اجتماعی بر موضوعاتی نظیر هویت، جنگ، مهاجرت و مرزنشینی در کنار معنا و مفهوم وطن تمرکز دارد.

دوماه‌نامه‌ی آگاهی نو، ویژه‌نامه‌ی نقد و بررسی کتاب: «کتاب‌نامه؛ در نقد و بررسی آثار، جلد یک»، شماره‌ی پیاپی 05، پاییز 1400.
        

          روایت موردعلاقه‌ام در این کتاب *رویای فواد بودم پیچیده در قامت مرگ* است. ظاهر نوشته‌ها به درام و عناصر قصه مزین شده است اما تار و پودشان غم خاورمیانه ، جنگ و مهاجرت است. اثری ضد جنگ که  جان گدازی حیات در میانه‌ی ایستادن را فریاد می‌زند. به قلم نویسنده *هنوز که هنوز است مهم‌ترین هراس ما در خاورمیانه ، هراس جان است*
        

          یکی داستانست پر آب چشم. البته که با بخش‌هایی خیلی ارتباط گرفتم و جالب بود اما دوز احساسات‌ گاهی خیلی زیاد بود
        

          شعرواره‌ای از مصایب زن مهاجر افغانستانی 
        

          چقدر زیبا، کوتاه و تکان دهنده بود. حقیقتا لذت بردم
        

          بزرگ‌ترین مشکل من با کتاب این است که ادعا می‌کند جستار است… در حالی که نیست!

نمی‌دانم چه اصراری است که نویسنده‌ها قبل از شناخت کافی این قالب ادبی، اسم هر چیزی که صرفاً واقعیت است و “داستان” نیست را بگذارند جستار؛ در حالی که این کتاب همان‌طور که روی جلدش هم نوشته شده فقط “روایت”هایی است از جان و جنگ.

در جستار موقعیت‌ها و روایت‌ها وجود دارند اما به عنوان چیزی جلوبرنده برای مسئله اصلی جستار، اما در این کتاب نه تنها معلوم و واضح نیست که مسئله‌ی نویسنده چیست، بلکه ما شخص نویسنده و تحلیل‌های او را جز در چند مورد و آن هم به صورت آبکی نداریم.

اما اگر این ادعا را کنار بگذاریم و از جنبه‌ی صرفاً روایت به متن‌ها نگاه کنیم، چیزهای نسبتاً قابل قبولی‌اند. مخصوصا که ما آثاری این‌چنین مستند از افغانستان و مهاجرین و… زیاد نداریم و خود موضوع به خودی خود مرا جذب خودش کرد.

در این کتاب با روایت‌هایی روبه‌روییم که بعضی‌هایشان بخاطر ورود بیش از اندازه‌ی احساس نویسنده، کمی توی ذوق می‌زنند و بیشتر به سمت دل‌نوشته شدن پیش می‌روند
اما در برخی از آن‌ها هم شاهد درگیری خیلی سبک نویسنده با خودش و طرح سوال‌هایی از خودش هستیم که این روایت‌ها به نظرم ساختار محکم‌تر و بهتری داشتند. 

در کل قطعا خواندن همچین کتابی می‌تواند “جالب” باشد ولی مسلماً از آن دست کتاب‌هایی نیست که آدم فکر کند دوباره به سراغش برود یا تاثیر عمیقش بعد از کتاب هم با آدم بماند.
        

          باخواندن این کتاب نگاهم به خواهر ان و برادران افغانستانیم تغییر کرد 😔😔😔
بارنج شان همسفر شدم 
        

          خاطره شیرین جلسات روشنا با خانم توکلی 🤍
        

          سخت‌گیری نمی‌کنم و بهش پنج میدم،
نوش جونش:)))
        

          روایتی تلخ از اتفاقاتی که در همسایگی ما رخ می دهد و کمتر کسی از ما از آن باخبر است. تک تک کلمات کتاب حاوی پیام درد و رنجی است که سال ها درون جان این مردم رخنه کرده است.
        

          پایان🌿

با این کتاب چند قدم به دنیای مهاجرین افغان نزدیک شدم.
شاید بتونم بگم دیگه با دیده تحقیری که تو وازه افغانی تنیده شده نگاهشون نمیکنم.
پیشنهاد میکنم بخونیدش.

عالیه عطایی نویسنده افغانی تبار ناداستان هایی از سرگذشت مهاجرت خانواده‌اش به ایران رو برامون روایت کرده.

پ.ن: من کتاب رو به اجبار وضعیت این مدتم صوتی گوش دادم. به شدت پیشنهاد میکنم نسخه صوتی رو گوش بدید.  

‌‌‌┄┅─═◈═─┅┄⁣𑁍┄┅─═◈═─
▣⃢🪴 @Anne57
        

          «مانده بودم در ایران و از روی کوه‌ها به مرز نگاه می‌کردم. خاک را مشت می‌کردم و مشتم را به زمین می‌کوبیدم و برای تن معشوق جوانم ضجه می‌زدم... لرزش دست‌هام از همان جا شروع شد.»

«کورسرخی» روایتی از جان و جنگ است، پیرامون مرز. روایتی ژرف از خشونت و آسیب، از آنچه آن سو و این سوی مرز، و درست روی مرز، بر آدمیان رفته و می‌رود: از جوانی افغان که با شنیدن خبر مرگ پدر، خود را به ایران رسانده تا دست کم پدری مرده داشته باشد، از معشوقی که با بودای بامیان از دست رفته، از عبور پنهانی از مرز و دست‌خالی رها شدن در خاکی که نمی‌شناسی و از امید به بازسازی میهنِ جنگ‌زده؛ و کجاست این میهن؟ انگار وطن برای «مهاجر» و «مرزنشین» فرمی دارد بدون محتوا و از این روست که مدام گرفتار تولید محتوا می‌شود. 

کتاب با زبانی شفاف (و گاه کلماتی تازه و دلنشین) در فصل‌هایی کوتاه، مجموعه‌ای از تصاویری به یادماندنی پیش روی مخاطب می‌گذارد از آسیب‌های جنگ بر کسانی که سرباز هم نیستند. البته که در فصل‌های نخست با تصاویری دهشتناک و گاه آزارنده مخاطب را میخکوب می‌کند: دختری که دستش میان دندان‌های مصنوعی پدر به خون افتاده یا مادری بی‌سر که برای درخواست کمک به حیاط دویده… اما هر چه پیشتر می‌رویم، تصاویر اگرچه مهربان‌تر اما ژرف‌تر می‌شود: انسان در بزنگاه پرسش‌های هستی‌برانداز.

گرچه، هر جا زندگی هست تصاویر شیرین و دلچسبی هم هست؛ مثلاً کودکانی که بر گنبدی بازی می‌کنند: تخمینِ چشمیِ فاصله با پایتخت دیگر کشورها از روی بام، کشف لانه‌ی مورچه‌ها، شمارش عنکبوت‌های روی گنبد، دنبال کردن رد مارهای کویر تا زیر بوته‌های زرشک، و البته… شکار عقرب.

راوی، چون «مرزنشین» است، افغان‌ها را از فاصله می‌بیند و ایرانی‌ها را هم. اما گاه  چونان به درون هر دو نقب می‌زند که گویی از خودت به تو نزدیک‌تر است: «دوربین روی چشم‌هام زوم کرده بود و مردمک‌هایم دودو می‌زد. با چشم‌های هراسان به جای دوری خیره بودم و انگار چیزی را جست‌وجو می کردم. مستأصل و بلاتکلیف و متناقض، تمام تلاشم را برای بازی ٬من ایرانی‌ام٬ کرده بودم اما در شکار دوربین لو رفته بودم، بیشتر از آنچه حتی خودم از خودم می‌فهمیدم.»

و بدین‌سان کتابی که ممکن بود تنها روایت خشونت و آسیب در زندگی مرزنشینان باشد، نه تنها تو را با وجهی از گذشته و امروز  ایران و افغانستان، که با حفره‌هایی از درون خودت رو به رو می‌کند، که فکر می‌کردی می‌شناسی و نمی‌شناختی. سفری فراموش‌نشدنی که در آن عالیه عطایی دستت را می‌گیرد و به عمق خراسان می‌برد، با ۹ بازدید: ۹ روایت کوتاه که در کتاب «کورسرخی» گرد هم آمده و نشر چشمه آن را در ۱۳۱ صفحه روانه بازار کرده است.
        

          کورسرخی یک قصه خیالی نیست روایت‌هایی از  واقعیت قابل لمس جنگ از سوختن و جا ماندن ریشه‌ها آن ور مرزهایی‌است که جای خون را خون پر می‌کند از نا امیدی و رنج مادران و دخترانی که تکه‌ای از تن عزیزانشان از خاک گور دور افتاده. نه روایت از مهاجرت، از امید خانه داشتن و بی خانه ماندن از مرزی که روحشان را دو نیمه کرده. روایت آدمهایی که‌ سهم مردانشان خالی است از بازپس‌گیری خانه‌ای که آجر آجرش دست بیگانه افتاده.
        

          آخ چه بیزارم از شما که ما را کشتید و می‌کشید. بیزارم. از شما بیزارم که خاکمان را میراث‌دار درد و رنج کردید. شما که چشم‌هاتان چنین بینا به خود و نابینا به ما بود و دشت در دشت و کوه در کوه، ردِ سرخِ خون را بر خاکِ ازدست‌شدۀ ما ندیدید و این یک باره عمر را حرام کردید. شما… شما که سال‌هاست در تماشای ذبح ما کورسرخی دارید. (از متن کتاب)

.
کتاب از نُه جستار روایی و ضدجنگ تشکیل شده‌است که نویسنده در آن با قلمی توانا، صادق و صریح به مفاهیمی چون جنگ، مهاجرت، مرزنشینی، عشق، آوارگی، بی‌هویتی و رنج بی‌پایان مهاجران جنگ‌زده می‌پردازد‌.

پ.ن: این کتاب با صدای خود نویسنده در طاقچه موجود است که شنیدن آن خالی از لطف نخواهد بود.
        

          آخ چه بیزارم از شما که ما را کشتید و می‌کُشید.بیزارم.از شما بیزارم که خاکمان را میراث دار درد و رنج کردید.
        

          جان کلام در این جملات بود:« محمد عثمان همان کسی است که در مرزهای شرقی ایران و مرزهای غربی افغانستان تکثیر شده تا بیچارگان و درماندگان را به جایی برساند. ما زبان هم را می فهمیم. زبان این بی هویتی را می فهمیم.سرنوشت این مسافران و زادگان نسل های  بعدشان هم معلوم است: نسل در نسل بی هویتی و رنج فرار و اندوه نماندن.»
کتاب خواندنی با قلمی قوی.