روایت‌هایی از رنج... همه دردناک و جانسوز هستن، اما روایت هشتم پر از خجالت هم هست. ببخشید خانم عطایی، ببخشید که میزبان‌های خوبی نیستیم.
        

          کتاب بسیار  خواندنی و دلنشینی برایم بود. نویسنده با قلم روانی که داشت مرا جذب جملات و سوژه داستان کرد به قدری که صبح یک روز کاری اندکی مانده بود تا ایستگاه مدنظر را رد کنم.  آنقدر در کتاب غرق بودم که لحظات آخر با صدای بلندگوی مامور ایستگاه که مدام "میرزای شیرازی" را تکرار میکرد خود را با کتاب از درب قطار به بیرون پرتاب کردم. کورسرخی اولین کتاب بی نظیر سال ۱۴۰۱ بود. داستان، روایت روزهای زندگی زنانی بود که مرزنشین بودند و از تبار افغانستان.....
        

          خدا از سر تقصیراتم بگذره اگه بخوام بگم اتفاقات و تاریخ افغانستان (و حتی کل خاورمیانه) چیزیه که نیاز به رمانتیزه کردن داشته باشه، اما این کتاب بیش از حد رمانتیزه شده‌ست. خود جنگ به قدری تلخه که صرفِ نوشتن از جنگ، نوشتنِ خشک و خبرنگاری از جنگ، و روایتگریِ محض از جنگ (بدون هیچ سانتی‌مانتالیسمی) کافیه برای برانگیختن حس درد و همدلی. ولی کیفیت متنهای این کتاب با نثر ناملموس و تصنعیش، فرسنگها دورتر از هر کتاب "ادبیات جنگ" دیگه‌ای بود که تا قبل از این خوندم.
        

          درمورد شوربختی های افغانستانی ها بود در هرکجای دنیا ... "انسان هایی که برای وطن و خاک خود نجنگیده اند چقد ترحم انگیز اند ...."
        

          کورسرخی با عنوان فرعی «روایت‌هایی از جان و جنگ» اثری است از «عالیه عطایی»، نویسنده‌ی اهل افغانستان که آثاری از جمله‌ چشم سگ و کافورپوش راهم در کارنامه‌ی خود دارد. این کتاب شامل نه خط داستانی مجزاست که بین سال‌های ۱۳۶۵ تا ۱۳۹۵ اتفاق افتاده و به نوعی به زندگی خود نویسنده مربوط است. داستان‌ها از کودکی تا بزرگ‌سالی و زندگی کنونی عالیه عطایی را شامل می‌شوند. نویسنده بر خاطرات خود و نقد اجتماعی بر موضوعاتی نظیر هویت، جنگ، مهاجرت و مرزنشینی در کنار معنا و مفهوم وطن تمرکز دارد.

دوماه‌نامه‌ی آگاهی نو، ویژه‌نامه‌ی نقد و بررسی کتاب: «کتاب‌نامه؛ در نقد و بررسی آثار، جلد یک»، شماره‌ی پیاپی 05، پاییز 1400.
        

          
عالیه عطایی نویسنده‌ی ایرانی-افغانستانی در کتاب کورسرخی به روایت‌هایی از جنگ و درد عمدتاً در ناحیه‌ی مرزی بین ایران و افغانستان پرداخته، نه گفتار از مشاهدات و اتفاقات از سال ۱۳۶۵ تا ۱۳۹۵. اگر هدف نویسنده در آوردن اشک خواننده باشه، به نظرم موفق شده. با یه جاهایی از کتاب مشکل دارم، گفتارها دردش خیلی زیاده اما روایتش اونی که باید نیست. یه سری از اتفاقات مبالغه‌آمیز بیان شده و نقش بقیه خیلی پر رنگ‌تر از خود شده توی دلیل بدبختی مردم کشور افغانستان مثلاً یه جایی از زبان شخصی میگه اگه ایرانیا خوبن چرا نمیرن به جای آمریکایی‌ها توی افغانستان بجنگن؟ ببخشید؟؟؟ بگذریم. ما ایرانی‌ها عمدتاً احساساتی هستیم و در مواجهه با درد و غم بقیه از خود بیخود میشیم لذا اینجا هم از خود بیخود شده و خیلی از این کتاب تعریف شده ولی این سه که من دادم هم بد نیست.ه
        

          روایتی تلخ از اتفاقاتی که در همسایگی ما رخ می دهد و کمتر کسی از ما از آن باخبر است. تک تک کلمات کتاب حاوی پیام درد و رنجی است که سال ها درون جان این مردم رخنه کرده است.
        

          بسیار بسیار زیبا و غم انگیز
        

          داستان درد افغان‌های مرز نشین
داستان درد افغان‌هایی که توی خاک ایران زندگی می‌کنن و گاهی ما چه سخت بهشون می‌گیریم به جرم غریب بودن
و چه قشنگ توی این کتاب از درد این افراد گفته شد
از درد غریب بودنشون
از درد جنگ‌زده بودنشون
نه داستان که تهه هر داستان قلبتون مچاله می‌شه از شدت درد برای همسایه‌هایی که مهمان ما شدن
با خوندن این کتاب انگار دیدم به افغان‌های ساکن ایران عوض شد
و وای از قلم خانم عطایی که انقدر زیبا به تصویر کشیدن
        

          شعرواره‌ای از مصایب زن مهاجر افغانستانی 
        

          باخواندن این کتاب نگاهم به خواهر ان و برادران افغانستانیم تغییر کرد 😔😔😔
بارنج شان همسفر شدم 
        

          بعد از هرروایت گریه کردم. قلم زنانه‌ی پرقدرت عالیه عطایی مسخ‌م کرده بود. واقعا افغانستان پردرد، جنگ‌زده و دوست‌داشتنی.... آه
        

          از جنگ نمیتوان حرف زد چرا که شمشیری دو لبه  است. برای معتقدانی چون مسلمانان هم شهادت دارد هم عزت و از طرفی همیشه قربانیان  زیادی در این بین وجود دارند که گمنامند و سرنوشتشان طوری رقم خورده که تو یکهو باشنیدن یکیشان کپ میکنی، غم میریزد توی قلبت و بعد فرو میریزی.
سرنوشت مردم افغانستان از این دست است. چه بسیار انسان که در این سالها از بین رفته اند و کسی ککش نگزیده است. حالا هم در غزه و سالهاست در فلسطین.
عجب صبری خدا دارد.

        

          به قول آن خوانندهٔ علیه ما علیه: درد می‌پیچد در دلمان یک‌هو...
:(
        

          دومین کتابی که از عالیه عطایی خواندم. نویسنده ای درجه یک، کاردرست و خوش اخلاق. در جلسه ای مجازی در جمعی صمیمی  با ایشان همکلام شدیم. خوش صحبت و خونگرم.
*
کورسرخی روایت‌هایی واقعی از زندگی خود عالیه عطایی است. روایت اول کتاب آدم را به شدت تکان می دهد. مخصوصا اگر نسخه صوتی با صدای خود نویسنده را گوش بدهید.
*
نسخه صوتی این کتاب را گوش دادم و نسخه فیزیکی آن را حتما دوباره خواهم خواند
        

          افغانستان را با جانستان کابلستان شروع کردم و آن‌قدر قلم امیرخانی گرفت من را که از محتوا دور شدم. بعد رسیدم به «در پایتخت فراموش» محمدحسین جعفریان که احمدشاه مسعود را در ذهن من شاهنشاه افغانستان کرد. وقتی وطن‌دار، روایت‌های افغانستانی‌هایِ مهاجرِ اهل علم و هنر، به ایران را خواندم، نوشتم که نباید از این نوشته‌ها مهاجرین افغان را قضاوت کرد. چون همه‌ی آن‌هایی که قلم زده‌اند آدم‌حسابی‌اند. و سؤال اینجاست که آیا همه‌ی مهاجرین افغانی آدم حسابی هستند؟
تا رسیدم به کورسرخی؛ آمدم یک روایتش را بخوانم و بروم به کاری برسم. وقتی به روایت ششم رسیدم تازه توانستم کتاب را زمین بگذارم. چون این حجم از زخم را منِ خواننده نمی‌توانستم با هم هضم کنم. و همین الآن هم سختم است بنویسم از آنچه خوانده‌ام. هنوز که چهارپنج‌ ساعت از مطالعه روایت‌ها گذشته، تصویرهای پدردختری روایت اولِ کتاب هنوز جلوی چشم‌هایم است.
نویسنده زنِ افغان، دقیقا از «جان» و «جنگ» روایت می‌کند. گزنده و تلخ و خونین و گاه زنانه؛ زنانه‌ای که هیچ خبری از لطافت نیست.

اگر از تاریخ کشور همسایه‌ام اطلاعات بیشتری داشتم، و اگر جا داشت، حتماً بیشتر از پنج ستاره می‌دادم به کتاب. متاسفانه از تاریخ کمونیست و طالبان و تکفیری‌ها و احمدشاه مسعود و غیره اطلاع چندانی ندارم. امیرسودبخش در پادکست رخ، اپیزود افغانستان دارد. باید در اولین فرصت بشنوم.
        

          زیبایی در دل رنج و درد موج می‌زد‌. تازه، کلمه‌ی "رنجور" برام معنا پیدا کرد.
        

          چقدر زیبا، کوتاه و تکان دهنده بود. حقیقتا لذت بردم
        

          بزرگ‌ترین مشکل من با کتاب این است که ادعا می‌کند جستار است… در حالی که نیست!

نمی‌دانم چه اصراری است که نویسنده‌ها قبل از شناخت کافی این قالب ادبی، اسم هر چیزی که صرفاً واقعیت است و “داستان” نیست را بگذارند جستار؛ در حالی که این کتاب همان‌طور که روی جلدش هم نوشته شده فقط “روایت”هایی است از جان و جنگ.

در جستار موقعیت‌ها و روایت‌ها وجود دارند اما به عنوان چیزی جلوبرنده برای مسئله اصلی جستار، اما در این کتاب نه تنها معلوم و واضح نیست که مسئله‌ی نویسنده چیست، بلکه ما شخص نویسنده و تحلیل‌های او را جز در چند مورد و آن هم به صورت آبکی نداریم.

اما اگر این ادعا را کنار بگذاریم و از جنبه‌ی صرفاً روایت به متن‌ها نگاه کنیم، چیزهای نسبتاً قابل قبولی‌اند. مخصوصا که ما آثاری این‌چنین مستند از افغانستان و مهاجرین و… زیاد نداریم و خود موضوع به خودی خود مرا جذب خودش کرد.

در این کتاب با روایت‌هایی روبه‌روییم که بعضی‌هایشان بخاطر ورود بیش از اندازه‌ی احساس نویسنده، کمی توی ذوق می‌زنند و بیشتر به سمت دل‌نوشته شدن پیش می‌روند
اما در برخی از آن‌ها هم شاهد درگیری خیلی سبک نویسنده با خودش و طرح سوال‌هایی از خودش هستیم که این روایت‌ها به نظرم ساختار محکم‌تر و بهتری داشتند. 

در کل قطعا خواندن همچین کتابی می‌تواند “جالب” باشد ولی مسلماً از آن دست کتاب‌هایی نیست که آدم فکر کند دوباره به سراغش برود یا تاثیر عمیقش بعد از کتاب هم با آدم بماند.
        

          به نام خدا
هرچی به آخر روایت ها نزدیک تر میشیم روایت ها جذاب تر و شنیدنی تر میشن... روایت هایی که بعد از شنیدنشان دو تا شاخ گنده در می آریم و آهی از اعماق جان میکشیم که واقعا چرا؟؟؟ مگه تموم عمر چند تا بهاره:)  
ولی  ای کاش مخاطب این کتاب افرادی باشند که بعدش به نتیجه برسن مردم افغانستان هیچ وقت نمیتونن روی آرامش و زندگی رو ببینن مگر زمانی که خودشون بخوان که تغییر کنن و هییییچ بیگانه ای تا به حال نتونسته اوضاع شون رو رو به راه کنه... واین رو یه نویسنده افغان تباری اذعان میکنه که دخالت بیگانه ها رو و تاثیرش در هرج و مرج اوضاع رو با پوست و استخوان حس کرده.