شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        الان که در حال نوشتن هستم، به آخر کتاب نزدیک شدم. 
اما حال سیلوی را می‌توانم بفهمم چون بعضی دوستی ها عمیق و زیبا هستند؛ خیلی بیشتر از آنچه به نظر می‌رسد.  آخر قصه را نمی‌دانم اما از چیزی بی اندازه اطمینان دارم که آگاهی ما تاثیری در بهتر شدن حال مان ندارد؛ برعکس گاهی چون می‌دانیم اما باید سکوت کنیم ویران می‌شویم. 
چون سکوت یعنی نگاه کردن به آب شدن شمعی زیبا که نمی‌شود خاموشش کرد. 
حال و هوای نویسنده آرام آرام زیر پوست آدم می‌خزد. به خودت می‌آیی جایی پشت میزت، گوشه رخت خوابت یا روی کاناپه در حال غصه خوردن با کسی هستی که تا به حال او را ندیده ای اما گویی جایی درون تو به تازگی لانه کرده است.
      

        راجع به افغانستان کمتر میدونستم...
این کتاب در عین حال که یک داستان جالب رو روایت میکرد اطلاعات زیادی راجع به افغانستان و اقوامش و نوع نگرششون بهم داد. 
جاذبه داشت و تو روز بهش فکر میکردم که برگردم و ادامه داستان رو بخونم
نویسنده توانمند بود و احتمالا سراغ بقیه کتابهاش هم برم.
داستان گیرا ، آموزنده، تلخ و سرگرم کننده بود...
نسخه صوتیش رو با صدای آقای علیزاده پیشنهاد میکنم.
      

        _بسم الله الرحمن الرحیم_

بخش کوچکی از کتاب صرفا به حادثه‌ی سربرنیتسا در بوسنی اشاره میکند و بخش عمده‌ی ماجرا درباره‌ی بعد از حادثه‌ی راوی است.  اوایل چون نیت مطالعه‌ام کسب اطلاعات بیشتر از ماجرا بود، توی ذوقم خورد اما بعد دیدم که چقدر اتفاقا روایت بعد حادثه مهم است و گزاره‌هایی ارزشمند درباره‌ی مواجهه‌ی مردم دور از حادثه با بازماندگان به دست می‌دهد. به طور کلی هم خیلی از ترکش‌های جنگ بعدا خودشان را نشان میدهند.(کمتر در آثار دفاع مقدس دیده‌ام که به این برهه بپردازند.)

میدانم که نمونه‌های داخلی توقعم را بالا برده‌اند! اما دست خودم نیست، دوست دارم شخصیت راوی طوری باشد که بیش از دل به رحم آمدن به روحیه‌اش غبطه بخورم؛ اتفاقی که در این کتاب نیفتاد.  اگرچه جوآ به شدت تلاشگر مینمود اما نتوانستم در دل دشواری‌هایی که پشت‌سر گذاشته، باورهایی مقاوم و تحسین‌برانگیز بیابم.
شاید حرف مهملی باشد اما به نظرم دشوارتر از خود جنگ و هجومی که بر فرد تحمیل میشود، این است که هیچ چیز قابل افتخاری به دنبال نداشته باشد_در جنگ‌های داخلی این بحران بیشتر است_.  

پ.ن : خوشحالم در هوایی نفس میکشم که بعد از جنگ تحمیلی میتوان سری بالا گرفت!
      

        همین دیروز بود که یکی در میون نامه‌هاشو با رفیقم خوندیم و واقعا لذت بردم!
توی نامه‌هایی که از زبون پدرو به ریمیدیوس(معشوقه‌اش) نوشته، طنز تلخ اجتماع اون سال سانتیاگو رو روایت می‌کنه نویسنده. در سادگی پدرو(یه آدم روستایی) کنایه‌های زیادی به جامعه‌ی دیکتاتوری اون زمان رو میشه دید و البته عشقی که از کلماتش به ریمیدیوس می‌باره...
در کل اگر کسی از کتاب دور شده باشه و بخواد با یه اثر کوتاه دوباره برگرده، واقعا این کتابو پیشنهاد می‌کنم
      

        ژرف گودال ماریانا
نمیتوانم با کلمات این کتاب را توصیف کنم!
همانطور که لیای عزیزم هم گفت نقد نوشتن برای این کتاب کار دشواریست،چرا که شاید با مطالعه این کتاب وارد دنیای ذهنی کیدن و کسانی مثل او شده باشیم ولی همچنان نمی‌توانیم دنیای آنها را نقد یا قضاوت کنیم،تا زمانی که خودمان درگیر چنین دنیا ها و مسیر هایی نشویم ممکن نیست بتوانیم حس واقعی را به مخاطب برسانیم.
تنها چیزی که می‌توانم بگویم،
نویسنده به خوبی داستان زندگی بیماران ذهنی را توصیف کرد،به طوری که من چند روزی خود را گم کردم،من هم با کیدن‌‌ در کنار کاپیتان و طوطی بودم و در دوراهی بزرگی گیر کرده بودم،صدا های درون‌ ذهن کیدن مانند نجوایی از کلمات هنوز در ذهنم باقیست و باقی خواهد ماند چرا که ما با کتاب ها و داستان‌هایشان زندگی میکنیم!
حرف های زیادی برای گفتن در باب این کتاب دارم ولیکن ناتوان از گفتن احساساتم هستم شاید روزی،زمانی که به سن مناسب رسیدم،برای بار دوم این کتاب را بخوانم و آن زمان احساساتم در دنیای کلمات راه پیدا می‌کند و می‌توانم خوب توصیف کنم که این کتاب چه چیزی بود!
      

        خلاصه کتاب:
داستان در جزیره‌ی ولف آیلند می‌گذرد، جایی که خواهر و برادری دوقلو، لیدیا و لوکاس، زندگی می‌کنند. اما آن‌ها در واقع سه‌قلو بوده‌اند و برادرشان را از دست داده‌اند. لیدیا همیشه نقش مراقب را داشته، در حالی که لوکاس خجالتی، مردم‌گریز و شدیداً وابسته به خواهرش است. زندگی آرام و پیچیده‌ی آن‌ها با ورود غریبه‌ای به نام کول دستخوش تغییر می‌شود...

💬 نظر من:
این داستان کشش عجیبی برایم داشت. نثر کتاب روان است و جملاتی دارد که گاهی از غم، سردم می‌کرد و گاهی از احساسات، گرم. در لیدیا خودم را می‌یافتم و مدام کنجکاو بودم سرنوشتش به کجا می‌رسد. تا آخرین لحظه، پر از حدس‌های تازه بودم.
      

        ☄️سومین کتاب سال ۴۰۴

بالاخره تلماسه هم تموم شد.
همین اول کار بگم که قراره خیلی بررسیش کنم و در عین حال اسپویل نکنم پس با یه مرور متفاوت طرفید.

🟠داستان: به‌طور کلی داستان در مورد دو خاندان آتریدیز و هارکونن هست که سعی در نابودی هم دارند اما در این بین عشق‌ها، خیانت‌ها، نابودی‌ها، از خودگذشتگی‌ها، دیوانگی‌ها و ... رخ می‌دهد.
خود داستان خوبه، صرفا خوبه و چیز بیشتری نیست اما پردازشی که انجام شده کار را از حد عالی رد کرده. وقتی داستان روایت میشه شما دو حالت دارید: یا خوشتون میاد یا مثل من بعضی از مسائل رو مختونه.
قبل اینکه به مسائل رو مخ بپردازم بگم که من سر این کتاب ریدینگ اسلامپ شدم و احتمال می‌دادم که این اتفاق بیافته(اول به‌خلطر حجمش و دوم به‌خاطر نوع روایتش)
حالا اولین مسئله رو مخ روندش داستان سرایی‌ش بود؛ خیلی آروم و ریلکس با هیجان خیلی نرم و یواش یواش پیش می‌رفت. برای منی که حداقل هیجان مطالعاتی دارم این روند نتونست من رو ارضا کنه مخصوصا اینکه روند آروم ژانر علمی تخیلی با هیچ ژانری قابل مقایسه نیست.
دومین مسئله رو مخ پرش های داستانی بود. رفرنس هایی که رخ می‌داد تا یه جاهایی(حدودا ۳۰۰ صفحه) واقعا رو مخ بود. خیلی بد جایی کار را ول می‌کرد می‌پرید بخش بعد البته باید لحاظ کنیم که اکر این پرش ها اتفاق نمی‌افتاد احتمالا تلماسه ۱۰۰۰ صفحه را رد می‌کرد.

یه‌چیز دیگه راجع به داستان بگم و برم سراغ بخش بعد اینه که تا صفحه(حدودا) ۴۰۰ هیچ هیجان خاصی به شما انتقال نمیده و داستان یهو اوج می‌گیره و یکی از دلایل اسلامپم همین اوج دیر داستان بود.

🟠شخصیت پردازی: منم قبل از نوشتن مرور فکر کردم که چی بگم؛ در آهر به این نتیجه رسیدم که احتمالا یکی از مسائلی که باعث شده این کتاب شاهکار باشه شخصیت پردازیشه. به معنای واقعی کلمه شخصیت‌ها واقعی‌ان. همون اول باهاشون ارتباط میگیری، یه جاهایی از شخصیت‌ها بدتون میاد، یه جاهایی دوباره جذب میشی، اصلا انگار واقعی بودن و می‌شد حسشون کرد اما یکی از مسائلی که باعث افت شخصیتی شده بود توصیف کم احساسات شخصیت‌ها بود که از نظر من کم بود و باعث ضربه داستانی شده بود.

🟠و غیره:
تو این بخش یکسری نکاتی که تو دلم مونده را می‌گم؛
۱.اگر این کتاب را به‌عنوان داستان در نظر بگیرید خوبه اما اگر بخواید عمیق بهش نگاه کنید احتمالا با تحاریفی و ارائه‌های نادرستی که در رابطه با دین شده نگاه کنید احتمالا تلماسه زده بشید.

۲.حتما سال دیگه یا دوسال دیگه بازهم می‌خونمش چون میدونم که زود و بد موقعی خوندمش. تا بعد...

۳.من چیز دیگه‌ای ندارم بگم؛ اگر چیزی هست شما بگید😁
      

        در طول ۱۲ روز جنگ نتونستم کتابی بخونم. تموم که شد، تصمیم گرفتم بیخیال کتاب‌های نصفه بشم و یه کتاب سبک بخونم. این کتاب رو انتخاب کردم که داستان یک ساختمون در رم هست که چند ایتالیایی و چند مهاجر ساکنینش هستن. یک قتل اتفاق افتاده در آسانسوری که محل دعوای همه ساکنینه، و یک نفر (آمدئو) غیبش زده! هر فصل اظهارات یکی از ساکنینه (حقیقت به بیان اون شخص) و بعد از هر کدوم هم بخشی از یادداشت‌های روزانه آمدئو رو می‌خونیم تا در نهایت کم‌کم مشخص میشه ماجرا از چه قرار بوده.
البته بعد پلیسی و معمایی ماجرا کمرنگ‌تر بود و بیشتر تمرکز کتاب رو این بود که چقدر افراد با دیدگاه‌ها و زمینه‌های مختلف نظرات متفاوتی دارن و چه سوء تفاهم‌هایی ممکنه پیش بیاد.

من کتاب رو دوست داشتم. هر چی می‌گذره از نشر خوب داره بیشتر خوشم میاد :)
      

        °بعد از مدت ها رمان ایرانی خواندم و به دلم ننشست  .
متوجهم که ایده کتاب جالب است و می‌شود صدها صفحه چنین ایده هایی را با چالش ها و اتفاقاتی که برای شخصیت اصلی رخ می‌دهد ادامه داد حتی علاوه بر احوالات شخصیت اصلی ،شخصیت های دیگری هم بودند  که حوادث می‌توانست برای آنها اتفاق بیفتد و توسط راوی نقل شود. با این وجود اصلا عجله نویسنده را در هر فصل متوجه نشدم.
دقیقا زمانی که حس میکردم فهمیده ام که  کدام نقطه از خط زمانی هستیم و با آدم ها ارتباط می‌گرفتم نویسنده توضیح میداد که حالا هفت سال دیگر هم گذشته و باعث میشد بیشتر مرگ اطرافیان و زندگی قلندر برایم بی اهمیت شود.
در کل با اینکه طرفدار توصیفات بسیار در رمان ها نیستم اما به نظرم این کتاب را تنها توصیفات می‌توانست نجات دهد و ای کاش تنها چند سالِ اول فرار  قلندر را با تمام بدبختی هایش توضیح داده می‌شد. شاید آن زمان بیشتر برایش ناراحت میشدم .