چیزهایی را که من حس می کنم، نمی شود به کلمه درآورد. اگر هم بشود، کلمه ها به زبانی نیستند که کسی بفهمد.احساساتم زبان خودشان را دارند. لذت می پیچد به خشم می پیچد به ترس و بعد به یک تناقض جالب، مثل وقتی که می دانی ورای سایه ی تردید بلدی پرواز کنی و با دست های باز از هواپیما می پری بیرون، بعد می فهمی بلد نیستی و نه تنها چتر نجات نداری که لباس هم تنت نیست و همه ی مردم آن پایین - دوربین شکاری به دست - می خندند و تو سقوط می کنی توی یک شومی بی نهایت شرم آور...