شعر های آقای بهمنی از آن دسته شعر ها هستند که آدم موقع خواندنشان  یک نگاه به خودش می‌اندازد و می‌گوید<بله آقای بهمنی ،من هم همینطور!>
مثلا آقای بهمنی میگویند:
(راحت از من بی تو میمرم گذشتی خوب من
من به این یک جمله خود سخت ایمان داشتم!)
و مخاطب با خودش می‌گوید:من هم آقای بهمني،من هم اندازه شما مطمئن بودم!
یا جایی که آقای بهمنی می‌گویند:
(منم آن شاعر دل‌خون که فقط صرف تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را....)
مخاطب با خودش میگوید:من هم که همین کار را کردم!من هم همینجور آقای بهمنی!
و....
خلاصه که شعر آقای بهمنی با پوست و استخوان احساس می‌شود!

پینوشت:امیدوارم بالاخره زمانی برسد که مردم ارادت به شعر  و شاعر را فقط در شناختن شاعران قرن های پیش ندانند.و شاعران تازه تر را هم پیش از پیوستنشان به تاریخ دریابند!
شناختن شاعرانی مثل آقای بهمنی،آقای سامانی،خانم نظری،آقای مجرد و آقای نظری و... خیلیییی واجب است.اما متاسفانه بیشتر مردم هنوز حتی یک مصرع هم از این عزیزان نخواندن!
      

        عشق اگر پنجره‌ای باز نمی کرد به دوست
مرگ را این همه ناچیز  نمی دانستم!
پ.ن:سجاد سامانی