یادداشت زهرا قنواتی

        یکی از معدود کتاب های واقعا قشنگ نشر پرتقال بود.نویسنده نسبت به تجربه شخصیش از بیماری پسرش کتاب را نوشته بود.
و حداقل برای من تا اواسط کتاب معلوم نبود که شخصیت اصلی "بیمار روانیه". از اونجایی که بر اساس یک تجربه واقعی بود واقعا به آدم ها کمک میکند شرایط یک همچین خانواده ای رو درک کنند. ار می توانستم به این کتاب شش امتیاز میدادم (ولی نمی توانم:) ولی با همه این ها نفرت من را از رشته روانشناسی بیشتر کرد ،مطمئن شدم قطعا قرار نیست روانشناسی بخوانم.