شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        تاریک ، تاریک ، خیلی تاریک !
اگر از اون دست آدم هایی هستید که از غم و رنج و صحنه های دلخراش دوری میکنید که اصلا بهتون پیشنهاد نمیکنم .
ولی اگر غیر از اینه ، حتما حتما بخونیدش
ارزش یک بار خوندن رو قطعا داره
با اینکه فضا خیلی عذاب آور و تاریک هستش ولی قلم نویسنده فوق العاده می درخشه و از دید من خیالات و احساسات یک دختر رو بسیار خوب توصیف کرده
نکته دیگه اینکه ، من در طول روند داستان ، کاملا حس میکردم که زمان داره میگذره و شخصیت اصلی داره بزرگ میشه و از خامی و بچگی درمیاد
و این بنظرم نکته مثبت دیگه ی این کتاب بود .
با اینکه سراسر رنج بود ولی من امید و پایداری شخصیت اصلی رو هرگز از یاد نمیبرم و از اون شخصیت هاییست که مدت طولانی توی ذهن و قلب من میمونه .
      

        قدم به قدم با فلسفه زندگی اپیکوری همراه شدم..
فلسفه ای شیرین برای زندگی،فلسقه را دوست داشتنی یافتم و همینطور زندگی را.
ولی این کتاب انتظارات مرا براورده نکرد که شاید تقصیر خودم بود که از او انتظار بیش از  حد توان او داشتم.توصیه نمیکنم آن را بخرید ولی توصیه میکنم کتاب صوتی آن را گوش دهید چون احساس میکنم همه ما نیاز به شنیدن جملات داخل کتاب هستیم تا کمی به زندگی خود شک کنیم و درمورد آن تأمل کنیم
      

        #یادداشت_کتاب 
#سفر_در_زمان_با_یک_همستر
چند وقت پیش شبکه کودک فیلمی گذاشت درباره پسری که پدرش را از دست داده بود و می‌خواست با ماشین زمانی که با پدرش درست کرده بودند، به گذشته برود و او را از مرگ نجات دهد. اما مثل اکثر داستان‌های این مدلی، پسرک در توهم بود و آن ماشین زمان فقط اسباب‌بازی بود. در نهایت هم فقط از نظر روانی توانست با مادرش به رابطه خوبی دست پیدا کند و در تصورش پدرش را ببیند.

کتاب سفر در زمان با یک همستر دقیقا همین موضوع را دارد با این تفاوت که ماشین زمان واقعا کار می‌کند و پسرک واقعا تلاش می‌کند پدرش را از مرگ نجات دهد. همین مساله باعث می‌شود تغییراتی در واقعیت ایجاد کند که دردسرهای زیادی برایش درست می‌کند.

سفر در زمان با یک همستر یک کتاب از ژانر علمی-تخیلی است که با متن روان و اتفاقات نه ساده و نه پیچیده‌اش، مخاطب را با خود همراه می‌کند و اجازه نمی‌دهد متوجه شود ۴۰۰ صفحه کتاب خوانده است!
داستان با موضوعات پیچیده‌ای مثل ابعاد فضا-زمان سروکار دارد و نویسنده تلاش کرده تا آن‌جا که می‌شود، مسائل را به شکل علمی حل کند. هرچند این موضوع یعنی سفر در زمان، معمولا به تشخیص و علاقه نويسنده‌‌ها مدل‌های مختلفی پیدا می‌کند که خیلی اوقات بی‌نقص نیست. اما این کتاب یکی از بی‌اشکال‌ترین مواردی است که در باب این موضوع وجود دارد و به دل می‌نشیند.

گام‌های ابتدای کتاب کندتر است و مخاطب گاهی با خودش می‌گوید بیان یکسری مسائل به چه درد می‌خورد، مثلا وجود همین همستر در داستان. اما وقتی تا پایان کتاب می‌خواند دلیل وجود آن بخش‌ها مشخص می‌شد.

از راس ولفورد یک کتاب دیگر هم دیده بودم، پسر هزار ساله، که با توجه به توضیحات یکی از بچه‌های مدرسه که آن را خوانده بود، فهمیدم مساله تناسخ در آن وجود دارد و به همین دلیل آن را مناسب نوجوان نمی‌دانستم. اما کتاب فوق به جز اشارات گنگی به برخی کلمات که احتمال دارد نوجوان اصلا متوجه آن نشود، مشکل خاصی ندارد و می‌توان به بالای ۱۱ سال پیشنهاد داد. 

با توجه به مساله تناسخ در کتاب پسر ۱۰۰۰ ساله و شخصیت‌های هندی در کتاب سفر در زمان، احتمال می‌رود نویسنده یا اصالت هندی دارد یا به فرهنگ هند بسیار علاقه‌مند است.

      

        کاراوال کتاب نسبتا معروفی بین فانتزی خون هاست 
تقریبا همه یه بار اسمشو شنیدن
یه دورانی حسابی رو بورس بود و منم تقریبا همون دوران خریدمش
تقریبا دو سال از اونموقع گذشته بود که بالاخره خوندمش (یعنی همین چند وقت پیش)
نمیگم داستان بدی داشت یا ضعیف بود 
بیشتر یه داستان فانتزی عاشقانه معمولی و خوب بود
منتها با خوندنش فهمیدم اصلا و ابدا گروه خونی من به این چیزا نمیخوره. به چه چیزایی؟
کتابایی که توشون همه چی بازیه، فضای سیرک مدلی برقراره، گل سرخ و رنگ قرمز به وفور پیدا میشه و مهم‌تر از همه داستان روی روابط عاشقانه متمرکزه
این فاکتورها رو قبلا تو سنگدل هم دیده بودم. فضای کاراوال و سنگدل خیلی شبیه هم بود. جالبه که اونموقع از سنگدل هم خوشم نیومد ولی فکر می‌کردم بخاطر ضعف داستان باشه نه تفاوت سلیقه
خلاصه که کاراوال رو دوست نداشتم و از خریدنش پشیمونم ولی حس نمی‌کنم خوندنش بی‌فایده بوده چون حداقل یه بعد از سلیقه‌مو برام کاملا روشن کرد

پ.ن¹: من عاشق رنگ قرمزم ولی حضور تا این حد پررنگش یه جا دلزده ام می‌کنه 
پ.ن²: تو نمایشگاه کتاب امسال قبل از اینکه جلد اول کاراوال رو بخونم جلد دو و سه رو خریدم و چون عادت دارم هر چی میخرم بخونم اونا رو هم قراره بخونم💔😅🤦‍♀️
پ.ن³: سیرک شبانه هم تو لیست خریدم بود بعد خوندن کاراوال خطش زدم مرسی کاراوال🥰
      

        وقتی شروع به خوندن این کتاب کردم، احساس کردم برام حال و هوای زمانی رو داره که کتاب "بی‌صورت" رو می‌خوندم. همون قدر امیدبخش. این که چقدر پذیرش تو زندگی اهمیت داره و محدودیت‌ها فقط به دست خودمون ساخته میشن. هرچقدر هم سخت و طاقت فرسا، بالاخره فصل ناامیدی هم به پایان می‌رسه و بهار رویاهامون دوباره جوونه می‌زنه. اینکه خط پایان همیشه به معنای تموم شدن ماجرا نیست. گاهی اوقات، خودش یه نقطه‌ی شروع جدیده. 
خیلی خوشحالم که چنین کتاب‌هایی رو تو بخش کودک و نوجوان داریم. نه فقط صرفا برای این گروه سنی، تو هر سن و سال و موقعیتی از زندگی که هستیم، خوندن این دست کتاب‌ها می‌تونه امید رو تو دلمون زنده کنه.
امیدوارم روزی برسه که همه‌ی ما، انسان‌ها رو بخاطر خودشون ببینیم. نه بخاطر وضعیتی که دارن.
      

        بعد تموم کردن کتاب نمیدونستم دقیقا باید چه حس یا نظری داشته باشم 
مسئله این بود که این جلد نسبت به جلد اول (هرگز نمیر) داستان پردازی و انسجام بهتری داشت و حتی پایانش هم از لحاظ منطقی بهتر بود. جدا از سفر بیرونی شخصیت اصلی، سفر درونیش هم به خوبی به تصویر کشیده شده بود ولی من هرگز نمیر رو خیلی بیشتر دوست داشتم و تمام مدت خوندن این جلد بی حس بودم
انگار این جلد یه چیزی کم داشت 
چیزی که هرگز نمیر داشت و منو به خودش جذب می‌کرد
حتی پایان داستان بهم نچسبید در حالی که پایان خوبی بود و جالب‌تر اینکه من حتی پایان هرگز نمیر رو هم خیلی دوست داشتم
خلاصه سر این کتاب بین مغزم و قلبم دعوا بود و آخرشم ظاهرا قلبم برد
در نهایت بهش چهار میدم و بنظرم امتیاز مناسبیه
      

        کتاب تو بی‌نظیری نوشته‌ی مکس لویدر و ترجمه‌ی انتشارات مهرسا اثری تاثیر گذار وآموزنده برای کودکان وحتی بزرگسالان است.  مکس لو کیدو کشیشی آمریکایی است که سعی دارد با نگارش داستان هایی نمادین و با زبان ساده  مفاهیم یکتاپرستی و عزت نفس را به کودکان آموزش دهد. 
"توبی‌نظیری" داستان زندگی آدم چوبی هاست. آدم چوبی هایی که در طول روز با دو جعبه ی ستاره های طلایی و دایره های خاکستری 
به یکدیگر برچسب می‌زنند. پانچلو یکی از شهروندان شهر آدم چوبی هاست، او که معمولا تعدادزیادی  دایره خاکستری دریافت می‌کند بخاطر برچسب هایش ناراحت  وخجالت زده است. اما آشنایی پانچلو بالوسیا (دختری که جاذب هیچ برچسبی نه از نوع دایره ونه از نوع ستاره نیست) ودیدار او باایلای نجار داستان زندگی پانچلو راتغییر می‌دهد.. 
براساس نظریه برچسب‌زنی  انحراف یک پدیدۀ اجتماعی است و   کجروی‌های اجتماعی ناشی از عوامل روان‌شناختی یا زیست‌شناختی نیست، بلکه این جامعه است که هویت انحرافی را در افراد پدید می‌آورد.
آقای لوکید در قالب این داستان به کودک نشان می‌دهد که هرفرد زمانی که بخواهد خودش را از منظردیگران ببیند و قضاوت های افراد رامبنای  خودشناسی خود قراردهد احتمالا همیشه از خودش ناراضی خواهدبود. کودک باخواندن این کتاب درک خواهدکرد که هرانسان در نهایت یک رفیق واقعی و پناه دارد وآن خداوندی هست که اورا بیشتر وبهتر از هرفردی میشناسد وتحت هرشرایطی دوستش خواهدداشت. 
دردنیای امروزی که رسانه و انیمیشن ها  میزان محبوبیت افراد را به زیبایی یاداشتن توانایی و هوش بالا نسبت می‌دهند آموزش مهارت عزت نفس و خداباوری در کودکان سبب خواهدشد آن ها خودشان راهمانطور که هستند دوست بدارند. 
      

        همه‌چیز با یک چهره شروع می‌شود. چهره‌ای آشنا، آن‌قدر آشنا که انگار آینه از قابش بیرون زده و پا گذاشته به جهان.
همزاد، داستان شکستن آرام یک انسان است. نه با فاجعه‌ای بیرونی، بلکه با صدایی که درونش بلند می‌شود و دیگر خاموش نمی‌ماند.

گالیادکین یک کارمند معمولی‌ست؛ تنها، بی‌صدا، مثل بسیاری از ما. اما روزی از راه می‌رسد که خودش را در برابر خودش می‌بیند. و از آنجا به بعد، همه‌چیز تغییر می‌کند. داستایفسکی در این رمان کوتاه، به‌جای آن‌که جهان بیرون را تکه‌تکه و تحلیل کند، سراغ ذهن می‌رود. سراغ مرز لرزان واقعیت و خیال. جایی که اگر کمی بیشتر تنها مانده باشی، اگر کمی بیشتر شنیده نشده باشی، ممکن است صدای دیگری درونت زنده شود. صدایی که تو نیستی، اما بی‌اجازه به‌جای تو تصمیم می‌گیرد.

همزاد قصه‌ی کسی‌ست که با خودش روبه‌رو می‌شود و می‌بازد.

⛔️ اگر در شرایط روحی مناسبی برای اضافه کردن دغدغه و مشغولیت ذهنی جدید برای خودتان نیستید ،توصیه میکنم خواندن این کتاب رو به زمان دیگری موکول کنید.

      

        کتاب مناشری برای من نکته‌های جالب و بدیعی داشت. اگر کسی کتاب‌های تاریخ آموزش و پرورش مدرن ایران را رصد کرده باشد، متوجهِ خاص بودن این کتاب به رغم همهٔ نقدهایی که مترجمان در فصل پایانی به کار مؤلف وارد می‌دانند، می‌شود؛ ولی جالب‌ترین چیز برای من ملیت اسرائیلی نویسنده و همزمان، کیفیت بالای علمی کتاب بود. نکته‌ای که این پرسش را در ذهن من بیدار کرد که آیا ما هم برای شناختن ابعاد فرهنگی کشور دیگری‌ که ظاهراً دشمن غدارمان هم هست، چنین همتی کرده‌ایم و می‌کنیم؟ اگر هزار بار هم بگویید مرگ بر اسرائیل، متأسفانه پاسخ درست این سوال به احتمال زیاد منفی است! ما در شناخت خودمان هم همچنان راه دراز داریم و البته حتی گاهی خودمان را هم از دریچهٔ پژوهش‌های دیگری‌هایمان می‌شناسیم... 
در ادامه، یادداشت پشت جلد کتاب را می‌خوانید: 
«این کتاب، یکی از جامع‌ترین و مهم‌ترین نوشته‌ها دربارهٔ تاریخ آموزش ایران است که دیوید مناشری با استفاده از اسناد دست اول، صدها مصاحبهٔ حضوری با صاحب‌نظران، سیاستگذاران، مدیران و استادان متنفذ در رژیم پهلوی و همین‌طور اغلب آثار مهمی که در تحلیل آموزش جدید ایرانی و نقش آن در تحولات تاریخ جدید ایران به فارسی و انگلیسی نوشته شده، فراهم کرده است. به نظر مناشری، آموزش جدید اهرم اصلی، موتور محرک و مهم‌ترین ابزار مدرنیزاسیون ایران است. از این‌رو، وی کوشیده است بسط گام‌به‌گام آموزش جدید (غربی) در نظام اجتماعی سنتی ایران را از سال ۱۸۱۱، یعنی تاریخ اولین اعزام دانشجویان به فرنگ توسط عباس میرزا، تا پایان سلطنت پهلوی و سپس در دهه اول جمهوری اسلامی به تصویر کشد و نقش ویژه نظام آموزشی را در تغییر تدریجی نظام ایران قدیم و ظهور ایران مدرن از طریق تربیت طبقه نخبگان جدید تبیین کند.»