شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        رمان آنک نام گل (۱۹۸۰) نخستین اثر امبرتو اکو، نویسنده و نشانه‌شناس ایتالیایی است. این اثر آمیزه‌ای از داستان کارآگاهی، رمان تاریخی و فلسفی است که در یک صومعه قرون وسطایی روایت می‌شود. اکو با تلفیق رمز و راز، تاریخ، الهیات و نشانه‌شناسی، رمانی پیچیده و چندلایه خلق کرده است.
داستان در سال ۱۳۲۷ میلادی در یک صومعه بندیکتی می‌گذرد. کشیشی به نام ویلیام باسکرویل و شاگردش آدسو برای بررسی ماجرای مرگ‌های مشکوک وارد صومعه می‌شوند. روایت، ساختار یک معمای جنایی کلاسیک دارد اما در دل آن، مباحث فلسفی و دینی عمیق مطرح می‌شود.
مضمون‌های رمان
۱_جستجوی حقیقت: حقیقت هرگز به طور کامل کشف نمی‌شود و اکو پرسشگری بی‌پایان بشر را برجسته می‌کند.
۲_قدرت و دانش: کتابخانه صومعه نماد قدرت و کنترل دانش است.
۳_ایمان و شک: تضاد میان باور مذهبی مطلق و عقلانیت نقادانه در مرکز رمان قرار دارد.
۴_طنز و مرگ: عنوان کتاب نیز به معنای «ناپایداری معنا» و گذرایی هر نماد است.
از نظر سبک و زبان باید گفت که اکو زبان میان‌رشته‌ای به‌کار می‌گیرد: ترکیبی از تاریخ، فلسفه، منطق و روایت جنایی. گاه روایت کند و سنگین می‌شود، اما همین پیچیدگی به عمق اثر می‌افزاید
      

        بلاخره منسفیلد پارک هم تموم شد و خرسند از این که تمام آثار این نویسنده ی کلاسیک و خوندم، میتونم پرونده ی جین آستین خوانی و با رضایت کامل ببندم. 

این کتاب و به شدت دوست داشتم و تنها کتابی بود که از همون اول عاشقش شدم! اصولا بیست سی صفحه طول میکشید که به روال داستان های آستین عادت کنم یا از کاراکترها خوشم بیاد، اما از همون اولین صفحه ی این کتاب به شدت از خط داستانی خوشم اومد و تا آخر با شوق و لذت فراوان میخوندم. 

کاراکتر پردازی تو این کتاب به شدت عمیق بود، چیزی که تو کتاب های قبلی به این وضوح و پررنگی نبود و البته ایده ی داستان که از همون اول به شدت ذهن خواننده رو کنجکاو میکنه که هر چه سریع تر کتاب و بخونه تا به سرنوشت هر کدوم از شخصیت ها پی بره.

باید اعتراف کنم اوسط کتاب برای حدودا پنجاه صفحه ممکنه کمی کند و خسته کننده بشه اما با توجه به هیجانات اول و آخر قطعا باید فرصت خونده شدن بهش داده بشه.

و پایان کتاب، که خب نظرات منفی ای دربارش خونده بودم، باید بگم به نظر من بهترین پایانی بود که میتونست براش در نظر گرفته بشه! با توجه به وقایع اواخر داستان و طرز فکری که خواننده از اول کتاب نسبت به شخصیت ها توی ذهنش شکل داده بود، جمع بندی نه تنها زیبا و منطقی بود، بلکه یک جور احساس رضایت هم منتقل میکرد، چرا که آخر داستان تقریبا همونجوری شد که اول داستان شاید دنبالش بودیم ...

منسفیلد پارک قطعا جزو مورد علاقه هام خواهد بود و خوشحالم بدون ذره ای اسپویل کل کتاب و خوندم و به شدت لذت بردم. توصیه میکنم اگه شما هم دنبال یک کلاسیک با فراز و نشیب های زیاد و دروس اخلاقی توام با شخصیت های تفکر برانگیز هستید، حتما این کتاب و در برنامه ی کتابخوانیتون قرار بدید. 
      

        خیلی چیزها هست که دلم میخواد راجع به این کتاب بنویسم، ولی مهم‌ترین چیزی که به نظرم راجع بهش وجود داره اینه که با وجود اینکه بن مایه‌ی داستان چیز نو و عجیب و غریبی نبود، شخصیت پردازی نویسنده واقعا کار رو در آورده بود! خلقیات و رفتار های کارکترها باورپذیر و پخته بود. به نظرم این کاراکتر پردازی دقیق حاصل زیست نویسنده‌ی کتاب به عنوان یک معلم در مدرسه بوده. کتاب بیشتر مناسب معلم‌هاست و با توجه به علایق و روابط شاید عاشقانه ای که بین کاراکترهای داستان وجود داره، در فرهنگ و جامعه‌ی ما شاید برای گروه سنی مخاطب کتاب حساسیت ایجاد کنه.
در کل از خوندن این کتاب لذت بردم.
      

        _شوخی‌های کتاب نتوانست مرا بخنداند، ولی  باعث بهتر شدنِ درک متن و روان‌تر شدن و بالارفتنِ سرعتِ مطالعه شد.
_اطلاعات چندان زیادی در کتاب به عنوانِ یک سفرنامه نبود. حتی کمتر از اطلاعاتِ سفرنامه‌ی یامین‌پور به ژاپن! چندجای دیدنی‌ افغانستان نام برده شد که عکسش را سرچ کردم و در همین حد به معلوماتم اضافه شد.
_در عوض، مقادیری انسانیت دیده می‌شد در یادداشت‌های نگارنده‌ای که مدت‌ها در بهزیستی و... به مردم افغانِ ساکن در ایران خدمت و با آن‌ها رفاقت کرده. چه در متن و چه در پی‌نوشت‌ها.
      

        نمایشنامه رو باید در یک نشست یا نهایتاً دو نشست بخونم تا بهم بچسبه اما این یکی بین خوندنش وقفه افتاد و هر بار کمی خوندم. به خاطر همین طوری که باید ازش لذت نبردم. داستان ویلی و خونواده‌شه. مردی که کل زندگیش فروشنده بوده و حالا که مسن شده انگار همه‌ی زندگیش بر باد رفته اما خودش فکر می‌کنه فروشنده شده تا کلی آدم دوستش داشته باشند و وقتی مُرد از همه‌جا برای خاک‌سپاریش بیان اما واقعاً این‌طوره؟ 
      

        در  سال ها ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰  بمباران اتمی در روستایی  در فرانسه اتفاق می افته  و این اتفاق باعث میشه که ......

اول  با نام کتاب فکر کردم که داستان تاریخی تر یا حداقل به دوران قرون وسطی برگرده ولی در دهه ای اتفاق می افته که رادیو و ماشین  در جامعه بوده است.
فکر نمیکردم که بتونه یه فاجعه یا جنگ منو سرگرم کنه  در جایی که همه چیز از بین رفته. انسان ها، حیوانات و حتی گیاهان.
دو فصل اول شاید کمی کسل کننده باشه ولی از فصل سوم ماجرا شروع میشه به طوری که دو فصل اول زیاد به چشم ات نمیاد.

در ادامه شاید کمی اسپویل بشی:)
کل داستان یه طرف فصل آخر طرف دیگر . اگه فصل آخر نبود احتمالا نمره کامل بهش نمیداد. درسته شاید بگی فصل آخر سریع تموم اش کرد ولی تونست به سوالات جواب بده زیاد نیاز نبود ادامه اش بده. فصل آخر  از شخصیت های داستان چیزهایی می بینی که باور نمیکنی.
مثل همیشه یه شخصیت وجود داره که نفرت بر انگیزه .
صحنه های پس از بمباران اتمی توصیف میکرد بسیار یاد عکس هایی از ژاپن بمب اتم می انداخت.
خوب تونست توحش، حرص، طمع، انسانیت، شهوت  و .... بقیه صفت های خوب و بد انسان را توصیف کنه.
برای زنده موندن جنگیدن و در آخر .... ( نمیگم اسپویل😅)
با اینکه که داستان جنگ اتمیه ولی حال خوب کنه تا حدودی
احتمالا دوباره بهش سر بزنم با اینکه از مرگ ، درد، رنج صحبت میکرد ولی جوری نوشته شده بود که این حس ها منتقل نشه یا بسیار کمرنگ بودن
همین و ...
      

        با شروع کتاب متوجه شدم با یه روایت آشنا طرفم.حالات و حس هایی که بعضا با بیشترشون غریبه نبودم.یهو ترسیدم که نکنه خوندن کتاب منو دوباره ببره تو حس و حال قدیم؟
یه جورایی افسردگی مثل ویروس سرماخوردگیه که تو معرضش که قرار میگیری ممکنه بهش مبتلا شی.چیزی که هیچوقت خوب نمیشه و سایه ش بالای سرته.
با ادامه دادن روند کتاب متوجه شدم حالات ترس و وحشتی وجود داره که خوشبختانه اینو کمتر مواجه بودم باهاش و انگاری این بیماری یه شکل مشخص نداره.
خوندنش چیز جدیدی بهم اضافه نکرد و صرفا یه همراهی و همدلی با نویسنده بود.
      

        سه سال از پایان دنیا می‌گذرد…
یادداشتی درباره‌ی کتاب «بازماندگان/جاماندگان» نوشته‌ی تام پروتا

برای من، «The Leftovers» بهترین سریالی است که دیده‌ام. پس از آن دیگر هیچ اثری نتوانست مرا به همان اندازه شگفت‌زده و مسحور کند. گمان نمی‌کنم بار دیگر به تجربه‌ای نزدیک به آن دست پیدا کنم. با این حال، باید اعتراف کنم که کتاب را به اندازه‌ی سریال دوست نداشتم. اقتباس دیمون لیندلوف صرفاً بازآفرینی ساده‌ی یک رمان نبود؛ او با افزودن نبوغ شخصی خود، جهان داستانی تام پروتا را به اثری تازه و تکان‌دهنده بدل کرد. 

وقتی برای دومین بار «بازماندگان» را تماشا کردم، و از انتشار کتابش به فارسی ناامید شدم، تصمیم گرفتم خودم آن را ترجمه کنم. حتی شروع هم کردم، اما نیمه‌کاره ماند. مدت‌ها بعد، کاملاً اتفاقی فهمیدم که شخص دیگری این کار را انجام داده است. از یک طرف خوشحال شدم که بالاخره کتاب ترجمه شده، و از طرف دیگر ناراحت که چرا آن مترجم من نبودم.

اگر به دنبال اثری هستید که حالتان را خوب کند یا صرفاً سرگرمتان کند، «بازماندگان» مناسب شما نیست. این اثر مخاطب را به دل تجربه‌ای پر از آشفتگی، اندوه و پرسش‌های بی‌پاسخ پرتاب می‌کند. بازماندگان غمگین است. شخصیت‌هایش همه زخمی، خسته و ازهم‌پاشیده‌اند. اما اگر باور دارید که اندوه می‌تواند انسان‌ساز باشد، این اثر را در آغوش خواهید گرفت.

رمان «بازماندگان» (The Leftovers) نوشته‌ی تام پروتا (۲۰۱۱) را می‌توان نوعی رمان «پساآخرالزمانی روان‌شناختی» دانست. برخلاف بسیاری از آثار مشابه، پروتا به‌جای تمرکز بر خود فاجعه، سراغ کسانی می‌رود که پس از آن باقی مانده‌اند. داستان از یک روز عادی آغاز می‌شود: ناگهان میلیون‌ها نفر در سراسر جهان بدون هیچ توضیحی ناپدید می‌شوند. نه دلیل علمی و نه توجیه دینی روشنی وجود دارد؛ رخدادی شبیه «رپچر» در متون مسیحی. اما پروتا به‌جای رمزگشایی این راز، زندگی کسانی را روایت می‌کند که «جا مانده‌اند»؛ همان‌ها که باید با غیبت عزیزان، خلأ عاطفی و بحران معنا دست‌وپنجه نرم کنند. رمان بیش از آنکه درباره‌ی فاجعه باشد، روایتی از سوگ، ایمان، تردید، روابط خانوادگی و بازتعریف زندگی است.

پ.ن:
غالباً «The Leftovers» را به «بازماندگان» ترجمه کرده‌اند. اما مترجم فارسی «جاماندگان» را انتخاب کرده که شاید از نظر بار معنایی دقیق‌تر باشد. اما من فکر می‌کنم که تصمیم اشتباهی گرفته است.
      

        نثر کتاب بسیار خوب، روان و قابل قبول است. این کتاب؛ داستانِ گرفتارشدن «اودیسه» و یارانش، در جزیره‌ای است که سایکلوپس‌ها در آن مسکن دارند و ابتدا به عنوان میهمان به این جزیره می‌روند تا آب و غذایی بیابند؛ ولی اسیر دست سایکلوپسی، به نام «پلی‌فموس» می‌شوند... .

این داستان با ماجرای «سیکلوپس» که از «اوریپید» خواندیم، در بخش‌های ابتدایی شبیه است؛ اما ساتیرها را در خود ندارد و نوشتۀ «هومر» بزرگ است.

در ادامه بلاهای زیادی بر سر «اودیسه» و یارانش می‌آید و تمام همراهانش به واسطۀ نفرین «پلی‌فموس» که به دست «اودیسه» و یارانش کور شده، کشته می‌شوند و به خانه و کاشانۀ خود نمی‌رسند و «اودیسه» هم باید پس از دردسرها و گرفتاری‌های فراوان، به سختی به سرزمینش برگردد.

تازه همان جا هم باید با مدعیان حکومتش که در چهرۀ خواستگاران همسرش، در قصر او می‌خورند و به عیش و عشرت مشغولند، بجنگد و همه را از بین ببرد.

به هر صورت هر یک از این نویسندگان بنا بر روحیات، تجربیات و عقاید و باورهای خود، تغییراتی در اصل داستان می‌دهد و در نهایت قهرمانان داستان را به آن جایی که می‌خواهد، می‌رساند.

داستان هم خواندنی بود و هم بسیار با عجله و بدون شرح و توصیف جزئیات، می‌خواست تکلیف «اودیسه» را روشن کند و او را از این همه دردسرها و گرفتاری‌های سخت و خطرناک، به سرعت نجات داده و به خانه و کاشانه‌اش برساند. در مجموع داستانی خوب و جالب بود و از خواندنش لذت بردم.
      

        هفدهمین کتاب ۱۴۰۴

«مسافر و مهتاب»

یک رمان با شخصیت‌ها، موقعیت‌ها، دیالوگ‌ها و اتفاقات عجیب و غریب و عمیق. تم روانکاوی داشت و شخصیت‌ها مسیرهای جالبی رو برای رسیدن به خودشناسی طی می‌کردن. دویست صفحهٔ اول کتاب این حس رو به آدم میده که انگار مشغول خوندن سفرنامهٔ گاهی‌حوصله‌سربرِ نویسنده به اروپاست؛ اما از حدود صفحهٔ دویست تا آخر کتاب، به مراتب بهتر از دو سوم اولش میشه.

داستان از سفر ماه عسل یک زوج جوون به ایتالیا شروع میشه. اونجا یکی از دوستان قدیمیِ مَرد رو می‌بینن و حرف‌هایی راجع به گذشته می‌زنن که باعث شروع شخم‌زدن گذشته توسط مرد و همسرش میشه. از دل این کندوکاو در گذشته، مرد و همسرش قدم تو مسیر روبه‌روشدن با خود واقعی‌شون می‌ذارن؛ خود واقعی‌ای که مثل خودهای واقعی خیلی از ماها، زیر جبرها و ترس‌ها و فرارها و فریب‌ها دفن شده.

نویسندهٔ نابغهٔ مجارستانی که بخاطر یهودستیزی‌ش در ۴۳ سالگی در اردوگاه‌های کار اجباری کشته و در یک گور دسته‌جمعی دفن میشه، جوری از ایران و مردم و فرهنگ ایرانی و لطفعلی صورتگر :) و کشورهای مختلف اروپا حرف زده بود که انگار یک عمر همهٔ این کشورها بوده.

برای من :) ۴.۷۵ از ۵

📚 @mimremeembook