یادداشت ماری

        بلاخره منسفیلد پارک هم تموم شد و خرسند از این که تمام آثار این نویسنده ی کلاسیک و خوندم، میتونم پرونده ی جین آستین خوانی و با رضایت کامل ببندم. 

این کتاب و به شدت دوست داشتم و تنها کتابی بود که از همون اول عاشقش شدم! اصولا بیست سی صفحه طول میکشید که به روال داستان های آستین عادت کنم یا از کاراکترها خوشم بیاد، اما از همون اولین صفحه ی این کتاب به شدت از خط داستانی خوشم اومد و تا آخر با شوق و لذت فراوان میخوندم. 

کاراکتر پردازی تو این کتاب به شدت عمیق بود، چیزی که تو کتاب های قبلی به این وضوح و پررنگی نبود و البته ایده ی داستان که از همون اول به شدت ذهن خواننده رو کنجکاو میکنه که هر چه سریع تر کتاب و بخونه تا به سرنوشت هر کدوم از شخصیت ها پی بره.

باید اعتراف کنم اوسط کتاب برای حدودا پنجاه صفحه ممکنه کمی کند و خسته کننده بشه اما با توجه به هیجانات اول و آخر قطعا باید فرصت خونده شدن بهش داده بشه.

و پایان کتاب، که خب نظرات منفی ای دربارش خونده بودم، باید بگم به نظر من بهترین پایانی بود که میتونست براش در نظر گرفته بشه! با توجه به وقایع اواخر داستان و طرز فکری که خواننده از اول کتاب نسبت به شخصیت ها توی ذهنش شکل داده بود، جمع بندی نه تنها زیبا و منطقی بود، بلکه یک جور احساس رضایت هم منتقل میکرد، چرا که آخر داستان تقریبا همونجوری شد که اول داستان شاید دنبالش بودیم ...

منسفیلد پارک قطعا جزو مورد علاقه هام خواهد بود و خوشحالم بدون ذره ای اسپویل کل کتاب و خوندم و به شدت لذت بردم. توصیه میکنم اگه شما هم دنبال یک کلاسیک با فراز و نشیب های زیاد و دروس اخلاقی توام با شخصیت های تفکر برانگیز هستید، حتما این کتاب و در برنامه ی کتابخوانیتون قرار بدید.