کتابی بود که اگه از روی نسخه فیزیکیش خونده بودم دوست داشتم ساعت ها به تصاویر کتاب خیره بشم، تصاویری که هر کدومش مثل یک کارت پستال، زیبا و صمیمی و دوست داشتنی بود. به علاوه ایده جذابی که کتاب داشت.
      

        همه چیز کتاب درست و دوست داشتنی بود، محتوا، نمک داستان،  تصاویر و ترجمه 
      

        انقدر کیفیت چاپ تصاویر داخل کتاب پایین بود که نتونستم ادامه بدم خوندن کتاب رو، حس این رو بهم میداد که از اینترنت عکسای بی کیفیت کتابو برداشتن و چاپ کردن، از نشر مهرسا بعید بود.
      

        کتاب صمیمی و دوست داشتنی ای بود.
      

        جلدش منو جذب کرد که بخونمش، تصویرسازی‌هاشو واقعا دوست داشتم. داستان و متنش بدک نبود
      

        تصاویر به شدت جذاب، محتوا به شدت رو اعصاب!
این کتاب رو وقتی شروع کردم که به ظاهر جنگی  در کار نبود و وقتی تموم کردم که ظاهرا جنگ تموم شده. دیدگاه متکبرانه‌ی یک خارجی به کشور کره شمالی و زیر سوال بردن هر اون چیزی که به گفته ی خود نویسنده مورد قبول مردم این کشوره، منو به فکر وا داشت. 

صحافی کتاب به شدت ضعیف بود، من کتاب هامو خیلی با احتیاط و لای پر قو نگه میدارم:)) با این حال از معدود دفعاتی بود که حین خوندن کتاب پر پر شد!
      

        شخصیت اصلی این کتاب چون خیلی شبیه یکی از کاراکترهای واقعیِ خونۀ ماست تو لیست کتاباییه که داریم در منزل!
      

        پایانش جالب بود ولی یکم دیگه ادامه پیدا می‌کرد دچار دریا زدگی میشدم!
      

        تصویرسازی های این کتاب خیره کنندست...
      

        کتابی که میشه تصویرسازی‌ هاشو قاب کرد و به دیوار زد، این کتاب بیشتر از این که یه اثر ادبی و داستانی باشه یه اثر هنری محسوب میشه. تصویرسازی های کتاب خیلی از متن جلوتره و میشه گفت متن کتاب با اینکه ایده خوبی داشته بدون وجود نقاشی ها هیچ حرفی برای گفتن نداره.
      

        بعد مدت ها، یه جلد نخونده از تن تن دوست داشتنی رو تموم کردم. این جلد رو به نسبت کتابای دیگه ای که خوندم کمتر دوست داشتم. 
      

        به توصیه همسرم این کتابو خوندم، میگفت الان وقتشه. راست می‌گفت.
      

        همیشه تعریف کتاب های رولد دال رو شنیده بودم، ولی راستش هیچ وقت فکرش رو هم نمی‌کردم یه کتاب با من کاری کنه که یکی از مرخصی های سربازیم بخاطرش به باد بره :))) . اقای رولد دال فقط یه داستان ننوشته، بلکه  انگار به طرز شگفت انگیزی دوربینِ قصه گو رو داده دست یه کودک که ماجرا رو روایت کنه. و چقدر این بیان روون و جذاب کودکانه با تصویرگری های کوئنتین بلیک خوب و درست در هم آمیخته، جوری که انگار تصویرگر کتاب هم درون داستان زندگی کرده و فریم به فریم از کاراکتر های قصه عکس گرفته! کوئنتین بلیک در عین سادگی به کوچیک ترین جزئیات و توصیفاتی که نویسنده بهش پرداخته به درستی توجه کرده و چیزی رو از قلم ننداخته، خط و خطوط طراحی های کتاب بی تکلف و پر از حسه، تا اون جایی که دوست دارم بعضی هاش رو قاب کنم و بذارم جلوی چشمم.
غافل‌گیری های کتاب خیلی فراتر از انتظارم بود. مثل سریال های دنباله داری که دلت میخواد پشت هم ببینی آخر هر بخش دوست داشتم کتاب رو ادامه بدم .
      

        نمیدونم چی بگم، حد اقل ژانر مورد علاقه ی من نبود. آخر قصه برام پیش بینی پذیر بود و از اونجایی که من  تو داستان غرق میشم، این مدل تلخی منو اذیت میکنه. به خصوص که تهش عادی تموم شد و با یه اتفاق خاص منو غافلگیر نکرد.
      

        «بادکنک نقره‌ای» رو امروز تو نمایشگاه کتاب خوندم و دست روی نقطه عمیقی از قلبم گذاشت، جوری که نتونستم جلوی اشکام رو بگیرم. کتاب  به طرز لطیف و خیلی قشنگی ماجرای یه پدربزرگ که فراموشی گرفته رو از زبون نوه‌ش روایت می‌کنه. تصویرگری کتاب خیلی عجیب و غریب و خارق العاده نیست ولی کارشو به درستی انجام میده. در کل وزنه ی کتاب روی روایتش بود. دلم نیومد کمتر از پنج به این کتاب بدم.