نمیدونم چی بگم، حد اقل ژانر مورد علاقه ی من نبود. آخر قصه برام پیش بینی پذیر بود و از اونجایی که من  تو داستان غرق میشم، این مدل تلخی منو اذیت میکنه. به خصوص که تهش عادی تموم شد و با یه اتفاق خاص منو غافلگیر نکرد.
      

        «بادکنک نقره‌ای» رو امروز تو نمایشگاه کتاب خوندم و دست روی نقطه عمیقی از قلبم گذاشت، جوری که نتونستم جلوی اشکام رو بگیرم. کتاب  به طرز لطیف و خیلی قشنگی ماجرای یه پدربزرگ که فراموشی گرفته رو از زبون نوه‌ش روایت می‌کنه. تصویرگری کتاب خیلی عجیب و غریب و خارق العاده نیست ولی کارشو به درستی انجام میده. در کل وزنه ی کتاب روی روایتش بود. دلم نیومد کمتر از پنج به این کتاب بدم.
      

        ایده ی داستان خیلی خوب بود و از همه جذاب تر تصویرگری کتاب بی تکلف و دوست داشتنی و البته خلاقانه بود. تا حالا  به این فکر نکرده بودم که هویج می‌تونه تخت خواب کرم های خاکی باشه:)))) دست مریزاد آقای دیوید اِزرا استاین!
      

        ساده و باشکوه بود 
      

        این مجموعه کتابو به خاطر تصویرگر جلدش، استاد دوست محمدی خریدم و زمان خوندنش افتاد سال ۱۴۰۰، زمانی که کرونا گرفته بودم و کنج اتاقم خودمو قرنطینه کرده بودم. کتاب  با وجود پتانسیل بالای داستان، خیلی پیچیدگی و گرهی که با دست باز نشه نداره ولی خوندنش به خصوص تو اون دوره  برام حس خوبی داشت.
      

        ترکیب جذاب متن دوست داشتنی و تصویرسازی‌های پر حس و حال دقیقاً همون چیزیه که آدم از کتاب کودک انتظار داره. کتابی به شدت لطیف که نمی‌خواد با پتک یه خرمن چیز یاد بچه بده، بلکه خوننده رو به همدلی دعوت می‌کنه.
      

        این کتاب کلید ورود به دنیای جادوگریه و خوننده هاش در معرض خطر ابتلای ابدی به بیماری انتظار برای دریافت نامه از هاگوراتز هستند:)
تنها نکته ای که همیشه اذیتم میکنه جلدهای زشتیه که ناشر برای کتاب هاش چاپ کرده و مشخصا ارزشی برای جلد کتاب هاش قائل نبوده. صد حیف...
      

        متاسفانه من از اون دست آدمایی ام که فیلم هری پاتر رو تو بزرگسالی تازه دیدم و بعد دیدن فیلمش برای کشف بیشتر دنیای جادویی ای که خانم رولینگ خلق کرده اومدم سراغ کتاب هاش. و دقیقا همون چیزی بود که میخواستم، پر از جزئیات و اطلاعاتی که توی فیلم ها خبری ازش نبود. من نسخه صوتی هری پاتر رو با صدای آرمان سلطان زاده گوش دادم و به جرئت میتونم بگم دست کمی از تماشای یه فیلم جذاب نداشت!
      

        این کتابو تو دوران آموزشی سربازی شروع کردم و تقریبا تا نصف خوندم، داستان منو با خودش همراه کرد و دوسش داشتم. شخصیت ها جوری تو داستان توصیف شده که به خوبی میشد با جزئیات تصورشون کرد. بعد هفت ماه دوباره شروعش کردم و نتونستم کتابو زمین بذارم. در عین تلخ بودن بخش هایی از داستان، نویسنده به خوبی با اتفاقات شیرین داستان رو تلطیف و قابل ادامه دادن کرده بود. 
      

        تن تن که بد نمیشه ولی چون ناخودآگاه با جلدهای بعدیش مقایسه‌ش میکنم این جلد از نظر داستان‌گویی و اتفاقاتی که میوفته از بقیه عقبه، انگار هرژه هنوز دستش گرم نشده بوده