رمانی پست‌مدرن مملو از نشانه‌ که داستان آن در دل قرون وسطا اتفاق می‌افتد و با تم پلیسی_جنایی خود خواننده را متحیر می‌کند.
بخش مهم و کلیدی رمان به جایی برمی‌گردد که راهبه_کارآگاه رمان در دل کتابخانه‌های ممنوعه قرون وسطایی که کتاب‌های نایاب بی‌شماری در آن‌ها پنهان است به جستجوی نشانه‌ها می‌پردازد.
امبرتو اکو با حدود چهل دکترای افتخاری استاد بی‌بدیل علم نشانه‌شناسی بود.
        

          اومبرتو اکو را قبل از اینکه سال گذشته به رحمت خدا برود، عالم‌ترین آدم روی کره‌ی خاکی می‌دانستند. با‌این‌حال، اکو یک قصه‌گوی قهار است و با‌این‌که در رمان‌هایش غالباً به زمان‌های قدیم سفر می‌کند و پای فلسفه و نظریه را هم وسط می‌کشد، چنان شما را درگیر داستان‌هایش می‌کند که تا مدت‌ها اسیر جهان داستان‌هایش می‌مانید. نشر روزنه همت کرده و چند رمان مهم اکو را به فارسی منتشر کرده است، از جمله مشهورترین رمانش «آنک نام گل» که قبلاً به نام «نام گل سرخ» در ایران چاپ شده بود و این بار با ترجمه‌ی گیراتر و پاکیزه‌تر رضا علیزاده منتشر می‌شود. از کارهای دیگرش: گورستان پراگ، آونگ فوکو، بائودولینو. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          ترجمه خوب
داستان خوب
فقط چیزی که من رو کمی اذیت میکرد، بحث های طولانی فلسفی-مذهبی توی کتاب بود که برخی جاها خوندن کتاب رو واقعا دشوار میکرد و خواننده یِ بی حوصله رو فراری میداد. اما من چون توی خوندن سمج هستم و عادت دارم هیچ قسمتی از کتاب رو جا نندازم، اینجور بخش های کتاب رو کمی به سختی خوندم اما چون در نهایت همه این مباحث به مرور معنی دار میشد و بهم پیوند میخورد کتاب رو برام جذاب کرد.
پس اگر حوصله و صبر دارید این کتاب رو شدیدا پیشنهاد میکنم، در غیر این صورت سراغش نرید.
        

          اگر امکانش بود از پنج ستاره هم بیشتر می دادم. یه رمان تمام عیار که از هر طرف نگاه بکنی بدون نقص نوشته شده، یه خط داستانی فوق العاده و شخصیت پردازی عالی که با وجود حجم زیاد کتاب اصلا خسته کننده نیست و کشش فوق العاده ای داره و شما رو با خودش همراه میکنه به نحوی که همراه با ویلیام و آدسو پا به هزارتوی کتابخانه می گذارید.
        

          به نام او

یک کتاب جنایی جالب در معابد قرون وسطی

آنک نام گل معروفترین اثر امبرتو اکو فیلسوف و نشانه شناس ایتالیایی ست. و در سطر سطر آن این فیلسوف بودن و نشانه‌شناس بودن و در کل حکیم بودن اکو خود را نشان می‌دهد بدون آنکه به سیر داستان لطمه‌ای بزند. 
مطمئنا یک نویسنده صرف نمی‌توانست چنین داستان پیچیده‌ای بنویسد و همچنین یک  فیلسوف صرف هم نمی‌توانست داستانی به این زیبایی بنویسد.
        

          جمله ای از کتاب: شیطان(خدا ما را از شرش نجات دهاد) راهبان را با مار و مردان دو سر وسوسه نمیکند . اگر بخواهد اغوا کند با توهمات شهوانی این کار را میکند.
کتاب ضمن یک داستان جنایی ما را با تحولات بخش و دوره ای از اروپا آشنا میکنه و در نهایت ما رو به این دو جمله از قرآن میرسونه قل سیروا فی الارض فانظروا کیف کان عاقبت الذین من قبلهم و جمله انا لله و انا الیه راجعون 
دوسش داشتم و از خوندش لذت بردم و زیر خیلی از جملاتش صرفا به دلیل اینکه برام قابل تامل و جالب بود خط کشیدم .
        

          خب من واقعا نمیدونم چطوری باید حسمو راجع به این کتاب بگم
        

          با اینکه رمان قوی ای است ولی می‌تواند سلیقه همه افراد نباشد چون سبک روایت داستان شیوه خاصی دارد. 
رمان دربارهٔ مواجهه بین قدرت‌های مختلف و جنبش‌های سیاسی و مذهبی در قرون وسطی است. مفهوم قدرت و دانش و تلاش برای حفظ و یا نابودی آنها در این دوران به عنوان یکی از محورهای اصلی داستان به تصویر کشیده می‌شود.
از طرفی  دین و ایمان نیز به عنوان یک موضوع مهم در رمان حضور دارند. اکو دربارهٔ نقش و تأثیر دین و مذهب در زندگی انسان‌ها، اعتقادات مذهبی و نسبت آنها با دانش و فلسفه بحث می‌کند.
در کتاب عملا شاهد چند مناظره هستیم. اکو به بحث‌های فلسفی و مناظرات دینی و علمی بین شخصیت‌های داستان اهمیت زیادی می‌دهد و مفاهیمی مانند دانش، حقیقت، فراگیری و حقوق انسانی را مورد بحث قرار می‌دهد.
رمان حالت معماگونه دارد پس
 رمز و رمزگشایی یکی از مفاهیم مهم و محوری در رمان است. شخصیت اصلی، ویلیام او بسیار تخصص در رمزگشایی دارد و تحقیقاتش دربارهٔ رمزهای موجود در صومعه و جنایات رازآلودی که در آنجا رخ می‌دهد، را پیش می‌برد.

نکته آخر که رمان به بررسی مفهوم قتل و عدالت می‌پردازد. مفاهیمی مانند عدالت خواستاری، معنای قتل، محاکمه و تمامیت قانونی را بررسی می‌کند و تمام اینها  در قالب داستان. 


        

          ‌📝 لذت گم شدن در هزارتو!

▪️ «آنک نام گل» داستان مرد خردمندی به نام ویلیام باسکرویلی است که به همراه شاگرد جوانش، آدسو، راهی صومعه‌ای در ایتالیا می‌شود. در آنجا قتل‌های سریالی رخ می‌دهد و این مأموریت به ویلیام محوّل می‌شود که قاتل را تا قبل از جلسهٔ مهمی که قرار است با حضور نمایندگان پاپ برگزار شود، پیدا کند. راوی داستان آدسو است و درواقع دارد رویدادهایی را که در جوانی برایش اتفاق افتاده مرور و مکتوب می‌کند. 

▪️ مهم‌ترین ویژگی کتاب این است که برخلاف اغلب رمان‌های «جنایی»، جنایت و کشف راز فرع بر جنبه‌های دیگر است. واضح است که اومبرتو اکو، فیلسوف، منتقد ادبی و نشانه‌شناس معروف، پیرنگ جنایی را بهانه کرده تا در مسائل عمیق‌تری غور کند؛ از الهیات مسیحی گرفته تا رابطهٔ میان دال و مدلول در علم نشانه‌ها. داستان پر است از اسامی اشخاص معروف که برخی زاییدهٔ خیال نویسنده‌اند و برخی مانند «برنار گِی»، مفتش معروف قرون وسطی، شخصیتشان ریشه در واقعیت دارد. کتاب با حجم زیادی از اطلاعات تاریخ مسیحیت و دانشمندان یونان و روم و اسلام خواننده را در خود غرق می‌کند و پرسش‌های الهیاتی را پیش روی او قرار می‌دهد؛ پرسش‌هایی که از عقاید فرقه‌ها و مذاهب مختلف سرچشمه می‌گیرد. برای مثال فرقهٔ فرانسیسکن‌ها یا همان راهبان کهتر چه عقایدی داشتند؟ آیا مسیح هیچ‌گاه خندیده و اساساً طنزپردازی و شوخ‌طبعی در مسیحیت پذیرفته شده است؟ آیا کلیسا موظف است زهد و ساده‌زیستی پیشه کند یا ثروت‌اندوزی امری شایسته و دست‌کم امری مباح است؟ آیا نگهداری کتب ضاله (از نگاه راهبان و کشیشان مسیحی) مصلحتی دارد و آیا در جهان‌بینی مسیحی، علم تجربی با مشیت خداوند در تضاد است؟ اگر به فکر کردن دربارهٔ این سؤالات علاقه ندارید و هدف اصلی شما سرگرم شدن از خواندن یک رمان پلیسی است، بعید می‌دانم از خواندن «آنک نام گل» لذت ببرید. اما اگر تشنهٔ فلسفه و تفکر دربارهٔ علم و دین هستید و دوست دارید تفلسف شما با چاشنی روایت و تعلیق باشد، این کتاب برای شما شگفتانه‌های بسیار دارد.

▪️ اما کتاب اکو این‌گونه نیست که ارتباط منسجمی میان پیرنگ و درون‌مایه‌اش نداشته باشد. «آنک نام گل» تمام مشاجرات فلسفی را طوری پیش می‌برد که پایان باشکوه آن را رقم بزند. تفکرات گوناگونی که در طول داستان تبیین می‌شود، زمینه‌ساز اعمال جنایت‌کارانهٔ ضدقهرمان می‌شود و اساساً همین تأمل درباب پرسش‌هاست که ما را به سوی کشف معما سوق می‌دهد. جان تروبی در «آناتومی داستان» از عنصری به نام «مباحثهٔ اخلاقی» سخن می‌گوید که اشاره به ایدئولوژی و زاویه‌ دید متفاوت کاراکترهای داستان دارد؛ تفاوتی که سبب تقابل و ایجاد کشمکش داستان می‌شود. 

▪️ با این توصیفات می‌توانیم بفهمیم چرا ضدقهرمان در «آنک نام گل» ماندگار، پرقدرت و باصلابت ظاهر می‌شود و این خود یکی از اصلی‌ترین نقاط قوّت هر داستان بزرگی‌ست. قواعد ژانر و قراردادهای روایی در رمان‌های پلیسی اقتضا می‌کند که تا لحظات آخر، هویت ضدقهرمان نامعلوم باشد و افشای هویت او با گره‌گشایی داستان مصادف می‌شود. به همین دلیل معمولاً مجالی برای شخصیت‌پردازی عمیق در مورد ضدقهرمان نیست. اما در اینجا ما با شخصیتی مواجهیم که علی‌رغم حضور کمرنگش، جای پای خود را در داستان محکم می‌کند، به‌تنهایی پایان مهیب آن را رقم می‌زند و علی‌الظاهر به هدف خود نیز می‌رسد! او انگیزه و منطق قدرتمندی دارد که حتی اگر مخالفش باشیم، ارزش شنیدن دارد. ضدقهرمان داستان نه به‌واسطهٔ انگیزه‌های آبکی، که به پشتوانهٔ باورها و آرمان‌های عمیق خود دست به ارتکاب جنایت می‌زند و همین ویژگی‌ست که او را در چشم من به یکی از ضدقهرمانان ماندگار تاریخ ادبیات تبدیل می‌کند.

▪️ از دیگر جذابیت‌های کتاب، ارتباط میان عنصر محوری داستان با سبک و فرم و محتوای آن است. واضح است که کتابخانهٔ اسرارآمیز صومعه با هزاران جلد کتاب از ملل و فرهنگ‌ها و ادیان مختلف، در داستان مرکزیت دارد و از همان ابتدا برای ویلیام معلوم می‌شود که جواب تمام سؤال‌هایش آنجاست. ساختار هزارتومانندِ کتابخانه و پیچیدگی عناوین و دسته‌بندی‌ها و مسیرها، بسیار به سیرِ روایی داستان شبیه است. در طول داستان دیدگاه‌های مختلف و متضادی از اشخاص مشهور مطرح می‌شود و نام آن‌ها مدام به میان می‌آید؛ از ارسطو و افلاطون تا راجر بیکن و و توماس آکویناس و قدیس بونیفاکیوس و سنت فرانسیس و حتی ابن‌رشد و ابن‌سینا و ابن‌هیثم. «آنک نام گل» جولانگاه اَعلام و عقاید است (ویژگی‌ای که خیلی‌ها را درحین خواندن کتاب گیج و کلافه می‌کند، از جمله خودم) و این دقیقاً همان چیزی‌ست که در کتابخانهٔ صومعه شاهد آن هستیم! ویلیام پی می‌برد که نقشهٔ کتابخانه مطابق طرح کلی نقشهٔ جهان طراحی شده و همه‌جور کتب فلسفی و ادبی و علمی و سیاسی در آن یافت می‌شود. پس دور از ذهن نیست که بگوییم کتابخانهٔ صومعه تمثیلی از جهان پیچیده‌ای‌ست که در آن زندگی می‌کنیم و نویسنده با سبک و ساختار داستانش سعی دارد همین را به ما نشان دهد. این نکته با نتیجه‌گیری اکو در پایان داستان و درون‌مایهٔ مدنظر او نیز سازگار است.

▪️ هدف اکو این است که انسان پیشارنسانسی را سردرگم و مشکوک به آموزه‌های کلیسا و جزم‌اندیشی‌های دین‌داران متعصب نشان دهد. او می‌خواهد علامت سؤال بزرگی روی تفاسیر دین‌داران از مشیت الهی بگذارد و بگوید: هیچ‌چیز آن‌طور که مذهب و سنّت می‌پندارد، قطعی و محتوم نیست. گره‌گشایی و پایان‌بندی داستان هم در راستای همین مضمون است. ویلیامِ باهوش و خردمند که از یک سو گویی به علم نشانه‌ها مسلط است (مثل خود نویسنده!) و از سویی به مظاهر علوم تجربی تمایل نشان می‌دهد (از عدسی‌ها و خواص گیاهان تا تلاش برای یافتن دلایل مادی برای امور عجیب) قهرمان داستان است و تفکرات نویسنده را نمایندگی می‌کند. اتفاقی که در نقطهٔ اوج داستان رخ می‌دهد، هم مقدمه‌ای‌ست بر عصر نوزایی و منسوخ شدن عقاید کلیسا (مشابه صومعه که با گذشت سال‌ها متروک شده بود) و هم هشداری‌ست دربارهٔ بلاهایی که جزم‌اندیشی و تعصب می‌تواند بر سر ما بیاورد.

▪️ درمجموع باید گفت «آنک نام گل» اگرچه سرشار از پرحرفی‌‌ست، پرحرفی‌هایش مصداق «زیاده‌گویی» نیست؛ چراکه مقصود، تأمل دربارهٔ همین حرف‌هاست و داستان قتل‌های سریالی صرفاً دستاویزی‌ست برای اندیشه‌ورزی نویسنده. از نظر من این رویکرد نه‌تنها خیانت به ادبیات پلیسی نیست، بلکه آن را ارتقا می‌دهد و از چنگ کلیشه‌سازی و میان‌مایگی نجات می‌دهد. پس زنده باد ادبیات جنایی با چاشنی اندیشه‌ورزی!
        

          
در زمانی حدود دهه‌ی 1320 در پی منازعات بین پاپ و امپراتوری مقرر میشه دو هئیت یکی از طرف پاپ و یکی از طرف امپراتور در صومعه‌ای ثروتمند با هم دیدار و گفتگو کنند. از طرف پاپ برادر ویلیام اهل باسکرویل به دیر اعزام میشه و با خودش یک نوکشیش به نام آدسو همراه می‌کنه. راوی این رمان آدسو هست که سالها پس از این جریانات شرح وقایع رو به رشته‌ی تحریر در آورده. در ابتدای رمان جایی که ویلیام بدون دیدن و اطلاع از جریان فرار اسب کهر مکان حضور اسب رو به خوانسالار دیر میگه و بعد تعریف می‌کنه که چطور از روی نشانه‌ها به این نتیجه رسیده، ما و البته بقیه‌ی افراد دیر حساب ویژه‌ای روی ویلیام باز میکنند و همین باعث میشه رئیس دیر ویلیام رو مأمور کنه تا به موضوعی رسیدگی کنه، موضوعی که به تازگی در دیر به وقوع پیوسته، یعنی مرگ یک کشیش. و این تازه شروع سلسله‌وار یک سری اتفاقات تلخ و مرموز در دیر هست. تمام این مسائل در هفت روز اتفاق می‌افته. میتونم بگم داستان از دو قسمت در هم تنیده‌ی جنایی و فلسفی-مذهبی تشکیل شده. در میانه‌ی داستان از مسائل تاریخی کلیسا، روابط بین کشیشان، افراد و گروه‌های متهم به ارتداد و از این قبیل مسائل صحبت میشه. مناظرات و صحبت‌های بین کشیشان شاید برای همه جذاب نباشه اما در مجموع به نظرم این یک رمان کامل بود و از خوندنش لذت بردم.ه
        

          اول از همه باید از امبرتو اکو نوشت. یک کتاب باز درجه یک و یک عاشق کتاب بی نظیر. میزان خونده ها و نوشته های این آدم و عشقش به کتاب و کتاب ها ( که در جای جای این اثر به خوبی مشخصه ) وصف نشدنیه. 
یک رمان جنایی - پلیسی و معمایی و در عین حال تاریخی. پر از نشانه و اسطوره و تاریخ و هیجانه. 
این کتاب تا لحظه آخر شما رو همراه خودش نگه میداره. اما دوتا ایراد اساسی داره.جاهایی که اکو وارد مباحث تاریخی میشه ، کمی ارتباط برقرار کردن با وقایع اون روز برای مخاطب سخت میشه و ایراد دوم هم گفتگوهای طولانی و بعضا بی ارتباط با قصه و سیر داستانه که البته به خودی خود میتونه جذاب باشه اما مخاطب رو کمی خسته میکنه. 
در کل از اون دست کتاب هاست که برای خوندنش باید حوصله به خرج داد و صبوری کرد ولی اینطوری نیست که کتاب رو نیمه تمام کنار بذاری. خود داستان این کشش رو ایجاد میکنه که ادامه قصه رو پیگیری کنی و بفهمی توی این صومعه مخوف چه خبره.
توصیه میکنم این اثر زیبا رو حتما با صبر و حوصله مطالعه کنید.
        

          فقط میتونم بگم من آدم این کتاب نبودم.
آنک نام گل، که اسمش نمیدونم از کجا میاد، یه کتاب جنایی یا یه داستان مهیج نیست، بلکه یک روایت فلسفی‌ است که در لایه‌ای از جنایت پوشانده شده.
اصل کتاب بخش های فلسفی و فرقه‌ها و گروه‌های مختلف دین مسیحیت و افکار و عقاید اونهاست که اگر از کتاب کم بشه، تبدیل میشه به یک‌کتاب کم حجم و پر هیجان.
حقیقتش یه بخشی از مباحث مطرح شده برام جذاب بود اما نه انقدر که درگیرم کنه و توصیفات بیشتر از گیرا  بودن و تصویر سازی کردن، هنری و ادبی و زیبا بودن و  ابدا نمیتونستن فضا سازی خاصی برای پیش‌برد داستان انجام بدن.
گاهی  توصیف یه فضا یا بنا انقدر طولانی و کشدار میشد که اصل قصه از دست میرفت و گاهی بحث های فلسفی انقدر  به روایت داستان غلبه میکرد که بیشتر شبیه مقالات بود تا داستان و اغلب  نامنسجم و شبیه به واگویه های ذهنی تا گفت‌وگو.
شاید تنها نکته‌ی مثبت داستان، پایان متفاوت و غیر قابل پیش‌بینی‌اش بود و سرانجام افراد. چیزی که واقعا برام جذاب بود، نه کشف قاتل و روابط بین قتل‌ها و نه شیوه‌ی قتل بلکه پایان تکان دهنده‌ی قصه‌ی بود و آتشی که ریشه و بنیان یک تفکر رو سوزاند.
فقط میگم نه من آدم این داستان بودن نه این داستان برای آدمی مثل من.
        

          گل سرخ یا هر نام دیگری

فرض کنید یک نشانه‌شناس مشهور هستید که تحصیلاتتان در رشته‌ی فلسفه بوده. تخصص‌تان فلسفه و هنر قرون وسطاست، مسئله‌تان الهیات مسیحی است، نویسنده‌اید و نوشتن را دوست دارید، عاشق داستان‌های پلیسی هستید، بورخس و مفاهیمش [کتابخانه و هزارتو] را می‌پرستید، کلکسیونی از کتاب‌های خطی باستانی دارید و موضوع بیشتر تفکرات و نوشته‌هایتان در نظریه‌ی پست‌مدرن و رابطه‌ی بین حقیقت و باور یا چگونگی ساخته‌شدن حقیقت دسته‌بندی می‌شود. تا همین‌جا هم باعث شگفتی ما شده‌اید. حالا فرض کنید می‌خواهید رمانی بنویسید که تمام این شاخه‌ها به نوعی در آن وجود داشته باشد. چه می‌کنید؟
ممکن است پس از مدت‌ها تفکر و آزمایش راه‌های مختلف به این نتیجه برسید که اگر شرلوک هولمز را از کانن‌دویل بدزدید و به قرون وسطی ببرید، یک نام قرون وسطایی برایش انتخاب کنید [ویلیام باسکرویلی که به رمان «تازی باسکرویل» کانن‌دویل هم ارجاع دارد. یک دزدی شرافتمندانه!]، مأمورش کنید که به صومعه‌ای برود تا در آن راز قتلی را کشف کند، شخصیت او را جوری بپردازید که مانند نشانه‌شناس‌ها از طریق تفسیر نشانه‌ها به حل معما نزدیک شود، و در نهایت صومعه را به مکانی تبدیل کنید که راهبانش، صبح تا شب مشغول نسخه‌برداری از کتاب‌های باستانی‌اند، تا حدود زیادی به هدف‌تان نزدیک شده‌اید. راه‌حل بسیار خلاقانه‌ای به نظر می‌رسد اما بقیه‌اش چه؟ فلسفه کجا وارد می‌شود؟ الهیات مسیحی باید چه نقشی را بازی کند؟ بورخس و هزارتویش کجا هستند؟ پست‌مدرنیسم؟ این یکی را دیگر حتماً شوخی می‌کنید.
ساختار رمان «آنک نام گل» با پاسخ به چنین پرسش‌هایی شکل گرفته و هر پاسخ با وارد کردن شاخه‌ی تازه‌ای به رمان، قسمتی از روایت را پیش می‌برد. اکو، به شکلی معجزه‌آسا پاسخی بسیار خلاقانه برای هر یک از این پرسش‌ها می‌یابد و رمان را بر این پاسخ‌های شگفت‌انگیز بنا می‌کند. خلاقیت پشت خلاقیت، شگفتی پشت شگفتی، اعجاز پشت اعجاز. چگونه ممکن است شاخه‌هایی چنین گسترده و نامرتبط در یک متن، به شکلی کاملاً منسجم در هم بافته و تنیده شوند؟ پاسخ: «آنک نام گل». اکو شخصیت می‌دزدد، متن جعلی می‌سازد، بحث‌های الهیاتی پیش می‌کشد، معمای پلیسی را پیچیده‌تر می‌کند، راه‌های اشتباه را به جای راه درست جا می‌زند و در نهایت داستانی به شما تحویل می‌دهد که نه می‌توانید آن‌را تا پایان زمین بگذارید و نه بعد از اتمام کتاب فراموشش خواهید کرد.
ترجمه‌ی کتاب، طبق معمول ترجمه‌های علیزاده از اکو، ترجمه‌ای قابل اطمینان و جذاب است.
        

          داستان در سال ۱۳۲۷ میلادی در یکی از صومعه‌های بزرگ در ایتالیا رخ می‌ده. یک نفر کشته شده و از ویلیام خواسته می‌شه دلیل قتل  و قاتل رو پیدا کنه.
کتاب پیچیدگی‌های دین مسیحیت رو داره و شاید فهم باضی قسمت‌ها سخت باشه ولی خیلی جالب و هیجان انگیزه
از اون کتاب‌هایی که چند سال بعد حتما و قطعا دوباره باید خونده بشه.
        

          فارغ از جزییات فراوانی که در زمینه‌های متنوع به تفصیل بهش پرداخته شده، یک آشنایی  اولیه و ابتدایی با مسیحیت هم لازمه شروع این کتابه و به نظرم با این پیش آگاهی، خواننده کمتر دچار گنگی میشه و با وسوسه رها کردن کتاب بهتر مقابله می‌کنه!
از اواخر نیمه اول، کم‌کم جذابیت‌های متن خودش رو نشون میده و دنبال کردن قصه تو مسیر خوبی میفته. به هرحال خوندنش رو توصیه می‌کنم، فقط نیاز دارید که برای خوندن فصول اول، صبوری داشته باشید.
        

          کتابی که باید برای خواندنش به اندازه‌ی کافی سرسخت باشی و بتوانی خودت را از خلال توصیفات بسیار جزئی و فراوان و مباحثات علمی و طولانی دینی و سیاسی راهبان صومعه در ایتالیای قرن سیزده به سلامت بیرون بکشی تا یک سوم پایانی بسیار شیرین و تکان‌دهنده‌اش همانند پاداشی برای سخت‌کوشی به تو اعطا شود. دو سوم ابتدایی کتاب شبیه هزارتویی است که باید با صبر و مطالعه‌ی جانبیخود را از آن برهانی تا بتوانی به پایان آفریقا برسی. این کتاب را از روی طاقچه خواندم اما میخواهم نسخه چاپی‌اش را تهیه کنم و یک بار دیگر هم آن را بخوانم. همچین کتابی است از نظر من.
        

          دلم میخواد درباره این کتاب بنویسم. ولی دوست دارم بگم که این کتاب چه شکلی روم تاثیر گذاشت. 
داشتم به این فکر می کردم که قیمت کتاب چقدر زیاد شده. برای منی که شغلم به کتاب و فروشش ربط داره، این خیلی مشهوده. مدام دارم افزایش تقریبا بی رویه قیمت کتاب رو می بینم. 
ولی خب یه چیز رو در نظر نمیگیریم.چیزی که "آنک نام گل" این رو به خوبی بهم نشون داد. 
این که واقعا ارزشش رو داره. ادبیات سراسر امکاناته. به راحتی و با خوندن کتاب میتونیم مرزهای زمانی و مکانی رو پشت سر بذاریم. میتونیم به آرومی در تخت خودمون دراز بکشیم و با خوندن کتاب پرت شیم به 700 سال قبل. میتونیم لذت قدم زدن در کنار کشیش ها و راهب های قرن 14 رو تجربه کنیم. میتونیم نظاره گر مجادله ها، بحث ها و رنج هاشون باشیم. میتونیم در یه کتابخونهِ پر از راز قدم بزنیم. همراهِ همسفرهایی که سعی در گشودن رازها دارن. میتونیم اندوه و سرخوردگی هاشون رو ببینیم. میتونیم همراهشون عصبانی بشیم، بخندیم، گریه کنیم و عشق بورزیم.
شاید ادبیات تنها چاره باشه. ادبیات میذاره که زندگی کنیم.به جای تموم زندگی هایی که نمیکنیم. فراتر از زندان هایی که برای زندگی انتخاب می کنیم.
        

          'هو'
یک استعاره ی ناب از تراژدی کلیسای کاتولیک قرون وسطی! 
آن همه ثروت و دانش و خدم و حشم
جملگی، 
نیست شدند! 

جزئیات کتاب بی نظیر ست:
مهمتر از گفت وگوها، توصیف مکان ها و به تصویر کشیدن شخصیت های مختلف، تفوق نویسنده در بازسازی انسان قرن 14م. اروپا_ با همه ی افق های اندیشه ای و دغدغه های فکری ش_ بوده‌است، دورانی پر‌‌آشوب و سخت برای اروپا و مسیحیت..  و حقیقتا این مهم جز از کسی مثل اکو با آن یدطولا در فلسفه و هنر و تاریخ بر نمی آمد... 
        

          کتاب را به صورت صوتی از نرم افزار طاقچه با صدای دلچسب آقای رضا عمرانی گوش دادم. با خواندن توضیحات کتاب بنظرم آمد یک کتاب جنایی است با ته رنگی از مسیحیت قرون وسطی. فکر کردم شبیه کتاب های دن براون است ( راز داوینچی و ... ) ولی کاملا در اشتباه بودم. تقربیا تمامی کتاب مربوط به عقاید فرقه های مختلف مسحیت در آن زمان بود و کشمکش بین آنها که متاسفانه اصلا مورد علاقه و سلیقه بنده نیست. کتاب را با مشقت تمام کردم ‌.

        

          سال ها پیش وقتی با هزاران دردسر نام گل سرخ رو بالاخره در یک کتابخانه خاک گرفته در گوشه ای از شهر پیدا کردم، فکر نمیکردم که در چند روز بعد چنان مجذوب و شیفته ی داستان بشم که این داستان جزو بهترین ها برای من باشه، نام گل سرخ روایتی است از جامعه ای آشنا که دچار ترس و واهمه ای گنگ شده است. داستان روان و پرکشش است و تا مدت ها ذهن خواننده را درگیر خود خواهد کرد. اقتباس سینمایی این کتاب هم با بازیگری شان کانری بسیار دیدنی است.