۳.۵ ستاره
توی شلوغیای این چند روز اصلا فرصت نشد کتاب بخونم، اما تا فرصت پیش اومد تمامش کردم.
ایده‌ی کتاب و متنش واقعا برام جالب بود، به جذابی داس مرگ نه، ولی بازم جذاب بود. به زودی ادامه می‌دم.
      

        خب من انتظار نداشتم اینطوری تمام بشه، به اون شخص شک داشتم از اول، ولی اینطوری؟؟ ؟؟
رایلی توی اون ذهنت چی می‌گذره که کتابات انقدر جذابن؟
      

        یک سوم اول کتاب دقیقا کاراواله فقط به جای سیرک هتل نوشته شده
دو تا خواهر که در آرزوی زندگی بهتر میخوان برن به هتل مگنیفیک که هر دهه یه بار توی شهر ظاهر میشه
اما خواهر بزرگ‌تر توی مصاحبه قبول نمیشه و برای  اینکه با خواهرش وارد هتل بشه با یه مرد مرموز معامله میکنه تا وارد هتل بشه.
یک سوم بعدی کتاب ترکیب یه جادوگر مرموز مثل اسطوره‌ی کاراوال و افراد کتاب سیرک شبانه‌ست.
و آخر کتاب هم خیلی چیز خاصی نداشت که بتونه از این دوتا کتاب جلو بزنه.
در مجموع تکرار کاراوال و سیرک شبانه بود برای من. و تکرار خیلی قوی هم نبود.
      

        نمیدونم باید به خود کتاب امتیاز کم بدم، یا به ترجمه ی بدی که شده بود، ولی هرچی که هست مترجم انقدر از سر و ته کتاب زده بود که گنگ و نامفهومش کنه. اصلا پیشنهاد نمیکنم.
      

        بالاخره بعد از یک این کتاب تمام شد.
من از اون دسته آدماییم که هیچ کتابی رو نصفه رها نمیکنم اما برای خوندن این کتاب بارها با خودم گفتم ارزششو داره که تا آخر ادامه بدم؟
کتاب شروع خوبی داشت، چند فصل اول واقعا جذاب بود و من مشتاق بودم بدونم در ادامه داستان چطور پیش میره، اما از یه جایی به بعد انقدر داستان کش اومد که افتاد تو دور باطل.
شخصیت اول داستان که دختری به نام دیانا بیشاپ بود، استاد دانشگاه، مستقل، ورزشکار، با ورود خون آشام متیو کلیرمونت تبدیل به یه شخصیت وابسته میشه و افسار زندگیشو به دست متیو میده.
متیو هزارپونصد ساله با عقده رهبری و بدست گرفتن همه چیز در دست خودش، از نافرمانی ها عصبانی میشه و میخواد همه چیز به شیوه ای که خودش میخواد جلو بره.
اوه یادم رفت بگم، اگه یه خون آشام به کسی بگه دوستت دارم، یعنی اون دو شخص با هم ازدواج کردن
      

        دیزی جونز از اون دسته شخصیتایی بود که هم می تونسای درکش کنی و هم می تونستی بخاطر تمام خطاهایی که در حق خودش کرد چشم دیدنشو نداشتی باشی.
اما با تمام فراز و نشیبای شخصیتیش، با تمام مشکلات و اعتیاد و بی اهمیت بودنش به مسائل مختلف یه جایی چشماتو باز میکنی و میبینی که برات مهمه خوشحال باشه. یه جا به خودت میای و میبینی تو صفحات وب دنبال عکسای قدیمیش، دنبال عکس گروه و حتی آهنگاشون می گردی، و میخوای بدونی هر کدوم در چه حالن، اصلا زنده ن هنوز؟
من واقعا داستانو دوست داشتم، و اینو از کسی می شنوید که کلا بیوگرافی دوست نداره.
      

        چه کتاب مریضی بود. تو تک تک فصلا نفسمو حبس میکردم تا خطر رد شه.
      

        از لحظه‌ای که بازش کردم تا لحظه‌ای که تمام شد نتونستم این کتابو زمین بذارم.
باهاش خندیدم، بغض کردم و یه کوچولو اشک ریختم.
      

        هرچقدر از دلنشینی این کتاب بگم کم گفتم
      

        He was our savior.
      

        تا الان کتابی نبوده که از هیگاشینو بخونم و دوستش نداشته باشم. اینکه هربار اتفاقاتو میچرخونه و در آخر آدمو مات و مبهوت میکنه رو خیلی دوست دارم.
ترجمه به نظرم ایراد داشت ولی داستان جذابش آدمو میکشونه دنبال خودش.
      

        بعد از جین ایر احتمالا این کتاب قشنگ‌ترین کلاسیک عمرم خواهد بود.
چقدر فصلای آخر گریه کردم.
      

        بین چهار یا پنج ستاره دادن مرددم، شما چهار و نیم در نظر بگیریدش.
وسط این همه کتاب جنایی و روانشناختی مواجه شدن با کتابی به این شیرینی مثل پرسه زدن تو بهشت برین بود.
داستان شیرین و ساده تو کوچه پس کوچه‌های فرانسوی، شناخت بیشتر پیکاسو و پشت سرش کلی بد گفتن از لذت‌های این هفته بود.
      

        به عنوان اولین کار یه نویسنده فوق‌العاده جوان میشه گفت کار تمیزی بود.
بعضی از داستاناشو خیلی دوست داشتم و بعضیاشون باعث میشد به فکر فرو برم.
به نظرم قدرت نویسنده تو این بود که حتی توی کوتاه‌ترین داستان‌ها هم میتونستم ذره‌ای از افکار خودمو پیدا کنم و این همذات پنداری باعث شد بیشتر با داستانا خو بگیرم.
دو سه تا از داستانا رو درک نکردم ولی این رو ضعف کار نمیدونم، داستانی برای من نبود.
در مجموع برای یه مجموعه داستان کوتاه ایرانی خیلی خوب بود و امیدوارم شاهد یه داستان بلند باشم از نویسنده.
      

        آخ که من چقدر دوست داشتم این کتابو. و درون همه ما یه فرد مشوش وجود داره و که اگه بهش نرسیم جایی که نباید سر باز میکنه و زندگیمونو بهم میریزه.