کتاب چندتا روایت رو همزمان پیش میبره‌.داستانی که با یه سری مفاهیم فلسفی تلفیق شده.
شخصیت ها تا حد زیادی برام ملموس و قابل درک بودن.
یه جاهایی داستان از دست آدم درمیره.
روایت تاریخی کتاب زمانی رو نشون میده که شوروی به چکاسلواکی حمله میکنه و اشغالش میکنه.
سابینای داستان به دنبال آزادی و سبکیه.توماس داستان هم با فرار از تعهد دنبال سبکی و ترزای قصه با تعهد و خاطرات کودکیش سنگینه...
      

        فکرمیکنم این کتاب تا حد زیادی کامل تر از فیلمش بود‌.سری های قبلیش فیلم و کتاب تفاوت زیادی نداشتن ولی این یکی محسوس بود‌.و مثل همیشه جذاب👌
      

        فضای کتاب هنری و پر از آثار نقاشی و زندگی نقاشان و هنرمندان بود.
کمی مرموز؛عجیب و کشش خاصی داشت که مجبورت میکرد به خوندن ادامه بدی.
سیر نزولی استعداد هنری چارتکوف به خوبی به تصویر کشیده شد.
و قطعا که ارزش خوندن داره👌
      

        سومین کتابیه که از داستایفسکی میخونم و با خودگویی های نویسنده آشنایی داشتم.
طبق روال قبل اوایل داستان نمیفهمی چی میخواد بگه و هدفش چیه و از اواسط داستان تازه جون میگیره.
شخصیت اصلی داستان که مثل همیشه بی نام و نشونه یک شخصیت مضطرب؛خود درگیر؛ شکاک و پر از تصمیمات غلطه.
یه جاهایی سعی میکردم درکش کنم ولی تا حد زیادی برام ناملموس بود.یاد یه سری آدم های سمی زندگیم میفتادم بیشتر:))
و اما لیزا...تیر آخر داستان بود برای اثبات عدم تعادل فکری شخصیت داستان.
      

        با شروع کتاب متوجه شدم با یه روایت آشنا طرفم.حالات و حس هایی که بعضا با بیشترشون غریبه نبودم.یهو ترسیدم که نکنه خوندن کتاب منو دوباره ببره تو حس و حال قدیم؟
یه جورایی افسردگی مثل ویروس سرماخوردگیه که تو معرضش که قرار میگیری ممکنه بهش مبتلا شی.چیزی که هیچوقت خوب نمیشه و سایه ش بالای سرته.
با ادامه دادن روند کتاب متوجه شدم حالات ترس و وحشتی وجود داره که خوشبختانه اینو کمتر مواجه بودم باهاش و انگاری این بیماری یه شکل مشخص نداره.
خوندنش چیز جدیدی بهم اضافه نکرد و صرفا یه همراهی و همدلی با نویسنده بود.
      

        روند کتاب برام سینوسی بود.اوج میگرفت و دوباره کند میشد و دوباره جذاب میشد.
بر این باورم که نیازه دوباره خونده بشه و با این سری خوندن چیز زیادی عایدم نشد.
      

        داستان با یه روند جالب شروع میشه.
مردی که بهش خبر میدن مادرش فوت شده و خودش رو با بی تفاوتی و بی حوصلگی به اونجا میرسونه.
از همین ابتدای داستان متوجه میشی که مورسو شخصیت اصلی داستان شخصیتی بی تفاوت؛بیخیال و کم حرف و بدون هیچ معنا و امیدی در زندگیه.
حتی خونسردیش در قتل هم آدمو متعجب میکنه.
      

        یک رمان جنایی در بخش روان پزشکی یک بیمارستان که کل اتفاقات در یک شب رخ میده و برای من غافلگیری لحظه ای زیاد داشت.
شخصیت اصلی داستان امی بود و بنظرم زیاد باهوش نبود و همین داستان رو هیجان انگیز میکرد.حدس های اشتباه زیاد داشت:))
در ژانر جنایی کتاب جذابی بود و ارزش مطالعه رو داره.
      

        این کتاب رو قبلا خونده بوده بودم و فیلمشم دیده بودم.
این دفعه با کتاب صوتی پیش بردم و بازم سراسر لذت بردم.
      

        یک داستان طنز و روایت عاشقانه یک پسربچه که راوی داستانه و یک دایی جان که علاقه زیادی به ناپلئون داره و همیشه خاطرات خیالی زیادی از جنگ ها و رشادت هاش تعریف میکنه.
نقطه اوج داستان برای من اول و آخر کتاب بود.اوایل که هنوز شخصیت ها و شوخیاشون برای آدم تازگی داره خیلی میخندی و طنزش شیرینه.ولی اواسطش دیگه برات خنده دار نیست چون یه جورایی تکراری میشه.
برای یه بار خوندن کتاب بدی نیست.
      

        بعد از ۴ماه بلندترین رمان ایرانی «کلیدر» رو خوندم.
بسیار دوستش داشتم و هیچوقت وسط راه نگفتم کاش شروعش نمیکردم.بر خلاف نظر عموم من معتقدم این کتاب دنبال قهرمان سازی نبود.اکثر شخصیت ها میشه گفت خاکستری بودن.
حتی گل محمد و خان عمو و بیگ محمد.
همه شخصیت ها نماد یک آدم واقعی و زندگی واقعی بودن.همشون یه اشتباه مرگبار و جبران نشدنی تو زندگیشون کرده بودن.
همشون همزمان معصوم هم بودن.
مارال قصه رو زیاد دوست نداشتم و زیور خیلی مظلوم واقع شد.
و ستار رو خیلی دوست داشتم.آخرشم به گل محمد نگفت که واقعا کیه و هدف و آرمانش چیه.هی اون پرسید و هی اون بحثو عوض کرد.
شخصیت های دوست داشتنی من:ستار ـ بلقیس ـ گل محمد فصل آخر(این گل محمدو دوست داشتم نه گل محمد اوایل داستان)
      

        داستان درباره زندگی یک دادستان و حقوق دان موفق بود که در اواخر داستان روند بیماریش شدت میگیره و مرگ رو به چشم میبینه.
ایوان ایلیچ برای من شخصیت عجیب و سیری ناپذیری داشت.کم پیش میومد از چیزی راضی باشه.
تنها دلگرمی و نقطه قوت زندگیش شغل و اعتبارش بود که با عود بیماریش؛اونم به حاشیه میره و حالش از همیشه بدتر میشه.
در انتها فکرمیکنه شاید من زندگی خوبی نداشتم و خیلی از تصمیماتم اشتباه بوده که مرگ برام عذاب آوره ...
      

        این فصل بیشتر به ماجرای خود گل محمد پرداخته بود و سعی کرده بود از دغدغه های گل محمد و دلسوزیش برای رعیت بگه.
و البته پند و اندرزهای ستار که راهو براش روشن تر نشون بده.
فقط کاش کمتر این شیروی بینوا رو اذیت کنن.
      

        یک داستان روان شناختی و همراه با فضایی جنایی که بعد روانیش پررنگ تره‌.
اوایل کند پیش میره و از وسطای راه دیگه نمیتونی کتابو زمین بذاری و دلت میخواد زودتر به نتیجه برسونیش.
چون هیچ ایده ای ازش نداشتم برام غافلگیرانه بود و هنوز هم تو شوکم:))
      

        دومین کتابیه که از داستایفسکی بعد از شب های روشن میخونم.
کاش آدما میفهمیدن که چقدر زود دیر میشه...
و وقتی همه باورهات و ذوق و شوقت کور بشه دیگه برای التیامش یا شانسی نیست یا خیلی زمان میبره.