این قسمتش همش جیگر آدم خنک میشد😁آدم فروش رو به سزای عملش رسوندن😬
      

        خیلی نتونستم با تمرینات کتاب ارتباط برقرار کنم و سطح جذابیتش برام در حد متوسط بود.
و تکرار مکررات هم زیاد داشت.
      

        من این کتاب رو با پادکست و صدای آرمان سلطان زاده گوش دادم.بی نظیر و ملموس بود انگار که آدم خودش تو اون صحنه حضور داره.جلد اول بیشتر به شخصیت پردازی و معرفی روابط پرداخته بود.به نظر میاد ماجرای اصلی تو جلدهای بعدی قراره رخ بده.
      

        کتابی که به قول خود نویسنده جزو کتاب های خودیاری محسوب نمیشه بلکه کتاب رو فراخوانی برای پیوستن به جنبشی انقلابی در جهت یک زندگی اصیل میدونه.
بسیار روان و قابل فهم و ملموس بود و میشه چندین بار خوند و خسته نشد.
      

        توصیفات نویسنده از زندگی غیر روتین و دلخواه بارون جالب بود. سنت شکنی کرد و  جوری زندگی کرد که دلخواهش بود.
ولی اصرارش به این سبک زندگی برام قابل درک نبود و خیلی از محدودیت ها رو متوجه نمیشدم چجوری دور میزنه.
اوایل داستان برام جذاب تر بود و اواخرش خسته کننده.
      

        با وجود اینکه به مسائل جنایی علاقه دارم و پادکستاشو گوش میدم ولی اولین بار بود رمان جنایی خوندم و خیلی لذت بردم و آخرای داستانو سریع تموم کردم.این رمان باعث شد بازم برم دنبال رمان های جنایی.
      

        روایت عاشقانه کتاب برام خیلی جذابیتی نداشت.بیشتر حرفای پدرانه جان الوا به جرج زیبا بود.
و سوال مهمش از جرج:
اگه دست خودت بود به دنیا بیای بدنیا می اومدی حتی اگه میدونستی قراره وسط خوشبختیت همه چیزو ول کنی و ازین دنیا بری؟
احتمالا من قبول نمیکردم این رنجو به جان بخرم...
      

        با وجود این همه تعریف ازش من اولین بار بود قصه شو میخوندم و عجیب ب جانم نشست و یه روزه و سریع تمومش کردم❤️
و خوش به حال جودی و جروی
      

        یه روایت عاشقانه دو تا جوون ساده و در عین حال پیچیده
آخر داستان غمگین ولی نزدیک به واقعیت تموم شد و دعا و آرزویی که نویسنده داستان برای عشقش ناستنکا در پایان داشت قشنگ بود...
تو قسمت بریده کتاب سخن پایانی قشنگشو گذاشتم.
      

        در مجموع ارزش یک بار خوندن رو داره ولی اواخرش بهم حس تکراری بودن و ملال میداد.
      

        ننه قصه رو خیلی دوست داشتم.با وجود بی سواد بودنش همه هم و غمش درس بچه هاش بود.
و چقدر قلم زیبایی داشت این نویسنده
سراسر لذت بردم.
      

        کاش منم میتونستم مثل سانتیاگو یه روز همه چیزمو بذارم و برم دنبال سفر و پیدا کردن هدف واقعی زندگی...چیزی که همیشه دوست دارم و همیشه ازش میترسم..