شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        در کل خیلی از خواندن ااین کتاب راصی نیستم . سیر داستانی کتاب بعد از چند فصل من را مجذوب کرد تا ادامه بدهم و ببینم تهش چی میشه در حدی ک رکورد میزان مطالعه روزانه قبلی خودم راشکستم  ولی تهش واقعا تو ذوقم خورد چون یک پایان بسیار باز بود  و داستان فقط برای به تصویر کشیدن رنج و غصه و بدبختی بود . 

داستان در رابطه با مردمی است که به خاطر جور بانک ها و سرمایه داران و آمدن تراکتور ها به جای آن ها ، مجبور به ترک وطن و رفتن به کالیفرنیا به امید زندگی بهتر می‌شوند  در حالی ک در کالیفرنیا هم آرامش و سکون منتطر آن ها نیست و تمام مدت از جای به جای دیگر در حرکتند و در طول این سفر خانواده جود یکی یکی اعضای خود را از دست می‌دادند. یا با مرگ یا با ترک اجباری همدیگر . 
   
همچنین متن داستان دارای توصیفات جزئی درباره همه چیز است اوایل کتاب بیشتر و در انتها کمتر 
      

        داستان درباره یک پسربچه است که با ایده ای تازه در ذهنش مواجه می‌شود.او نمی‌داند باید چکار کند و از واکنش دیگران نگران است....
داستان نمادین است و از زبان پسرک روایت می‌شود.
تصاویر کتاب زیباست و در ابتدای داستان سیاه و سفید است و هرچه کودک به ایده اش بیشتر بها می‌دهد تصاویر رنگارنگ و شکوفا می‌شوند.
کتاب مناسب رده سنی ج است و شاید برای ۷ سال به بالا با همخوانی و گفتگو دلچسب باشد.
      

        چرا اسم کتاب عزاداران بیل هست؟ (جلوتر جواب می دم)
بیاین یکم عمیق بشیم ببینیم تو بیل چه ها گذشته!
این کتاب داستان آدمایی رو میگه که توان عبور از رنجو ندارن و چون نمی‌تونن پردازشش کنن و ازش عبور کنن، مدام تکرارش می‌کنن. جایی که نه سوگواری می‌کنن، نه فراموش؛ فقط تکرار!
تو این کتاب شخصیت ها نمی‌تونن بین خودشون و حیوانات، اشیاء و حتی مرگ تفکیکی قائل بشن. تجربه هاشون خام و دست نخورده می‌مونه رو دستشون.
یه نظریه‌ای درباره زبان و روان داریم که میگه توی مرحله پیش کلامی (که هنوز زبان یاد گرفته نشده) فرد چیزی رو حس میکنه اما نمی‌فهمه پس باهاش یکی میشه. مثلا تو داستان گاو مش حسن، او نمی‌تونه فقدان رو بفهمه پس خودش رو با اون یکی می‌کنه. اما وقتی وارد مرحله کلامی بشه، می‌تونه اونو درک‌ کنه و بپذیره و بعدم ازش عبور کنه.
انگار روان بیل هنوز به کلام‌ نرسیده. پس تکرار و تکرار و تکرار ...

اهالی بیل مرگ، عزا، بیماری، جنون و ترس را در زندگی روزمره‌شون بازتولید می‌کنن، حتی زمانی که واقعه‌ای برای سوگواری در میان نیست. در واقع، مرگ به‌عنوان رخداد، جای خودش رو به «مرگ به‌مثابه وضعیت» داده است؛ مرگی که به تجربه‌ی دائمی روان جمعی اون ها تبدیل شده. (جواب سوال ابتدای متن)

.......

داستان ۵ و ۶ داستان های مورد علاقم بود و داستان آخر خیلی خیلی منو رنجوند.

پ.ن: پسر مشدی صفر، خیییییلی رو مخم بود و اینجوری بودم که بزنید تو دهنش، مردک بی عقلِ جانی.

کنجکاوم کتابای بیشتری از این نویسنده بخونم.
      

        دلم برای زه زه در حال سوختن نیست؛ کباب شده و رفته! آیا آنموقع‌ها پدر و مادرها، بیش‌فعالی و لجبازی را نمی‌شناختند؟ احتمالا نه! ولی در هر صورت، مگر یک کودک پنج، شش ساله، چه قدر می‌تواند شرور باشد؟ او فقط کمی محبت و آرامش می‌خواست، آنموقع می‌دیدید که مثل یک فرشته‌‌ی سر به زیر و آرام می‌شد.
داستان با غم شروع می‌شود و با غمی بی انتها تمام می‌شود.  
متن واقعا یک متن عصا قورت داده بود! موقع خواندن، دلم می‌خواست بگویم، داداش! یکم با جداسازی  و نقل قول و ... دوست شو! من از کجا بفهمم الان داری دقیقا در مورد کی حرف می‌زنی؟! 

      

        باورم نمی‌شد همینگوی بخواهد کتابش را اینگونه تمام کند و این بهت و شوک را در مخاطب به جا بگذارد.
 وداع با اسحله ارنست همینگوی را بسیار روان، لطیف و تمیز یافتم. راستش اولش از اینکه رمان جنگی می‌خوانم ناراحت بودم ولی همینگوی با استادی تمام هنرش را به رخ کشیده بود که چگونه می‌شود از جنگ گفت ولی روی تعداد توپ و تانک‌ها و گلوله‌ها تاکید نکرد. 
 شخصیت داستان خودش رفتن به جنگ را انتخاب کرده بود ولی خداحافظی‌اش با جنگ انتخاب خودش نبود. تا پایان آخرین کلمه نگران این بودم که این خداحافظی برایش گران‌تر از این حرف‌ها تمام شود. 
 در این کتاب همینگوی زیاده‌گویی نمی‌کند. خیلی کوتاه و موجز حرفش را می‌زند و می‌گذرد و اجازه می‌دهد خودت از احساسات پشت جمله‌ها و کلمه‌ها با خبر شوی. 

 کتاب تلخ تمام شد ولی فکر می‌کنم قصد همینگوی هم همین بود. می‌خواست تلخی اتفاق‌ها را حس کنی و تو را با همان حال بد رها کند و بگوید جنگ چیز خوبی نیست و همه چیز در زندگی هم تحت کنترل ما نیست. 
 کتاب را دوست داشتم و خواندن وداع با اسحله را به هر کسی که می‌خواهد یک اثر فاخر بخواند و از داستان‌گویی همینگوی لذت ببرد پیشنهاد می‌کنم.
      

        داستانی قدیمی که برایش آهنگ‌ها و اپراها ساخته شده و به نظرم برای غربیان یک ‌جور نوستالژی دارد. قطعا مثل هر داستان قدیمی نسخه‌های مختلفی دارد و  ویژگی خاص این نسخه، تصویرگری زنده و پر از جزئيات و کاملا منطبق بر داستان است. 
جان گرفتن اسباب‌بازی‌ها و وارد شدن  صاحب اسباب‌بازی به  دنیای آن‌ها و  تاثیرگذاری در آن دنیا همه در تخیلات کودکی هفت ساله  کاملا قابل باور است و خیلی‌جاها بار طنز زیادی  همراه دارد.  در عین حال چون داستان خیلی قدیمی است مظاهر مردسالاری در داستان دیده می‌شود. مثلا شاه هوس خوردن سوسیس می‌کند و ضیافتی برپا می‌کند و ملکه با دست خود سوسیس درست می‌کند اما هنگام درست کردن سوسیس ملکه موش‌ها به سراغش می‌آيد و تقاضا می‌کند از چربی جزغاله به او و خانواده‌اش‌ هم بدهد. ملکه اینقدر در این بذل و بخشش زیاده‌روی می‌کند که چربی برای سوسیس‌‌هایش کم می‌آيد. شاه سر میز شام از ناراحتی از هوش می‌رود و وقتی به هوش می‌آيد با زحمت می‌گوید:"آه چربی بسیار کم" و ملکه از این که خاطر ملوکانه شاه به این دلیل مکدر شده از حال می‌رود😂 و بماند که سوسیس هم از بهترین خوک‌های خودداری سلطنتی درست شده و خب در فرهنگ ما خیلی امر قریب به ذهنی نیست .
به نظرم خواندن این کتاب را به کودکان بالای ده سال می‌توان پیشنهاد داد و بعد از آن درباره فرهنگ و تغییرات آن در طول زمان   و تفاوت‌ها و شباهت‌های فرهنگی گفتگو کرد.  
      

        سفرنامه، شاید مورد علاقه خیلی‌ها نباشه،
بدلیل اینکه کاملا عینی هست، 
طنز قابل توجهی شاید نشه پیدا کرد، 
تخیل ندارن، خلاصه اون چیزی که در سایر کتابای ادبی دنبالش هستیم رو ممکنه بهمون نده.
 جلد خوشرنگ و لعاب کتابش این تصور رو بهم داد که تصاویرش هم حتما رنگیه در حالیکه بیشترش نبود!!! (شاید بخاطر چندتا دونه عکس غذاهاش باشه، شایدم نه)
خاطراتش مربوط به بهار ۹۶ بود یعنی هفت سال پیش!!!!!
 به همین خاطر موقع خوندن، داشتم فکر می‌کردم تا الان چقدر هزینه های سفر به مراکش و کلا شرایط داخلیش ممکنه تغییر کرده باشن.
فکر می‌کنم برای درک بهتر و نظر درست‌تر درباره قلم نویسنده 
باید سراغ بقیه کتاب‌هاش هم رفت. 
      

        استبداد دقیقا چیست ؟ از کجا شروع شد و با ما ، بامردم چه کرد ؟ چگونه مستبدان و خودکامگان مرگ و زندگی مردمان را به ذلت کشاندند
در این نمایشنامه آلبر کامو داستان کشور ها و حال و روز مدمانی  که در قرن بیستم درگیر حکومت های فاشیسمی و توتالیتر شده اند  را روایت میکند . شاید با شنیدن اسم کشور اسپانیا یاد جنگ داخلی و حکومت دیکتاتوری فرانکو بیفتید ولی در حقیقت این روایتی است برتمام مردمانی که از گذشته و درزمان حال با این سیاهی دست به گریبانند ، زندگی مردمانی که یک لحظه رنگ میبازد ، مرگ و زندگی معنای خود را از دست میدهد و تا زمانی که خشم مردمان طغیان نکند و وطن پرستان زندگی خود را فدای ازادی دیگران نکنند ادامه دارد . در این نمایشنامه شاهد خیانت ، فداکاری ، دوراهی عشق و وظیفه و مانند تمام اثار کامو شاهد تلاش برای مقابله با بوچی یا به عبارتی امانیسم قهرمانی هستیم 

      

        سلول شماره ۱۷ را همان روزهای اول نمایشگاه خریدم و دو روزه خواندم. کتاب خوش‌خوان، روان و جذاب نوشته شده بود.

داستان درباره دختری به نام سدنا است که سال‌ها پیش توسط نیروهای شیطانی به همراه ۳ نوزاد دیگر، از زمین دزدیده شده است و به فضا آمده است. سدنا که حالا در سن نوجوانی است، به دنبال پیدا کردن پاسخ سوال‌هایش، به زمین علاقه‌مند شده و می‌خواهد هرطور شده به زمین برگردد. اما در این مسیر دچار مشکلاتی می‌شود و با حوادث متنوعی دست و پنجه نرم می‌کند.

اولین نکته قابل توجه‌، که کتاب را برای مخاطب نوجوان جذاب می‌کند، شخصیت‌پردازی درجه یک شخصیت اصلی، یعنی سدنا است. او لحن نوجوانانه‌ای دارد، مدل یک نوجوان فکر می‌کند، احساساتش مشابه یک نوجوان است و درست مثل یک نوجوان سردرگم است. داشتن سوال، و تلاش برای پیدا کردن جواب، شخصیت سدنا را بیشتر شبیه یک نوجوان کرده است. سدنا مثل همه نوجوا‌ن‌ها دنبال ساختن هویت خودش است و برای همین می‌خواهد به زمین یعنی زادگاهش برگردد. این شخصیت‌پردازی خوب، نشان از شناخت دقیق و کامل نویسنده از نوجوان امروزی دارد.

اگرچه حوادث داستان می‌توانست بیشتر از این‌ها باشد، اما حادثه‌های مطرح شده در کتاب، به خوبی پرداخته شده‌اند و درون مایه اصلی داستان یعنی نقش منجی به خوبی در خلال این حوادث نشان داده شده است.

اینجاست که نقطه درخشان کتاب خودش را نشان می‌دهد؛ تبیین مفهوم منجی برای مخاطب نوجوان امروزی با یک سوژه به روز و در یک ژانر پرطرفدار. این رویکرد نو به مفهوم منجی و پرداخت غیرمستقیم به آن، در بازار کتاب‌های مذهبی کم‌نظیر است.

من معتقدم، در کنار برخی اشکالات جزئی، نتیجه کار، یک اثر خوب و تکنیکی شده است که با خیال راحت می‌توان آن را به نوجوان ۱۲ تا ۱۶ ساله پیشنهاد کرد.