جسدی در روز برفی:

انسان های مرموز در سراسر جهان وجود دارند و انسان هایی نیز هستند که این افراد را کشف کنند اما گاهی در پی انسان های مرموز اتفاقات تلخ و مرموزی نیز وجود دارد که شاید روزی سر راه شما نیز قرار بگیرد….
کتاب قتل در قطار سریع السیر شرق روایتگر کارآگاه زیرک و باهوشی ست که سفری را آغاز می کند و در این سفر با ماجرایی بسیار بی رحمانه،مرموز و خطرناک رو به رو می شود.آیا پوآرو می تواند این معما را نیز حل کند؟یا در راه رسیدن به پاسخ اتفاقاتی برایش رخ خواهد داد؟اگر دوست دارید تا بفهمید که در قطار سریع السیر شرق چه گذشت شروع به مطالعه ی این کتاب بکنید.

در برخی از کتاب ها شخصیت ها تنها یک اسم هستند ، اما در این کتاب حتی شحصیت های فرعی و گذرا نیز پردازش شده بودند مثال:طرزی که پوآرو پاکت نامه را باز کرد به ما می گفت که این شخص، فرد منظم و با حوصله است ، وقتی پوآرو به هتل رسید در خواست یک اتاق با حمام کرد و این مورد نشان می دهد که نظافت برای او اهمیت بسیاری دارد و هنگامی که می خواست کوپه ی قطار بگیرد درجه ی یک را گرفت که این موضوع هم اشاره به راحت طلبی پوآرو می کند و نشان می دهد که او دوست دارد همه چیز باب میلش باشد.در بخش هایی از کتاب تشبیه هایی به کار می برد که شخصیت را برای ما پردازش می کرد برای مثال در قسمتی از کتاب یک زن را به گوسفند تشبیه کرده بود، ما از این بخش می توانیم متوجه بشویم که شخصیت یک فرد مسن و پیر است و موهایی سفید رنگ دارد.

در داستان خصوصیات و ویژگی های شخصیت ها را می گفت و نشان نمی داد اما اصلا حس پرتابی به خواننده دست نمی دهد و شاید این نیز به خاطر هنر نویسنده ست.
اینکه نویسنده شخصیت های جدید را توسط خود شخصیت های داستان معرفی می کرد بسیار جذاب بود و حالت قشنگی به داستان داده بود،برای مثال در بخش هایی که در قطار و کمی قبل از آن بودند آقای بوس مدام شخصیت های جدید را معرفی می‌کرد و با آقای پوآرو سر آنها بحث می کرد.(مثال:پرنسس دراگومیردف هستند.اهل روسیه شوهرش تمام این ثروت را قبل از انقلاب روسیه بدست آورد و ...)

سرفصل های این کتاب خیلی جذاب و رمزآلود بودند مثال:یک زن؟-فریادی در شب-پوآرو یک پرونده را رد می کند و ….

زاویه دید کاملا مناسبی برای داستان انتخاب شده بود، دانای کل.زیرا برای مثال اگر پوآرو راوی داستان بود نمی توانست هم محوطه ی بیرون از قطار را و هم کوپه ی بغلی و … روایت کند، بنابراین زاویه دید درستی از جانب نویسنده انتخاب شده بود.

من این موضوع را که در میان دیالوگ ها، داستان وجود داشته باشد و این دیالوگ گاهی قطع شود و مدام پشت سر هم نباشد را خیلی دوست دارم و از نظرم اینکار باعث می شود تا حوصله ی خواننده سر نرود و کلافه نشود.(شاید گاهی هم موجب گیجی خواننده شود، بستگی به قلم نویسنده دارد)

در برخی از قسمت ها تکرار وجود داشت،برای مثال در یک قسمت به فاصله ی یک جمله دوبار از بسیار شق و رق بود استفاده کرده بود و این موضوع کمی توی ذوق می زد اما انقدری کم بود که بشود از این موضوع گذر کرد.

خواننده کاملا متوجه می شد که شخصیت اصلی یک کارآگاه است و مدام به همه چیز شک دارد و هزاران سوال در ذهنش می چرخند(مثال:در میز کناری که میز کوچکی بود کلنل آربات تنها نشسته بود و به پشت سر سرمری دبنهام خیره شده بود.آنها پیش هم نشسته بودند در صورتی که می توانستند این کار را بکنند.چرا؟پوآرو با خود فکر کرد که شاید...‌
خواننده کاملا می توانست حال و هوای بخش های داستان را حس کند مثلا زمانی که صدای فریاد شنیده می شد تپش قلب خواننده نیز شدت پیدا می کرد یا برای مثال زمانی که پوآرو در حال صحبت با دوشیزه دبنهام بود حس سردی بین آنها کاملا قابل تشخیص بود.

یک موضوع دیگر که ارتباطی با کتاب ندارد این است که از نظرم داستان هایی که از روی آنها فیلم نیز ساخته شده است مخاطب بیشتری دارد، زیرا زمانی که شما یک متن را می خوانید و بعد فیلمی از آن را می بینید تجسم ذهنی شما کاملا تکمیل و سوالات و ابهاماتتان کمتر می شود یکی از بهترین مثال ها در این زمینه هررری پاتر است.(البته این نکته ممکن است باعث کاهش خلاقیت خواننده نیز بشود)

از نظرم خانم کریستی نویسنده و شخصیت پرداز فوق العاده ای هستند زیرا پردازشی که در این کتاب شده بود را من تا به حال در جایی ندیده بودم و حس میکنم دلیل اصلی این موضوع ژانر کتاب است و از شما کتابخوان های عزیز درخواست می کنم تا این کتاب را نیز حتما بخوانید
        

          حتی اگر با یک داستان کارگاهی مواجه نباشیم، همین که قطاری با همه‌ی مسافران چندین روز در برف متوقف شود. ایده‌ی جذابی است. ماجرا وقتی جذاب‌تر می‌شود که «پوآرو» هم در همین قطار است و درست زمانی که تصمیم گرفته خودش را درگیر پرونده‌ی جدیدی نکند یک قتل اتفاق می‌افتد. 
«قتل در قطار سریع‌السیر شرق» اولین کتابی بود که از «آگاتا کریستی» خواندم. علاقه‌ی بی‌حدم به شرلوک هولمز و نویسنده‌اش آرتور کانن‌دویل، مدت‌ها سبب شده‌بود که به هیچ کتاب کارآگاهی دیگری توجه نکنم؛ اما «قتل در قطار سریع السیر شرق» همه معادلاتم را بهم ریخت. درست است که پوآرو ویژ‌گی‌هایی متفاوت با شرلوک هولمز داشت، اما هردویشان به یک اندازه خوب بودند. واقعا احساس پشیمانی کردم که چرا در سال‌های سرخلوتی نوجوانی میان کتاب‌های آگاتا کریستی بیشتر سرک نکشیده‌ام.
فضای کتاب محدود است، همه‌ی شخصیت‌ها در یک قطار گیر کرده‌اند. برای همین کارآگاه ما نمی‌تواند این طرف و آن طرف برود و به این خانه و آن خانه سرک بکشد. فقط در رستوران قطار می‌نشیند و از همه‌‌ی مسافران بازجویی می‌کند. این محدودیت مکان همان قدر که باعث جذابیت کتاب شده، تا حدی هم موجب شده که کتاب خسته‌کننده شود. ماجرا جنب و جوشی ندارد، خواننده باید توجه و دقت زیادی داشته‌باشد تا بتواند شخصیت‌ها را از هم تفکیک بدهد. چون دیگر نمی‌توانیم آن‌ها را با محل زندگی و خویشاوندان و دیگر نکاتی که در باقی کتاب‌هاست تشخیص بدهیم، تنها چیزی که از آن‌ها می‌دانیم. اسم و ویژگی‌های ظاهری و یک شماره کوپه است. اعتراف می‌کنم تا پایان کتاب تا حد زیادی برای تشخیص شخصیت‌ها گیج می‌زدم و ترتیب کوپه‌ها را نمی‌توانستم کاملاً تصور کنم. اما علی‌رغم همه‌ی این مشکلات تلاش برای کشف قاتل من را پای کتاب نگه داشت. سخت تلاش می‌کردم که فریب نویسنده را نخورم و به هر کس که برای بازجویی می‌آمد مشکوک بودم. خصوصاً به افرادی که دورتر از ذهن بودند. در یک سوم پایانی کتاب تقریباً پذیرفتم که شکست خوردم. مطمئن بودم که آگاتا کریستی چندین دهه پیش دامی برایم پهن کرده که خواننده مدعیِ قرن بیست و یک نمی‌تواند از آن نجات پیدا کند. پذیرفتم که در پایان کتاب غافلگیر خواهم شد. چون هر قدر هم شواهد را بالا و پایین می‌کردم حتی نمی‌توانستم حدس بزنم! و همین اتفاق هم افتاد. پایان کتاب جوری تمام شد که همه‌ی نکات منفی را نادیده گرفتم و پذیرفتم که خواندن کتاب‌های آگاتا کریستی، این ملکه جنایت برای هر کسی دلچسب و حتی لازم است!
از طرفی، آگاتا کریستی جنبه‌ای از آمریکا را به ما نشان می‌دهد که کمتر به آن فکر می‌کنیم. مقتول یک تاجر خیرآمریکایی است که در طول داستان ابعاد تازه‌ای از شخصیتش روشن می‌شود. خواننده هوشمند بین ماجرای کشف قاتل چیزهای دیگری هم مثل حفره‌های سیستم قضایی آمریکا را هم درک می‌کند و در کنار همه‌ی این‌ها تصمیم نهایی پوآرو نشان می‌دهد که موضع نویسنده در مقابل چنین سیستمی دقیقاً چیست. آگاتا کریستی اجازه می‌دهد هرکول پوآرو فارغ از سیستم معیوب، خودش عدالت را اجرا کند.
در پایان؛ باید بگویم درست است که قتل در قطار سریع السیر شرق دومین کتاب پرمخاطب آگاتا کریستی است. و رتبه اول به قتل راجر آکروید اختصاص دارد. ولی به عنوان کسی که فقط همین دو کتاب را از این نویسنده خوانده، قتل در قطار را خیلی بیشتر از قتل راجر آکروید می‌پسندم به چندین دلیل که ذکر هر کدامش موجب لو رفتن پایان هر دو قصه است. اما اگر بدون لو رفتن قصه بخواهیم توضیحی بدهیم باید بگویم، منطق داستان در قتل در قطار قوی‌تر است، خواننده در پایان قصه غافگیر می‌شود اما احساس نمی‌کند فریب‌ خورده‌است، نویسنده همه‌ی شواهد را مقابل چشم شما می‌گذارد اما شما نمی‌توانید معما را حل کنید و همین جست‌وجو دلچسب است. اما در قتل راجر آکروید حدی فریب می‌خوریم، کریستی چندان با ما روراست نیست و همین هم سبب می‌شود حس غافلگیری آخر داستان آن‌قدرها هم دلچسب نباشد.
و ای کاش، در سال‌های سرخلوتی جوانی و نوجوانی بتوانیم سرکی موشکافانه میان ادبیات کارآگاهی دنیا بکشیم. پیش از آن که هجوم حوادث زندگی ما را از لذت‌هایی این چنینی محروم کند.
        

          در داستان های معمایی همیشه یک یا دو شخص گناهکار وجود دارد و همیشه هم کاراگاهی این افراد را پیدا می کند. اما کتاب قتل در قطار سریع السیر شرق نشان داد که همیشه هم یک یا دو مظنون وجود ندارد….
ژانر معمایی_جنایی را بسیار دوست دارم و همیشه جزو سه ژانر برترم بوده، داستان های پوارو، شرلوک و خانم مارپل را همیشه دوست داشتم و می توان گفت یکی از طرفداران ژانر معمایی و معمایی_جنایی هستم. این کتاب هم مثل تمام داستان های جنایی روایت حادثه ای مرموز، بی رحمانه و خطرناک بود که در یک قطار اتفاق می افتاد. و در این داستان هم پوارو کاشف پرونده بود…
تقریبا همه ما تا بحال کتاب هایی را خوانده ایم که شخصیت ها فقط یک اسم  ، حتی در بعضی کتاب ها ما از شخصیت های اصلی هم اطلاعات کافی را نداشتیم! اما در این کتاب ما خصوصیات شخصیت های فرعی داستان را هم می دانستیم. و این مشخصات و اطلاعات به طور خودکار و غیر مستقیم به ما منتقل می شد و اصلا حالت پرتابی نداشت. مثلا در یک قسمت کتاب پیرزنی به یک گوسفند تشبیه شده بود و ما از این تشبیه متوجه می شدیم که این خانوم پیر و سالخورده است و موهای سفیدی دارد. یا مثلا از روی سفارش پوارو برای کوپه درجه یک می توانستیم بفهمیم پوارو راحت طلب است. و به همین دلیل خواننده به طور کامل می توانست بفهمد که نقش اصلی کارآگاه است و به همه چیز مشکوک است. و صد البته پرتابی نبودن اطلاعات بخاطر هنر نویسنده بود.
معرفی شخصیت ها توسط خود شخصیت ها انجام می شد وهمین معرفی را جذاب می کرد ولی استفاده زیاد از ان کمی حوصه سر بر شد. مثلا انجایی که اقای بوس پرنسس دراگومیردف را به پوارو معرفی می کرد معرفی اصلا پرتابی به چشم نمیامد و همین پئنی مثبت بود.
زاویه دید داستان به خوبی انتخاب شده بود. اگر زاویه دید داستان چیزی جز دانای کل می بود اصلا نمی شد اطلاعات بیرون از کوپه، قطار و … را توصیف کند.
توصیفات داستان خیلی خوب بود و خواننده می توانست حال و هوا را درک کند. مثلا وقتی صدای داد و فریاد میامد ما به شدن نگران می شدیم و به قول خودمان تپش قلبمان زیاد میشد. و وقت هایی هم که پوارو با یک خانوم صحبت می کرد ما فضای بی حس وحال انجا را حس میکردیم.
کتاب هایی که از روی آنها فیلم ساخته می شود، و ما هم فیلم و هم کتاب را می بینیم و می خوانیم، بدون شک بهتر و بیشتر متوجه می شویم و خیلی از سوال  های ما با دیدن فیلم یا خواندن کتاب برطرف می شود.
یکی از مهم ترین خوبی های این کتاب پایان متفاوت ان بود که به قول خودمان خواننده را شوکه کرد! معمولا در داستان هیچوقت همه قاتل نیستند، اما در اینجا همه افراد حاضر در قطار گناهکار بودند! همین پایان جذاب و متفاوت، کاری کرد که این کتاب را بیشتر و بیشتر دوست داشته باشم.
از نظرم نویسنده این کتاب(خانم کریستی) نویسنده بسیار فوق العاده ای است که شخصیت پردازی و توصیف صحنه فوق العاده ای هم دارد که همین باعث شده کتاب قتل در قطار سریع السیر شرق محشر شود. بدون شک اگر توصیفات این نویسنده نبود کتاب افت شدیدی پیدا می کرد. و چه بسیار که این موضوع در ژانر معمایی و جنایی چند برابر می بود.
تنها ایراد این کتاب تکرار بعضی از جملات بود؛ که زیاد نبود و بدون شک با وجود پئن های مثبتش می توان ازش گذشت.:)
و در آخر کتاب قتل در قطار سریع السیر شرق یکی از کتاب هایی است که با قطعیت می توان گفت برای معما دوستان پیشنهاد ویژه ای است. کتابی که مطمئنا بعد از خواندن آن خوشحال هستید که وقتتان را برایش گذاشته اید. پس این کتاب را از دست ندهید:)
        

          در بین کتاب های جنایی که تا الان خوندم، میتونم بگم میزان خلاقیت و پیچیدگی داستان این کتاب از همشون بیشتر بود و همین موضوع باعث شد این کتاب نسبت به بقیه کتاب ها برام جذاب تر باشه.
برای اولین تجربه ی شروع به خوندن کتاب های جنایی، قتل در قطار سریع السیر شرق رو  پیشنهاد میکنم.
لازمه بگم از رو این کتاب فیلم هم ساخته شده و در فیلم جذابیت و کیفیت داستان پایین اومده؛ پیشنهاد میکنم اول کتاب رو بخونید و بعد فیلمش رو ببینید.
        

          این یکی از بهترین کتاب های بود که خوندم و اولین تجربه م در این زمینه.باید بگم قبلش زیاد از کتاب های پلیسی خوشم نمیومد ولی بعد از خوندن این کتاب به شدت علاقه مند شدم به این سبک و ناراحتم که زودتر از این سبک نخوندم.
 به نظرم آگاتا کریستی واقعا ملکه این سبک کتابه من رو به این شدت و سرعت جذب این سبک کرد.
ایانش واقعا غیر قابل پیشبینی بود. خودم باورم نمیشد اصلا نمی‌تونستم حدس بزنم.
 یکی از بهترین کتابهایی بود که خوندم امیدوارم همه بخونن و خوششون بیاد. باعث شد به شدت به این سبک علاقه مند بشم و دنبال خوندن کتاب های بیشتری از این سبک و آگاتا کریستی باشم
        

          بسم‌الله
«عدالت منهای قانون»
خودم، خودم را از قبل اسپویل کرده بودم ( با تشکر از شبکه نمایش). با اینکه می‌دانستم پایان داستان چگونه است، ولی برایم جالب بود بدانم نویسنده چطور انگیزه های قتل را برایم رو می‌کند. 
در کل جالب و سرگرم کننده بود.
در آخر این سوال پیش می‌آید:
کدام یک ارجحیت دارد ، عدالت یا قانون ؟
        

          چگونه کتابی را بخوانم
        

          عالی، عالی. با اینکه به این ژانر علاقه ندارم، مستش شدم. عالی بود. پایان بندی خارق‌العاده. شدید توصیه میکنم.
        

          ملکه جنایت آگاتا کریستی عزیز
قبلا چند نسخه از فیلم‌هاش رو دیده بودم و طبیعتا داستان رو می‌دونستم. پس گزینه تلاش برای حدس قاتل کنار می‌رفت. این بار سعی کردم مثل پوآرو ریزبین باشم و نکته‌ها رو پیدا کنم ولی باز هم نشد و اگر آخرش رو نمی‌دونستم مثل حضار منم شگفت‌زده می‌شدم. البته همه ماجرا تقصیر ما نیست. بانو کریستی هم در ارائه بعضی اطلاعات جزئی خسّت به خرج میدن و میذارن تا آخرش بین خودش و پوآرو بمونه و دست خواننده رو خالی نگه میداره.
        

          این کتاب اونقدر قلم گیرا و جذابی داره که اصلا دلتون نمی خواد کتاب رو پایین بزارید ،خانم کریستی با توصیفات جذاب ما رو کاملا وارد فضای کلاسی‌ک داستان می کنند و در انتهای کتاب هم به پایان منطقی و البته شوکه کننده ای می رسیم 
        

          کتابی که نتوانستم لحظه ای زمین بگذارمش،
شدیداً گیرا در شخصیت پردازی، پیرنگ و صحنه ها.
مثل من، گول فیلم های هم‌اسمش را هم نخورید، به گرد پای کتاب هم نمی رسند و فقط تحمیل اجباری داستان کارگردان به داستان منحصر به فرد آگاتا کریستی محسوب می شوند. پوآروی این کتاب ، پوآروی محتاط، دقیق، مبادی آداب، آشنا با فرهنگ عامه و  معتاد معما بود . درحالیکه فیلم پوآروی دیگری داشت_منهای اینکه اصلا داستانش هم فرق داشت.
کتاب _حالا شاید فقط در نسخه دیجیتال_ ایرادات نگارشی داشت  و ترجمه به شسته رفتگی قلم نویسنده اصلی نبود.
شخصیت ها به دقت در جای خودشان نشسته اند و این واقعا برای من شایسته تحسین بود. 
حالا دوست دارم از این نویسنده بیشتر بخوانم.
        

          خیلی کتاب جذابی بود، اما پایان کتاب رو دوست نداشتم. انتظار داشتم جور دیگه ای به پایان می رسید. 
        

          همیشه طرفدار داستان‌های کارگاهی بوده و هستم؛ آقای پووارو هم که جایگاه ویژه‌ای دارند. در چیره‌دستی خانم کریستی حرفی نیست. اما ترجمه می‌توانست بهتر از این‌ها باشد‌. 

حس مسولیت‌پذیری شخصیت‌ها و دست روی دست نگذاشتن و برون سپاری نکردنشان را دوست داشتم ...
وقتی می‌شود با فکر و برنامه‌ریزی حتی کم‌کاری‌های سیستم قضایی را هم جبران کرد و ظالم را به سزای عملش رساند، حتما در خیلی جاهای دیگر هم می‌شود منبع تاثیر بود و منتظر دولت و حکومت نماند.
        

          خیلی شانسی تابستون گذشته صوتی‌اش رو گوش دادم و سمت آگاتا کریستی منحرف شدم. بهترین شروع برای کتابای آگاتای عزیزم بود! پایان شوکه کننده بود و با اینکه شخصیت‌ها برای من که قبلش تو کار کلاسیک بودم زیاد بود بازم از یجایی دیگه روند داستان اومد دستم. خوشحالم که خوندمش و با پوآرو آشنا شدم (کل تابستون تا الان درگیر کتاباشم) و یکی از بهترین انتخابام بود. 
قطعا پیشنهاد میکنمش💘 
        

          فیلم اقتباسیش با بازی گروهی از بهترین‌ها رو دیدم؛ کار کنث برانا
خوب بود.
        

          فوق العاده پر هیجان و غیر قابل پیش‌بینی 👍🏻
        

          حالا که بعد از دو بار خوندن این کتاب و دیدن فیلم سیدنی لومت و اپیزود قتل در قطار دیوید ساچت و فیلم کنت برانا درحال یاداشت نوشتن برای این کتاب هستم 
این بارِ سنگین رو از روی دوشم بر میدارم و اعلام میکنم که قتل در قطار سریع السیر برای من بهترین کتاب کریستی با شخصیت پوآروست

- پوآرو شخصیتی که خیلی ها از اون خوششون نمیاد ولی من واقعا این شخصیت رو از اعماق قلبم دوست دارم به قول کریستی : این شخصیت کله تخم مرغیِ قد کوتاه با سلول های خاکستری مغزش و با اون غرورش و اطلاعات ندادنش ( که خیلی ها از این کار متنفرن) کاری با کتاب میکنه که جذب کتاب بشم کاری که خانم مارپل دیگر شخصیت کتاب های کریستی به هیچ وجه قدرت این کار را ندارد و با اینکه تمام شخصیت ها ( چه در این کتاب و چه در کتاب های دیگر کریستی) از تیپ بالا تر نمی رن این کتاب رو رها نکنم و به مطالعه ادامه بدم 

- نوع افشای معما و راز های کتاب که همیشه در پایان و به دست پوآرو اتفاق می افته به طور دقیق و حساب شده ست به طوری که ما متوجه نقطه گذاری ها در سراسر کتاب به دست کریستی میشیم که پوآرو با توجه به سوالات کاملا به ربط ( که در این کتاب زیاد اتفاق نمی افته و اوج این سوالات رو در ورق های روی میز یا شیطان به قتل میرسد شاهد هستیم) این نقطه گذاری هارو برای ما انجام میده 

- پایان کتاب برای من متفاوت و بی نظیره اما نه از اون تفاوت هایی که در مرگ راجرد آکروید طرف هستیم ( که نمی پسندم) از نوع اون پایان ها که تا مدت ها میشه به ایدهٔ کریستی درود فرستاد. 
بار اول که برای من بار شگفت زده شدن بود و بار دومی که کتاب رو خوندم بیشتر روی سرنخ ها تمرکز کردم و دیدم که بله و چقدر هوشمندانه حل معما وجود داره 

- درمورد فیلم ها و سریالش خب رسما میتونم به فیلم کنت برانا لقب سیرک دلقک ها رو بدم که با اون همه خرج و بازیگرای معروف و مشهور این چنین مفتضحانه کتاب رو روایت میکنه 
کنت برانا پوآرو دیگری رو برای ما میسازه، تا به حال من در هیچ کدوم از کتاب های پوآرو ندیدم که پوآرو بر سر کسی فریاد بزند و یا کسی را قاتل خطاب کند ولی در جای جای فیلم این اتفاق می افته و در تلهٔ کلیشه های فیلم های کاراگاهی گرفتار میشه 
اما فیلم سیدنی لومت و سریال دیوید ساچت از وضعیت بهتری برخوردارند ( سریال از فیلم بهتر) ولی هیچ کدوم به کتاب نمی رسند 
هیچ کدوم خانم هوبارد ( هابارد) کتاب رو برای من شکل نمیدن و در تصویر گری خانم هابارد نا موفق اند 

پی نوشت : در مواقع مطالعه پوآرو ، همیشه در تصوراتم پوآرو رو به شکل انیمیشن سریالی که براش ساختن تصور میکنم نه بازیگران متعدد این نقش 
پی نوشت : انیمیشنش بی نظیره 
 
        

          نمونه ای از نبوغ آگاتا کریستی در ژانر جنایی و پیچش های داستانی بی نظیر و درگیرکننده اش.
        

          اولین اثری بود که از آگاتا خوندم. کوتاه و جذاب بود.
        

          یه اثر جنایی جناب پوآرو با هوشمندی به مرحله کشف قاتل می‌رسد. من اثر جنایی دوست ندارم اما جوری بود که تا آخرش ادامه دادم