آقای بکمن نشسته با چایی عصرش دو کلمه بنویسه دلش وا شه، و دل‌نوشته‌ی بین زمین و آسمونش یهویی شده این اثر هنری. فک کنم اگر قرار بود عمیق‌ترین احساسات بشر در مورد عشق و فقدان رو بکنن تو قوطی، اون قوطی یه چیزی شبیه این شصت صفحه کتاب می‌شد. کتاب‌های بکمن البته همیشه پر از احساسن، اما این یکی چون کوتاه‌تر بود انگار یه جورایی تنش بیشتری داشت. شما احتمالاً موقع خوندنش گریه می‌کنید. نه چون خیلی غم‌انگیزه، که البته خیلی غم‌انگیز هم هست، بلکه چون صدای بکمن از توی این قصه به تهِ تهِ ته قلب‌تون می‌رسه، و شما عادت ندارید دست کسی به اونجا بخوره. 
دست کم برای من که این‌طور بود.
ترجمه‌ی نه‌چندان دلپذیر البته بخشی از لذت خوندن رو به آدم کوفت می‌کنه، ولی می‌شه تحملش کرد.
        

          داستان کتاب در مورد آلزایمره و خاطراتی که یکی یکی در حال محو شدن هستن. واقعا فوق العاده ست، لطیف و خیلی غم انگیز.
یک ستاره به خاطر ترجمه ی کتاب کم کردم و انتشاراتی که نمی دونه ویراستار چیه. حیف این داستان خوب و حیف این همه کاغذ. 
        

          و اما فردریک بکمن ...
کسی که خوب بلده با کمترین صفحات و کلمات قلب شما رو جوری لمس کنه که اثرش تا مدت های زیاد از بین نره.
        

          می‌خوام تمرکز کنم که کوچیک بمونم....
        

          کتاب ، قلمِ آنچنان قوی‌ای نداشت ، از ترکیب های خارق‌العاده و کلمات قلمبه سلمبه هم خبری نبود ، اما ایده پردازی و فضاسازی خوبی داشت  ،به طور متفاوتی به آلزایمر و پیری نگاه کرده بود، شاهکار یا کتاب خاصی نبود اما وایب قشنگی داشت
        

          کتاب کوتاهی از فردریک بکمن. 
من قبلا مردم مشوش این نویسنده رو خوندم و عاشق قلم زیبای بکمن و پیامی که توی اعماق داستانش پنهان برای کشف کردن قرار داده بوده بود شدم و تصمیم گرفتم در آینده کتاب‌های دیگه نویسنده رو هم مطالعه کنم، اما هنوز فرصت نشده. 
این کتاب هم مثل مردم مشوش(و احتمالا بقیه کارای بکمن) برای انتقال پیامی نوشته شده، اما توی این کتاب، نویسنده منظور خودشو به سادگی منتقل میکنه. 
من زیاد آثار کوتاه نمیخونم، اما دوستش داشتم. 

        

          ذهن ما بی حد و مرزترین معادله‌هاست و اون زمانی که بشر حلش کنه، قدرتمندتر از وقتی خواهیم بود که تونستیم به ماه پرواز کنیم. رازی بزرگتر از انسان تو کائنات وجود نداره.


#و_هر_روز_صبح_راه_خانه_دورتر_و_دورتر_می‌شود
#فردریک_بکمن
#نشر_نون
#معرفی_کتاب
#آلزایمز
        

          موضوع کتاب خیلی جالب بود و تو رو غرق در خودش می کرد
        

          داستان درباره ی پیرمردیه که فراموشی داره و درحال فراموش کردن همه چیزه و من انتظار این حجم از خوب بودن رو نداشتم. داستان به شدت ساده اما عمیق و دردناکه و بعد از تموم کردن می خواستم گریه کنم (داستان غمگین نیست و درامه ولی احساسات منو بر انگیخت) 
داستان روند درستی نداره و زمان و مکان مدام تغیر میکنه بهم دلیل یه جاهایی روند دایتان و حوادث ممکنه از دست خواننده در بره (گیج کننده نیست اما کمی گمراه کنندس) 
من از کتاب هایی که درباره ی یک موضوع تکراری اما با یک زاویه دید جدید و یا کتاب هایی که نظر منو درباره ی یک موضوع تغیر میدن خوشم میاد و این کتاب بهم کمک کرد یه زاویه جدید از فراموشی رو ببینم و موقع خوندن کتاب احساسات یک فرد دچار فراموشی رو بهتر درک کردم. 
        

          بی‌نظیره
        

          اگر فردریک بکمن همین یک کتاب را هم نوشته بود رسالت نویسندگی اش را برای همه ی عمر قطعا به انجام رسانده بود از منظر دیگر شاید بتوان گفت خدا را باید شکر کرد که فردریک بکمن را آفرید . 
مثل کتاب قبلی که از بکمن خوانده بودم این یکی هم رفته بود سراغ کمک کردن به آدم ها در مواجهه با غمی دیگر از نوع بزرگش . 
پشت سر گذاشتن اندوه درگیر شدن یکی از عزیزان با آلزایمر واقعا کار سختی ست . اینکه کسی قبل از اینکه بدنش بمیرد دچار مرگ ذهنی شود به مراتب وحشتناک تر است تا مواجه شدن با خود مرگ . 
نمی خواهم بیش از این داستان را لو بدم ، اصلا کار عاقلانه ای نیست . فکر می کنم تمام کسانی که با آلزایمر سر و کار دارند چه مبتلایان و چه خانواده هایشان خوب است بخوانند و بقیه هم بخوانند شاید خدای ناکرده روزی گذرشان به این بیماری افتاد .
        

          بنظرم با وجود کوتاهی کتاب واقعا داستان قشنگی داشت.
همه باید این کتاب رو بخونن
        

          اولین کتابیه که از فردریک بکمن خوندم و از همین الان عاشق قلمش شدم
        

          کتاب عالی پراز جمله هایی که انسانها باید زیاد در بارش بدونن
        

          عالی عالی بود 
این کتاب بغضی ترین کتابی بود که  تا الان خوندم 
یک رمان کوتاه شصت صفحه ایه که میشه  دو سه ساعت خوندش ولی حس و حالی که ایجاد میکنه تا مدت ها همراه خواننده  ی کتاب می مونه. 


        

          شاهکار
        

          یادمه دبیرستان که بودم یه روز وقتی اومدم خونه نشستم کتابامو از تو کیفم درآوردم که نگاهم خورد به یه کتاب که مال من نبود. درآوردم و بدون نگاه کردن به اسم نویسنده شروع کردم به خوندنش. چندساعت همونجا کنار کیفم رو زمین نشستم و تمومش کردم. خیلی بهم چسبید اونموقع. کتابو که بستم تازه اسم نویسنده رو دیدم و فهمیدم این حس آشنا از کجا میاد.
        

          صوتی گوش دادم
داستان قشنگ و آرومی داره
درباره پدر بزرگی که دچاره آلزایمر شده و نوه اش 
اینکه پدربزرگ تو دنیای ذهنش زندگی ایش دوباره براش مرور می شه ‌ و بعد از این می ترسه که قراره فراموش کنه
        

          بهترین توضیح برای این کتاب متنی است که خودنویسنده در مقدمه کتاب نوشته است:
(زمانی یکی ازبت‌های زندگی من گفت:«یکی از بدترین چیزهای پیری این است که دیگر هیچ ايده‌ی تازه‌ای به ذهنم نمی‌رسد».
این کلمات را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم زیرا که بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم. حدس می‌زنم که تنها من نیستم که چنین ترسی دارد. نژاد انسان به شکلی عجیب از پیرشدن بیشتر می‌هراسد تا از مردن.
این رمان، داستانی است درباره‌ی خاطره‌ها و گم شدنشان. یک نامه‌ی عاشقانه است و در عین حال خداحافظی آهسته‌ی یک پدربزرگ با نوه‌اش و یک پدر با پسرش.
صادقانه بگویم اصلاً منظورم اين نبود که اين کتاب را حتماً بخوانید. بلکه اين کتاب را نوشتم فقط به اين دلیل که می‌خواستم افکار خودم را سروسامانی داده باشم. چون من از آن دسته آدم‌هایی هستم که باید افکارم را روی کاغذ ببینم تا برایم معنا پیدا کنند. اما به هرحال تبدیل شد به رمان کوتاهی در این باره من چطور دارم با از دست دادن فوق‌العاده ترین ذهنی که می‌شناختم کنار می‌آیم و درباره‌س از دست دادن کسی که هنوز هم اینجاست. و اینکه چطور می‌خواهم موضوع را برای بچه هایم توضیح بدهم. اگر برایتان جالب باشد باید بگویم دارم دست از فکر کردن به آن برمی‌دارم.
این داستان درباره‌ی ترس است و درباره‌ی عشق و اینکه چطور این دو اغلب دست دردست هم پیش می‌روند و در نهایت درباره‌ی زمان است، وقتی که هنوز مالک آن هستیم. از اينکه این داستان را به خودتان تقدیم می کنید سپاسگزارم.)
        

          داستانِ خلاصه و جمع و جوری بود که قالبش چندان به دل نمی نشست. یه جور سراسیمگی یا شاید  فشردگی یا شایدم بی حوصلگی توش بود... میتونست با سوژه ای که داشت داستان قشنگ و پرآب و تاب تری باشه ولی انگار از سر و تهش زده شده بود... 
انگار یکی نصفه شب شروع به نوشتن داستان کنه و بخواد تا صب تموم بشه چون باید صبح به استادش تحویل بده...

ولی یه جاهاییش هنوز اون ذوق لطیفِ سوار بر احساساتِ میان آدمیِ بکمن توش مشهود بود که اگر نبود با قساوت بهش 2 میدادم نه سه