نمیدونم باید به خود کتاب امتیاز کم بدم، یا به ترجمه ی بدی که شده بود، ولی هرچی که هست مترجم انقدر از سر و ته کتاب زده بود که گنگ و نامفهومش کنه. اصلا پیشنهاد نمیکنم.
      

        بالاخره بعد از یک این کتاب تمام شد.
من از اون دسته آدماییم که هیچ کتابی رو نصفه رها نمیکنم اما برای خوندن این کتاب بارها با خودم گفتم ارزششو داره که تا آخر ادامه بدم؟
کتاب شروع خوبی داشت، چند فصل اول واقعا جذاب بود و من مشتاق بودم بدونم در ادامه داستان چطور پیش میره، اما از یه جایی به بعد انقدر داستان کش اومد که افتاد تو دور باطل.
شخصیت اول داستان که دختری به نام دیانا بیشاپ بود، استاد دانشگاه، مستقل، ورزشکار، با ورود خون آشام متیو کلیرمونت تبدیل به یه شخصیت وابسته میشه و افسار زندگیشو به دست متیو میده.
متیو هزارپونصد ساله با عقده رهبری و بدست گرفتن همه چیز در دست خودش، از نافرمانی ها عصبانی میشه و میخواد همه چیز به شیوه ای که خودش میخواد جلو بره.
اوه یادم رفت بگم، اگه یه خون آشام به کسی بگه دوستت دارم، یعنی اون دو شخص با هم ازدواج کردن
      

        دیزی جونز از اون دسته شخصیتایی بود که هم می تونسای درکش کنی و هم می تونستی بخاطر تمام خطاهایی که در حق خودش کرد چشم دیدنشو نداشتی باشی.
اما با تمام فراز و نشیبای شخصیتیش، با تمام مشکلات و اعتیاد و بی اهمیت بودنش به مسائل مختلف یه جایی چشماتو باز میکنی و میبینی که برات مهمه خوشحال باشه. یه جا به خودت میای و میبینی تو صفحات وب دنبال عکسای قدیمیش، دنبال عکس گروه و حتی آهنگاشون می گردی، و میخوای بدونی هر کدوم در چه حالن، اصلا زنده ن هنوز؟
من واقعا داستانو دوست داشتم، و اینو از کسی می شنوید که کلا بیوگرافی دوست نداره.
      

        شاید اگر در دوران نوجوانی میخوندم ازش لذت میبردم. هرچند الان به عنوان مادر اجازه نمیدم فرزند نوجوانم این کتابو بخونه.
زیادی برای روحیه یانگ ادالت گریم بود.
      

        برای همه کسایی که از افسردگی و اضطراب رنج میبرن خوندن این کتاب واجبه.
      

        اگه بخوام مقایسه کنم و بین بالتیمور و هری کبر یکی رو پیشنهاد بدم، پیشنهاد من بدون شک هری کبره.
      

        به عنوان اولین کار یه نویسنده فوق‌العاده جوان میشه گفت کار تمیزی بود.
بعضی از داستاناشو خیلی دوست داشتم و بعضیاشون باعث میشد به فکر فرو برم.
به نظرم قدرت نویسنده تو این بود که حتی توی کوتاه‌ترین داستان‌ها هم میتونستم ذره‌ای از افکار خودمو پیدا کنم و این همذات پنداری باعث شد بیشتر با داستانا خو بگیرم.
دو سه تا از داستانا رو درک نکردم ولی این رو ضعف کار نمیدونم، داستانی برای من نبود.
در مجموع برای یه مجموعه داستان کوتاه ایرانی خیلی خوب بود و امیدوارم شاهد یه داستان بلند باشم از نویسنده.
      

        آخ که من چقدر دوست داشتم این کتابو. و درون همه ما یه فرد مشوش وجود داره و که اگه بهش نرسیم جایی که نباید سر باز میکنه و زندگیمونو بهم میریزه.
      

        برای منی که دوستی رو به سرطان باختم، همیشه فیلمها و کتابایی که محتوای بیماری و بیمارستانی دارن فراتر از حد معمول دردناکه. و گاهی حتی خودمم نمیدونم که چرا با خوندن و دیدنشون به شکنجه کردن خودم ادامه میدم.
پنج قدم فاصله از اون دسته کتابایی بود که بخاطر همخوانی شروع کردم و تا نیمه داستانو با عذاب خوندم، اما از اون به بعد عذاب یادآوری خاطرات بود و اشک و غم و دردی که فکر نکنم هیچوقت یادم بره.
زندگی کنید ❤️ معلوم نیست ثانیه بعدی چطور بگذره.
      

        همیشه گفتم حیف شاهنامه که با تین همه قصه ناب هنوز تبدیل به بهترین فیلمای هالیوود و بهترین انیمیشنای پیکسار و دیزنی نشده.
انقدر که این کتاب پر از داستانای جذابه.
یادمه اولین بار که شاهنامه رو میخوندم، ماجرای سیمرغ و زال یکی از قشنگ‌ترین داستانا بود به نظرم و بعد که دلبریای رودابه برای زال رو دیدم عاشقش شدم.
رودابه‌ای که فکر میکنم راپونزل یه شمه ازش به یغما گرفته.
      

        کتاب استارت خوبی داشت ولی هرچی جلوتر رفت بیشتر شبیه توهمات یک ذهن بیمار شد. متاسفم از خوندنش.
      

        به طرز مسخره‌ای این کتاب میتونست امتیاز بالا بگیره ولی بدجوری ناامیدم کرد.
اول از همه ترجمه‌ش بد بود، وقتی میگم بد، یعنی ترجمه کلمه به کلمه از طریق گوگل ترنسلیت، مثال میخواید؟ trash rocker ترجمه شده تراش راک کار
      

        در دوران نوجوانی داستان ویس و رامین را از زبان جناب فخرالدین اسعد گرگانی خوانده بودم. و در همسایگیمان ویس و رامینی زندگی میکردند که آنها را به داستان ربط میدادم. گذر زمان نگاه من را از ویس و رامین کتاب و ویس و رامین همسایه به واقعیت‌های زندگی باز کرد.
امروز اما، بعد از سی و یک سال عمر و در حالیکه برای خودم مو سپید شده‌ام
      

        چه کتاب مریضی بود. تو تک تک فصلا نفسمو حبس میکردم تا خطر رد شه.
      

        از لحظه‌ای که بازش کردم تا لحظه‌ای که تمام شد نتونستم این کتابو زمین بذارم.
باهاش خندیدم، بغض کردم و یه کوچولو اشک ریختم.