آقای بکمن نشسته با چایی عصرش دو کلمه بنویسه دلش وا شه، و دل‌نوشته‌ی بین زمین و آسمونش یهویی شده این اثر هنری. فک کنم اگر قرار بود عمیق‌ترین احساسات بشر در مورد عشق و فقدان رو بکنن تو قوطی، اون قوطی یه چیزی شبیه این شصت صفحه کتاب می‌شد. کتاب‌های بکمن البته همیشه پر از احساسن، اما این یکی چون کوتاه‌تر بود انگار یه جورایی تنش بیشتری داشت. شما احتمالاً موقع خوندنش گریه می‌کنید. نه چون خیلی غم‌انگیزه، که البته خیلی غم‌انگیز هم هست، بلکه چون صدای بکمن از توی این قصه به تهِ تهِ ته قلب‌تون می‌رسه، و شما عادت ندارید دست کسی به اونجا بخوره. 
دست کم برای من که این‌طور بود.
ترجمه‌ی نه‌چندان دلپذیر البته بخشی از لذت خوندن رو به آدم کوفت می‌کنه، ولی می‌شه تحملش کرد.
        

          داستان کتاب در مورد آلزایمره و خاطراتی که یکی یکی در حال محو شدن هستن. واقعا فوق العاده ست، لطیف و خیلی غم انگیز.
یک ستاره به خاطر ترجمه ی کتاب کم کردم و انتشاراتی که نمی دونه ویراستار چیه. حیف این داستان خوب و حیف این همه کاغذ. 
        

          داستان در مورد پیرمردی هست که دچار آلزایمر شده. پسرش تد و نوه ش نوآ و همچنین همسرش که فوت شده بقیه ی افراد حاضر توی داستان هستند. خیلی لطیف و زیبا در مورد آلزایمر و رابطه پدر و پسر و پدربزرگ و نوه صحبت میکنه. واقعا داستان دلنشینی هست ولی تلخ خیلی تلخ. یه جاهایی دلگیر شدم از اینکه چرا من پدربزرگ نداشتم، یعنی داشتما منتها یکی رو قبل اینکه به دنیا بیام از دست دادم و یکی رو خیلی زودتر از اونی که باید...ه
        

          شاید چند صفحه اول یکم آدم گیج بشه ولی  خیلی داستان فوق العاده ای 
        

          صوتی گوش دادم
داستان قشنگ و آرومی داره
درباره پدر بزرگی که دچاره آلزایمر شده و نوه اش 
اینکه پدربزرگ تو دنیای ذهنش زندگی ایش دوباره براش مرور می شه ‌ و بعد از این می ترسه که قراره فراموش کنه
        

          کتاب ، قلمِ آنچنان قوی‌ای نداشت ، از ترکیب های خارق‌العاده و کلمات قلمبه سلمبه هم خبری نبود ، اما ایده پردازی و فضاسازی خوبی داشت  ،به طور متفاوتی به آلزایمر و پیری نگاه کرده بود، شاهکار یا کتاب خاصی نبود اما وایب قشنگی داشت
        

          فضای ذهن پیرمرد،یه میدونه.یه میدون پره از چیزایی که مربوط به اون و اطرافیانشه .اما هرشب این میدون زیبا یواش یواش کوچیک تر میشه.چون بابابزرگ آلزایمر گرفته😭❤️‍🩹 

این کتاب کم حجم با دیالوگای پرمحتواست🥺🤌.در مورد مرگ و فراموشی 

معمولا کتابای کم حجم نمیتونند قلبمو فشرده کنند ولی از بکمن عزیزم چیز دیگه ای نباید انتظار داشته باشم🙃💘
        

          بنظر من ترجمه خیلی خوبی نداشت. جمله‌ها و کلمه‌ها روح نداشتن انگار. اما با این حال بهش پنج ستاره می‌دم؛ چون باعث شد اونقدر گریه کنم که حالم خوب شه! به دلم راه یافت...
        

          آلزایمر و خاطرات در حال محو شدن اما تا همیشه ماندگار!!
این داستان کوتاه و به شدت خوشخوان، به قدری فوق العادست که تمام احساسات خواننده رو درگیر خودش میکنه و ممکنه اشکتون رو دربیاره!
        

          می‌خوام تمرکز کنم که کوچیک بمونم....
        

          خب بنظرم داستان خیلی عمیق بود و شاید بهتر بود قبلا از این نویسنده بیشتر میخوندم تا با قلمش اشنا باشم
اما بازم گیج کننده نبود جوری که هیچی ازش نفهمم
اینکه کوتاه بود خیلی خوب بود و اینم بگم که پر از جمله های زیبا و مفهومی بود
من یجا خوندم گفته بود اول از این نویسنده کتابای طولانی و رمانش و بخونید بعد اینا که اشنا بشید با طرز نوشتنش
ولی در کل جالب بود و خیلی مفهوم داشت دوستش داشتم
        

          یادمه دبیرستان که بودم یه روز وقتی اومدم خونه نشستم کتابامو از تو کیفم درآوردم که نگاهم خورد به یه کتاب که مال من نبود. درآوردم و بدون نگاه کردن به اسم نویسنده شروع کردم به خوندنش. چندساعت همونجا کنار کیفم رو زمین نشستم و تمومش کردم. خیلی بهم چسبید اونموقع. کتابو که بستم تازه اسم نویسنده رو دیدم و فهمیدم این حس آشنا از کجا میاد.
        

          کتاب و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر میشود از فردریک بکمن یه کتاب کوتاه شصت صفحه ایه، درمورد همسر، پدر و پدربزرگی که دارد فراموشی میگیرد. 
این کتاب در عین کوتاه بودن دلنشینه، بخاطر اینکه احساساتی چون غم و عشق رو در وجودت به جریان می اندازه. 
در داستان به معنای اسم کتاب پرداخته میشه و بنظرم حتی اسم کتاب هم زیباست. 
راستش وقتی این کتاب رو میخوندم یاداُوه در کتاب مردی به نام اُوه می افتادم، شاید چون هردو به ریاضی علاقه مند بودند؟ 
با این حال فکر میکنم کسانی که با قلم بکمن اشنایی دارند بیشتر براشون لذت بخش و تامل برانگیزه. 
        

          "- چرا دستمو انقدر محکم گرفتی بابابزرگ؟ 
+ چون همه چی داره ناپدید میشه نوا نوا
و من میخوام تو رو طولانی تر از چیزای دیگه برای خودم نگه دارم."

داستان در مورد پیرمردی هست که دچار آلزایمر شده و دنیای درون مغزش هر روز کوچکتر از روزهای قبل میشه. نوه اون "نوا" بسیار شبیه به خودشه؛ ریاضی رو خیلی دوست داره و انشای خوب نوشتن براش سخت و غیرممکنه. اونا چیزهای زیادی برای صحبت با هم دارن و البته یکی از اونها مادربزرگ هست. 

این کتاب هم غم داره و هم لبخندهای کوچک روی لب میکاره.  یه داستان کوتاه که از تفاوتها و پذیرش اونا میگه، از ترس از فراموشی چیزهای مهم و آدمهای عزیز زندگیمون، از کنار هم بودن در زمانهای سخت و تنهایی.
قشنگ بود و ترجمه هم خوب بود. من صوتیشو گوش دادم و گویندگی خوب بود.

لینک کتاب صوتی در طاقچه؛ 
https://taaghche.com/audiobook/43197
        

          اینکه بهش ۲.۵ ستاره دادم به معنی این نیست که کتاب خوبی نبود، اتفاقا یه کتاب لطیف با جمله‌های قشنگیه. ولی من نتونستم خیلی با سبک کتاب ارتباط برقرار کنم، غیر از این موضوع، بعضی جمله‌ها برام مبهم بود، شایدم مشکل ترجمه باشه نمیدونم. من با ترجمه نشر آفتابکاران خوندم.
        

          کوتاه و جذاب و تاثیرگذار بود.
        

          چقدر اون نیمکت دو نفره، وسط میدونِ خاطره هایِ پدربزرگ، عزیز و دوست داشتنی بود
^^
آدم ها رو میشه دو جور از دست داد، یکیش اون لحظه ایه که جسمشون ترکت میکنه و دیگه کنارت حضور ندارن، و یکی دیگه ش زمانیِ که جسما" کنارت حضور دارن، اما دچار فراموشی شدن و روحشون تو رو رها کرده. واقعا کدمشون می تونه سخت تر و غیر قابل تحمل تر باشه!؟  

قطعا همه ی خاطرات ما از زندگی نمی تونه به یاد موندنی باشه ، حتی گاهی اوقات خاطره ها قشنگ و دوست داشتنی هم نیستن. اما میون اون همه خاطره، یه خرده ریزه های رنگی و قشنگی هم  وجود دارن که به زندگی هامون معنا و مفهموم می دن. همون خرده ریزه های کوچولوهستن که اگر "فراموش" بشن  زندگی کردن و زنده موندن رو برات زجر آور و غیر قابل تحمل می کنن. با این حال خیلی هم بد به نظر نمی رسه که گاهی اوقات بشه بعضی چیزها رو برای همیشه فراموش کرد. به قول کتاب 
یه نکته ی مثبت فراموشی اینه که چیزایی که آزارت میدن رو فراموش می کنی
        

          یه کتاب به شدت دلنشین...
این کتاب داستان یه پدربزرگ و نوه‌اشه، پدربزرگی که آلزایمر گرفته و داره کم‌کم حافظه و خاطراتش رو از دست میده.

اینکه بخش‌های بیشتر داستان رو توی ذهن پدربزرگ بودیم خیلی دوست داشتم، اینکه چه ترس‌هایی داره، چه پشیمونی‌هایی داره و حتی دلایل خوشحالیش چی‌ هستن.

راستش فکرشم نمی‌کردم انقدر دوستش داشته باشم.