آقای بکمن نشسته با چایی عصرش دو کلمه بنویسه دلش وا شه، و دل‌نوشته‌ی بین زمین و آسمونش یهویی شده این اثر هنری. فک کنم اگر قرار بود عمیق‌ترین احساسات بشر در مورد عشق و فقدان رو بکنن تو قوطی، اون قوطی یه چیزی شبیه این شصت صفحه کتاب می‌شد. کتاب‌های بکمن البته همیشه پر از احساسن، اما این یکی چون کوتاه‌تر بود انگار یه جورایی تنش بیشتری داشت. شما احتمالاً موقع خوندنش گریه می‌کنید. نه چون خیلی غم‌انگیزه، که البته خیلی غم‌انگیز هم هست، بلکه چون صدای بکمن از توی این قصه به تهِ تهِ ته قلب‌تون می‌رسه، و شما عادت ندارید دست کسی به اونجا بخوره. 
دست کم برای من که این‌طور بود.
ترجمه‌ی نه‌چندان دلپذیر البته بخشی از لذت خوندن رو به آدم کوفت می‌کنه، ولی می‌شه تحملش کرد.
        

          داستان کتاب در مورد آلزایمره و خاطراتی که یکی یکی در حال محو شدن هستن. واقعا فوق العاده ست، لطیف و خیلی غم انگیز.
یک ستاره به خاطر ترجمه ی کتاب کم کردم و انتشاراتی که نمی دونه ویراستار چیه. حیف این داستان خوب و حیف این همه کاغذ. 
        

          این کتاب  هم داستان فراموشی گرفتن یک پدربزرگه. که داره نوه‌اش رو کم کم فراموش می‌کنه. اما نوه و پسرش انقدر دوستش دارند که خودشون رو بهش..... 

مثل بقیه کارهای بکمن نثر روانی داره. و همینطور جمله‌ها  و اشاره‌های هوشمندانه.

ترجمه هم خوب و روان بود از نظر من.

از متن کتاب:

"یادت میاد وقتی کوچیک بود و از تو پرسید چرا آدما به فضا رفتن؟"
"آره، گفتم چون آدم‌ها ذاتاً ماجراجو هستن. ما ناچاریم جستجو کنیم و کشف کنیم، این طبیعت ماست."
"ولی دیدی که ترسیده، پس اضافه کردی: "تد، ما به این دلیل که از بیگانه ها می‌ترسیم به فضا نمی‌ریم. این کار رو می‌کنیم چون از تنهایی می ترسیم. تنها بودن تو کائنات به این بزرگی خیلی ترسناکه."

وقتی آدمی رو فراموش می‌کنی یادت می‌ره که اون رو یادت رفته؟
نه، یک‌وقت‌هایی یادم می‌مونه که یادم رفته. بدترین نوع فراموشی همینه.....

این دومین داستان کوتاهی هست که از بکمن می‌خونم. هرچند که ناشر روی جلد نوشته رمان. 

قبلا از این داستان کوتاه دیگه‌ی بکن یعنی و من دوستت دارم رو خوندم و بیشتر دوستش داشتم. بنظرم شما هم اگر قراره یکی از داستان کوتاه‌های بکمن رو بخونید با  و من دوستت دارم  شروع کنید. از اینجا هم می‌تونید نظر من رو درمورد <a href="https://www.goodreads.com/review/show/3992044382">کتاب و من دوستت دارم </a> رو بخونید :)
        

          اگر فردریک بکمن همین یک کتاب را هم نوشته بود رسالت نویسندگی اش را برای همه ی عمر قطعا به انجام رسانده بود از منظر دیگر شاید بتوان گفت خدا را باید شکر کرد که فردریک بکمن را آفرید . 
مثل کتاب قبلی که از بکمن خوانده بودم این یکی هم رفته بود سراغ کمک کردن به آدم ها در مواجهه با غمی دیگر از نوع بزرگش . 
پشت سر گذاشتن اندوه درگیر شدن یکی از عزیزان با آلزایمر واقعا کار سختی ست . اینکه کسی قبل از اینکه بدنش بمیرد دچار مرگ ذهنی شود به مراتب وحشتناک تر است تا مواجه شدن با خود مرگ . 
نمی خواهم بیش از این داستان را لو بدم ، اصلا کار عاقلانه ای نیست . فکر می کنم تمام کسانی که با آلزایمر سر و کار دارند چه مبتلایان و چه خانواده هایشان خوب است بخوانند و بقیه هم بخوانند شاید خدای ناکرده روزی گذرشان به این بیماری افتاد .
        

          نصفه شبی یه جوری منو به گریه انداخته که سردرد گرفتم.
چطور می‌تونی حتی با یه ناولای کوتاهم اینطوری قلبمو زیرورو کنی؟
        

          زیبایی فقط همین
        

          بی‌نظیره
        

          کتاب عالی پراز جمله هایی که انسانها باید زیاد در بارش بدونن
        

          بهترین توضیح برای این کتاب متنی است که خودنویسنده در مقدمه کتاب نوشته است:
(زمانی یکی ازبت‌های زندگی من گفت:«یکی از بدترین چیزهای پیری این است که دیگر هیچ ايده‌ی تازه‌ای به ذهنم نمی‌رسد».
این کلمات را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم زیرا که بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم. حدس می‌زنم که تنها من نیستم که چنین ترسی دارد. نژاد انسان به شکلی عجیب از پیرشدن بیشتر می‌هراسد تا از مردن.
این رمان، داستانی است درباره‌ی خاطره‌ها و گم شدنشان. یک نامه‌ی عاشقانه است و در عین حال خداحافظی آهسته‌ی یک پدربزرگ با نوه‌اش و یک پدر با پسرش.
صادقانه بگویم اصلاً منظورم اين نبود که اين کتاب را حتماً بخوانید. بلکه اين کتاب را نوشتم فقط به اين دلیل که می‌خواستم افکار خودم را سروسامانی داده باشم. چون من از آن دسته آدم‌هایی هستم که باید افکارم را روی کاغذ ببینم تا برایم معنا پیدا کنند. اما به هرحال تبدیل شد به رمان کوتاهی در این باره من چطور دارم با از دست دادن فوق‌العاده ترین ذهنی که می‌شناختم کنار می‌آیم و درباره‌س از دست دادن کسی که هنوز هم اینجاست. و اینکه چطور می‌خواهم موضوع را برای بچه هایم توضیح بدهم. اگر برایتان جالب باشد باید بگویم دارم دست از فکر کردن به آن برمی‌دارم.
این داستان درباره‌ی ترس است و درباره‌ی عشق و اینکه چطور این دو اغلب دست دردست هم پیش می‌روند و در نهایت درباره‌ی زمان است، وقتی که هنوز مالک آن هستیم. از اينکه این داستان را به خودتان تقدیم می کنید سپاسگزارم.)
        

          کوتاه، دلنشین و غم انگیز. 

این کتاب مثل تمام نوشته های بکمن  به عمق جان نفوذ کرده و با وجود کوتاه بودنش چنان بر دل می‌نشیند که تا مدت ها ذهن را به خود مشغول میدارد.
        

          لطیف و هولناک

همین دوکلمه‌ای که برای عنوان یادداشت انتخاب کردم، توصیف دقیقی از این رمان ۶۰ صفحه‌ای است. پدربزرگی دارد حافظه‌اش را از دست می‌دهد... کلی سؤال جدی از آفرینش و خلقت و جهان توی این ۶۰ صفحه می‌شود پیدا کرد. لابه‌لایش یک خرده‌روایت‌های عشق لطیفِ این پدربزرگ به مادربزرگ، روح خواننده را نوازش می‌کند.

کم‌ پیش می‌آید جملات خاص کتاب را بنویسم. اما این گفت‌وگوی پدربزرگ و نوه فرق می‌کند:
نوآ می‌گوید: «معلم مجبورمون کرد یه داستان درباره اینکه وقتی بزرگ شدیم می‌خوایم چیکاره بشیم، بنویسیم.»
«خوب تو چی نوشتی؟»
«نوشتم که در درجه‌ی اول می‌خوام تمرکز کنم که کوچیک بمونم.»
«جواب خیلی خوبیه.»
«خوبه مگه نه؟ من ترجیح می‌دم پیر باشم تا آدم‌بزرگ. همه‌ی آدم‌بزرگا عصبانی‌ان. فقط بچه‌ها و پیرها می‌خندن.»
        

          در تلاش برای ساختن یک زندگی شگفت انگیز معمولی
        

          همیشه برایم جالب بود که پدربزرگ ها و مادر بزرگ ها اغلب زمانی که خود پدر و مادر بوده اند چندان شیطنت های بچه ها را تحمل نمی کردند و زود از کوره در می رفتند؛ اما حالا که پدر بزرگ و مادربزرگ شده اند نه تنها از شیطنت های نوه هایشان ناراحت نمی شوند که تازه از آنها در برابر پدر و مادر هایشان دفاع هم می کنند! رمان کوتاه "و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود" روایت جذابیست از همین عشق. عشق پدربزرگی که حالا بعد از همسرش تنها دل خوشی اش نوه ایست که از قضا خیلی شبیه خود اوست.

فردریک بکمن، نویسنده در ابتدای کتاب بهترین توصیف ها را از این کتاب ارائه کرده است:

"خوانندهٔ عزیز
زمانی یکی از بت‌های زندگی من گفت: «یکی از بدترین چیزهای پیری این است که دیگر هیچ ایدهٔ تازهای به ذهنم نمی‌رسد». این کلمات را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم زیرا که بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم. حدس می‌زنم که تنها من نیستم که چنین ترسی دارد. نژاد انسان به شکلی عجیب از پیرشدن بیشتر می‌هراسد تا از مردن.این داستان دربارهٔ ترس است و درباره عشق و در نهایت درباره زمان. خاطره‌ها و گم‌شدنشان و در عین حال خداحافظی آهستهٔ یک پدربزرگ با نوه‌اش و یک پدر با پسرش."

واقعیت این است که بکمن در این داستان و در رمان پیشین خود مردی به نام اوه به زیبایی و با ظرافت کامل و با توصیف هایی بسیار دل انگیز احساسات یک پیرمرد را بیان کرده است به طوری که اگر نمی دانستم 38 ساله است باور نمی کردم که این ها نوشته کسی است که خود آن ها را تجربه نکرده است. به نظر من تنها نکته منفی کتاب این بود که خواننده در صفحات ابتدایی کتاب کمی سردرگم است و خیلی سیر موضوعی داستان را نمی داند اما هر چه که از داستان می گذرد جذابیت آن بیشتر می شود. به عبارت دیگر کتاب شبیه پازلی است که به مرور کامل می شود.

اسم کتاب کنایه از این است که خاطرات پیرمرد به مرور محو می شود و به همین خاطر به یاد آوردن و بازگشت به سمت عزیزان و خاطرات مشترک هر روز سخت و سخت تر می شود( نقل از کافه بوک)

قسمت هایی از کتاب:

"اژدها را بابابزرگ درست وقتی که به دنیا آمد به او داده ‌بود، چون‌که مامان‌بزرگ گفته‌بود اژدها برای نوزاد اسباب‌بازی توبغلی مناسبی نیست و بابابزرگ هم گفته‌بود که او هم یک نوۀ مناسب نمی‌خواهد."

"ما به این دلیل که از بیگانه ها می ترسیم به فضا نمیریم. این کارو می کنیم چون از تنهایی می ترسیم. تنها بودن تو کائنات به این بزرگی خیلی ترسناکه."

"از مدرسه تعریف کن نوآ_نوآ
معلممون مجبورمون کرد یه داستان درباره اینکه وقتی بزرگ شدیم میخوایم چیکاره بشیم بنویسیم.
خوب تو چی نوشتی؟
نوشتم که در درجه اول میخوام تمرکز کنم که کوچیک بمونم.
جواب خیلی خوبیه.
خوبه مگه نه؟ من که ترجیح میام پیر باشم تا آدم بزرگ. همه آدم بزرگا عصبانین، فقط بچه ها و پیر ها می خندن."

کسی که برای زندگی شتاب داره در واقع برای مرگ عجله می کنه.

- از مدرسه تعریف کن نوآ-نوآ
- همیشه مجبوریم انشا بنویسیم. یه بار   معلم ازمون خواست درباره اینکه معنی زندگی چیه انشا بنویسم.
- تو چی نوشتی؟
-"همراهی"
بهترین جوابی که تا حالا شنیدم
        

          کتاب «هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می‌شود» نوشته‌ی فردریک بکمن، روایتی شاعرانه از گم‌شدن در دنیای فراموشی‌ست؛ سفری آرام در ذهن پدربزرگی که آرام‌آرام از خاطراتش دور می‌شود.

این داستان، یادآور آن است که گاهی خانه فقط یک مکان نیست، بلکه خاطره‌ای‌ست در دلِ کسی — و وقتی آن خاطره محو می‌شود، راهِ بازگشت هم گم می‌شود.

        

          جمله های عاشقانه خیلی لطیفی داشت ولی خیلی غم انگیز بود.
        

          نمیدونم راجع به این کتاب چی بگم! 
خیلی دوست داشتنی و شیرین و در عین حال غم انگیز بود :(
مرگ ذهن قبل از مرگ بدن...
کاملا با حرف بکمن موافقم که «نژاد انسان به شکلی عجیب از پیر شدن بیشتر می‌هراسد تا از مردن.» 
ارتباط پدربزرگ و نوه در کنار ارتباط پدربزرگ با پسر خودش خیلی قشنگ به تصویر کشیده شده بود. عشق بین پدربزرگ و مادربزرگ هم به گفته‌ی خودشون یک عشق خارق العاده‌ی معمولی بود♥
این کتاب پر از توصیفات و جمله‌های زیباست ولی من عجیب با قسمتی که نوآ به پدربزرگ گفت ذهن باحالی داری ولی یکمی درهم برهمه و پدربزرگ جواب داد وقتی که مامان بزرگ مُرد اینجا تا مدت‌ها بارون میومد بعد دیگه مرتبش نکردم، ارتباط گرفتم و فکر کردم این بهترین توصیفیه که برای ذهن کسی که عزیزش رو از دست داده میشه کرد... 
        

          فقط می تونم بگم خیلی ناز بود!
        

          یه داستان کوتاه احساسی و خیلی زیبا از پدربزرگی که داره فراموشی میگیره.
        

          داستانی زیبا و در عین حال بسیار بسیار بسیار غم‌انگیز... داستان وداع یک پدربزرگ با نوه‌اش و یک پدر با پسرش، با خاطراتش و هرآنچه که روزگاری برایش باارزش بوده است، پیش از آنکه تماماً به فراموشی سپرده شوند.

مرد هنوز به خاطر می‌آورد عاشق شدن چه حسی دارد، این آخرین خاطره‌ای است که رهایش میکند.
        

          نمی دانم حس بی وجه من بود یا واقعاً شخصیت هایش تا حدی تکرار یا سایه یا یادآور شخصیت های اُوه بودند؟
با این حال، به حد کفایت مرگ و پیری داشت. تقریباً همان مقدار که لازم است تا من به یک کتاب چهار ستاره بدهم!