آخرین باری که تونسته بودم با مجله ارتباط برقرار کنم سال 83 بود. دقیق تر بخوام تعریف کنم بین سال های 80 تا 83 با ابی دوست خوبم ، هر شنبه صبح ساعت شش و نیم صبح از دکه ی روزنامه فروشی سر خیابان پرستار همشهری جوان می خریدیم و چقدر خوش می گذشت .
چند سال بعدش خیلی دلم برای مجله خوانی تنگ شد و رفتم سراغ همان خوراک قدیمی . دیگر مزه نداشت. پیر شده بودم.
اما نشریه ترجمان دوباره توانست همان لذت مجله خوانی و ورق زدن و ... را در من زنده کند و انصافا در این اولین مواجهه ام با فصلنامه بسیار کیف کردم . خیلی خوش گذشت.
منی که روزی با آن نوشته های با حال و آن همه رنگ و عکس و کمیک حال می کردم ، حالا دارم با مقالات روانشناسی و جامعه شناسی و فلسفه و اقتصاد و تاریخ صفا می کنم.
پیری است دیگر، چاره ای نیست.
        

                خوب بود ، من دوست داشتم اپیزود بعد از خاطرات زویی توی سری جنگ پیرمرد.
اثر مستقلی نیست و به هیچ وجه پیش از خوندن باقی مجموعه قابل فهم نیست.
        

                به عنوان یک "پاترهد" نسبتا سن و سال دار، به یکی از آرزوهام رسیدم و بالاخره شاهد این اتفاق فرخنده بودم که کتاب صوتی هری پاتر به شکل حرفه ای تولید شد.
خوب واقعیت اینه که به دلایلی که من نفهمیدم هیچ وقت، انتشارات کتاب سرای تندیس تعلل زیادی در این موضوع نشان داد و سال های سال ، تولید کتاب صوتی ای که فروش خوبش تضمین شده بوده و هست را عقب انداخت.
واقعا ظاهر قضیه بود این بود که انگار انتشارات مذکور از پول بدش می آد!!!
بگذریم، کتاب با همکاری آوانامه و انتشارات کتاب سرای تندیس و با صدا و خوانش درخشان آرمان سلطان زاده تولید شده.
اگر پاتر هد باشید واقعا و به شدت شنیدنش براتون لذت بخش خواهد بود . بعد از گوش دادن به کتاب اول اشتهای بسیار زیادی هم در من برانگیخته شده، تا بتوانم باقی کتاب ها رو هم بشنوم. 
کتاب واقعا در اجرا و قرائت ، تدوین و اضافه کردن موسیقی و جلوه های صوتی واقعا اثر درخشانی شده است و کیفیت کار به طرز حیرت انگیزی از همه سو بالاست.
واقعیت این است هرچند دیر کتاب صوتی عرضه شده است اما کیفیت واقعا درخشانی دارد.
پی نوشت : من از طریق نرم افزار طاقچه کتاب را تهیه کرده و گوش دادم، نمی دانم دیگر کجا ممکن است یافت شود ، نوشتم تا اگر خبر ندارید، خبر دار شوید.
با آرزوی تولید شدن هرچه زودتر شش کتاب بعدی توسط همین گروه که خودشان را خیلی خوب اثبات کردند. 
بشنوید و لذت ببرید.
        

                یک شاهکار تمام عیار.
یک یادداشت مفصل براش می‌نویسم و با این جایگزین می‌کنم.
        

                تخیل جذاب آقای نویسنده به اطلاعات بسیار زیاد و بسیار دقیق د ررشته های مختلف اضافه شده و نتیجه‌ش شده این اثر فوق‌العاده علمی تخیلی.
با خواندن کتاب پارک ژوراسیک علاوه بر لذت بردن از یک داستان باحال و پر هیجان کلی به دانش شما در زمینه‌های ریاضیات، آمار، دیرینه شناسیِ گیاهی و جانوری، زیست شناسی، بوم شناسی، جغرافیا، ژنتیک و شبیه سازی موجودات زنده و حتی اقتصاد اضافه می‌شه.( خیلی محتمله چیزی رو جا انداخته باشم).
من کل مجموعه‌ی سینمایی ژوراسیک رو چندین و چند بار دیده بودم و با این حال از تمام صفحات کتاب لذت بردم. شما هم اجازه ندید دانستن ساختار داستان به سبب دیدن نسخه‌ی سینمایی مانعی بشه برای خواندن کتاب. اگر هم فکر می‌کنید زنده کردن دوباره دایناسور‌ها از طریق شبیه سازی ژنتیکی و اتفاقاتی که به سبب بازگشت این هیولاهای منقرض شده ممکنه بیفته، با یه عالمه جزئیات علمی و دقیق جذاب نیست، جمع کنید برید توی سلیقه‌تون تجدید نظر کنید یا اینجا کامنت بزارید منو جاج کنید. 
:)))))
        

                کتاب بدی نیست. ۳۳ استراتژی مرسوم جنگ از گذشته تا امروز توسط نویسنده جمع آوری شده و در ۳۳ فصل با الگوی مشابه بیان شده است.
هر فصل ابتدا داستانی تاریخی از ابداع آن استراتژی را بیان می کند سپس نقاط قوت و ضعف آن را و اینکه در چه شرایطی آن استراتژی خاص را نباید به کار گرفت. البته مثال های کتاب همه جنگی نیستو اصلا قوت کتاب در همین است :‌نشان دادن این که جامعه انسانی همیشه چیزی شبیه جنگ است و ما آدم ها همیشه با هم در حال رقابتیم و اغلب هم از الگوهای یکسانی استفاده می کنیم.
        

                خوب بود. من دوستش داشتم نه از این رو که از حضرت حسین علیه السلام می‌گفت. البته که موثر بود اما از این جهت که برای فردی با سواد کم مثل من حدیث امام رضا علیه السلام به جناب ریان بن شبیب را شرح داد و سبب بیشتر شدن آگاهی من شد.
اگر سواد کلاسیک دینی دارید فکر نکنم چندان مطلب جدیدی برای شما داشته باشد اما اگر مثل من کم اطلاع هستید، خیلی هم عالی ست. از دستش ندهید.
        

                تلخ و شیرین مثل باقی کارهای مرادی کرمانی عزیز. 
کتاب دوست داشتنی و خوش و خوان کم حجمی که به راحتی در یک مجلس می توانید بخوانید و سرگرم شوید و قدری از رنج‌هایی که مردم این سرزمین برده‌اند را درک کنید.
زندگی همین است که کرمانی همیشه می‌نویسد. سخت است، زحمت دارد ولی همیشه امید هست و تا امید هست باید زیست. 
یک کتاب حال خوب کن.
        

                فوق العاده و درجه یک. از آن کتاب‌هایی که فراموششان نمی‌کنم. 
در مورد برده‌داری در آمریکا و بر اساس تحقیق و پژوهش و صد البته به صورت داستانی روان نوشته شده است. 
در طول مطالعه کتاب چندین بار گریه کردم ولی این را هم اضافه کنم که افسرده کننده و تلخ نیست. اثر زنده است و پر از امید و زندگی. از روزگار و دورانی بسیار سخت می‌گوید و آدم‌هایی که خیلی رنج بردند ولی از امیدشان به خدا هم می‌گوید. از قدرت خانواده با قدرت صحبت می‌کند و به خوبی شرح می‌دهد که آدم چگونه می‌تواند از خانواده دژی بسازد و درون آن در برابر طوفان ظلم و ستم زنده بماند.
حتما بخوانید که حرف ندارد. بعدا یک پست مفصل هم خواهم گذاشت ان شا الله.
        

                من این گونه را دوست دارم و خواننده پر و پا قرصش هستم. اما از خدا که پنهان نیست از شما هم نباشد، دارم از «ریچر» خسته می‌شوم. یک روند یک نواخت حاکم است که مرتب این شعار دوران کودکی را در ذهنم تکرار می‌کند : 
« بازم مثل همیشه، ریچر برنده می‌شه» و این بد است. 
البته که قهرمان و قهرمان محوری را درک می‌کنم اما این مطلقا برنده بودن ریچر روی مخ است. «هری پاتر» گاهی شکست‌های مقطعی می‌خورد، جغدش را یا دوستی را از دست می‌داد یا معلمی پدرش را در می‌آورد. 
«جیمز باند» گاهی رو دستی می‌خورد یا اشتباهی می‌کرد و گندی بالا می‌آورد که منجر به مرگ بی‌گناهانی می‌شد و رئیسش توبیخش می‌کرد. 
همین جریان برای همه صادق است از «فرودو بگینز» و «لوک اسکای واکر» تا «شرلوک هلمز» و «کال دکستر». این «جک ریچر» اما خال هم بر نمی‌دارد. من وقتی جلد حاضر را می‌خوانم و می‌دانم تا الآن بیش لز هفت جلد دیگر هم برایش نوشته شده است می‌دانم که قهرمان داستان کشته نخواهد شد و یقینا برنده جنگ خواهد بود اما بد نیست یکی از دور و بری‌هایش مثلا بمیرد یا خودش یک تیر بخورد یک هفته در بیمارستان بخوابد. 
تکراری شده. انگار گودزیلا ست. وارد می‌شود، پس از لوله کردن همه و خوابیدن با زنی جدید آدم بدها را روانه دیار باقی می‌کند و تمام. ضد قهرمان به معنی واقعی کلمه هیچ وقت هیج غلطی نمی‌تواند بکند. 
این تجربه این سیزده جلد است و مهم ترین دلیلی که حال ندارم بروم سراغ جلد چهاردهم. 
ولی کلا سرگرمی خوبی ست. زیاد اگر نخوانید اذیت نمی‌کند.
        

                خیلی محکم پنج ستاره دادم.
اولین کتابی که از «جوجو مویز» خواندم و خیلی خیلی عالی بود. اصلا فکرش را هم نمی‌کردم انقدر عالی باشد. یک عاشقانه تمام عیار در بستری از وقایع تاریخی قرن بیستم. به خوبی فرهنگ ملت های اروپایی و همینطور تغییراتش را در قرن بیستم نمایش داد و در عین حال که حجم خوب و مناسبی از اطلاعات را تحویل مخاطبش می داد یک داستان پر کشش و خوش خوان هم نوشته که هیچ جای آن خواننده احساس کسالت و خستگی نمی کند. 
قطعا منظورم از نوشته بالا این نیست که کتاب «دختری که رهایش کردی» شاهکار تاریخ ادبیات است. نه اما خیلی خوش خوان و در عین حال با محتوای مناسب و متعدد است. راستش را بخواهید نسبت به «جوجو مویز» گارد داشتم و فکر می کردم یک نویسنده زیادی بزرگ شده یا زرد نویس یا چنین چیزی است ولی بر خلاف قضاوت غلط و پیش از خواندنم، خیلی عالی بود. بخوانید. لذت می‌برید. یک عاشقانه تمام عیار است.
        

                کتاب خوبی بود. از همه‌ی کتاب‌های تاریخی که تا به حال خوانده بودم روان‌تر بود. تاریخچه‌ی دو ایده و خیال متضاد، با پیروانشان از گذشته تا اکنون.
گروهی که در نیروی‌هوایی طرفدار بمباران دقیق و هدفمند بودند و گروهی که پشتیبان بمباران‌های استراتژیک بودند و در هم کوبیدن شهرها و ... 
از 1930 تقریبا تا اکنون که عمده‌ی تمرکز کتاب بر جنگ دوم جهانی ست. 
اگر تاریخ نظامی دوست دارید توصیه می‌شود. از باب دیگر سعی کرده انحراف یک طرح و هدف را در طول سال‌ها و تحت فشار‌های مختلف نشان دهد که واقعا درخشان نوشته شده است.
چاپ کتاب عالی بود. فکر کنم اولین بار است که چنین چیزی در یادداشتم می‌نویسم. 
رنگ قرمز که استفاده شده بود، کیفیت کاغذ و کادر و فصل بندی کل کتاب، دلنشین بود.
دم نشر آموخته و هرکسی در چاپ این اثر نقش داشته است گرم.
        

                کتاب خوش‌خوان و روانی بود. برای من که تقریبا هیچی از کره جنوبی  نمی دانستم جذابیت داشت و از سمت دیگر شخصیتی خلق کرد با یک بیماری نادر که باعث می شد خواننده درگیر شود. 
نویسنده به وضوح حسابی بی‌رحم است و با اینکه قهرمانش کم سن و سال و مریض است اصلا بویی از عاطفه و مروت نبرده است. جنایتکاری ست دست به قلم.
همین هم اثرش را قوی کرده، ترس ندارد.
بخوانید خوش می‌گذرد، البته این را هم بگویم که شاهکار نیست. همین است. خودش است، یک داستان خوش خوان مایه‌ی سرگرمی با اندکی محتوای روانشناسی. نه بیشتر.
        

                خیلی عالی. گزارشی دقیق از یک ماه اول آغاز جنگ جهانی اول. 
من خودم با معرفی «علی بندری» در پادکست «بی‌پلاس» با کتاب آشنا شدم و می‌توانم بگویم به من که تاریخ دوست دارم خوش گذشت. البته در نظر هم بگیرید حجم جزئی نگری و ریز شدن در وقایع بسیار بالاست و ممکن است حوصله کسی که اهل تاریخ خواندن نباشد سر رود. 
معرفی هم که همان پادکست کرده و فکر کنم حدود شصت دقیقه‌ای راجع به کتاب صحبت کرده است، لذا من روده درازی نمی‌کنم.
        

                کتاب درجه یک. برای هر کسی چه کتابخوان‌های حرفه‌ای و چه افرادی که دوست دارند کتابخوان شوند.
من یکی دو سال پیش بود که اسم و معرفی کتاب را از «مجتبی شکوری» در برنامه «کتاب‌باز» شنیدم و در ذهنم ماند. البته که طول کشید تا نوبتش رسید ولی پس از خواندنش جدا ناراحت شدم از اینکه انقدر دیر سراغش رفتم. 
داستان خانمی ست که پس از فوت خواهرش، دچار افسردگی پس از سوگ می شود. پس از تلاش و تقلای بسیار روش خودش را اختراع می‌کند تا جلوی سگ سیاه افسردگی قد علم کند. یک سال مطالعه، یک سال بی‌وقفه هر روز یک کتاب می خواند. از اول تا آخر. 
جالب‌تر اینکه، متاهل هم هست، مادر چهار بچه است و خیلی هم آدم فعالی ست. از اثرات این کتاب اولی همین است «وقت برای مطالعه فراوان است».
از روزهایش، خاطراتش و صفحاتی که با آن‌ها زندگی کرده است نوشته و اثری که پس از یک سال در زندگی و خودش احساس کرده است. 
من چیز خاصی لو ندادم اصلا فرم کتاب قصه محور و قابل لو دادن نیست. باید خواند و صد البته تامل کرد. 
عالی بود خلاصه، از دستش ندهید.