یادداشت‌های آگاتا هولمز (41)

          کلا اومدم این کتابو بکوبم بره، هرچند بی‌انصافی نمی‌کنم زیبایی‌هایی هم داشت.
من در کل عاشقانه نمی‌خونم، ولی ببخشید، این الان عاشقانه‌ست؟ با این حجم از ادبیات فجیع و بدون هیچچچچچ محتوایی؟

(شاید لو رفتن): داستان فقط توی هفتاد هشتاد صفحه‌ی آخر اوج گرفت و خوب بود.
دقیقا مثل سنگدل! فقط برعکس سنگدل که همش داشت شیرینی‌هارو توصیف می‌کرد توی نصف این کتاب داشت لباس ملت رو توضیح می‌داد و عملا اتفاق خاصی توی دویست سیصد صفحه‌ی اول نیفتاد.

محتوا؟ اول که اصلا نداشت، همونی‌هم که داشت خیلی فجیع، تکراری و کلیشه‌ای بود.
ولی خب یه جورایی می‌شد توی همون آخرهای داستان رشد شخصیت‌هارو دید، اینکه فهمیده بودن تصمیمات اشتباهی گرفتن و سعی کردن جبران کنن و خودشونو تغییر بدن.

مثل عاشقانه‌های دیگه‌ای که خوندم آبکی تموم شد اما خوبیش این بود که واقعاً کتاب روونی بود. فانتزی قوی ای نداشت.

در آخر هم می‌خوام بدونم چرا همچین کتاب‌هایی رو منتشر می‌کنن=)؟ اینا همینایی‌ان که قشر نوجوون می‌خونن، چرا واقعا یه نوجوون در اوج یادگیری و فعال بودن مغزش باید همچین چیزایی رو وارد ذهنش کنه و از نظرش کتاب‌های مفیدتر «مسخره» باشن؟ اصلاً روی این کتاب‌ها نظارتی هست؟ به معنای واقعی این کتاب داشت بی‌اخلاق بودن رو ترویج می‌داد و اسمش رو می‌ذاشت آزادی، بعدهم که نمره‌ی ۴.۳ می‌گیره. منم اگر می‌دونستم کتاب اینطوریه مطمئنا هیچوقت رغبت نمی‌کردم برم سمتش. 
        

          همه‌چیز توی این کتاب یافت می‌شه.
جلد اولش اونقدرها برام جالب بود، ولی این جلدش پر از هیجان بود، از اون کتاب‌هایی که ناخودآگاه جلوی چشمات سریال می‌شن.
به موقع هیجان وارد می‌کرد و غافلگیر می‌شدی و توصیفاتش عالی بود.
شاید اگر دو سال پیش این مجموعه رو می‌خوندم خیلی بیشتر عاشقش می‌شدم، منتظر جلد سه هستم =).
        

          من با همه ی کتاب‌ها سفر می‌کنم، اما این سفر واقعا واقعی بود. 
اول که بگم، قطعا قطعا ارزش خوندن داره، چون شما فقط یه سفرنامه رو نمی‌خونید، شما با حقایق بسیار زیادی روبه رو می‌شید که خیلی‌هاشون ملموس هستن.
این کتاب فقط درباه ی ژاپن نیست، بلکه درباره ی جنایت بی‌پایان تاریخ و سکوت مثلا صلح گرایانه ی ملت‌هاست که تکرار می‌شه.
توصیفات به جا و عادلانه بود، هم خوب هم بد.
به علاوه ی قلم به شدت دلنشین آقای یامین پور که شیرینی کتاب رو برای بنده چند برابر کرد.
البته منم متعجب شدم از این سکوت عجیب ژاپنی‌ها در برابر این ظلم.
منم متعجب شدم از حضور اوباما توی موزه ی صلح هیروشیمایی که ادمایی امثال اون۷۰ سال پیش باعث اون همه بدبختی شدن.
منم متعجب شدم از این سکوت تقدیرگرایانه‌ی بی معنی.
البته که این کتاب حدود ده سال قبل نگارش شده، اما این فقط ماجرای ژاپن نیست، این ماجرا ی خیلی از ملت‌هاست، برای همینه که توصیه می‌کنم بخونیدش.
سپاس فراوان از آقای یامین پور، چقدر دلم می‌خواد به ژاپن سفر کنم و توی مسیر، توی پرسه زدن‌ها و دیدن خیابون ها گم بشم.
چقدر دوست دارم به معبد مینجی بیام و از دیدن چندتا خانم که با کیمونو برای عبادت اومدن خوشحال بشم.
ژاپن حس خاطره‌انگیزی داره برام، از آقای میازاکی بگیر تا سوباسا و همه ی این خاطرات دیگه که کودکیم باهاشون پر شد و حالا این کتاب!
بعد این سفر نامه، خیلی بیشتر دلم خواست به این خورشید تابان سفر کنم، به این هفت هزار جزیره ی طلایی که تاریخ‌هارو پشت سر گذاشته و طعم گس اون چای‌سبز تگری رو مزه کنم.
شاید سامورایی درونم داره بیداد می‌کنه راجع به شرافت، تاریخ و از دست ندادن اصالت.
و حالا حس می‌کنم که یک سنجاب درون هم دارم که دوست داره توی ذهن‌های دیگه سرک بکشه و ببینه در سامورایی درون اونها چه خبره.
احتمالا دیدتون با این کتاب نسبت به ژاپن عوض بشه و البته یکمی واقعی تر.
از ایرادات کتاب هم این بود که به علت مدت زمان کوتاه، خوب پوشش داده نشده بود، اما از نظر من نسبتا کامل و دوست داشتنی بود.

«جزیره‌های رمزآلود، آرام و بی صدا و اغواگر بر جا نشسته‌اند...جزیره‌ها همه گیشا هستند، با کیمونوهایی که داوودی‌های سرخ خشن بر آن نقش بسته، فریبنده و زهرآلود.»
        

          می‌خواستم برای این کتاب هم یک یادداشت بنویسم. می‌دونم که می‌خوام دوباره این کتاب رو بخونم چون، در عین شخصیت پردازی عالی و کامل، کتاب تا حد زیادی برام مبهم بود.
این واقعاً درباره ی زندگی بود، راجع به دست و پا زدن آدمها برای پول، محبت، عشق... 
تلاش آدمیزاد برای بقا، رهایی از فقر و پایان رنج
من واقعا تا حد زیادی با زندگی شخصیتها و نامه‌هاشون همراه شدم.
چیز دیگه ای برای نوشتن ندارم، یه روزی دوباره می خونمش و دقیقتر و کاملتر راجع بهش خواهم نوشت.
        

          آدمیزاد در امید پرسه می‌زند.
در غرورش دست و پامی‌زند.
اما هیچگاه به انتظار مرگ نمی‌نشیند.
با غرور درد می‌کشد اما به مرگ فکر نمی‌کند.
اما مرگ روزی خواهد آمد و او، امید دارد که از ان بگریزد.
مرگ ایوان ایلیچ یک تراژدی زندگی بود.
یک تراژدی تاریک و دست نیافتنی.
مرگ را همه می‌چشند، تنها چیز عدالت وار دنیا همین است.
اما آیا من و شما بعد خواندن این کتاب، مرگ را در انتظار خود می‌بینیم؟ در حالی که نشسته و به ما می‌خندد؟


        

          باشه اصلا، اینم یه سبک نوشتنه.
ولی آخه... امروز صرفاً از سر بی حوصلگی توی مدرسه از دوستم گرفتم و خوندمش.
این حرف‌ها نه تنها طرفدار دارن، بلکه بابتش ۱۶۰ هزار تومن پول می‌دن!
و این عجیبه...
چون اینا همون حرفایی‌ان که من توی دیلی‌های تلگرام و ایتا می‌خونم... 
بی‌محتوای محض.
وقت تلف کردنه =)
کلی هم کاغذ سرشون هدر می‌ره.
واقعا حس می‌کنم به نویسنده‌ها و شاعرایی بزرگی مثل داستایفسکی، فروغ، بزرگ علوی و ...توهین محضه که اسم این رو بشه کتاب گذاشت.
شاید از ۲۰۰ صفحه‌ش کلا ۱۰ صفحه حرف آدم حسابی داشت توش.

        

          نظر دادن راجع به این کتاب کمی برام سخته.
اما از یه چیزی مطمئنم: شما احتمالاٰ از این کتاب خوشتون نمیاد، مگر اینکه طرفدار شرلوک هولمز باشید (اونم نه همه!)
خب، راستش این کتاب برای من تجربه ی جدیدی بود، توی راه سفر خوندمش و دروغ چرا؟ خاطره ی خوبی برام ساخت.
شاید طنزش زیادی بود،
شاید روایت خوبی نداشت،
اما ایده ی داستان رو دوست داشتم.
در این حد بود که ترغیبم کنه برای خوندن جلدهای بعدی.
اما کتاب پر از ایراد بود.
خیلی از طنز‌ها پیش پا افتاده و بی‌مزه بود، ولی خب می‌شد باهاش بخندی.
(حاوی لو رفتن): این جلد هم بیشتر مقدمه س، چون شرلوک هولمز از نیمه ی دوم داستان، وارد شاهنامه شد، قبلش اصلا اینطوری بود که فکر می‌کنی داری یه داستان دیگرو می‌خونی، که اونهم نیمه‌تموم می‌مونه توی ذهنت.
اگر حوصله‌تون سر رفته و نصف زندگیتون رو توی خیابون بیکر گذروندید، این کتاب بد نیست، وقتشه از خیابون بیکر کوچ کنید ایران، با شرلوک هولمز!
        

          بر خلاف نظر تندی که نسبت به پاندا و اژدهائه داشتم، این کتاب به دلم نشست، بیشتر شبیه یکی ادآوری بود، اینکه بهمون یادآوری کنه حواسمون به خودمون باشه، هرچند اینم کلیشه کم نداشت، اما شاید این کتاب یه وقتی توی لحظه های سخت یا گمراه کننده ی زندگی کمک کننده باشه.
(البته به نظرم اگر خواستید الکترونیکیشو بخونید)
        

          خانم تجدد، خوب من رو با ماجراهات همراه کردی، از حافظیه ی  شیراز بگیر تا جشنواره های فرانسه، به همه جا سفر کردم.
 «تاریخ ملموس و زنده می‌شود» با این کتاب. (بریده ای از کتاب)
من هم با این کتاب ایرانی تر شدم.
«خودکار با خون آبی» می‌نویسد و من هم با غمی آبی اغشته به زندگی این کتاب رو خوندم.
در این کتاب از مرگ خبری نبود، البته خیلی‌ها رفتند اما زندگی هنوز بود، امید در سراسر صفحات این کتاب رنگ بسته بود، ادبیات و واژه‌ها ازشون امید می‌چکید، امید زندگی.

«می‌دانم دیگر نخواهد توانست با این خط بنویسد، می‌دانم دیگر پرندگان بزرگ شکاری بر فراز سر ما پرواز نخواهند کرد، می‌دانم دیگر در کنار هم سد و کوچک و باریکهٔ آب را نخواهیم دید... می‌دانم...
نه، نمی‌خواهم بدانم.»

        

          تموم شد، بالاخره.
اولین کتابی بود که از مجموعه ی عاشقانه های کلاسیک افق می خوندم، هیچوقت هیجوقت ژانر عاشقانه توی کتاب توجهمو جلب نکرد ولی از نوع کلاسیکش جدی عمیق تر و قشنگ تره، هرچند این عاشقانه ش ۱ درصد بود.
همیشه خوندن نامه ها و خاطرات دیگران وقتی معنا داره برام جالب بوده، به همین دلیل، خوندن این کتاب برام بسیار لذت بخش بود.
احساسات متناقض جودی که هرچند ساده ولی کامل توصیفشون کرده بود، سیر داستانی در قالب نامه، ها، همه ی اینا بسی جالب بود و دوست داشتنی .
        

          جالب بود اما نبود.
تقریباً قابل پیش بینی و یک جورهایی تکراری، پایانش می‌تونست بهتر باشه.
        

          اولش فکر کردم وای چه باحال یه کمیک از شرلوک گیر آوردم ولی چندان جالب نبود، یه کم طول داده بودن فونتشم ریز بود. 

        

          روون و ساده بود اما ظرافت همیشگی کتابهای دیگه ی خانم کریستی رو نداشت، پرونده ی اول خیلی خوب بود، ولی دو تای دیگه ضعیف بودن.
اما توصیفات خوبی داشت. اینم از اونایی بود که توش به شرلوک هولمز و واتسون اشاره شده.
        

          داستان فوق العاده ای نیست اما عمیق و قشنگه.
        

          پیچیدگیش زیاد بود و نیاز به دقت بالا داشت برای اینکه بفهمی اما در کل باحال بود.
اسم شرلوک هولمز هم چندبار توی داستان اومده بود خیلی جالب بوددد برام.
        

          مثل کتابهای دیگه ی خانم مونتگمری رومحم رو لمس کرد).
        

          به خوبی راهنمای کشف قتل هالی جکسون نبود.
اما تریلر جذابی بود.
اولاشو خیلی کش داده بود.
        

          برای افزایش اطلاعات راجع به موساد کتاب خوبی بود، از لحاظ روایی ضعف داشت اما با توجه به اینکه خیلی از وقایعش اتفاق افتاده کتاب جالبی بود.
        

          بالاخره به پایان رسید.
نویسنده خیلی این جلد رو کش داده بود، امیدوارم حلد بعدی اینطوری نباشه، اگر دارم به خوندنش ادامه می‌دم برای اینه که بفهمم آخرش چی می‌شه.
        

          حدودا از همون اول مهر، دچار شدم به اینکه دستم سمت کتاب نمی‌رفت و واقعا 10 صفحه رو پشت هم می‌خوندم هنر می‌کردم.
اما آگاتا کریستی عزیز که واقعا در مقابلش سر خم می‌کنم باعث شد این کتابو توی این دو روز تموم کنم و واقعا لذت بردم.
در عین پیچیدگی ماجرا ساده و جذاب بود و آگاتا کریستی در نهایتِ خون و قتل، زیبایی رو در واژه ها گنجونده بود.