یادداشت آگاتا هولمز

        می‌دونم خیلی‌هاتون عاشق این کتابید، می‌دونم از خوندنش لذت بردید، به خدا منم همین حس رو داشتم ولی انقدر ضعف‌هاش توی چشم بود که نمی‌تونستم اونطوری که باید ازش لذت ببرم.

این یادداشت ممکنه حاوی لورفتن‌های زیادی باشه❗
داستان کلی: راجع به یه دختر بدبخته که از پادشاهی ناراضیه، اتفاقی وارد قصر می‌شه و با دوتا شاهزاده(برادر) روبرو می‌شه و حالا اون وسط  (اسپویل) دختر داستان پدرش کشته شده که از قضا مقصرش این حکومته. یه کوچولو زیادی کلیشه‌ای نیست؟

در واقع "ژانر" این کتاب، فانتزی عاشقانه است که به هردوش خواهم پرداخت.
 فانتزی کتاب، خیلی خیلی بهتر بود نسبت به فانتزی‌های به اصطلاح ترندی که خونده بودم و نویسنده نسبتاً خوب پوششش داده و تونسته داستان جالبی از پشتش دربیاره بیرون. هرچند بازهم سناریوهای تکراری داشت. این تیکه تقریباً اسپویل داره← به یه سری دلایلی، آدم‌هایی هستن که دارای نیروهای برتر می‌شن؛ مثلاً شفادهنده که می‌تونه با قدرتش بیمارها و زخمی‌هارو درمان کنه و... . یک سری آدم معمولی هستن یعنی هیچ قدرتی ندارن و پادشاهی، اینطور آدمارو می‌کشه چون معتقده فقط نیروهای برتر باید زنده بمونن و این وسط توسط آدم‌های معمولی، تصمیمی برای یک انقلاب شکل می‌گیره.
عاشقانه‌ی کتاب به شدت کلیشه‌ای بود، به خدا می‌خواستم گریه کنم دیگه... صحنه‌های تکراری، حرف‌های تکراری، توی هر گفتگو، اول هرجمله داشتن می‌گفتن:«اوه، عزیزم...» البته به کنایه و نیشخند. یعنی فکر می‌کنم این جمله ۲۲۱ بار توی اون کتاب اومده باشه، یه سری تیکه‌هاشم جذاب و گیرا بود ولی اغلب، توصیفات نویسنده از احساسات دو طرف، پیش‌پا افتاده و ضعیف بود.

شخصیت‌پردازی: زیادی بود. جزئیات ظاهر شخصیت‌های اصلی، توی هر فصل تکرار می‌شد؛ صدبار گفته شد موهای پیدین نقره‌ایه، صدبار گفته شد چشماش اقیانوسیه، صد بار گفته شد کای موهاش شلخته و سیاهه، بعد دیگه نویسنده کم آورده بود و به جای سیاه از «به رنگ جوهر» استفاده کرده بود، اونم نه یک بار بلکه حداقل سه بار. ترس‌های شخصیت‌ها، گذشته‌شون همه‌ش مرور می‌شد. اگر این‌هارو حذف می‌کردن فکرکنم راحت پنجاه صفحه از کتاب کم می‌شد.

ناپختگیِ قلم نویسنده: 
۱ نمی‌دونم این به خاطر مترجم بود یا خود نویسنده، ولی اینو حاضرم قسم بخورم که کلمه‌ی «به‌سان» صدبار توی این کتاب استفاده شده... کلمه ی «استیصال»، «اوه، عزیزم...»، «نیشخند»، همه‌ی اینا بارها و بارها تکرار می‌شن.
۲ نویسنده گاهی فراموش می‌کرد چی گفته، یهویی چشمای خاکستری کای توی یک قسمت سبز شد...
۳ تکرار مکررات، که بالاتر اشاره کردم، مطرح کردن یه موضوعی برای بار پنجاهم.
۴ توصیفات واقعا زیادی و تکراری بود.
۵ "پِیرنگ" داستان قوی نبود، نبردهای مشابه با جزئیات زیاد. سه تا مجلس رقص با جزئیات کامل و مشابه، کلماتی بی‌معنی که اون وسط پرسه می‌زدن. خیلی راحت می‌شد این کتاب توی چهارصد صفحه جمع بشه.

درنهایت هم، می‌خوام از احساس خودم بگم. این کتاب برای من عجیب بود. من همیشه از کتاب‌هایی که معروف می‌شن فراری ام خصوصا اگر عاشقانه باشن و تقریباً هیجوقت تجربه‌ی خوبی از قبال خوندنشون نداشتم. بگی نگی از این یکی لذت بردم(ولی اصلا از اعتراف کردن به این موضوع خوشم نمیاد D= ). پایان جدیدی نداشت، اما اونقدری بود که منو ترغیب کنه به خوندن جلدهای بعدی. این کتاب رو شروع کردم خوندن که کمی ذهنمو آروم منم اما به لطف شخصیت‌پردازی قوی و قلم فوق‌العاده‌ی نویسنده‌ی عزیز فقط بیشتر روانم رو از دست دادم. حقیقتا به داستانی که کتاب حولش می‌چرخه توجهی ندارم. تنها ناراحتی من کیتِ عزیز و دوست‌داشتنی بود که بگذریم، این یه کتابه فقط.

پیشنهادش می‌کنم؟ نه اصلاً. حتی برای سرگرمی... کتاب‌های خیلی بهتری هستن که وقتتون رو باهاش پر کنید و پولتون رو بابتش هدر ندید.