ایبابا ، باز هم منو اینبار یادداشتی درمورد بی پروا.

گذاشتم چند روزی از تموم کردن این کتاب بگذره و بعد نقدش کنم ✔️
این شما و این ، یکی از ترند ترین اثر فانتزی این چند ماه اخیر ، بی پروا:

_داستان این بار هم درمورد کشمکش های فکری و قلب تپنده کای بود. مجری قانون ، همان مجری سرد و بی احساس شهر ایلیا. اما حالا به دنبال دختری ملقب به ناجی نقره ای

_سایه ، [اوه ببخشید] پیدین.
پیدین قصه ما ، همان به ظاهر دخترک قوی و استوار در این جلد فرار میکند به جایی دور از مجری قانون. دور از پادشاهی.

پناه بر طاعون؛ این جلد رو واقعا از قبلی بیشتر دوست داشتم و باهاش ارتباط نسبتا بیشتری برقرار کردم. شاید برای فضا سازی بهتر بود ، یا ترجمه بهتر 
به هر حال مهم نیست.😔
این کتاب با وجود بهتر شدن باز هم نقص های قابل توجهی داشت که بهشون میپردازم:

♤ شخصیت پردازی رسما زیر خط فقره ☝️🏻 فقط کای بود و پیدین و گهگاهی (بعد از ۱۵۰ صفحه ) افکار اشفته کیت. 
هیچ شخصیت دیگه ای عملا وجود نداشت ، باز حداقل توی ناتوان چند نفری بودن که داستان رو پوشش بدن 🤡

♤ روند داستان. چقدر با روند داستان مشکل داشتم. اتفاق ها زیادی کش اورده شده بودن ، صد بار کای جون پیدین رو نجات داد، صد بار به احساسش گوش دادیم ، صد بار داستان رو از دید کای و پیدین خوندیم.

یه سوالی که پیش میاد تغییر رفتار سریع کایه. چرا کای که مجبور شده روی احساساتش پرده ای بزنه و ماسک مجری قانون رو بر صورتش میخ کنه ، و بعد با ورود هالیوودیش خونه پیدین رو به اتش بکشه، بعد از صد صفحه تبیدل میشه به یه پسر بچه ی احساساتی؟؟؟

بیاید اصلا وارد شخصیت پیدین نشیم. اینقدر که من سر رفتارش از عفت کلامم خارج شدم که خدا ببخشه.

و اما کیت. کیت عزیز من که این مجموعه رو به خاطر اون خوندم. باز هم با دید تعصبانه میگم: تنها جای خوب این کتاب کیت بود و بس. روابط دیو و دلبر برای من اهمیتی نداشت ، دلیل خوندن من فقط کارکتر اسیب دیده ایه که مردم ازش متنفرن.

وای پسر 😭😭😭چقدر طولانی شد. یک چیز کوچک درمورد پایانش بگویم و تمام: لورن ، عزیز من. 
توروخدا موقع کتاب نوشتن تریاک نک-
      

        عجب روزگاری اسقف ارجمند ، عجب رفتاری !

"زندگی بس کوتاه است"
از اون کتابایی که شاید وقتی یه روز دارید توی کتابفروشی قدم میزنید جلد عجیبش توجهتون رو به خود جلب کنه. از اون کتاب های خاص و منحصر به فرد .

داستان نامه های معشوقه ی قدیس اگوستین 《فلوریا》که هم فلسفی اند، هم عاشقانه و هم فوق العاده خاص.

جوری که نمیتونید تشخیص بدید واقعا گوردر نامه ها رو نوشته یا اینها اصیل و واقعی ان ؟

کتابی درمورد فردی که قصد داشت رستگاری روحش رو بدست بیاره ، به ازای هرچیزی. [حتی عشق]

این کتاب نامه های فلوریا ، معشوقه ی قدیمی اسقف بود در باب کتاب اعترافات.
      

        به نام خدا ، سلام.
این نطر شخصیه منه پس لطفا نسبت بهش گارد نگیرید:
ناتوان ، اثر لورن که توی سه جلد یک جلد فرعی به چاپ رسیده.
نمیخوام اطلاعاا اصافه بدم ، پس بریم سراغ داستان:
داستان راجب دختری به نام پیدین عه که توی زاغه ها دزدی میکنه تا به صورت اتفاقی به شاهزاده کای _مجری قانون_ بر میخوره و احتنالا مسیر زندگیش عوض میشه.
اینکه داستان از زبان شخصیت های  اصلی (کای ، پیدین و کیت ) روایت میشه یکی از چیزای خوب ولی تکراری بود.
اوه ! توروخدا بیاید با هم صادق باشیم. 
ریتم داستان برام هیچ جذابیتی نداشت.داستان کند نبود ! بلکه خیلی تند و تکراری بود. عملا تنها محتوای داستان کای و پیدین بودن ، به مسابقات و دلایل پادشاه برای کشتن ادم های معمولی هییچ اشاره ای نشده بود.ابن گیج کننده و روی اعصاب بود ، و اینکه حتی درباره ی طاعون هم اشاره های ریزی بود.
دیالوگ ها تکراری و کلیشه بودن ، هیچ تعلیقی توی داستان وجود نداشت
تنها جایی که نویسنده تلاش کرده بود خلاقیت به خرج بده توی لاس های کای بود...
کلمات تکراری  توی کتاب بودن. مثل "به سان ، قریب الوقوع ، پناه بر طاعون ) و خیلی چیزهای دیگه

مثلث عشقی پیش اومده مضحک بود (توروخدا بس)
و اینکه روانم سر کیت روانی شد ،.

و یک نکته خیلی خلیییی مهم : هیییچ ، عملا هییییچ شخصیت پردازی ای انجام نشده بود 😭😭 
و در نهایت ، اینکه این داستان قطعا  پوئن های مثبتی هم داشت ، ( مثل شخصیت منحصر به فرد دو برادر ، روابطشون و افکار نسبتا قابل درک )  ولی پوئن های منفیش بیشتر توی چشم بود.
ایده ی داستان تکراری بود ، 
مثل صبا طاهر ، سارا جی ماس ، جنیفر ال  ارمنتراوت . (که نویسنده  متهم به دزدی ادبی ازشون شده بود)
توروخدا نگاه تعصبی نداشته باشد ، فانتزی _عاشقانه های خیلی بهتری هم هست.
و در نهایت اینکه این یک ستاره و نیم رو به خاطر کیت دادم (که وقتی نویسنده سی صفحه راجب جذابیت های کای میگفت ، پنج صفحه هم برای کارکتر کیت زمان میگذاشت )

ممنونم از اینکه برای این یادداشت وقت گذاشتید.
      

        سلام.
وقتی دارم این مطلب رو مینویسم ساعت دو و نیم شبه
کتاب انتونی هوروویتس رو تموم کردم و باید بگم عجیب ترین نویسنده ایه که باهاش مواجه شدم. در واقع دست سرنوشت بود که ازش کتاب بخونم و هر بار هم بگم : سگم دیگه کتاب بگیرم ازش .(همچنین سال بعد در حال مشاجره با مسئول غرفه ایرانبان ، که کدومش کتابش بهتره؟! )
انتونی همیشه برام یه معمای لاینحله.
اینکه با یه سبک متفاوت ، یه نگارش متفاوت و حتی یک دید متفاوت کتاب مینویسه جذابه.
اون اکثرا خودش رو هم وارد داستان هاش میکنه !
اگه جنایی های کلیشه ای ؛ مثل کارای فریدا و .... خستتون کرده بهتره بریدو کتاباشو بخونید.
توصیه ش میکنم؟ قطعا نه.
با این حال یکی از بهترین کتاب های جنایی ای که خوندم اثر موریارتیش بوده و هست.
نمیتونم حسو حالم رو بیان کنم ؛ 
در نهایت اینکه موفق باشی انتونتی هوروویتس ، گرچه هنوز هم بعد خوندن چندین اثر ازت ، انتظار دارم همجنسگرایی رو وارد داستانات نکنی.
      

        سلام. درمورد این کتاب باید بگم که:  
خیلی کم پیدا میشه کتاب هایی که واقعا ازشون لذت ببرم.
این کتاب از همون کتاب های کمیاب بود ، ممنونم از سیسیلی و اریل برای اینکه لذت دوباره کتابخوندن رو بهم چشوندن. 
اگه بخوام نقدش کنم :
فضاسازیش دوستداشتنی بود و قلم نویسنده گیرا ، اما خیلی از جملاتش مفهوم نداشت و خیلییی باید فکر میکردید تا ببینید نویسنده چی گفته(شایدم به خاطر ترجمه بود ، من از نشر کیمیا خوندم)
و درکل اینکه با اینکه خیلی کتاب قشنگی بود ، یکسری از قسمت هاش کاملا کفر (؟) محسوب میشد و با عقاید من در تضاد بود. اما پیشمهادش میکنم ، ولی باید جملات  درست رو از جملات علط سوا کنید .

      

        یک بار دیگر به مامان نگاه میکنم. با صدایی به درخشندگی ستاره های راه شیری زمزمه میکنم :《 من و تو ، به سوی زندگی ، به سوی....》
برای جشن ورود من ، دزدان دریایی اتش بازی بزگری راه انداخته اند. افق با این اتش بازی ، از رنگین کمان هم قشنگ تر شده است . من خوشحالم.
حالا میتوانم کمی بخوابم.

"به سوی زندگی ، کتابی بود پر از حس و حال خوب . درمورد زندگی ، در مورد مرگ.


      

        این یکی از بهترین کتابایی بود که خوندم. داستان کاراگاهی به نام نیکی بلانه ،(شوهرم)
که کسی به اسم بانوی مرگ بهش مراجعه میکنه .
بعد از مدتی ادم فضایی ای به نام جینی و بعد هم پرنده ی سرخ.
از قلم ، و شخصیت پردازی داستان لذت بردم. 

      

        اگر قرار باشه به گورستان کتاب های فراموش شده برم و مجبور باشم تا اخر عمر از یک کتاب مراقبت کنم ، اون کتاب قطعا  بسیار بلند و فوق العاده نزدیکه.
چقدر دوستش داشتم . چقدر برام خاص بود و چقدر بهم کمک کرد. اما به قول پیپ اخر و پایان بهم وصل شدن ، این کتاب به روحم وصل بود  اما الان نسخه ای ازش توی کتابخونم نیست.
شاید به اندازه من لذت نبرید ، شاید هم بیشتر لذت ببرید ! این کتاب رو خیلی دوست داشتم  و ناراحتم که تموم شد ولی خوشحالم که پایانش ناراحت کننده نبود.
      

        فوق العاده ، قلم دازای رو دوست دارم.
این خودنویسه بر مبنای امید بود یجورایی ، (و حس هایی که دختر تجربه میکرد) و قطعا خوندنش خالی از لطف نبود . به هر حال من هم فکر میکنم چیزی که یک دختر دوست داره و چیزی که از اون نفرت داره ، نسبتا اختیاریه‌.


      

        کتاب "ماه بر فراز مانیفیست" از معدود اثاریه که طی سال ها کتاب خوندم واقعا ازش لذت بردم 
نمیتونم احساساتم در مورد این کتاب توصیف کن‌_ [ یادمه پیش خودم فکر میکردم چه کتاب بچگانه ای. گویا بچه خودم بودم]

 قلمش ، شخصیت پردازیش ، ایده ش و ... رو دوست داشتم و باهاش ارتباط خوبی برقرار کردم.

داستان در دو زمان متفاوت روایت میشه ؛ از وقتی که ابیلین تاکر به شهری به نام مانیفیست میره تا با کشیش شدی زندگی کنه ...
اما اتفاقی نامه هایی رو پیدا کنه  و اینجا پای پیشگو سادی به میون میاد _ پیشگویی که فقط از گذشته ها حرف میزنه_ گذشته ی شهر.

خیلی سر این کتاب اشک ریختم .
دست سرنوشت بود که این کتاب رو بخونم ،
از خواهر عارفه مچکرم.
      

        مگه به کتابای اگاتا کریستی چیزی جز فوق العاده میشه گفت ؟ با این کتاب احساساتی جدید رو در خودم کشف کردم ، کتابی جنایی با وایبی کلاسیک.
      

        تو جلد بعدی اینشکلی بود که (اسپویل جلد چهار) : اون مادرخوندش اومد بهش غذا و یه لیوان مشروب داد ، بعد  دختره هم تعجب کرد چرا بهش مشروب داده ؟ (هیچوقت نمیذاشت بخوره) بعد یهو میبینه غذا مزه عجیبی میده ، رد این مایع قرمز رنگ تو لیوانو دنبال میکنه و میبینه جنازه بسام افتاده اون گوشه و مادر خوندش داره  گوشتشو چرخ میکنه تا غذا درست کنه و خونشو میریزه تو پارچ . بعد یهو دختره حالش بد میشه از کبابی هانیبال و برادران بر میخیزه.
      

        اگه دنبال یه فانتزی خوبید اخگر گزینه مناسبیه. گرچه جلد یکش روند داستان به نسبت کند تر بود و تا شروع مسابقات چنگی بر دل نمیزد و خواننده زیاد نمیتونست با شخصیتا ارتباط بگیره. خلاصه که برای من جذاب بود ، اما لایا که شخصیت اصلیه زیادی رو مخه و این کارو سخت کرد برام. در کل پیشنهاد خوندن
      

        باورم نمیشه شب اورم این جلد رو بازگو میکنه. سنگ چشمم که مثل همیشه فوق العادست ، حیف این کتاب به قدری گیراست که نمیتونم تو امتحانا بخونمش و باید تا تابستون صبر کنم. (چون اگه دو صفحه بخونم چنان محوش میشم که شب روزم میشه این)
      

        خیلی مزخرف بود راستش