_میدانی که من حتما میمیرم؟ _او ارام لبخند زد. _من هم همینطور...، پسر کوچولو....همه ی ما کهه اینجا هستیم. یک دفعه حس کردگ از اینکه فرصت زیادی ندارم کمتر ناراحت هستم. _تازه بعضی وقت ها به مردن فکر کردن عجیب است ، حتی غصه هم ندارد.

_من واقعا مجبورم بمیرم؟ _معلومه ، ملوان کوچولو. مثل همه ! _بله ، منظورم این بود که ، من واقعا مجبورم وقتی کوچک هستم بمیرم؟ ملیکور نگاهی به من می اندازد. درخشان و مهربان. با لحن مضحکی میگوید : تو فکر میکنی وقتی ادم ها بزرگ شوند و بمیرند بهتر است؟ _مردن ادیتم میکند ، به خاطر مامان.

چون آدم بزرگ ها از صبح تا شب میدوند و باز هم وقت کم می اورند ؛ و چون همیشه خسته اند ، بی شک بسیاری از زیبایی های جهان بچه ها را نمیفهمند. آدم بزرگ ها نمیدانند که : معمولا بهترین گوش ها در قلب ها جای دارند.