جلد آخر امیلی هم مثل دو جلد قبل عالی بود، البته با داستان پردازی کمی ضعیف تر... اتفاقاتی که قرار بود بیفته قابل حدس بودند ولی در عین حال زیبا. نوشته این کتاب کمی غمناک تر از بقیه جلدهاست و دیگه زیاد خبری از شادی و شور امیلی نیست، مونتگمری آخر داستان رو تقریبا باز می ذاره و این خود ما هستیم که تصمیم میگیرم امیلی رو درحالیکه به رنگین کمان رسیده ببینیم یا نه... زمان توی این کتاب سریع پیش میره و کتاب، سنین جوانی امیلی رو شامل میشه. تنها ناراحتیم اینکه چرا تنها سه جلده و دیگه نمی تونم با امیلی زندگی کنم ؟!
هر سه جلدو حتما بخونید، شخصیت های هیچ کتابی به اندازه کتاب امیلی "زنده" نیستند :))
        

          «امیلی و جست‌وجو» (Emily Quest) سومین و آخرین کتاب از سه‌گانه‌ی «امیلی» نوشته‌ی لوسی مود مونتگمری است. 📖 تو این کتاب، امیلی دیگه یه دختر نوجوون نیست، بلکه یه زن جوونه که داره تلاش می‌کنه اسم و رسمی تو دنیای نویسندگی برای خودش دست و پا کنه. ✍️
امیلی تو این قسمت با چالش‌های جدیدی روبه‌رو میشه؛ از جمله پیدا کردن جایگاه خودش به عنوان یه نویسنده زن تو یه دنیای مردونه، مسائل عشقی و رابطه‌ها و انتخاب بین عشق و آرزوهاش. ❤️‍🔥 اون یاد می‌گیره که باید به خودش و استعدادش باور داشته باشه و برای رسیدن به اهدافش تلاش کنه، حتی اگه بقیه باورش نداشته باشن. 💪
در نهایت، امیلی یاد می‌گیره که زندگی پر از فراز و نشیبه و مهم اینه که بتونه تعادلی بین عشق، کار و رویاهاش پیدا کنه. ✨ این کتاب یه جورایی نشون می‌ده که چطور یه زن می‌تونه تو یه جامعه‌ی سنتی، هم به آرزوهای خودش برسه و هم عشق رو تجربه کنه. 😍
خلاصه بگم، امیلی تو این کتاب دنبال پیدا کردن خودشه. اون می‌خواد بفهمه واقعاً کیه، چی می‌خواد و چطور می‌تونه هم یه نویسنده‌ی موفق باشه و هم یه زندگی عاشقانه داشته باشه. 🎉

        

          خیلی با جلد سوم این کتاب گریه کردم😅یه جاهاییش واقعا  احساسی بود ،انگار که خودم تو داستان بودم.
در کل لذت بردم 💖ولی ای کاش یکم آخرشو بیشتر پر و بال می داد.
        

          《یادداشت این مجموعه را برای جلد اولش "امیلی در نیومون" نوشتم.》

این جلد را در اردوی مشهد دانشجویی خواندم. آن‌قدر هیجان‌زده بودم که بفهمم امیلی در نهایت با چه کسی ازدواج می‌کند، نمی‌توانستم کتاب را زمین بگذارم. کتاب‌های مونتگمری در ظاهر شبیه بهم اند اما اتفاقاتی که برای هر شخصیت می‌افتد تفاوت‌هایی دارند که هر مجموعه را به خودی خود خواندنی می‌کنند.
        

          نه نه نه نهههههه!!
نه. 
آخه چرا؟ چرا این کتاب این‌طوری بود؟
نمی‌دونم چه انتظاری داشتم، اما قطعا انتظارم این نبود. 
من واقعا تلاش کردم که امیلی رو به اندازه آنه دوست داشته باشم، اما نشد. شخصیتش به دلم نمی‌نشست، نمی‌دونم چرا نتونستم اون‌قدر باهاش ارتباط برقرار کنم. آقای کارپنتر شخصیت جالب‌تری بود. 
اما ماجراهای این کتاب آخر... 
راستش زیادی رفتن رو اعصابم. خوشم نیومد که همه‌چیز این‌همه ناگهانی تغییر می‌کرد. یعنی این‌جور بی‌ثباتی‌ها رو شاید درمورد یه دختر پونزده ساله قبول می‌کردم، اما نه یه دختر بیست‌ودو ساله.
اشتباه نکنید، از خوندن این کتاب هم لذت بردم. فقط دز اعصاب‌خردی‌ش و جاهایی که دلم می‌خواست شونه‌های امیلی رو بگیرم و محکم محکم تکونش بدم، بیشتر بود.
        

          وقتی داستانی غم‌انگیز  می‌ خونم ، همزمان که اندوهگین می‌شم و بغض می‌کنم  از داستان لذت میبرم . هنوز این کتاب تموم نشده ولی من همین الان انتخاب کردم که بین این 3 جلد ، جلد سوم مورد علاقه ی منه . 
البته دلیل دیگه ای که کتاب سوم رو بشتر دوست دارم اینه که در این کتاب شخصیت ها رشد کردن و همسن و سال خودم اند و  باهاشون همزاد پنداری بیشتری میکنم .
        

          چقدر این جلد قشنگ بود..
این جلد به معنای واقعی کلمه امیلی در حال جست و جو بود ؛ جستجوی انگیزه ، زندگی و عشق.
 تو این جلد الیزه و پری و تدی ما هر کدوم دنبال هدف خودشونن و دیگه تو جزیره نیستن ؛
همین این جلدو خاص تر میکنه که این بار امیلی خودشه و فکرهایی که از دهه سوم زندگیش تو سرش داشت و واقعیت اونها!
امیلی تو این راه دچار حس های متخلف میشه و همین باعث میشد که تصمیم های عجیب غریب بگیره که وقتی با غرور ماری گونه ترکیب میشد به شخصه دلم میخواست خفش کنم! ولی خب بی انصافیه اگه نگم دلم میخواست همون موقع به خاطر دلیل این تصمیم های عجیب غریب بغلش کنم و بهش بگم تو تنها نیستی ستاره!
این مجموعه سه جلدی مثل آنی شرلی منو جادو کرد و من با خوندنشون احساس میکردم برای چند دقیقه‌ای به اینجا تعلق ندارم ؛
من به جایی تعلق دارم با صنوبر های عظیم و تنومند ؛ به جایی که با عطر رزهای وحشی مست میشم ؛ به جایی‌ که میتونم رو تپه های سرسبزش بشینم و طلوع افتاب رو نگاه کنم ؛به جایی که در کنار جویبار  کتاب به دست بتونم غروب رو تماشا کنم  ؛ به جایی که باریدن برف رو بتونم از پنجره‌ی اتاقم کنار شومینه تماشا کنم ؛
 از خانم مونتگمری خیلی تشکر میکنم که به من فرصت زندگی تو همچین جایی رو داد!
پ.ن۱ : امیلی ب.استار تو برای من خیلی واقعی و ماچ کردنی هستی!♡
        

          امیلی نوجوان جلد دو تبدیل به یک بانو شده است. بانویی که خواستگاران را به نیومون میکشاند. همه نگران آینده امیلی هستند، او چه انتخابی میکند؟ 
امیلی ما دیگر شاد و خوشحال و سرحال و پرجنب و جوش نیست. او دلمرده شده است اما کسی نمیداند چرا؟ حتی ایلزه بهترین و صمیمی ترین دوست او هم حال امیلی را نمیفهمد. 
ایلزه و تدی به مونترال میروند، پری برای خواندن حقوق به شهری دیگر میرود و نیومون حالا خالیست. امیلی دیگر همدمی جز دفتر جیمی اش ندارد، اما دفتر جیمی میتواند درد دل عاشق امیلی را تسکین دهد؟ 
        

          امیلی!
دوباره من هستم. نمی‌دانم چرا هرگاه دلم میگیرد یا نیاز به کسی دارم که با او حرف بزنم سراغ تو می آیم. واقعا نمی‌دانم چرا.
امیلی میدانی؟ حقیقتش این است که... از کجا شروع کنم؟ خیلی حرف ها دارم که نمیتوانم برخی از آنها را روی کاغذ بیاورم...
یک فکری!
امیلی اگر آخر هفته‌ات وقت خالی داشته باشی مزاحمت بشوم. دیگر طاقت جدایی را ندارم!
ملاقات حضوری... بله. این چیزی است که نیاز دارم.
آیا میتوانم مزاحمت شوم؟
منتظرت هستم💌
مشتاق دیدارت
        

          واقعا سه جلد کتاب به شدت برام دوست داشتنی بود و از خوندنشون خیلی لذت بردم🥰 به شدت پیشنهادی💐
        

          📚✨ امیلی و جست‌وجو رو تموم کردم...
و باهاش، یکی از لطیف‌ترین سه‌گانه‌هایی که تا به حال خونده‌ام، به پایان رسید.

چقدر سخته خداحافظی کردن با دختری که خیال و نوشتن، شبیه نفس کشیدن براش بود. با دختری که بیشتر از هر چیز، به صداهای درونی خودش گوش می‌داد، حتی وقتی دنیا می‌خواست ساکتش کنه.
امیلی مثل یه چراغ بود، از اون‌هایی که راه رو نشون نمی‌دن، ولی باعث می‌شن توی تاریکی، کم‌تر تنها باشی.

با امیلی خندیدم، بغض کردم، گم شدم، پیدا شدم…
و حالا با دلِ تنگی، سه‌گانه رو می‌بندم.

نه با نقطه،
با سه‌نقطه...

شاید یه روز، دوباره برگردم به تپه‌های نیومون،
به گربه‌ی سیاه، به پنجره‌ای رو به خیال…
و به دختری که همیشه می‌نوشت.
        

          فکر کنم فصل آخر، همون پایان‌بندی‌ایه که امیلی برای داستان «نامزدی سلطنتی» تو روزنامه‌ی آرگوس شارلت‌تاون نوشت! :D
        

          امیلی عزیزم خداحافظ 
در کتاب اول  خیلی بهم خوش گذشت و چهار تا دوست خوب پیداکردم. امیلی، ایلزه، تدی، پری
با جلد دوم انگیزه و انرژی گرفتم و میلم به نوشتن زیاد شد 
در جلد سوم امید پیداکردم، حرص خوردم و ناامید شدم و آخر کتاب خیلی خوشحال شدم 
قبل از تمام کردن جلد سوم به نظرم جلد دوم قشنگ تر از جلد های دیگه است و حالا فکر می کنم جلد سوم از بقیه قشنگ تر است 
        

          این کتاب با دو کتاب قبلی این مجموعه خیلی فرق داشت. خیلی همه چیز تلخ‌تر، تاریک‌تر و واقعی‌تر بود. امیلی بزرگ شده بود، عاشق شده بود، تنها مانده بود و تمام احساساتش، حتی سردرگمی‌هایش قابل درک بودند. از بین این سه کتاب این کتاب، مورد علاقه‌ی من بود و از همه بیشتر با آن ارتباط برقرار کردم. کاملا می‌فهمیدم چرا با وجود اینکه می‌دونست عاشق تدی‌ست، حاضر شد با دین عروسی کنه و چرا لحظه‌ی آخر همه چیز رو خراب کرد. تدی،پری، دین و الیزه رو هم درک می‌کردم و همه چی انقدر شفاف و صادقانه بود که انگار نمی‌شد جور دیگه‌ای باشه.
        

          دلیل این یه ستاره فقط پایان بندی سرسری کتاب بود 
ماجرایی که انقدر مهم بود اما فقط توی چند جمله و یک صفحه تموم شد
جلد سوم تلخ بود اما همین پایان بندی کوتاه باعث شد تلخیش تو جونم بمونه 
شاید هم دلیل تلخیش این بود که امیلی بزرگ شده بود و بیشتر می تونستم درکش کنم ، شاید به خاطر این که باهاش حس هم دردی بیشتری داشتم، این که کم کم تنها می شد و با سال به سال بزرگ شدنش از دوست هاش دورتر می شد و نمیشه همیشه همون بچه های قدیمی بود  و همه ی دوست هاش از اون شهر کوچ کرده بودند و فکر کنم حین خوندن کتاب می دونستم چقدر این پاییز و زمستون ها سخت می گذرن 
من دین رو خیلی بیشتر از تدی دوست داشتم شاید دلیلش این باشه که رابطه عاطفی بین امیلی و دین بیشتر از امیلی و تدی توصیف شده بود و با اون بیشتر تونستم ارتباط برقرار کنم 
و بیشتر از همه به خاطر این که امیلی رابطه دوستی مثل دین رو به طوری که مثل قبل باشه رو از دست داد ناراحت شدم 
کاش این جلد رو هم مثل جلد اول آروم آروم خونده بودم شاید اینجوری خودم هم آروم تر بودم 
کاش ۱۰۰ صفحه آخر این جوری تموم نمی شد انقدر شتاب زده 
توی جلد اول و دوم به این نتیجه رسیده بودم که امیلی رو بیشتر از آنه دوست دارم اما وقتی تموم شد دلم خواست دوباره بر سراغ آنه ی عزیزم 
با امیلی احساس نزدیک تری داشتم و دلیلش این بود که واقعی تر بود و به من نزدیک تر و اندازه ی آنه خوش بین نبود 
اما ۱۰۰ صفحه آخر جلد سوم کار رو خراب کرد 
دلم می خواد بگم :
کاش امیلی عاشق دین بود 

برش هایی از کتاب 

حتی اگر ما هیچ وقت پیدایش نکنیم چیزی در این جست و جو هست که شاید دلچسب تر از پیدا کردن باشد 


نمی دانم اگر رفاقت دین را نداشتم چه کار می کردم ، او نمک زندگی من است


قایقی پارویی برای سفر در راه شیری و یک ماشین بافندگی برای بافتن رویاهایمان و کوزه ای پر از عطر رز برای لحظه های سرمستی مان . من کاری به جهیزیه ات ندارم فقط باید توی وسایلت پیراهنی از جنس غروب خاکستری باشد با یک ستاره برای موهایت حاشیه ی لباست باید از مهتاب باشد و سر بندی از ابرهای غروب داشته باشی
        

          سه‌تا کتاب پر از حال‌وهوای خوب و دلچسب آنی‌شرلی شکل؛ طوری که بلر واتر، نیومون، پریست پوند و شروزبری(و حتی خونه‌ی خاله روت!) به‌خاطر اون توصیف های کامل و جذاب بهم احساس خونه می‌دادن، خشم و ترس و شادی و غم و جرقه‌ی امیلی رو می‌شد حس کرد و درک کاملی که کتاب‌ها از شخصیت هر کدوم از کاراکترها می‌دادن باعث شد هر سه کتاب برام به شدت جالب، پر از آرامش، لطافت و زیبایی باشه!
دلیل نصف ستاره‌ای که ندادم سه تا نکته بود که اذیتم کرد واقعا؛ اولیش احساسات عاشقانه‌ی دین پریست به امیلی بود که به‌نظرم حداقل توی کتاب اول و دوم کاملا بی‌جا و آزاردهنده بود. دومی‌ش بیش از حد پرخاشگر و گستاخ نشون دادن ایلزه در کتاب اول بود به نحوی که من تا اواسط کتاب دوم همچنان حس خوبی نسبت بهش نداشتم، انگار که هم‌سطح امیلی یا شایسته‌ی دوستی باهاش نیست. سومین مورد هم این بود که به نظرم اومد بعد از این‌که امیلی و سه نفر دیگه توی کتاب اول و دوم یه گروه صمیمی و کنار هم معرفی شدن، یهویی توی کتاب سوم پری خیلی نادیده گرفته شد و به قدر کافی بهش توجه نشد!
در مجموع دوستش داشتم و خوندنش برام خوشایند بود :))
        

          کلمات نمیتونن عشق من رو به این مجموعه نشون بدن ؛ با خودم میگفتم چرا برعکس جلد اول نمیتونم با خوندن کتاب احساس خوشحالی کنم ؟ دلیلش این بود که شخصیت ها برام واقعی شده بودن ! من با امیلی زندگی کردم .. با دوستی هاش لبخند زدم و وقتی درد میکشید دردو حس میکردم! مونتگمری عزیزم هم انگار فهمیده بود چقدر خواهان موندنشم این جلدو در خلاصه ترین حالت ممکن تموم کرد حتی اونطور که باید به شخصیت ها نپرداخت .. با این حال سه گانه امیلی  گوشه خاص قلبم رو داره و خواهد داشت . 
الان که دارم این یادداشت رو می‌نویسم یکی از اون ساعت سه شب های معروفه :) ، و از الان من هم ستاره آلفا خودمو برای دنبال کردن دارم !