میدونین ایده داستان مدرسه شبانه روزی از کجا به ذهنم رسیده؟ با خوندن مجموعه اسکارلت و آیوی. الانم دارم میخونمش، برای هزارمین بار.
خوندنش بهم حس خوبی میده، چون شخصیت هاش رو دوست دارم و باهاشون انس گرفتم، از طرفی هم منو میبره توی داستان پشت نقاب...
پیش دوستام
شایدم بهتر باشه بگم، میخونمش که دلتنگیم رفع بشه و تا دیدن سوفی و نیارا (خوبه سوفی خانم؟؟؟؟) و بقیه زنده بمونم🤓
      

        تمومش کردم.(این یادداشت بیشتر شامل نظرات منفیه، ولی نمیگم نخونینش)
تو این جلد به این نتیجه رسیدم که چقدر شبیه به آنی شرلی هستم.
عاشق کمک کردن به بقیه، خیال‌پرداز، عاشق نوشتن،...
اما چرا یه ستاره آخرش خالیه‌..
میدونین؟ بعضی موقعها خسته میشین از خوندنش، آنی تو این جلد همش داره به اینکه به بقیه چجوری میتونه کمک کنه فکر میکنه و این نظر منه، که تو بعضی چیزایی که اصلا بهش کوچکترین ربطی نداره دخالت میکنه...
تازه ! موضوع کمک کردنشم چیز جز رسوندن دوتا جوون عاشق به هم نیست!!
نمیدونم ولی بنظرم آنی هرچقدر که بزرگتر میشه، یکمی کسالت بار تر میشه...
اما بی‌صبرانه منتظر عروسیش با گیلبرت هستم و مهمونا و ...
واقعا احساس میکنم دعوت شدم به عروسیش..🫠🙃
      

        میدانید تازگی‌ها به چه فکر میکنم؟
به اینکه خدا میتوانست به راحتی، لیلی را از مجنون بگیرد، اما نگرفت.
با وجود اینکه اینقدر مجنون دیر سراغش آمد
      

        نمیدونمدچرا تازگیا اینقدر به این کتاب علاقه‌مند شدم!
اینم یکی از اشعارشه
یاد خودم میفتم
یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
 فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
 پر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
 بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای
 وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی
 دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
 من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
 این تو و لیلای تو … من نیستم

گفت: ای دیوانه لیلایت منم
 در رگ پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی
 من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
 صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آوارهء صحرا نشد
 گفتم عاقل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت
 غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی
 دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر میزنی
 در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود
 درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهم باش تا شاهت کنم
 صد چو لیلا کشته در راهت کنم
      

        حقیقتش به نتیجه‌ای نسبتا تلخ رسیده‌ام.(این یادداشت خیلی حقیقت را فاش میکند)
من کمی شبیه مادر تدی، خانم کنت هستم‌.
تنها تفاوتم این است که برایم مهم نیست که تدی، کسی را بیشتر از من دوست داشته باشد، من تنها میخواهم تدی شاد باشد.
ولی خانم کنت تدی را برای خودش میخواست.
من اگر در نیومون بودم، فامیلی ام میشد: کنت-استار
درهر حال....
مادر تدی هم آخرش خیلی بیچاره شد و دل من هم به اندازه امیلی برایش سوخت.
ولی واقعا مادر تدی، یک جورهایی وابستگی اش بیش از اندازه بود و این برای داستان تا آخرش، ماجرا ساخت.
من شبیه مادر تد هستم، ولی تنها در دوست داشتن بی اندازه تدی.
من اگر جایش بودم میخواستم تد با امیلی ازدواج کند تا همیشه خوشحال بماند.
بحای اینکه کنار من بی دل و دماغ بنشیند.
      

        تازگی ها کشف کردم که من در دنیای امیلی زندگی میکنم.
منظورم این نیست که وقتی کتاب را میخوانن انگار دارم با آن شخصیت ها قدم میزنم، نه!
منظورم این است که چقدر آدم های اطرافم شبیه به امیلی و دوستانش هستند.
ما در دربار، دختری داریم که بی شباهت به خاله الیزابت نیست، پارک سومین را میگویم، خدمتکار بانو لی.
یا مثلا خود من هم کمی شباهت به امیلی و گاهی به پری دارم!
اما خاله لورا را نتوانستم پیدا کنم‌.
پسر عمو جیمی را همینطور.
بانو لی با وجود اینکه بانو هستند، شبیه به پری...
بهتر است همه را نگویم تا اگر یک موقع این یادداشت را خواندند، چیزی نشود!
      

        در کل ماه محرم، این شعر را زمزمه میکردم، که در جزوه فارسیمان بود:🌸
کجائید ای شهیدان خدایی
بلاجویان دشت کربلایی
کجائید ای سبک روحان عاشق
پرنده‌تر ز مرغان هوایی
کجائید ای شهان آسمانی
بدانسته فلک را درگشایی
کجائید ای ز جان و جا رهیده
کسی مر عقل را گوید کجایی
کجائید ای در مخزن گشاده
کجائید ای نوای بی نوایی
در آن بحرید کاین عالم کف اوست
زمانی بیش دارید آشنایی
کف دریاست صورت های عالم
ز کف بگذر اگر اهل صفایی
دلم کف کرد کاین نقش سخن شد
بهل نقش و به دل رو گر ز مایی
🌸
      

        آه لیلی جانم!
چقدر دلتنگت هستم!
طبیب چندی قبل، به دیدارم آمده بود، بر سر بالینم، دارو تجویز میکرد و دلیل بیماری‌ام را میگفت.
به سخنرانی‌اش گوش ندادم، چون داشت درباره جسمم حرف میزد.
من روحم مریض است.
آه لیلی بانو!
قبلا میتوانستم تو را تصور کنم که کنارم نشسته‌ای و با من حرف میزنی، با آن صدای طنین اندازت، و دستان سفیدت که هرازگاهی آنان را تکان میدهی.
اما اکنون تصور و خیالت برایم کافی نیست.
دوست دارم خود حقیقی‌ات در کنار بنشینی و سخن بگویی.
لیلی بانو!
نمیخواهم بمیرم.
نمیخواهم زندگی کنم.
بدون تو
اگر بتوانم تورا قبل از عزرائیل ببینم، چقدر خوب میشود!
دارم میمیرم،
از عشق تو.
لیلی خاتون!
زودتر به دیدارم بیایید وگرنه من به دیدارتان در آن دنیا صبر میکنم.
بیایید تا قبل از سفر ابدی‌ام، بتوانم ببینمتان و صدایتان را بشنوم.
مشتاق دیدار شما
مجنونت❤️🌹
      

        دارم میخونمش
شبا قبل از خواب
میدونین؟ داشتم فکر میکردم که اگر ال ام مونتگمری، فارس زبان بود و با کلمات ما آشنا بود، چقدر میتونست بهتر بنویسه!
بخاطر گسترش ادبیاتمون
      

        این کتاب رو خیلی وقت پیشا خوندمش. تازه اونم چجوری؟! اول جلد دوم رو خوندم. ولی...به هر حال!
تنها کتابیه که با خودم آوردمش سفر، خیلی قشنگه، خیلی.
با شخصیت هاش انس گرفتم، همشون.
اما درواقع قصد ندارم درباره کتاب صحبت کنم، میخوام چیز دیگه ای بگم:
چند وقت قبل توی یکی از صفحات همین کتاب خوندم،
آدا:"مراقب خودت باش"
جاناتان:"نمیتونم جنگه، یادت رفته؟"
حرف آدا منو یاد خودم میندازه.
من همیشه به همه میگم مراقب خودشون باشن، چون خودشون مهمترن، یعنی خودشونو یادشون نره.
اما حالا...بعد خوندن این جمله مکث کردم، چند دقیقه.
دیگه چجوری مراقب خودش باشه؟
(البته جاناتان سرباز بود و جنگ هم جنگ جهانی) ولی با این حال...
مهم نیست، من بازم میگم:
همتون، مراقب خودتون و خوبی های ارزشمندتون باشین🥰🇮🇷✌️