نمیدونمدچرا تازگیا اینقدر به این کتاب علاقه‌مند شدم!
اینم یکی از اشعارشه
یاد خودم میفتم
یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
 فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
 پر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
 بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای
 وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی
 دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
 من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
 این تو و لیلای تو … من نیستم

گفت: ای دیوانه لیلایت منم
 در رگ پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی
 من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
 صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آوارهء صحرا نشد
 گفتم عاقل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت
 غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی
 دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر میزنی
 در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود
 درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهم باش تا شاهت کنم
 صد چو لیلا کشته در راهت کنم
        

          بسم اللّه الرحمن الرحیم

لیلی و مجنون اولین تجربه من از  خواندن شعر بود؛ دلپذیر و مطبوع. 
برداشت اول:
از دید من لیلی بیشتر از مجنون رنج کشید، مجنون خودش رو از آدمیان رها کرد، راه کوه و بیابون سر گرفت اما لیلی مجبور بود به زندگی کردن، اطاعت کردن و رها نکردن.

برداشت دوم: 
کاش صفت مجنون و لیلی بودن در ما افزایش پیدا کنه، همینقدر مصر، شجاع و پایدار، اگه واقعا چیزی رو می‌خوای برو سراغش، بجنگ و به خاک و خون بیفت!
        

          بله
حکیم نظامی "یک پای تمدن بزرگ ایرانی‌ست..."