شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        اولین کتابی است از خالد حسینی و ادبیات افغان خوندم  اوضاع افغانستان سال‌های سال است آشفته است زمانی در اشغال روس بود  بعد آمریکا و بعد هم طالبان 
به نام دین جنایت ها شد در حق مردم افغانستان بخصوص زنان و کودکان 
برداشتی فردی از دین باعث فاجعه شد و مصیبتی به نام طالبان ظهور کرد ابلهانی که از دین فقط،نکاح را بلدن اون هم نه به روش درست  بلکه وحشیانه  متوسل به زور و تجاوز به کودکان و زنان شدند این گروه منفور بزرگترین ضربه را به دین زدند 
کجای دین بیان شده نسبت  کسانی که ایدئولوژی مثل شما ندارند را سرکوب کنید و در حقشون مرتکب خشونت بشید  سو استفاده از دین   آدم را به بیراه می کشه 
در اوضاع نابسامان یک کشور اونی که اوضاع مالی خوبی داره مهاجرت می کنه و اونی که وضع خوبی نداره محکوم به ماندن و فدا شدن  طالبان قاتلان زنان و کودک شیعه هستند 
امید است روزی برسد تمام ملت های جهان در رفاه و آزادی به سر ببرن  و ظلم ریشه کن بشه..

      

        خب خب من اومدم
یه چیز خیلی جالب راجب این کتاب اینه که کل کتاب توی پنج روز روایت میشه
یعنی تو پنج سال و از هر سال یک روز معین و فقط و فقط اون روزها روایت شدن و هیچ چیز دیگه ای نبوده که بتونی به داستان بهتر پی ببری
با این حال،
همین پنج روز برای اینکه از این داستان یه کتاب نسبتا خوب بسازن  کافی بودن
مباحثی هم مثل خودشناسی و دونستن ارزش زیبایی های خود و قضاوت نکردن از روی ظاهر هم توی کتاب بودن و به نظرم خوب هم توی جریان داستان به کار برده شده بود
از همه بیشتر از اون نیمچه حس معمایی آخر کتاب خوشم اومد و به نظرم در کل کتاب بدی نبود:)
      

        فوق العاده بود! به طرز باورنکردنی ای عمیق بود. کتاب تراز برای جمع خوانی بوک کلاب ها. میشه  ساعت‌ها راجع بهش بحث کرد و از اون گفت و گوهای عمیقی داشت که تا مدت‌ها ذهنتون رو مشغول میکنه. 
پر بود از ایده‌های بکر و بدیع! ایده‌هایی که امروز با هرکدومشون به تنهایی مجموعه های علمی تخیلی چندجلدی نوشته میشن و مووی فرنچایزهای تموم نشدنی کلید میخورن. 
شاید تنها ایرادی که بتونم بهش بگیرم کوتاهیش بود.  پتانسیلشو داشت که چندصفحه طولانی تر باشه و سرگذشت هر کدوم از شخصیت‌ها و  تاملات فلسفی نویسنده راجع به هر کدوم از جزئیات جامعه ای که به تصویر کشیده رو عمیق‌تر بخونیم.
      

        گتسبی بزرگ برام داستانِ رویایی بود که تا آخرین لحظه براش جنگیدی، ولی تهش دیدی که اصلاً واقعی نبوده. گتسبی نماد آدمیه که همه‌چیو برای عشق، برای گذشته، برای یه تصویر طلایی از زندگی خرج می‌کنه اما آخرش با دست خالی می‌مونه.
به نظرم این کتاب خیلی قشنگ نشون می‌ده که بعضی رویاها قشنگ‌تر از واقعی شدنشونن... و بعضی آدما رو نباید دنبال کرد، حتی اگه تموم دنیا رو واسه‌شون ساختی.
( در نهایت باید بگم خیلی رمان جذابی بود و خیلی کنجکاوی آدم و برمی انگیخت که زودتر ببینه نتیجه چی میشه)


      

        این کتاب رو بی‌وقفه خوندم.
و حظ کردم.
خیلی خیلی بیشتر از رمان قبلی آقای جولایی: برآمدن آفتاب زمستانی.
چرا توی کتابای آقای جولایی همیشه برف میاد؟! 
عاشق این برف و سرما و بوی هیزم معطر و صدای آتیش توی کتابای ایشونم.
انقدر جمله‌های قابل تامل داشت که اگر می‌خواستم به صورت بریده کتاب منتشر کنم، از خوندن باز می‌موندم.
سیر پرهیجان داستان از زبان یک عکاس‌باشی دوره قاجار
و فقط در توصیف هفت شبانه‌روز ضیافت سلطنتی شاهزاده خانم  واقعا مجذوب و میخکوبم کرد ...
به به چقدر چسبید.
فکر می‌کنم تبدیل شد به یکی از رمان‌های مورد علاقه‌م 
و تمام‌.
دست مریزاد آقای نویسنده ...✨💫


      

        کتاب قتل اتسویا در مدت زمان جنگ تموم شد. نمیدونم شاید من انتظار چیز پیچیده‌تری داشتم، ولی کتاب برخلاف تعریفایی که ازش شنیدم، به دلم ننشست و به زور تمومش کردم.
امیدوارم تجربه‌های بعدی ژاپن‌خوانی بهتر باشه و این یکی رو بشوره ببره.
داستان کتاب، در مورد شاگرد یک مغازه است که عاشق دختر صاحبکارش که خیلی زیباست میشه و به تحریک مردی که اونم عاشق همین دختره، با هم فرار میکنن و...
      

        آیا گونه‌ای بهتری از داستان می‌تواند جهان را نجات دهد؟ همیشه ذره‌ای امید وجود دارد ( گاهی چیزهای عجیب و غریبی رخ می‌دهد) اما پاسخ این است که قریب به یقین خیر، نمی‌تواند البته احتمال معقولی وجود دارد که داستان بتواند روح شما را نجات دهد. اگر از نفرتی که در قلبتان رخنه کردید ناشادید، شاید باید سعی کنید و خودتان را جای آن کسی که ازتان تنفر است بگذارید، شاید به این نتیجه برسید که چه بسا شیطان خود شمایید!
.
همه‌ی ما می‌توانيم با اين كه اين جا و آن جا كسي دوست‌مان نداشته باشد كنار بياييم، چون هميشه دريای بالقوه بی‌كراني از دوستداران وجود دارد. ولی اين كه خودت را تمام قد در معرض ديد بگذاری، نه فقط رويه‌ی دوست داشتنی‌ات را، و ببينی كه پذيرفته نمی‌شود، می‌تواند به شكل فاجعه باري دردناك باشد. همين چشم انداز درد است كه باعث می‌شود آدم ها اين قدر وسوسه شوند عطايش را به لقايش ببخشند و به همان دنياي دوست داشتن بسنده كنند؛ درد به طور كلي، درد از دست دادن، جدا شدن، مرگ.
      

        *یوکاستا: برای خدا حقیقت را رها کن،دانستن همیشه شفا بخش نیست!*

زیبایی ظاهری این نمایشنامه به یک طرف و لایه‌های روانشناختی و پنهان آن در طرف دیگر لذتبخش بودن آن را دو چندان کرده بود.

آیا واقعا نمی‌توان از سرنوشت گریخت؟حتی اگر بخواهیم و آگاهانه انتخاب کنیم؟
 ما اصلا اختیاری داریم یا فقط بازیچه‌ی سرنوشت هستیم؟! 
 از منظری دیگر،آیا دانستنِ حقیقت همیشه خوب است؟

در مورد این نمایشنامه‌ی زیبا و خواندنی حرف و سخن بسیار است چه از نظر ادبی و چه از نظر روانشناختی؛ اما به طور خلاصه عرض میکنم که جبر و اختیار در سرنوشت،تاثیر حقایق بر امور، اخلاقاتِ فردی و مسئولیت پذیری....از جمله مواردی ست که در این نمایشنامه به آن پرداخته شده بود.برای درک بهتر و آشنایی با لایه‌های روانشناختی داستان،پادکست دلفی را به دوستان پیشنهاد میکنم که دکتر بابایی‌زاد نکات جالبی را از زوایایی دیگر آنجا ذکر میکنند.

آنچه از ادیپ،انتخابها و سرانجامش دیدیم این بود که حتی انتخابهای او در جهتِ عکسِ سرنوشت، او را دقیقا به همان سمت سوق داد...وجه اشتراکی که بین عملِ ادیپ و آگاممنون در آیسخولوس دیدیم یادآور این مطلب است که دانسته یا ندانسته راه گریزی از سرنوشت یا تقدیر نیست.

شخصیت ادیپ را در این نمایشنامه بسیار دوست داشتم. در ابتدا سعی کرد آگاهانه در خلافِ پیشینه‌ی کودکی و سرنوشتش قدم بردارد و در ادامه نیز با آگاهی از آن فاجعه و مسئولیت پذیری سعی کرد مطابق بر شرافتِ انسانی اش رفتار کند و خود را به تاوانی بابت گناهی از روی ناآگاهی محکوم کند.

از تم‌های مهمِ نمایشنامه"آگاهی"بود. مسیری که از ندانستن شروع شد و با آگاهی دردناکتر شد. ادیپ نیز بهای سنگینی بابت آن داد و تبدیل به قهرمانی تراژیک شد. این آگاهی "بایدی" بود ویرانگر...او ترجیح داد بداند و نابود شود تا در نادانی بماند.
اینجاست که باید پرسید آیا آگاهی از حقایق همیشه خوب است یا نه؟!
      

        شاید کمی عجیب باشه که اولین یادداشتم رو در بهخوان،بین این همه کتاب بزرگ و قطور و دهن پر کن، دارم در مورد یک کتاب کودک می‌نویسم.اما حلقه گمشده زندگی من، دلیل اکثر ناراحتی هام از دیگران، خواسته ام در روابطم موضوع این کتابه.
روزی که این کتاب رو برای دخترم خوندم، شاید هنوز یکساله نشده بود.کتاب رو  براش خوندم چون عکسهای جذابی داشت. پر بود از یک سری حیوان که دخترم دوستشون داشت و من می‌تونستم صداشون رو دربیارم و دخترم بخنده.... اما کتاب که تمام شد، حس کردم برای من نوشته شده بود.چیزی که من دوست داشتم آدمهای اطرافم در قبال من انجامش بدهند...گوش کردن... به شوهرم توصیه کردم بخونه و به شما هم توصیه میکنم بخوانید...گاهی همدلی همینقدر ساده است...