سومین تجربه‌ی من از جستار روایی‌های اطراف مثل دفعات قبل بسیار لذت بخش و پربار بود.
کتاب جستارهایی ست ( هشت جستار) در مورد زندگی امروز ما که بسیار پیچیده شده با فضای مجازی و پیشرفت تکنولوژی از دید یک نویسنده و منتقد ادبی بسیار گردن کلفت. 
هم تلخ و هم شیرین. دقیقا مثل تکنولوژی.
        

          از این مجموعه کتابهای نشر اطراف سه کتاب خوندم و بنظرم کافی بود برای اینکه بفهمم با سلیقه من جور نیستن  و ادامه ندم .
        

          بهترین جستارش فقط زنگ زدم که بگم دوستت دارم بود
        

          خوب بود
        

          نمی دونم چندتا کتاب ناداستان باید بخونم که بفهمم از این قسم کتاب ها هیچ خوشم نمیاد :/

سه تا ستاره برای ترجمه ی خوبش (به جز چندتا مورد کوچیک)، ادبیات روانش، یه بخش های کوچیکی که خوشم اومد و پولی که باباتش داده بودم !!
        

          کتابی نیست که به درد هرکسی بخوره. 
قبلا از خوندنش خوب سرفصل‌هاش رو نگاه کنید و ببینید ارتباط برقرار می‌کنید یا نه. 
برای من خیلی جاها بود که باهاش همزاد پنداری کردم و چندین تیکه‌اش رو خیلی دوست داشتم. 
ولی خب نمی‌تونه کتاب خفنی باشه.  یه تیکه‌هاییش کسالت بار میشه و اگه با باقی تکیه‌ها نتوانید ارتباط بگیرید قطعا کتاب خیلی بدی میشه براتون. 
به هر حال کتابش همونی بود که من می‌خواستم، یه کتاب که شبیه خودم باشه تاحدودی. 
        

          اولین باری بود که جستار می‌ خواندم و تجربه اولین‌ها معمولا جالب است.
در مقدمه، نویسنده  که خود در مسابقه جستار نویسی‌ای داور است بیشترین امتیاز را به نویسندگانی می‌دهد که جسارت دارند در جستارها خودشان را فاش کنند و در معرض نظر دیگران بگذارند(خودمانی بگویم چیزی که شرم می‌آورد را بگوید) و در این 5 جستار خودش من این جنبه را از او دیدم. در هر جستار بخش‌هایی از زندگی خصوصی خودش را فاش می‌کرد که شاید هر کسی این حرف‌ها را نزند. اما با توجه به اینکه هر جستار موضوع خاصی داشت به صورت جدا به هر یک می‌پردازم
جستار اول: درد که کسی را نمی‌کشد
این جستار که خیلی هم فلسفی می‌شود از یک موضوع دم دستی شروع می‌شود. انگار یکی گوشی تازه خریده‌اش را گرفته دستش و حین اینکه غرق جذابیت‌هایش شده و بالا و پایینش می‌کند، دارد فکر می‌کند و افکارش را بلند بلند به ما هم می‌گوید. 
در این یادداشت می‌توانی یکی از آن مواد اصلی تشکیل دهنده فکر نویسنده را بیابی، نقل به مضمون اینکه "دنیای مصرف‌گرای فناوری محور سعی می‌کند یک ایده‌آل واقعی برای ما خلق کند، دنیایی که در آن هرچه بخواهیم داریم و ما مرکز دنیا هستیم" بعدتر در نوشته‌های بعدی نیز دائم رگه‌هایی از همین فکر را می‌بینی و این درد ذکر شده در نوشته هم به نظر من درد نبودن در مرکز دنیاست. درد ایده‌آل نبودن همه چیز. و دردی که ما را نمی‌کشد همان زندگیست، زندگی واقعی نه زیست‌های فناوری محور مجازی.
اما من دوست داشتم از این عنوان برداشت دیگری هم بکنم، اینکه در زندگی عادی قرار نیست هر چیز که برایش تلاش می‌کنیم در نهایت به موفقیت برسیم، تعداد زیادی شکست خواهیم خورد و درد این شکست نباید ما را از پا دربیاورد 
در این جستار نویسنده با افشای شکست در ازدواجش در معرض شرمگین شدن قرار گرفته است.

جستار دوم: فقط زنگ زدم بگویم دوستت دارم
نویسنده در این جستار نقدی جدی به روابط عاطفی این روزها دارد. اینکه بیشتر این روابط مبتنی بر "دوستت دارم" های بی معنی است. دوستت دارم‌هایی که نمی‌دانیم واقعا چه بار سنگینی بر دوشمان می‌گذارند و چه مسئولیتی می‌آورند. دوستت‌ دارم به یک جمله نمایشی بی معنی تبدیل شده که انگار باید کسی را داشته باشیم که به ما می‌گوید وگرنه خیلی بدبختیم مثل اینکه در مدرسه ما تنها کسی هستیم که مداد نوکی نداریم. همه دنیا باید بداند ما (یک زوج فرضی) خیلی خوشبخیتم. این میل ما به خوشبخت نمودن در نظر بقیه از کجا آمده؟
او نقدی دیگر هم دارد به چیزی که آن را شهوت ملی مرتبط بودن می‌نامد. اینکه ما دائم از هم خبر داریم و دائم با هم در تماسیم. 
نویسنده اینجا زندگی پدر و مادرش و خودش را در معرض همگان قرار می‌دهد که چگونه پدرش مردی بود که نمی‌توانست دوستت دارم و مادرش برعکس دوست داشته این کلمه را بشنود. اما مطمئن است که پدرش مادرش را دوست داشته.

جستار سوم: اصلا به زحمتش می‌ارزد؟
این جستار به نظر من خیلی تخصصی بود و شاید مناسب نویسنده‌ها باشد. خلاصه‌اش این بود که آیا داستان نوشتن به زحمتش می‌ارزد؟ آیا نویسنده‌ها که چیزی که آن‌ها را نویسنده کرده، علاقه آن‌ها به تنهایی و خلق دنیای خودشان در آن تنهایی است باید به خاطر اینکه داستان نمیرد وارد دنیای بیرونی شوند و خودنمایی کنند و از مد پیروی کنند؟
اینجا دوباره خیلی جدی به رگه‌هایی از نقد به دنیای امروزی مصرف‌گرایی فناوری محور می‌رسیم. اینکه مشکل تعاملات انسانی با پول حل نمی‌شود پس باید حذف شود. چطور حذف شود؟ با تاکید بر حریم خصوصی و به کمال رسیدن سرگرمی‌های خانگی(واقعا الان دنیا جوری شده که شما کل زمان کرونا میتونی خونه بمونی و تفریح کم نیاری) و بعد به وجود آمدن جمع‌های مجازی که تعامل در آن‌ها در هر لحظه اختیاری است، هر لحظه می‌توانی بدون هزینه جمعی را ترک کنی و به جمع دیگری بپیوندی...
"مشکل رمان نویس این است که امروزه تمام زندگی مرد یا زن معمولی جوری ساختاربندی می‌شود که از آن نوع کشمکش‌هایی بپرهیزد که داستان سراسر درگیر با منش همواره بر اساس آن‌ها رشد و نمو می‌کند"

جستار چهارم: دیوید فاستر والاس
رمزگشایی خودکشی یک نویسنده موفق و دوست فرنزن 

جستار پنجم: از کجا معلوم شاید خود تو شیطان نباشی
تبلیغ برای نویسنده داستان‌های کوتاه، آلیس مونرو
        

          این اولین بار بود که چیزی به معنای جستار می‌خواندم و راستش ارتباطی با به‌هم‌ریختگی و شلوغی و پراکندگی موضوعی آن _در عین یگانگی موضوع_ برقرار نکردم. پس از آن اینکه در انتظار مفاهیم فلسفی بودم ولی با گله‌گزاری‌های روانشناسانه و بعضا راهکارهایی روبرو شدم. پس از صفحه‌ی هشتاد کتاب را بیشتر دوست داشتم ولی باز هم چیزی‌ که توقع و علاقه‌ام باشد را پیدا نکردم. ضمن آنکه متوجه‌ نشدم چرا باید سخنرانی مراسم فارغ التحصیلی دانشجویانی و یا فوت نویسنده‌ای یا ریویویی از کتاب‌های آلیس مونرو در این کتاب باشد. اما برخی از جملات عمیق آن نظرم را به شدت جلب کرد: 
۱‌. اینکه سعی کنی به همه عشق بورزی شاید فی‌نفسه جهد و تلاشی باارزش باشد، ولی به طرز بامزه‌ای باعث می‌شود که تمرکز روی خویشتن باقی بماند؛ روی اخلاقیات و سلامت روحی و معنوی خود فرد. در حالی که برای عشق ورزیدن به یک آدم به‌خصوص و درک کشمکش‌ها و لذت‌های او به طوری که انگار مال خودت است، باید از بخشی از خودت کوتاه بیایی.
        

          روی جلد نوشته پنج اما یک جستار را هم مترجم به عنوان مقدمه ترجمه کرده که با آن می‌شود شش.
جستار اول در مورد خودِ جستار است. مقدمه‌ای که نویسنده برای کتاب بهترین جستارهای آمریکایی ۲۰۱۶ نوشته.
دومی سخنرانی نوسنده در سال ۲۰۱۱، کالج کنیون، مراسم فارغ‌التحصیلی دانشجویان است با موضوع عشق(البته با تعریف خاص نویسنده از آن)
در سومین جستار نویسنده می‌گوید که از اظهار محبت مردم در مکان‌های عمومی خسته شده و به نظرش تکنولوژی جملاتی مثل دوستت دارم را دم دستی و از معنایش تهی کرده. روایت‌هایی را هم از آشنایی پدر و مادرش و نامه‌نگاری هایشان آورده.
چهارمی کمی خودزندگی‌نامه است در مورد این که چطور کتاب‌هایش را نوشته و کمی جستار درباره وضعیت رو به افول رمان‌های اجتماعی در عصر حاضر.
پنجمی در مورد رفیقش دیوید فاستروالاس و آخری هم مرورینویسی بر یکی از کتاب‌های آلیس مونرو.‌..

بیش از آن که فکرش را نکنید، جستار و جستارروایی با فرهنگ گره خورده و درون‌فرهنگی است. بعضی جاها که شورتر هم می‌شود و درونی و کاملا شخصی‌ست. همین کار را سخت می‌کند، از ترجمه تا خواندنش. خب فرهنگ نویسنده با ما متفاوت است. چه کنیم؟ نظر شخصی‌ام بعد از خواندن چند مجموعه‌جستار این است: در موضوع هر جستار باید کمی خیس خورده، بود و آشنایی بیشتر از  سطحِ سطحی داشت! البته هیچ‌وقت جواب صد در صدی نمی‌دهد. اما بهتر از ارتباط نگرفتن است...
        

          اولین مجموعه جستاری بود که می‌خواندم. بیشتر جستارها برای مخاطب آمریکایی نوشته شده و بعضی از اشارات داخل متن نامفهوم می‌شود. اما در کل خوب بود.
        

          به نظرم جستار «درد که کسی را نمی‌کشد» و سخنرانی والاس «آب این است» از نظر مفهومی خیلی شباهت دارن. مثلاً هر دو با بمباران دیتای غیرضروری که به‌خاطر پیشرفت تکنولوژی سرمون خراب شده خیلی مشکل داشتن. و جفتشون سعی داشتن توی این دنیای شلوغ، ذره‌ای حریم شخصی پیدا کنن و یه جورایی یاد بگیرن چطوری می‌شه دووم آورد. اما در نهایت اینکه والاس از این رویکرد دل‌ کند و خودکشی کرد، همچنان غم‌انگیز و دردناکه.
        

          من چون کتاب های قبلی نشر اطراف رو که اونا هم جستار بودن رو قبلا خونده بودم به نظرم این کتاب از بقیه ضعیف تر بود.ترجمه روان و گیرا نبود که فکر میکنم به خاطر جمله های بلند متن اصلی بود و مترجم انگار از بازنویسی جمله ها ترسیده بود یا شجاعت به خرج نداده بود(این احساس من بود) .نمیدونم واقعا به مکتوب کردن یک سخنرانی میشه گفت جستار یا نه.
جستار سوم «اصلا به زحمتش میارزه» اینقدر از این شاخه به اون شاخه پریده بود که شک دارم خود نویسنده هم مطمئن باشه اخرش تونسته اون چیزی رو که اول شروع به صحبت درباره ش کرده رو تموم کنه یا نه.
        

          فِرَنزِن استاد جستار نویسی‌است. سبک او در نوشتن جستار آن چنان مورد علاقه‌ام بود که بخش زیادی از کتاب را خط‌کشی کردم و با ولعی بسیار دنبال جملاتی می‌گشتم که باعث تبسم هرچه بیشترم شوند. علل‌خصوص جستار "آیا به زحمتش می‌ارزد"که یک پرفورمنس بی‌نظیر ِجستار نویسی‌ست. سبک نوشتن فرنزن در هر جستار آنچنان بدیع است که باعث می‌شود از خواندن هر جستار با موضوعی متفاوت، احساسی از این دست داشته باشید که با دوست صمیمی‌تان درباره مسائل مختلف حرف میز‌نید و او برای شما استدلال های فرنزنی‌اش و طنز خاصی که دارد را ارائه می‌دهد. در این کتاب دو سخنرانی وجود دارد که به عنوان جستار در کتاب  جمع‌آوری شده‌اند. که هر دو کیفیتی در حد جستار را دارند اما با توجه به ظرافت و دقیق بودن‌شان، شدیدا مرا به این فکر انداختند که شاید فرنزن در هنگام نوشتنِ هر جستار به این فکر می‌کند که در سخنرانی‌ای حاضر است و بعد شروع به نوشتن می‌کند. چرا که سخنرانی ها از فرم جستاری‌ای پیروی می‌کنند که در سایر آثارش دیده می‌شود.
در این مجموعه جستار هایی که نشر اطراف چاپ کرده فرنزن به همه چیز می‌پردازد و در نهایت بر روی هیچ‌کدام از مباحث مطرح شده نقطه‌ی پایان مشخصی نمی‌گذارد. انگار که ادامه‌ی جستار های فرنزن در ذهن ما ادامه دار می‌شود و انسجام و نتیجه‌ی کلی یا مشارکت ما رقم میخورد؛ که این نقطه شدیدا ارزش کار های فرنزن را برایم بالا برد.
از طرفی فرنزن یک کتاب‌خوان قهار است و در سراسر جستار هایش مشغول معرفی آثار بی‌نظیر و در خور توجهیست که چندی از آنها به لیست خواندنی هایم اضافه شد.
اگر دوست دارید کمی در رد و ثنای تکنولوژی بخوانید یا بدانید که پدیده نوشتن یا کتاب‌خوان بودن در عصر حاضر به زحمتش می‌ارزد یا خیر و اینکه عشق و عاشقی در دنیای مدرن مفید است یا مضر این جستار های برای شماست. از ترجمه راضی بودم. پی نوشت‌های کتاب هم رضایت‌بخش عمل کردند.