یک جورهایی حس کردم دارد مسخره‌ام می‌کند، هر زندگی بدون فکر به مرگی را ... 
عجیب است که مرگ می‌تواند چقدر زندگی را پوچ جلوه دهد، و عجیب است که ما چه زود مرگ را فراموش می‌کنیم
و این بیماری که ایوان ایلیچ ما گرفته بود همان زندگی بود، همان که آدم هرچه می‌گذرد و بزرگتر می‌شود رنجش بیشتر و بیشتر و بیشتر می‌شود و در آخر انسان به معنای واقعی کلمه تنهاست. تنها حتی در بزرگترین جمع‌ها
      

        در کتابی چیزی خواندم از سینمای اتراکسیون
این کتاب مرا یاد همین عنوان انداخت
اگر تا به حال در بیابان نبوده ای میتوانیاین کتاب را بخوانی و حس کنی
همزمان به زندگی و یکنواختی آن بیاندیشی
همزمان به بزرگ شدن بیاندیشی
و...
      

        داستان استعمار و ایرلند و جنگ... 
کسی از جنگ خسته است اما از نتیجه نجنگیدن هم راضی نیست...
      

        یک عاشقانه کوتاه معمایی، هیجان انگیز و غم انگیز
      

        خشم نویسنده از انگلیسی ها و آمریکای شمالی ها، غم نویسنده از خواب راحت آنتیگوایی ها به جای تبدیل شدن به ملتی مبارز.
      

        خواندن و نوشتن از فلسطین در این زمان خاص خیلی هم سخت نیست، فقط کافی است هنوز اندکی انسانیت داشته باشید.
برای ما ایرانی های متولد شده بعد از انقلاب اما موضوع فلسطین بسیار عجیب تر است. من خودم تا سالها گمان می کردم مشکل بااسرائیل یک مسئله دینی است، یک مشکل قدیمی، یک اختلاف با یهودیت، حتی شاید بشود گفت گاهی یک یهودی ستیزی. بزرگتر که شدم مطالعه کردم تا ببینم اصلا دشمنی با اسرائیل خوب است یا بد؟ آیا می ارزد برایش هزینه داد؟
بازشناختن غریبه دارد از لحظه ای می گوید که بلاخره خوب و بد قصه مشخص می شوند، لحظه ای که قاتل داستان شناسایی می شود.
مطالعاتم قبل از آخرین جنگ غزه هم میگفت اسرائیل شر مطلق است اما طول کشید تا به چشم شر مطلق بودنش را ببینم، آنچه ما در این مدت دیدیم را نمیدانم چگونه تاب آوردیم اما خوششحالم که سمت درست تاریخ یعنی اسرائیل ستیزی ایستاده ام.
      

        دوست داشتنی بود، یک سهل ممتنع. روایت ساده ای داشت اما دست روی هر چیزی که گذاشته بود از سطح یک فرد تا سطح یک جامعه قابل بسط بود. زندگیمان را، روزمرگی ها و دغدغه هایمان را به سخره گرفته بود. اما بین همان ها هم برایمان ارزش خلق می کرد.
      

        از اینکه نتونسته بود داستان رو در یکی از کلیدی ترین لحظه هاش روایت کنه واقعا نا امید شدم
 جایی که در مراسم تاجگذاری ادوارد وارد کلیسا میشه، ادواردی که شبیه یک بچه گداست
یک پند اخلاقی مهم داشت که اگر حاکمان حتی مدت کوتاهی مثل بقیه مردم زندگی می کردند خیلی مهربان تر می شدند
      

        تلاشی برای پاسخ به سوال، چرا بشر اینگونه عشق می‌ورزد؟ نگاهی فلسفی و بسیار جذاب به مراحل مختلف زندگی بشر از دریچه عشق
نیمه گمشده ای که همه دنبالش هستیم و راهی که می‌رویم
      

        ایده جالبی که اونقدر که باید خوب از آب در نیومده بود
توصیف های قشنگی داشت
      

        هفته پیش که این کتاب رو تمام کرد تقریبا همزمان شد با وتوی یکجانبه آمریکا درباره آتش‌بس در غزه. و من در این کتاب فهمیده بودم که نهادهای بین‌المللی،منشور سازمان ملل و ... خیلی سالها قبل کارکرد خودشون رو از دست داده‌اند و شاید از ابتدا هم کارکرد درستی نداشته‌اند. 
نویسنده بر اساس اسناد خیلی خوب به شما نشان می‌دهد که درد و رنجی که مردم عراق متحمل شدند هیچ اهمیتی برای آمریکا نداشت. تنها سرنگونی صدام برای اونها مهم بود و توانستند برای هدف خودشون علیرغم خواست سایر اعضای شورای امنیت هرکاری بکنند.
تحریم و جنگ عراق رو تقریبا نابود کرد. و آمریکا می‌دانست با تحریم دارو و تجهیزات کشاورزی و تجهیزات تصفیه آب و...دارد آدم می‌کشد اما هیچ اهمیتی برایش نداشت و هیچ نهادی هم نتوانست جلویش را بگیرد وجالب اینکه برای همه اینها بهانه کاربرد نظامی می آورد.
ترجمه کتاب اما خیلی عالی نبود. همچنین نویسنده بارها وبارها مطالب یکسانی را با ادبیات مختلف بیان کرده بود طوری که ازحوصله خارج بود و واقعا یک سوم حجم کتاب هم کافی بود. مرا یاد پایان نامه نوشتن دانشجویان انداخت.
      

        اگر شما می‌دانستید امروز آخرین روزی است که زندگی می‌کنید، نهایتا ۲۴ ساعت فرصت دارید, این ۲۴ ساعت پایانی را چه می‌کردید؟
طغیان می‌کنید و دست به هر کاری می‌زنید؟ 
سریعتر خودتان را خلاص می‌کنید؟
از همه خداحافظی می‌کنید و سعی می‌کنید هرچقدر هم که شده از روز استفاده کنید؟
آیا می‌شود از مرگ گریخت ؟ آیا هرکاری هم کنید باز خواهید مرد؟
کتاب داستان کشنده‌ای نداشت، برای طرح این سوالات هم قصه بی سر و تهی سر هم کرده بود و در نهایت هم جواب کلیشه‌ای دلخواه انگیزشی همیشگی را داده بود...

یک جایی نادر ابراهیمی چیزی نوشته با این مضمون که من از زندگی ام راضی ام چون شیره هر لحظه آن را کشیده ام، یادمه کلا یک پاراگراف کوتاه بود و چقدر تاثیرگذار، اینجا اما نویسنده به زور میخواست به شما بگه شیره زندگیتونو بکشید
      

        کتاب مفیدی بود اما اصلا خوب نوشته نشده بود
طول و تفصیل زیادی داشت مثال ها و داستان‌هایی که به عنوان نمونه می‌آورد و حتی تعداد زیادی مثال و نمونه برای یک مورد آورده  شده...
      

        یک کتاب خیلی خیلی کاربردی و جالب
در کتاب واقعا موضوع شکافته میشه، ابعاد مختلفش بررسی میشه و یک کتاب انگیزشی که همش روی اراده و انگیزه و تو میتونی تاکید کنه نیست، در حقیقت کاملا برعکس اینه و رفته سراغ کارهایی که اراده براش کافی نیست
      

        جنگ و تاریخ ]متاسفانه[ دو کلمه جدا نشدنی از هم هستند. در یک برهه‌هایی کتاب تاریخ، کتاب داستان جنگ‌هاست. اگر شما در پایان یک جنگ پا بر ویرانه‌های به جا مانده بگذارید و لابلای خرابه‌ها یک دفتر خاطرات پیدا کنید مثل من از کنجکاوی(بخوانید فضولی) حتما تک تک صفحاتش را خواهید خواند. 
نها الراضی زحمت ما را کم کرده و دفتر خاطراتش را برایمان به یادگار گذاشته. خاطراتی که از اولین بمباران شدن‌های عراق توسط آمریکا شروع می‌شود، این ابتدای امر برایش بمباران شدن غیر قابل باور است و در انتها باورش نمی‌شود که روزی دست از سر عراق بر خواهند داشت و دیگر به هر بهانه‌ای عراق را بمباران نخواهند کرد.
جذابیت دیگری نیز در کتاب برای من وجود داشت. این روزها زیاد می‌شنویم که عده‌ای خیال می‌کنند با حمله آمریکا به ایران مشکلاتشان برطرف می‌شوند و خوشبخت می‌شوند. خب بفرمایید! خاطرات این همسایه را بخوانید. نها الراضی حتی از طرفداران حزب بعث نبوده، هنرمندی بوده از طبقه مرفه عراق، مسلمان زاده‌ای بوده که گوشت خوک می‌خورده و مهمانی میگرفته و ...، ببینید چه به روز او خانواده‌اش، کشور و شهرش آمده. ببینید رویای آمریکایی که به من و شما می‌فروشند چقدر تبلیغاتش با واقعیت همخوانی دارد. چقدر سازمان ملل متحد و حقوق بشرش واقعی است و چقدر ابزاری است در دست چند کشور...
بخوانید تا ببینید همزمان که عراق به خاطر حمله به کویت هر روز بمباران می‌شود و تحت شدید‌ترین تحریم ها قرار می‌گیرد اسرائیل به لبنان و فلسطین حمله می‌کند و حمایت می‌شود.